مولایم علی چنین گفت: با خود مى اندیشم که آیا با دستى تهى یورش بَرَم یا بر ظلمت کورى مردم، صبر کنم؛ صبرى که بزرگ تران را فرسوده و کوچک تران را پیر مى کند و مؤمن در آن، رنج مى کشد تا به ملاقات پروردگارش رسد. اندیشیدم که صبر کردن بر آن، خردمندانه تر است. بنابراین، در حالى که "خار در چشم و استخوان در گلو" داشتم، صبر کردم و میراث خود را از دست رفته مى دیدم... در همه این مدّت طولانى، با همه رنج، صبر کردم.

‌ شُکر خدا که میشناسمت آقا شُکرِ خدا که دوستت دارم...

نهج_البلاغه الاِْيمَانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ، وَإِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ، وَعَمَلٌ بِالاَْرْكَانِ «ايمان معرفت با قلب (عقل) و اقرار به زبان و عمل به اركان (دين) است» حکمت_227

_نمی دانم چرا پیامبر بعد معراجش عبای مرتضی را بیشتر از پیش بو می کرد...!:)

آه ای همسفر کهنه‌ی من می‌بینی چه بلایی به سر بال و پرم آمده است؟ - در فراق صبر...

من یاد گرفته ام تکیه نکنم بر خلق، اعتماد به آدم ها مثل اعتماد به باد است ...! خودت را دست خدا بسپار بقیه اش را او می‌چیند ...:)

جُرمم این دان، که ز جان دوست‌ترت می‌دارم...(:

- تمام لذت عمرم همین است که مولایم امیرالمومنین است"!

دنیا وفا ندارد . . .

ما را نمی‌بری به حرم قهر کرده ای...!

با این حالتون رو خوب کنید

روضه به اشکاشِ