🔴 این کلیپ رو حتما ببینید ،،،،،، در جنگ ترکیبی نیروهای نظامی و امنیتی ما خوش درخشیدند و میدرخشند 👍👍 ایران در اوج اقتدار و پیروزی قرار دارد ..... علت مماشات در برخورد با آشوبگران دقیقا ریشه در همین اقتدار دارد ...... برد موشک های ما مرزهای خود آمریکایی ها رو تهدید می‌کند ..... نصرمن الله و فتح قریب ❌❌

🎥 یک کلیپ عالی برای محجبه‌ها 🔰 #استاد_عالی

🇮🇷ای اهل حرم ....

براندازی یا خودارضایی سیاسی؟ چندی قبل که حامد اسماعیلیون با نخست وزیر کانادا دیدار کرد یاد عکس ملاقات مسعود رجوی با صدام افتادم، امروز هم که دیدم مسیح علینژاد با رییس جمهور فرانسه دیدار کرده باز یاد همان عکس افتادم. چرا؟ آیا چون من طرفدار جمهوری اسلامی هستم دارم متعصبانه تمام اپوزیسیون این نظام را مثل رجوی و تمام حامیان آنها را مثل صدام می بینم یا برای این «تشابه» دلیل دیگری هم دارم؟ ماجرا فراتر از رجوی و اسماعیلیون و علینژاد یا صدام و ترودو و مکرون است. در تاریخ ایران ندیده ام کسی «با حمایت خارجی» حتی در همین دنیا موفق و عزیز شود. چه برسد به آنکه بتواند برای کشورش کار مثبتی کند. این یک مساله ساده نیست. یک موضوع بنیادی و مهم در عالم سیاست است. حداقل اگر تاریخ دو قرن گذشته ایران را خوب و منصفانه بخوانید هیچ جا نمی بینید که کسی با حمایت بیگانه توانسته باشد موفقیتی کسب کند. هرکس چنین اشتباهی کرد در نهایت یا خودش سرنگون و ذلیل شد یا اگر هم قدرت گرفت بیشترین خیانت را به ایران و ایرانی انجام داد. اگر اهل مطالعه باشید همین کفایت می کند اما بگذارید چند مثال را هم مرور کنیم: 1. به گفته دوست و دشمن رضاخان، او با حمایت انگلیس بر سر کار آمد و کودتای 1299 یک پروژه انگلیسی بود. اما سرنوشتش چه شد؟ بعد از یک دوره ایجاد خفقان بی سابقه در ایران و موج کشتاری که در میان همه اقشار از روحانیت تا روشنفکران راه انداخت، در نهایت توسط همان انگلیسی ها به یک جزیره دور تبعید شد و در همانجا هم با ذلت مرد. یعنی کسی که سالها شاه ایران بود و کسی حق نداشت روی حرفش حرف بزند، حتی نتوانست تصمیم بگیرد که در خاک کشور خودش بمیرد. 2. محمد مصدق را به یادآورید. کسی که به امریکا اعتماد کرد و تصور می کرد با حمایت آنها می تواند از شر انگلیسی ها راحت شود و نفت ایران را ملی کند. چه بلایی سرش آمد؟ همان امریکا علیه او کودتا کرد، شاه را برگرداند و شاه هم مصدق را به حاشیه تهران تبعید کرد تا او هم در همانجا از دنیا رفت. 3. بعد از انقلاب هم از این مثالها زیاد است. از رجوی ملعون بگیرید که به دامن صدام پناه برد و الان سرنوشت خودش نامعلوم است تا بختیار که می خواست با کمک فرانسوی ها کار جمهوری اسلامی را تمام کند و سالها پیش، خودش در همان فرانسه به جهنم رفت. حالا سرنوشت سید روح الله خمینی را با دقت مرور کنید. کسی که به جز خدا و بعد توده های مردم ایران به هیچ قدرت خارجی روی خوش نشان نداد اما با اتکا به همین دو عنصر از تبعید اجباری به ایران بازگشت و زمانی که از دنیا رفت «بزرگترین تشییع جنازه تاریخ» برایش رقم خورد. او توانست تاریخ 2500 ساله شاهنشاهی یعنی 25 قرن حکمرانی پادشاهی در ایران را تغییر دهد و رهبر تنها انقلابی در جهان باشد که بعد از پیروزی، خود را به رای مردم گذاشت. این همه رکورد شکنی چگونه توسط او رقم خورد؟ حتما دلایل متعددی دارد؛ از اخلاص و ایمان او به خدا بگیرید تا فهم و ذکاوت و شجاعتش؛ اما یکی از مهمترین دلایلش همین بود که هیچگاه در هیچ سطحی به هیچ قدرت خارجی اعتماد نکرد و آنقدر به خود و مردمش باور داشت که دست دخالت غرب و شرق را همان ابتدا از ایران برید. اینها صرفا مرور تاریخ نیست، مرور «فرمول موفقیت» است. انتهای تکیه به صدام و ترودو و مکرون و... ذلت برای همان فرد تکیه کننده است. اینها بدیهیاتی است که خوشبختانه اپوزیسیون جمهوری اسلامی آن را نمی فهمد و اگر می فهمد دوست دارد همچنان در فضای توهم خودش باقی بماند و با این عکسهای دو نفره «خودارضایی سیاسی» کند.

خبرنگار سعودی اینترنشنال رسما اعلام می کند طرفدار تجزیه ایران و الحاق مناطق آذری زبان کشورمان به جمهوری آذربایجان است، بعد یک عده می گویند طرح تجزیه ایران توهم توطئه است! ما توهم توطئه نداریم، شما بدیهیات را نمی بینید و در عالم فانتزی و رمانتیک خود به سر می برید. پی نوشت: بعد از انتقادات فراوان به این توییت، خبرنگار این شبکه تجزیه طلب مجبور شد پست خود را حذف کند.

برد موشک های ایران چقدر است؟ شهید طهرانی‌مقدم پاسخ می دهد؟

لطفا به صورت ویژه منتشر شود برای اولین بار، پخش اعترافات سید حسن ابطحی از بزرگترین منحرفین مهدویت ، برسد به دست طرفداران او که همچنان از او حرف می زنند و تبلیغش را می کنند. 👈👈 تا توان دارید این فیلم را پخش کنید ، چون اولا در سایت ها و کانال های دیگر نیست ، ثانیا طرفداران او واقعا نا آگاه هستند!!! لازم به توضیح است که ایشان پدر محمدعلی ابطحی اصلاحاتچی میباشد.

آخرین باری که به رفراندم با نظارت بین‌المللی تن دادیم، سازمان ملل بحرین را جدا کرد! نزدیک‌ترین نمونه‌ای که ایران تن به موضوع رفراندم با نظارت بین‌المللی داد، به سال 1349 شمسی بازمی‌گردد. آن روزها 150 سال می‌شد که انگلیسی‌ها بحرین را اشغال کرده بودند و حالا قصد داشتند منطقۀ خلیج فارس را ترک کنند. ایران در طول این سال‌ها همواره بر حق حاکمیت بلامنازع خود بر بحرین تأکید کرده و در تقسیمات جدید کشوری در دورۀ محمدرضا شاه، بحرین را استان چهاردهم ایران خوانده بود. طبیعتا بعد از بیرون رفتن انگلیسی‌ها، ایران می‌توانست به سادگی این بخش از خاک کشور را تصرف کند. اما انگلیسی‌ها نمی‌خواستند اجازۀ چنین کاری به شاه بدهند. نهایتا پس از مذاکرات فراوان، قرار بر این شد که قضیه به سازمان ملل ارجاع شود. اردشیر زاهدی، وزیر خارجۀ وقت ایران، در مجلس گفت: «من می‌خواهم بگویم اگر مردم بحرین مایل نباشند به کشور ما ملحق شوند ما هرگز به زور متوسل نخواهیم شد. و پس از مطالعات لازم، دولت تصمیم گرفت که در این مورد، [نظارت را] به سازمان ملل متحد واگذار نماید. دبیرکل سازمان ملل متحد با این درخواست موافقت نمود.»[1] اردشیر زاهدی در گفتگویی که با طرح تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد داشت و متن آن در سایت همین دانشگاه منتشر شده هم می‌گوید: «قرار بر این شد که از طریق سازمان ملل در آنجا یک پلبه ساید [نوع خاص و محدودی از رفراندم] بشود، یک رفراندوم بشود ببینیم که مردم بحرین چی می‌خواهند. آیا می‌خواهند که با ایران باشند؟ ... گفتیم ما به آن پلبه ساید که مردم بهش رای بدهند تحت نظر سازمان ملل، آن را دیگر ما قبول می‌کنیم.»[2] اُ تانِنت (دبیرکل سازمان ملل) برای نظارت بر این رفراندم، ویتوریو وینسپر گیچیاردی (معاون ایتالیایی دبیرکل دفتر اروپایی سازمان ملل) را تعیین و او را به بحرین اعزام نمود. گیچیاردی هم که چک سفیدامضای ایران را در اختیار داشت، بعد از سفر به بحرین و انجام پلبه‌ساید (با وجود تردیدهای بسیار شدید دربارهٔ امانت‌دارانه رفتار کردن سازمان ملل و دلایل قاطعی که نشان می‌داد این، بازتاب‌دهندهٔ نظر اکثریت مردم بحرین نیست) گزارشی به دبیرکل ارائه کرد مبنی بر اینکه مردم بحرین خواستار استقلال و جدایی از ایران هستند. شورای امنیت سازمان ملل هم بر اساس همین رفراندمی که تحت نظارت بین‌المللی صورت گرفته بود، در قطعنامۀ 296 استقلال بحرین را به رسمیت شناخت. طبیعتا ایرانِ شاه هم مجبور بود جدایی این بخش از کشور را بپذیرد. جدایی بحرین، یک نمونه از اعتماد به نظارت بین‌المللی بر رفراندم‌های برگزارشده در موضع ایران است. اما تیغ «حکمیت بین‌المللی» نیز بخش‌های دیگری را از خاک ایران جدا کرده که شاید در آینده به آن پرداختم. (می‌توانید چند تصویر مرتبط را در آلبوم پایین، ملاحظه کنید) پی‌نوشت‌ها: 1- مشروح مذاکرات مجلس شورای ملی، صورت‌جلسۀ 9 فروردین 1349. 2- گفتگو با اردشیر زاهدی در طرح تاریخ شفاهی ایران در دانشگاه هاروارد، نوار شمارۀ 15. ✅vahid_khazab