eitaa logo
آوارگی‌ها
452 دنبال‌کننده
1.5هزار عکس
137 ویدیو
84 فایل
باشد تا مرهمی باشد، بر افکار و خطورات گاه و بی‌گاه، بر دلتنگی عاشقانه‌ها، بر گوش‌نوازترین شعر‌ها، بر روایات و حکیمانه‌ها، بر الهامات و خواب‌ها؛ تا مرهمی باشد بر آوارگی‌ها... 💠تحصیل و طهارت: 🔹 @mtganjali ♦️ارتباط: 🔸 @Sheikhtaha 🔸 @Sina_d02
مشاهده در ایتا
دانلود
سخت ترین کار تو زندگی؟ از قلب بیرون کردن کسی که اصلا با اجازه تو وارد نشده بود...
کِی شود حُر شَوَم و توبه‌ی مردانه کنم؟ سینه ام را ز چه مَنزلگهِ بیگانه کنم؟ سینه ویران شده‌ی توست به والله حسین گنج را من طلب از سینه‌ی ویرانه کنم‌ ای تو مستانگی من! چه لزومی دارد عشقِ تو باشد و من باده به پیمانه کنم میروَم هیئت و در بَدو ورودَم زین پَس مشکلی نیست اگر نیّت میخانه کنم آه اگر شمع تویی تا به اَبد شرمَم باد خنده بَر حالِ پُراز گریه‌ی پروانه کنم‌ ای سَرِ نیزه نشین کاش نسیمی بودم تا که گیسویِ پریشانِ تو را شانه کنم بار‌ها توبه شکستَم تو، ولی بخشیدی کِی شَوَد حُر شَوَم و توبه‌ی مردانه کنم؟! •✾•❀﴾@aavaregi﴿❀•✾•
خرم آن روز کز این مرحله بربندم بار و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم
رفتم که خار از پا کشم، محمل ز چشمم دور شد یک لحظه من غافل شدم، یک عمر راهم دور شد
دنیا که تمام شدنی است، هرچه داشتیم را باید بگذاریم و برویم، ولی آخرت چه؟ آن را هم کسی یقین ندارد که به آن دست خواهد یافت. اینجاست که آواره معنا می‌شود، آواره یعنی کسی که هیچ جایی برای اتراق همیشگی ندارد، اصلا حق ندارد به جایی عادت کند... این است که همه آواره‌اند، فقط مؤمنین می‌دانند که این دنیا جای ماندن نیست و بیشتر مردم حتی نمی‌دانند که آواره‌اند! هرچند داریم عده‌ی کمی که آواره نیستند، آنها که در آغوش خدا آرام گرفته‌اند و یقین دارند در آخرت چه مقامی دارند... «یا جابر، إن المؤمنین لم یطمئنوا إلی الدنیا ببقائهم فیها، و لم یأمنوا قدومهم الآخرة...» 🌱صادق آل محمد(علیه السلام)، أصول کافی •✾•❀﴾@aavaregi﴿❀•✾•
هر كس به طريقى ثمرى ديد ولى ما جز خون دل از عشق نبرديم نصيبى
انصاف نباشد که من خسته ی رنجور پروانه‌ی او باشم و او شمعِ جماعت
خوشبختی اون موقعیه که مرهم و محرمت یکی بشه...
إِنَّ أَفْضَلَ اَلنَّاسِ عِنْدَ اَللَّهِ مَنْ كَانَ اَلْعَمَلُ بِالْحَقِّ أَحَبَّ إِلَيْهِ وَ إِنْ نَقَصَهُ وَ كَرَثَهُ مِنَ اَلْبَاطِلِ وَ إِنْ جَرَّ إِلَيْهِ فَائِدَةً وَ زَادَهُ خطبه۱۲۵