صدبار از خودم می‌پرسم زهرا دنبال چی هستی؟ و به جواب مشخصی نمی‌رسم

می‌شینم اتفاقات زندگیم رو مرور می‌کنم، سعی می‌کنم حکمتشون رو بفهمم

یه وقتایی تو دلم کلی غر می‌زنم بعد میگم خدایا منظورم ناشکری نبود به دل نگیر

کل کمدم رو میریزم بیرون وسایلش رو دسته‌بندی و مرتب می‌کنم ولی حوصله نمی‌کنم دوباره بزارمشون سر جاش

بی‌مهری های دیگران حتی دیگه آزارم هم نمی‌ده!

می‌تونم بشینم با همه‌ی آدمایی که یه روزی اشکم رو درآوردن چای و بیسکوییت بخورم و حالشون رو بپرسم

از همه جا کنده شدم همین.

اشکالی نداره زندگی جالبیه من اینطور زندگی کردن رو دوست دارم؛ از همه جا کنده ولی شبیه اکثریت نبودن یه کم برام ترسناکه هنوز وابسته‌ی تأیید دیگرانم!

درست میشه...

[توضیح بیشتر: خب بزار کاملاً باهات صادق باشم؛ من یادم میاد شب‌هایی رو که تموم وجودم گریه بود و با درماندگی اشک می‌ریختم و می‌گفتم خدایا خسته‌ شدم! از این گریه و اندوه‌های بسیار خسته شدم. دیگه جسمم هم خسته شده. فکر می‌کردم دیگه نمی‌کشم... ولی صبر کردم و باور کنی یا نه درست شد! می‌پرسی آسون بود؟ نه آسون نبود. تو یکی دو سال اندازه پنج شش سال بزرگ شدم اما اوضاع درست شد... اندوه‌هام آروم گرفت! الانم رو نبین که حرفام به نظر غمگین میاد. در واقع غمگین نیستم! الان خیلی آروم ام! من فقط از همه جا کنده شدم گفتم که. اون جدایی هم خودم میدونم از کجا میاد. جنسِ من همینه! زهرا اینطوریه می‌شناسمش. من خو نمی‌گیرم، طبیعتمه! نمی‌تونم به یه زندگی آروم یه گوشه‌ی دنیا دل خوش کنم و آروم بگیرم! من با همه چیز غریبه ام و غریبه هم می‌مونم. این چیزیه که من هستم و باهاش راحتم. اما حالِ بد؛ موندنی نیست عزیزِ من... درست میشه...]

-

اون‌هایی که برای فیلم‌ها گریه می‌کردند، در مقابل واقعیت‌ها سکوت کردند... #پیانیست #غزه #فلسطین