اجازه دادم دوستای دورم من رو فراموش کنند و بهونه میارم که با معدود دوستای نزدیکم هم وقت نگذرونم.

تو اوج خستگی جسمی، پیاده می‌رم دانشگاه

بعد دانشگاه دلم میخواد یه سر برم خونه استراحت کنم بعد برم حسینیه اما اینکار رو نمی‌کنم یه راست می‌رم اونجا و منتظر می‌مونم تا مراسم شروع بشه

گریه می‌کنم

نصفه‌شب وقتی همه خوابند می‌رم یه گوشه توی بالکن می‌نشینم یه کم ترجمه‌ی ابوحمزه می‌خونم بعد به آسمون خیره می‌شم

گاهی شعر می‌خونم

خودم رو جدا از خانوادم، دوستام، محل زندگیم، تحصیلم ... خودم رو جدا از همه‌ی جهان می‌بینم

جزوه و کتاب و قلم و لپ‌تاپ و مقاله‌های توش رو آماده می‌کنم که بشینم درس بخونم ولی نمی‌خونم

می‌رم کتابخونه مدت‌ها بین قفسه‌ها راه می‌رم و با وسواس یه کتاب انتخاب می‌کنم ولی انقدر کتاب رو نمیخونم که موعدش میگذره بعدِ سه هفته می‌رم پسش می‌دم و مسئول کتابخونه هربار میگه ایندفعه رو نمیخواد جریمه بدی

صدبار از خودم می‌پرسم زهرا دنبال چی هستی؟ و به جواب مشخصی نمی‌رسم

می‌شینم اتفاقات زندگیم رو مرور می‌کنم، سعی می‌کنم حکمتشون رو بفهمم

یه وقتایی تو دلم کلی غر می‌زنم بعد میگم خدایا منظورم ناشکری نبود به دل نگیر