وقتی نمایش تموم شد و دیدگاه مردم رو دیدم، تمام خستگی هام و یادم رفت . برای این نمایش هزار بار نوشتم و خط زدم . بارها تمرین کردیم و تغییر دادیم . هفت کیلو لاغر شدم از بیخوابی و بی اشتهایی . هرچند شیرین ترین تجربه ام بوده و هست ولی خیلییی خیلیییی براش وقت گذاشتم و خدا رو شکر که نتیجه چیزی بود که می‌خواستیم . هرچند اجرای آخر ما در شیراز ، تالار حافظ حتی دقیقه آخر یک سری میزان سن ها رو تغییر دادیم و بهترین شد . ..... باز هم از تک تک آدم هایی که همراهم بودند ، کنارم بودند و پشتم بودند ممنونم . ..... انشاالله عمری باشه و حالم رو به راه باشه، اردیبهشت ۴۰۳ با یک نمایش دیگه از گروه پاییز، میریم روی صحنه به امید خدا . نمایش خانم م. رحیمی

حالم خراب تر از اونکه بدونیه.... ..... یک شب بارونی ، تبریز

کجای این جهانی تو؟!

یکی بود یکی نبود ، غیر از خدای مهربون هیچ کس نبود . ...... هیچ کس نبود؟! یه وقتایی تو زندگی، یه دردایی هست که یه آدمایی میشن دوای دردت . همون آدمایی که حتی از پشت خط هم می‌دونن خوب نیستی ، همون آدمایی که حتی اگه بخندی می‌دونن درد داری و بغض پنهون چشمات و میبینن ..... هیچ کس نبود؟! آره یه وقتایی هم بود که هیچ کس و نداشتم . دردامو تنهایی به دوش کشیدم ، زمین خوردم و خودم بلند شدم . بهم میگفتن چطور با این همه درد نفس میکشی؟! ‌‌‌‌‌..... بهم میگن نوشته هات و با تمام وجودمون حس می‌کنیم. ولی من قلمم رو وقتایی چرخوندم که اشک چشام روی کاغذ ریخته می‌شد . من قلمم رو شبایی چرخوندم که تو زیر سقف خونه ات کنار بابا و مامانت تو خواب ناز بودی ولی من زیر سقف خونه ای نوشتم که از هر طرفش درد می‌بارید ، درد یتیمی رو هم اضافه کن ...... من هیچی نیستم ، ولی همیشه سعی کردم انسان باشم . اون وقتایی که پر از درد بودم ولی پای حرفای تو نشستم . اون وقتایی که شکسته بودم ولی آوار درد و غم رو از روی کمر شکسته زندگیت بلند کردم ، این وقتا برای من پر از قشنگی و حس خوب بود . ...... انسانیت برای من همیشه اولویت زندگیم بوده و هست حتی اگه هیچی نباشم و هیچی نداشته باشم . ...... با این چند خط نوشته و ردیف کردن واژه ها،خواستم بگم تو این مدتی که رو به راه نبودم خیلی از آدم های که میشناسم و خیلی ها که فقط اکانت من و توی فضای مجازی فالو دارن ابراز لطف کردن بهم و از تک تکشون ممنونم که تو حرم امام رضا برام دعا کردید . ....... خدا رو شکر که یه جایی هم من توی زندگی تو مهم بودم که پا به پای حال بد من نگران شدی . ......

۶۷/۴/۴ ساعت چهار صبح جزیره مجنون ...... و تو لیلی شدی و من شدم مجنون . ...... اولین روایت گری من در تالار حافظ. الان که دوباره دیدمش، فهمیدم چقدر زیاد، اجرای من نقص داره. تا جایی که از اجرای پونزده دقیقه ای فقط همینقدرش تقریبا خوبه. ولی یه آدمایی که خیلی مهربونن، بزرگی کردن و پا به پای من بی تجربه هم مسیر شدن تا راه برام باز شه و بتونم پیشرفت کنم . همیشه مدیونتون هستم پدر . همیشه مدیونتون هستم جناب سرگرد فرجی و همیشه ممنون شهدا هستم که من و راه دادن تو این وادی ...... قسمتی از اجرای سال قبل

یه روزی نوشتمش ، ولی هیچ وقت فکر نمی‌کردم این روزا باید جدی بهش فکر کنم . ...... خودم و باختم. بدجور هم باختم

بعضی وقتا به این فکر میکنم کجا میمیرم، چه جوری میمیرم، پیش‌ کی میمیرم؟! راستش خیلی دوست دارم زودتر از چند نفر بمیرم، چون می‌دونم نبودن اونا من و می‌کشه. راستش دوست دارم وقتی میمیرم ،در حین انجام کاری برای مردم باشه، همیشه دوست دارم برای آدم ها کاری کنم و مفید باشم . نمیدونم‌ خبر مردن من رو کی به عزیزان و دوستای من میده و واکنش اونا چیه؟! همیشه به این فکر میکنم به همه آدم ها محبت کنم تا بعد رفتنم به نیکی از من یاد بشه دوست دارم وقتی مُردم ادم هایی که دوسشون دارم لباس سیاه نپوشن، و سفید بپوشند . من همیشه گفتم و میگم دوست دارم فقط سه روز برای من عزاداری کنند . فقط سه روز . روی سنگ قبرم جمله ای از خودم اون هم خیلی ساده نوشته شه. و یک سنگ قبر ساده . ....... و دوست دارم هر عضوی از بدنم اگه به درد یکی از آدم های دنیا میخوره ، حتما از بدنم جدا کنند و اهدا کنند . هر عضو بدرد بخوری . ....... گه گاهی شرح حال آدمی ممکن نیست !!

عادلانه نیست.... هم مسیر من، حال زندگیم رو به راه نیست

گاهی برای همیشه .....