بسم الله... یک ماجرایی دیشب اتفاق افتاد؛ من فقط سر و صداهایی شنیدم و اعتنا نکردم اما بعدا امیر که از ماجرا فیلم گرفته بود برایم تعریف کرد. برادران اهل سنت، یعنی همان هم‌راهان شیخ عامر البیاتی، در کنار چادرشان، همین‌طوری دورهمی، شعارهای حماسی سر می‌دادند و رجز می‌خواندند. جوان‌های شیعه هم تماشاگر صحنه و مشغول شوخ و جفنگ. ناگهان یکی از همان حماسه‌خوان‌ها شروع می‌کند به سر دادن شعارهای وطنی: شیعه و سنی با هم برادر اند/ هرگز دست از وطن بر نمی‌دارند شعار کار خودش را می‌کند و کل جمعیت را شیعه و سنی به خروش وا می‌دارد. جمعیت به سمت منفذ الحدودی حرکت می‌کند و شیخ الصمیدعی هم پیشقراول می‌شود. چیزی نمی‌ماند که بخواهند وارد معرکه درگیری با پلیس و عبور از گیت‌ها بشوند، که شیخ راهش را کج می‌کند و روی سن، همان سن ای که دیروز بچه‌های کتائب برای برنامه جاگذاری اش کردند، می‌رود و جمعیت از منفذ منصرف می‌شود. به تدبیر شیخ ماجرا به خیر می‌گذرد. جمعیت بعد از سر دادن تعدادی شعار پراکنده می‌شود.

همان جماعت دیشبی تقاضای اجازه جهاد دارند الشعب یرید اعلان الجهاد

صبح شده است... تعدادی از برداران دارند برمی‌گردند هرچه گذشت بیشتر به هم وابسته شدیم الان با رفتن‌شان دل‌ آدم تنگ می‌شود دیشب خیلی‌ها‌شان ناراحت و افسرده بودند؛ از این که نشده کاری کنیم و از مرز بگذریم. اراده‌شان انگار محقق نشده بود. خب همه‌چیز که دست آدم نیست؛ درست تر این که هیچ چیز دست آدم نیست: دست‌های خالی. با همین دست‌های خالی آمده بودند و می‌خواستند در راه اسلام یا بکشند یا کشته شوند. اما شاید معلوم نباشد که اگر نمی‌آمدند احتمالا برادران عراقی تشجیع نمی‌شدند برای حرکت. تا این‌جا هم خیلی اتفاق بزرگی افتاده، حتی اگر الان نفهمیم.

شیخ اکرم السعیدی ابو سلیمانی!

بسم الله حالا که شب شده و دوباره توی چادریم وقت مرور اتفاقات امروز است؛ امشب دیگر پتو و تشک و جا در چادر گیرمان آمد!

اینترنت ضعیف است و ارسال فیلم‌ها مشکل. قبل از نماز ظهر به دعوت جماعتی از یک عشیره وارد چادرشان شدیم. یک جور مسابقه شعرسرایی داشتند به شیوه خاص خودشان که با تکرار آهنگین و ضربی مصرع آخر هر بند توسط حاضران در جلسه همراه است. شعرها را ارتجالا و البداهه می‌سرودند. یکی‌شان خیلی ذوق سلیمی داشت. شعرها در ستایش مرجعیت و عراق و رهبر انقلاب و قاسم سلیمانی و غیرت مردم عراق بود. آن یکی که خوش‌ذوق‌تر بود قصیده‌ای به افتخار حضور ما سرود. به اجبار نگه‌مان داشتند که شعرش را بشنویم. سنگ تمام گذاشت؛ تا وقت شود بتوانم ترجمه‌اش کنم.

قبل از آن، یعنی بعد از خداحافظی نخستین گروه از برادران‌ ایرانی‌مان، توی چادر نشستیم و درباره هدف بعدی صحبت می‌کردیم. خیلی سر و کله زدیم. سناریوهای مختلفی هم مطرح شد، اما به اجماع نرسیدیم. مساله این بود که چه هدفی از ماندن داریم. خیل از فعالیت‌ها به حضور در مرز نیاز ندارد از بغداد یا تهران قابل پيگيری است. برادران عراقی هم صبح گوشه داده بودند که همه‌تان با هم برگردید. بعد از نماز رفقا رفتند باهاشان مشورت. ماندم در چادر و در آن گرمای خاک‌آلود سعی کردم بخوابم. بیدار که شدم با بی‌حالی خودم را به‌شان رساندم. عراقی‌ها گفته بودند نروید که رفتن‌‌تان به انگیزه دیگران لطمه می‌زند. به من هم گفتند عصر راه‌پیمایی داریم به سمت منفذ الحدود. سید برای پخش زنده با شبکه خبر هماهنگ کرده بود. خانمی تماس گرفت روی واتس آپ، دیدم موقعیت مناسب است برنامه‌ریزی کردیم روی پخش زنده مراسم از شبکه خبر.

در مرزیم، غضبمان به مرز رسیده، با تمام دوستداران و عاشقان قدس شریف، روز یکشنبه 22 اکتبر 2023 (٣٠ مهر ماه ١۴٠٢) در شهر هاتای در مرز جیلوه گوز هستیم. برای نزدیک شدن به برادران فلسطینی و برای اینکه فریاد نابودی را به گوش رژیم صهیونیستی اسرائیل برسانیم، از تمام ترکیه با ماشینهایمان به سمت مرز حرکت میکنیم. برادرم منتظر حضور پرشور شما هم هستیم. انجمن جوانان آناتولی.

بیانات رئیس انجمن جوانان آناتولی آقای صالح توران در مورد رویداد در مرز هستیم. ما رویداد "ما در مرز هستیم!" را در دروازه مرزی جیلوه گوز هاتای در روز یکشنبه 22.10.2023 ساعت 14:00 برگزار خواهیم کرد. برای برادران و دوستداران قدس شریف که عصر امروز و فردا صبح با وسایل نقلیه خود از سراسر ترکیه برای شرکت در برنامه ما راهی سفر می شوند آرزوی سفری بی خطر دارم. خداوند ما را در این برنامه تاریخی به سلامت در هاتای گرد هم آورد. رئیس انجمن جوانان آناتولی صالح توران

می‌گوید: در درگیری‌های گوهردشت و فردیس و محمدآباد و مشکین‌آباد و ستارخان بوده‌ام. می‌گویم: آن طرف، به ما سنگ می‌زدی؟ می‌گوید: سنگ می‌زدم. و اکنون یک سال از غائله‌ی ژینا گذشته و نگذشته پشت مرز اردن پی درگیری با اسرائیل آمده است...

عراقی‌ها خاموشی زده‌اند و‌ حمید در تاریکی خیمه برای جمعی که تازه از ایران به عراق و بغ‌داد و طربیل رسیده‌اند یک دوره‌ی فشرده‌‌ی شناخت اردن را می‌گوید؛ زیرساخت هر حرکت در حلقه‌های میانی واقعی رسیدن به حجت است...

محمد با اسمو و گوشی که از تهران بهم داده بود، شروع به فیلمبرداری کرد. زیاد هم فیلم گرفت...

راهپیمایی جوانان عراقی جلوی منفذ الحدودی طریبیل مرز عراق و اردن ۲۲ اکتبر ۲۰۲۳ ۲۹ مهر ۱۴۰۲

به آن سن می‌گویند: مِنصَه. راهپیمایی جوانان عراقی جلوی منفذ الحدودی طریبیل مرز عراق و اردن ۲۲ اکتبر ۲۰۲۳ ۲۹ مهر ۱۴۰۲

با هماهنگی قبلی از چادرهایشان آمدند بیرون و از حدود پانصد متر عقب‌تر شروع کردند به راهپیمایی به سمت همان منصه که جلوی منفذ الحدودی بود راهپیمایی جوانان عراقی جلوی منفذ الحدودی طریبیل مرز عراق و اردن ۲۲ اکتبر ۲۰۲۳ ۲۹ مهر ۱۴۰۲

محمد با دوربین با آن یکی گوشی که دوربین با کیفیت‌‌تری داشت، برای شبکه خبر ٢ فیلم می‌گرفت. من هم بعد از دقایقی با همین گوشی رفتم برای شبکه خبر. آن وسط‌ها جوان‌ها به سمت منفذ حمله کردند اما خود نیروهای حشد مانع‌شان شدند. نگذاشتند با پلیس درگیر شوند. یک‌بار هم جلوی یکی از تریلی‌ها را گرفتند ک تا جاده به سمت عراق بسته شود‌؛ مسئول برنامه که سید جوانی است فریاد می‌زد بروید کنار این کار شرعی نیست.

بعد از گزارش ، رفتیم برای وضو و نماز. به نماز جماعت عراقی‌ها نرسیدم. دست دست می‌کردم که چه کنم، که یکی از عراقی‌ها به اجبار تعارف‌مان کرد برای شام. رفتیم داخل خیمه‌های که تابلوی موکب امام موسی بن جعفر الکاظم بالایش بود؛ تنها خیمه این‌جا که اسم موکب دارد. روی صندلی‌های پلاستیکی که چیده بدن نشستیم و جلویمان میرهای کوچکی گذاشتند. کنارم یک مرد عراقی نشست که دانشجوی زیست‌شناسی بود در یکی از دانشگاه‌های تهران. در کنار درس لاجرم آموزش فارسی می‌دید و حالا سعی داشت که فارسی‌اش تقویت شود. همت به خرج می‌داد و با ما عربی صحبت نمی‌کرد و چه بهتر برای من. غذا را آوردند و آب و میوه و بعدش نوشابه و بعد هم چایی، دیگر قهوه بعدش را رد کردم. در این حین شیخ مهدی واکنش‌های راهپیمایی را نشانم می‌داد. راهپیمایی کار خودش را کرده بود. یک اکانت مشکوکی که به نظر می‌رسد فیک است اصلا ما خود صهیونیست‌ها باشد گزارش داد که هواپیمای جاسوسی اردنی بالای سر مراسم بوده. مرد عراقی دانشجوی ایران هم تایید کرد و گفت خودش یا چشمهایش دیده و مسئولان امنیت را خبر کرده. تا آخر شب هم از یکی دو تا از برادران ایرانی شنیدم که آن‌ها هم دیده اند... https://eitaa.com/al_harkah

واکنش‌ها به این‌جا ختم نشد. یکی از علمای عراق فتوا داده که تجمع جلوی مرز و بستن راه‌ها حرام است. نخستین فشارها، ولو محدود وارد شده و تجمع اثر نخستین خودش را گذاشته، باز باید گفت ولو محدود. تا خدا چه بخواهد... رفقای عراقی هم امیدوارتر شده اند و حالاحالاها می‌خواهند این‌جا بمانند. داشتند یک چادر جدا برای ما می‌زدند که موفق نشدند. حین کار و برپای چادری، که شبیه چادرهای کوچک هلال احمر است، بهم گفت امشب را هم تحمل کنید تا فردا. گفتم بله همین امشب است و فردا برمی‌گردیم. با تعجب گفت کجا؟! حالاحالاها باید بمانید. نمی‌دانم از سر مهمان‌نوازی گفت یا واقعا حضورمان مهم است. https://eitaa.com/al_harkah

چیزی که مهم باز شدن جبهه جدیدی علیه صهیونیست‌ها است. اگر قرار باشد برای فلسطین کار جدی کنیم، غیر از فعالیت رسانه‌ای و فرهنگی و مستندنگاری و تاریخ‌پژوهی و کنفرانس و همایش و نشست و تجمع و راهپیمایی در تهران و بغداد و قاهره، باید دید چه فشار سیاسی واقعی می‌توان ایجاد کرد. ما که با اسرائیل مرز نداریم. اما می‌توانیم در عراق حاضر شویم. عراق هم با اردن مرز دارد. و اردن کشور حائل است و مثل یک کمربند محافظ عمل می‌کند. غیر از این برای صهیونیست‌ها هم خوب است تا بتوانند فلسطینی‌ها، خصوصا ساکنان شرق سرزمین را، به آن‌جا کوچ دهند. به همین دلیل در اردن یک جامعه مهمی از آوارگان فلسطینی تشکیل شده که اتفاقا برخی‌شان موقعیت ممتازی دارند. سوال این است که آیا می‌توان میان مقاومت عراق و این جامعه فلسطینی اردن‌نشین یک ارتباط موثر که منجر به رابطه مستمر با مقاومت درون فلسطین برقرار کرد. این رابطه صهیونیست‌ها را خیلی می‌ترساند. تجمع عراقی‌ها از این‌جهت خیلی استراتژیک است و ترس تولید کرده. از آن طرف حمایت و حضور ایرانی‌ها بسیار مهم تا جوانان عراقی در هدف‌شان مستحکم بمانند. لازم نیست همه سلاح بردارند و یا همه کار فرهنگی کنند. می‌توان با بدنه مردمی یک فشار سیاسی واقعی تولید کرد. البته همه این‌ها محاسبه بشری است. ما شاء الله و لا قوة الا بالله. https://eitaa.com/al_harkah

و اردن و اردن و اردن که پایگاه کلاسیک بریتانیاست... https://eitaa.com/al_harkah

روایت زنده‌ی حضور نیروهای جبهه‌ی مقاومت در مرز عراق و اردن در نقطه‌ی چاووش طربیل؛ یک‌شنبه، ۳۰ مهر ۱۴۰۲، حوالی ساعت ۱۰:۱۵ صبح؛ برنامه‌ی نقش‌جهان، شبکه‌ی افق سیما...

بسم الله حمید برای صبحانه بیدارم می‌کند. پیرجوان‌های مازندرانی سفره مرتبی انداخته اند و بگو بخند می‌کنند و دعوت به صبحانه. نان و پنیر چای عراقی. انصافا مرتب‌ترین روز این سفر طربیل است به همت این پیرجوان‌های خوش‌سلیقه. هم راحت خوابیدیم، هم صبح پیرجوان‌ها بعد اذان نماز جماعت خواندند. یک‌وقت‌هایی که همه‌چیز مرتب می‌شود یعنی وقت رفتن است. باد شدیدی می‌آید و همه جا را خاک گرفته... https://eitaa.com/al_harkah

آن‌قدر باد شدید است که چادر را انگار می‌خواهد بکند پیرجوان‌ها خیلی فرز از جا بلند می‌شوند تا چادر را محکم کنند. مازندرانی‌ها ماشاءالله خیلی روحیه دارند و حاضر به ترک طریبیل نیستند... https://eitaa.com/al_harkah

سید خودش آمد دم چادر. صحت خبر سنجار را ازش پرسیدم. تایید کرد. آمده بود بگوید باید بروید و دل‌داری‌مان بدهد. خیلی زحمت کشیده بود تا بتوانیم بیاییم این‌جا و حالا او بود که احساس شرمندگی می‌کرد. می‌گفت المیادین خبر حضور شما را در اینجا کار کرده و حالا که آمریکایی‌ها دارند عملیات می‌کنند و تهدید کرده اند صلاح نیست بمانید. اصرار فایده نداشت. پیرجوان‌های شجاع رفتند با رییس‌اش صحبت کنند تا مگر راضی‌اش کنند بمانیم. نشد. او هم تاکید کرد برگردید بغداد. مرز اردن برای نخستین بار تهدید شده و آغاز واکنش‌هاست... https://eitaa.com/al_harkah

از طریبیل به سوی بغداد از این تقاطع می‌گذریم. تقاطع ۱۳۵ جایی که مقاومت عراق شهدای زیادی را تقدیم جهاد با داعش کرده است. بله داعش؛ یعنی یک شکل تکفیری از اعتقاد که رابطه‌اش با واقعیت منقطع است و در بهترین حالت لبریز از استدلال‌های صلب و پیچیده عقیدتی است. آن‌قدر از واقعیت بریده که به سادگی ابزار دست این و آن می‌شود اگر محصول مصنوعی آن‌ها نباشد. مقاومت عراق شر داعش را کند. و حالا این منطقه امنیت دارد، زمانی نمی‌شد این‌جا سرعت ماشین را از ١۴٠ به ١٣٠ رساند، از ترس تعقیب تکفیری‌ها. حالا اما امنیت طوری است که ماشین ما کناری می‌زند تا بنزینی به رگ باکش بزند و مسافرانش خستگی‌ای در کنند. بله مقاومت برای عراق زندگی آورد. به سوی بغداد بر می‌گردیم از فلوجه می‌گذریم و انتظار حوادث می‌کشیم... https://eitaa.com/al_harkah