زندگے را با عشق نوشِ جان باید ڪرد۔۔۔

✨شب چرا می‌ڪشد مرا؟ تو نشستہ اے ڪجاے ماجرا؟ من چنان گریہ میڪنم ڪہ خدا بغل ڪند مگر مرا...

خیالت همیشہ هست ... اما امروز، دلم تو را خواست، نہ خیالت را …🌱☁️

🍃💫 تو لازم نبود ڪارے ڪنے تا من حالم خوب بشہ؛ بودنت ڪافے بود تا دیگہ غمے نباشہ تو نگام... بعد تو ڪسے پیدا نشد ڪہ بتونہ همچین معجزه‌اے بڪنہ؛ بعد منم ڪسے نیست وقتے بهت نگاہ میڪنہ اون همہ عشق تو چشاش باشہ... جفتمون اشتباہ ڪردیم؛ ولے تو هیچوقت نفهمیدے بعضے آدما دیگہ تڪرار نمیشن و دنیا رو هم زیر و رو ڪنے؛ دیگہ مثل‌شونو پیدا نمیڪنے... بہ من میگفتے قدرتو بدونم ولے تو هیچڪدوم از ڪاراییو ڪہ واسہ خوشحال ڪردنت انجام دادم ندیدے... هیچڪدوم از تلاشایے ڪہ واسہ رسیدن بهت ڪردمو نفهمیدے... مدام بهم میگفتے قدرتو بدونم اما، انگار یڪے باید اينو بہ خودت میگفت... شنيدے ميگن تو كہ لالايے بلدے چرا خودت خوابت نمیبرہ؟ آرہ حڪایت ماست...

بعضی وقتها چنان دلتنگی که؛گویی سالهاست در حوالیِ بی کسیهایت کسی پرسه نزده است. گاهی به خودت که می اندیشی افسوسِ نداشته ها چنان لالت میکند که از یاد میبری نداشتن، بخشی از زندگی ات شده است... نداشتنِ او که تمامِ دلخوشیست یعنی نداشتنِ تمامِ دنیا. اورا که نداشته باشی دیگر فرقی نمیکند مقیم کدامین فصلی، چرا که تمامِ سالهایِ عمرت میشود پائیز و برگ ریزانِ آرزوهایت میخشکاند چهره یِ هر آمدن و ماندنی را.گاهی برایِ خودت چای میریزی و پشتِ پنجره ی خیالت مینشینی و با غرق شدن در افقهایِ دورِ آن،از یاد میبری توام روزی زنده بوده ای. کسی چه میداند دلتنگی چه بر سرِ قلبهایِ عاشق می آورد. کاش کسی بیاید که وقتِ رفتن ،نرود...

یه وقتایی‌ جلو پامون رو درست نگاه نمی کنیم، زمین می خوریم، زانومون زخمی میشه، چشامون اشکی... حواسمون نیست، راه رو اشتباه میریم، گم میشیم، بغض میاد تو گلومون و چشامون آتیش میگیره... آدمای زندگیمون رو اشتباه انتخاب میکنیم، هی رو بدی کردناشون چشم میبندیم تا اینکه چشم وا میکنیم می بینیم درست روزایی که باید باشن، نیستن... حسرت نبودنشون اشک میشه و شُره میکنه از چشامون... میدونی چی میخوام بگم؟! میخوام بگم بعضی وقتا، "اشک تاوانیه که چشما باید بابت درست ندیدن بدن...

در پرده‌ے دل خیالِ تو رقص ڪند من رقصِ خوش از خیالِ تو آموزم

#عکس_نوشته 📸🖋 شما ممڪنہ خودتون نفهمید ولے بعضے وقتا تبدیل میشید بہ بزرگترین دلخوشے یڪے دیگہ...❤️

💔🍃 دلتنگے، همون قطرہ اشڪیِ ڪہ درست وسطِ خنده‌هایِ بلندت میچڪہ رویِ گونه‌هات و تو سرتو خم میڪنے ڪہ ڪسے نفهمه… دلتنگے همون بغضِ لعنتی‌ایہ ڪہ میچسبہ بہ گلوت، درست وسطِ خوردنِ غذایِ مورد علاقت بعد یہ روزِ شلوغ، و تو همه‌ے حستو برمیگردونے و صورتت خیس میشہ... دلتنگے همون وقتیہ ڪہ زل میزنے بہ ڪتابت و بہ خودت میاے میبینے نیم ساعت گذشتہ و تو هنوز قفلے روے همون یہ خط و حتے نفهمیدے چطورے گذشتہ! دلتنگے اون آهنگیہ ڪہ با تردید ردش میڪنے و بعد از پنج دیقہ پلے میشہ و با گریہ بارها گوشش میدے.‌.. دلتنگے خودِ تویی… خودِ تویے ڪہ انقدر همه‌ے تار و پودمُ مالِ خودت ڪردے ڪہ به‌ جاے هوا تورو نفس میڪشم، تورو میبینم، تورو میشنوم؛ و تو نیستے... دلتنگے شاید همین توهمِ دوست‌داشتنیِ بودنتہ؛ وقتے ڪہ تو نبودنت دست و پا میزنم!