مردم مشهد خواستار آزادی آیت الله قمی بودند و همچنین روحانیون نامه‌ای به همین مضمون نوشتند!
اما نتیجه این شد که تمام ۱۵۰ نفری که نامه را امضا کرده بودند یا دستگیر شدند و یا مجبور به ترک مشهد شدند..
ذره ذره اوضاع مشهد رو به وخامت می‌رفت..!
بر اساس گزارش نظمیه مشهد، تعداد مردم گردآمده در مسجد گوهرشاد هر لحظه در حال افزایش بود و شنبه کسبه را وادار به تعطیلی مغازه‌هایشان کردند. شنبه، عده‌ای نیز از روستاهای اطراف به مردم متحصن پیوستند و مسجد گوهرشاد و صحن‌ها مملو از جمعیت شد و سخنرانان در موضوعات مختلف به ویژه در مورد آیت الله قمی، تغییر لباس و رفع حجاب برای مردم صحبت می‌کردند.
از آن طرف، قشون شرق به فرماندهی سرلشکر ایرج مطبوعی، شهربانی و آگاهی نیروهای خود را برای سرکوب مردم هماهنگ می‌کردند!
شوشتری به نقل از اسدی و پاکروان می‌گوید: «اعلیحضرت فرموده بود: اگر بیش از این مسامحه کنید و تعلل ورزید، نه کلاه بر سر شما و نه تاج بر سر من باقی خواهند گذارد، امر می‌کنم و فرمان می‌دهم امشب [نیمه شب شنبه] باید غائله بدون خونریزی خاتمه یابد. هر قدر قشون لازم است، باید آنها را محاصره کرده، محرکین را دستگیر، مردم متفرقه را آزاد سازید.»
و اما دستور نهایی به این مضمون بود:
«نیمه شب زمانی که جمعیت کاهش یافته، تمام افراد حاضر را آنا دستگیر و بدون درنگ، از مسجد یا صحن خارج و به سرعت به سمت طرق و هرچه دور‌تر بهتر، تحت الحفظ اعزام و همچنین هر کس را که در خارج آستانه و مسجد تا به حال تشخیص داده‌اید، در این امر مداخله دارد، آنها را هم دستگیر و همین عمل را درباره آنها اجرا دارید. باید عملیات شما تا قبل از اجرا، فوق العاده در پرده و مستور بوده که متحصنین آگاهی حاصل نکنند.»
این دستور را در حالی صادر کردند که گمان می‌کردند بیشتر محصنین مانند روز قبل، شب هنگام مسجد را ترک می‌کنند. اما اوضاع کاملا خلاف تصورشان پیش رفت!
لحظه به لحظه به جمعیت افزورده می‌شد تا جایی که بین ۱۵ تا ۲۰ هزار نفر در مسجد گوهرشاد گرد آمدند..!
زمانی که نیمه شب فرا رسید و جمعیت کاهش نیافت، مزدوران رضاخان اقدام به جنایتی کم نظیر کردند!
تمام درها و راه‌های ورود و خروح مسجد بسته شد، در این حال مردم با کلنگ شروع به شکستن درها و اقدام به خروج از آن کردند.
در عرض چند ساعت درون و بیرون مسجد به خون متحصنان سرخ شد. اجساد تکه پاره شده، نتیجه‌ی کشتار بی‌رحمانه‌ی مزدوران رضا خان بود. قبل از دمیدن سپیده روز یکشنبه ۲۲ تیر ۱۳۱۴، مقاومت متحصنین و معترضین شکسته شد و قیام مسجد گوهرشاد سرکوب گردید. بسیاری از کشته شدگان و حتی برخی مجروحین را در گودالی که به همین منظور کنده بودند، انداختند.
و می‌دانید کجایش درد دارد؟
علیرضا بایگان از شاهدان واقعه می‌گوید:
«تعداد آنها ۱۶۷۰ نفر بوده و حدود ۷۰ نفر افراد سالم که در گوشه و کنار خود را مخفی کرده بودند و به دنبال فرصت برای فرار می‌گشتند، به دست مامورین افتاده، جزو کشته‌شدگان در کامیون ریخته و در گودال‌هایی ریخته و به داد و فریاد و التماس آنها که ما زنده هستیم، وقعی نگذارده و آن مردم بیچاره را زنده به گور کردند.»
