‍🔴ماجرای توبه چهار هزار فاحشه شهرنو 🔹قبل از انقلاب روحانی جوانی خبر از خانه های فساد در شهرنو تهران به گوشش میرسد که: «در آنجا دخترانی وجود دارند که مثلا از دوست پسرشان فریب خورده‌اند یا از خانه فراری بوده و به تور آدم پستی افتاده و بدین مرکز فروخته شده‌اند و اکنون روی برگشتن به خانه خود را ندارند. رؤسای آنان به هیچ وجه دست بردار نیستند و برای محکم کاری از زنان بیچاره سفته گرفته اند» 🔹روحانی تعدادی از سفته ها را میخرد و دختران را آزاد و راضی‌شان می کند به خانه هایشان بازگردند: «آنها را همراهی کرده به آغوش خانواده شان میسپردیم و میگفتیم که مثلاً دختر شما گم شده بوده و اکنون به ما پناه آورده و از اصل ماجرا هیچ حرفی نمیزدیم. بعضی از زنان جوان ازدواج کردند و زندگی پاک و سالمی را تشکیل دادند» 🔹پس از انقلاب اما مردم به شهرنو حمله کردند و به آتش کشیدند اما دامن‌گیر همه خانه ها نشد «شهید قدوسی، دادستان انقلاب به این شیخ می‌گوید: "برای براندازی آنجا چه کار میتوانی انجام بدهی؟ شیخ حسین می‌گوید فقط پول و جا و مکان مناسب می‌خواهد. شیخ روایت می‌کند "او چکی به‌مبلغ 300 هزار تومان برایم نوشت. آیت‌ الله‌ گیلانی نیز 3میلیون در اختیار ما گذاشت» 🔹طلبه‌جوان کل ١١٢٠ خانه فساد جنسی در شهرنو را میخرد و مرکز بزرگی را هم در شمیران برای اسکان زنان در اختیار می‌گیرد :«در محضری کل اسناد به ما واگذار شد و صاحبان خانه ها پول خود را نقد دریافت کردند با رضایت و در حالیکه از خطای گذشته خود اشک میریختند. زنان میانسال‌ و بعضی از جوانان را با آماده سازی و توبه دادن، به خانواده هایشان تحویل دادیم. شماری از زنان جوان را نیز شوهر دادیم. چند نفر نیز به عقد کارمندان دایره منکرات در آمده و زندگی سالمی را تشکیل دادند و اکنون صاحب فرزندانی هستند که گاهی هم پای منبر من می‌آیند. منطقه را با خاک یکسان کردیم؛ بخشی به بیمارستان فارابی واگذار و بخشی پارک شد. 🔹بعد طی نامه ای به امام نوشتم ما اکنون باید مخارج 4 هزار زن را بپردازیم و تقاضای کمک مالی کردم امام گفت «اگر از کمکهای مردمی تأمین نشدید، از سهم ما استفاده کنید» این شیخ در آن سال‌ها بخشی از وجوهات شرعی دریافتی توسط خود را با اجازه امام‌ خمینی برای نجات روسپیان قلعه شهرنو صرف کرد. 🔹گاهی رسانه ها با زنانی که از آن مراکز فساد رهایی یافته و دنبال زندگی سالمی رفته بودند، مصاحبه می‌کردند. روزی یکی از مصاحبه ها از رادیو پخش شد. خبرنگار از دختر جوانی سوال کرد که « شما قبلاً کجا بودید و چه میکردید؟» او گفت: «من اصلاً به قبل و بعد کاری ندارم و هیچ حرفی برای گفتن ندارم فقط این را بگویم که یک نفر آمد و مرا نجات داد که او هم پدر من است و هم عمویم هم برادر و دایی و مادرم او همه کاره من است. او شیخ حسین انصاریان است.»

🌼🍃🌸🍃🌺🍃🌸🍃🌺 🍃🌺🍃🌸🍃🌺 🌺🍃🌸 🌸 ✅ تشرف حاج شیخ محمد کوفی شوشتری متقی صالح، حاج شیخ محمد کوفی شوشتری، ساکن شریعه کوفه فرمود: در سال ۱۳۱۵ با پدر بزرگوارم، حاج شیخ محمد طاهر به حج مشرف شدیم. عادت من این بود که در روز پانزدهم ذیحجة الحرام، با کاروانی که به طیاره معروف بودند رجوع میکردم؛ به خاطر آن کـه آنها سریع تر برمیگشتند. تا حائل با آنها می آمدم و در آنجا از ایشان جدا میشدم و با صُلَیْب آمده، آنها مرا به نجف میرساندند. ولی در آن سال تا سماوه (از شهرهای عراق) همراه ما آمدند. من در خدمت پدرم بودم و از جنّازها (کسانی که به نجف اشرف جنازه حمل میکنند) برای ایشان قاطری کرایه کرده بودم، تا او را به نجف اشرف برساند. خودم هم سوار بر شتر به همراهی یک جنّاز، مـسـیـر را میپیمودیم. در راه نهرهای کوچک بسیاری بود و شتر من به خاطر ضعف، کند حرکت میکرد. تا به نهر عاموره، که نهری عریض و عبور نمودن از آن دشوار است، رسیدیم. شتر را در نهر انـداخـتـیم و جنّاز کمک کرد تا از آن جا عبور کردیم. کنار نهر بلند و پر شیب بود. پاهای شتر را با طنـاب بستیم و او راکشیدیم؛ اما حیوان خوابید و دیگر حرکت نکرد. متحیر ماندم و سینه ام تنگ شد. به قبله توجه نمودم و به حضرت بقیة الله ارواحنا فداه استغاثه و توسل کردم و عرض نمودم: یا فـارس الحجـاز یـا ابـاصالح ادرکنی أفلا تعیننا حتی نعلم ان لنا اماما یرانا و یغیثنا (آیا به فریاد ما نمیرسی، تا بدانیم امامی داریم که ما را همیشه مد نظر دارد و به فریاد ما میرسد)؟ ناگاه دو نفر را دیدم که نزد من ایستاده اند: یکی جوان و دیگری کامل مرد بود. به آن جوان سلام کـردم. او جواب داد. خیال کردم که یکی از اهل نجف اشرف است که اسمش محمد بن الحسین و شغلش بزازی بود. فرمود: نه؛ من محمد بن الحسن (عج) هستم. عرض کردم: این شخص کیست؟ فرمود: این خضر است. وقتی دید من محزونم، به رویم تبسم نموده و بنای ملاطفت را گذاشت و از حال من جویا شد. گفتم: شتر من خوابیده است و ما در این صحرا مانده ایم. نمی دانم مرا به خانه می رساند یا نه؟ ایشان نزد شتر آمد و پایش را بر زانوهای آن گذاشت و سر خود را نزد گوشش برد. ناگهان شتر حرکت کرد؛ به طوری که نزدیک بود از جا بپرد. دستش را بر سر آن حیوان گذارد؛ حیوان آرام شد. بعد روی خود را به من کرد و سه مرتبه فرمود: نترس؛ تو را میرساند. سپس فرمود: دیگر چه میخواهی؟ عرض کردم: میخواهید کجا تشریف ببرید؟ فرمود: میخواهیم به خضر برویم (خضر مقام معروفی در شرق سماوه است). گفتم: بعد از این شما را کجا ببینم؟ فرمود: هر جا بخواهی می آیم. گفتم: خانه ام در کوفه است. فرمود: من به مسجد سهله می آیم. و در این جا، چون به سوی آن دو نفر متوجه شدم، غایب شدند. براه افتادیم. تا آن که نزدیک غروب آفتاب، به خیمه های عده ای از بدوی ها رسیدیم و به خیمه شیخ و بزرگ آنها وارد شدیم. شیخ گفت: شما از کجا و از چه راهی آمده اید؟ گفتیم: ما از سماوه و نهر عاموره می آییم. از روی تعجب گفت: سبحان الله؛ راه معمول سماوه به نجف این نیست. با این شتر و قاطرها چگونه از نهر عبور کردید؟! حال آن که گودی اش بحدی است که اگر کشتی در آن غرق شود، دکلش هم نمایان نخواهدشد! بالاخره بعد از قضیه، شتر ما را تا مقابل قبر میثم تمار آورد و در آن جا روی زمین خوابید. من نزدیک گوشش رفته و آهسته به او گفتم: بنا بود که تو مرا به منزلمان برسانی. تا این حرف را شنید، فورا حرکت نموده و براه افتاد تا ما را به خانه رسانید. بعدها آن شتر صبح ها از منزل بیرون می آمد و رو به صحرا نموده و به چرا و علف خوردن مشغول می شد؛ بدون آن که کسی از او مواظبت و نگهداری کند. غروب هم به جایگاه خود در منزل ما برمی گشت. و مدتها بر این منوال بود. 📚 برکات حضرت ولی عصر (ترجمه حکایات العبقری الحسان) صفحه ۲۳ 🕋 الحُجّة (درباره امام زمان علیه السلام) @alhojjah

💠دعای روز بيست‌وهفتم ماه مبارک رمضان 🔹 أللَّهُمَّ ارْزُقْنی فيهِ فَضْلَ لَيْلَةِ الْقَدْرِ وَ صَيِّرْ اُمُوری فيهِ مِنَ الْعُسْرِ إلىَ الْيُسْرِ وَ اقْبَلْ مَعَاذيری وَ حُطَّ عَنّیَ الذَّنْبَ وَ الْوِزْرَ يَا رَئُوفاً بِعِبَادِهِ الصَّالِحِين؛ 🔸 اى خدا! در اين روز فضيلت ليلة قدر را نصيب من گردان، تمام ‏كارهاى مشكلم را آسان کن، عذرهايم را بپذير و وزر و گناهم را نابود ساز. اى مهربان در حق صالحان! 🔰پیام‌های دعا 1- درخواست بهره‌مندی از فضیلت شب قدر 2- درخواست تبدیل سختی‌ها به آسانی‌ 3- رأفت خداوند بر بندگان صالح 🔰پیام منتخب ✍️اگر تلخی‌ها، ناكامی‌ها، سختی‌ها و مشكلات زندگی نباشد، انسان به آسايش و راحتی نخواهد رسيد. درواقع اين مشيت الهی و خواست خداوند است كه با هر سختی‌، آسانی باشد و هر سربالايی‌، سراشيبی را در پی داشته باشد: «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً اِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً.» (انشراح: آيه 5) علاوه بر مشيت الهی‌، قرآن كريم راه عبور از سختی‌ها و دست‌يابی به آسانی‌ها را چنين بيان می‌كند: «فَأمّا مَنْ أعْطَی وَ اتَّقَی وَ صَدَّقَ بِالْحُسْنَی فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَی؛ آن‌ را كه در راه خدا انفاق كند، پرهيزكاری پيش گيرد و پاداش نيک خداوند را تصديق نمايد، در مسير آسايش قرار می‌دهيم.» (ليل: آيه5-7) و مسير دشواری‌ها و سختی‌ها را چنين بيان كرده است: «وَ أمّا مَنْ بَخِلَ وَ اسْتَغْنَی وَ كَذَّبَ بِالْحُسْنَی فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَی؛اما كسی كه بخل ورزد و از اين طريق بی‌نيازی طلبد و پاداش الهی را تكذيب كند، به زودی او را در مسير دشواری قرار می‌دهيم.» (ليل:آيه 8-10)