کاش دشت روبه رویت لااقل یک مرد داشت ، یک سوال مادرانه ، تیر خیلی درد داشت !؟

لالایی گلم . تشنه‌ئ یه جرعه آب علی .

سفره‌ی این خانواده شیر میدان پرور است ، قاسم و اکبر ندارد ، اصغرش هم حیدر است .

#دلی جوری لالایی بخونم حَرمله گریش بگیره ..

بر فرش حرم گرد و غباریم و نشستیم مارا نتکانی، نتکانی، نتکانی : ) ❤️‍🩹

-💔

حسین ، مظهر ِعشق است . او خود ِعشق است که در چهره‌ای انسانی تجسم یافته است . دلش دریایی از مهر و عشق و محبت بود . در آن گرماگرم ِجنگ ، هنوز همان دل ِعاشق با او بود و همچنان و بلکه بیشتر از همیشه در دل ِمهربان ِاو امواج ِبلندی از محبت ، در تلاطم و تکاپو بودند . حسین'ع دلش برای کسی می‌تپید . وقتی از خیمه بیرون آمده بود ، فرزند ِشیرخوارش جانی در بدن نداشت . تشنگی رمقش را گرفته بود و مادر شیری نداشت تا به کودکش بنوشاند .

در میان ِهمه مردان ، تنها او مانده بود و پسری بیمار که در خیمه روی بستر بود و جانی برای حرکت نداشت .

دل ِپدر هوای پسر کرده بود . او آخرین هدیه خداوند به خانواده حسین بود و در دل ِپدر ، جایی مخصوص داشت .

حسین به در ِخیمه خود آمد و صدا زد : پسرکم را بیاورید تا یک بار ِدیگر او را ببینم و با او خداحافظی کنم . پسر ِکوچک ِحسین را آوردند . حسین غرق ِتماشای این هدیه گرانبهای خدا شده بود ‌. شاید لبخندی در میان ِآن همه درد بر لبان ِحسین نقش بسته بود و این لبخند ، هدیه‌ای بزرگ برای پدر بود که در میان ِامواج ِخون ، نوید ِزندگی می‌داد . حسین لب‌های خشک ِکودکش را می‌بوسید و در گوش ِاو چیزی زمزمه می‌کرد . دشت ، غرق ِتماشا بود . شاید فرشتگان نیز از فراسوی آسمان سرک می‌کشیدند تا تموج عشق ِالهی را در چشمان ِعاشق ترین مرد ِزمین مشاهده کنند . خنده‌ای مبهم بر لبان ِخشک ِکودک جریان داشت و حسین در بحبوحه آن همه ماتم ، لبخند می‌زد .

ناگهان تیری از جانب ِدشمنان ِعشق و دلدادگی ، بر گلوی کودک خورد ! لبخند بر لبان ِحسین و کودک ِنازنینش خشکید . هوا بوی باران داشت و حسین آخرین سردار ِکوچک ِخود را در آغوش می‌فشرد و همچنان او را می‌بوسید .. 💔(: | کتابِ شهادت نامه حسین و شهیدان کربلا

قول میدم اگه ورق برگرده و علیم نَمیره ، جوری لالایی بخونم حرملم گریش بگیره 💔(: