در جهانی موازی، من کارگر ۴۷ ساله‌ی افغانم که امشب در طبقه‌ی هجدهم برجی نیمه کاره در شمال تهران، سرزمین منِ داوود سرخوش را از ضبط کوچکش گوش می‌کند و بی صدا اشک می‌ریزد.

دلم به تو دست نمی‌دهد که شکسته نخوابی

با مرگ داستان نویس واقعا چند نفر می‌میرند؟

تو از منی که از خودمم توقعی ندارم، توقع داری؟

خیلی ناراحت‌تر از این هستم که متن‌های غمگین بنویسم، باید بمیرم فقط.

تو زیبایی، برعکس کسی که در آیینه‌ی اتاق من دیده می‌شه.

این خشم‌ من‌رو داره شُخم می‌زنه.

ما تلخ میمیریم و خدا بر جنازه ما اشک می ریزد.

The artist speaks for all those who are unable to speak

مامان لباسمو بو کرد و گفت بوی لب پنجره میدی