#حرف_سوم حالا داستان این دو ضرب المثل، داستان زندگی ماست! اول که ۱۲۴ هزار پیامبر آمد تا ما بفهمیم، زن و مرد نیستیم، بلکه یک "انسانیم" که یک بدن دارد و این بدن فقط چندسالی با او هست. این "انسان" دست و پا و چشم و ابرو و نیست، غذایش کباب و مرغ و آبگوشت نیست، "انسان" یک نفخه است، یک دَمِش، یا عامیانه بگوییم یک روحِ جاودانه از یک ذاتِ جاودانه بنام خدا .... و باید غذای خودش را بخورد تا بزرگ شود، تا رشد کند، تا برای همنشینی ابدی با خدا آماده شود!  ✿ و این را یازده امام آمدند و گفتند و یادمان دادند و ما نفهمیدیم ... "خلایق هر چه لایق" ...

#حرف_سوم ※ این چراها، همه صدای درد می‌دهند! هم چراهای #حرف_اول و هم چراهای #حرف_دوم گاهی آنقدر سنگینند که ماهها، کمر آدمیزاد را خم می‌کنند! ـ مثل صدای بعضی داغها و عزیز از دست دادن‌ها، ـ مثل صدای بعضی فقرها و بیماری‌ها ـ مثل صدای بعضی قضاوت‌ها و تحقیرها و آبرو ریختن‌ها... اما این دردها، دردهایی است که باید تمرین کنیم؛ ※ اول بفهمیم بر ما فرود نمی‌آیند، بر بخش زمینی ماست که نازل می‌شوند و نباید سنگینی‌شان ما را از "من حقیقی" مان غافل کند! شبیه مادری که در اوج درد هم، رسیدگی و تغذیه نوزادش را فراموش نمی‌کند! ※ و بعد بیاموزیم اگر سهم‌مان از دلخوشی‌های بالاتر و شادمانی‌های عظیم‌تر، بیشتر باشد، تحمل این دردها آسانتر می‌شود! دلخوشی‌هایی در بخش انسانی و حقیقی و جاودانه وجودمان...