آن‌قدر باد شدید است که چادر را انگار می‌خواهد بکند پیرجوان‌ها خیلی فرز از جا بلند می‌شوند تا چادر را محکم کنند. مازندرانی‌ها ماشاءالله خیلی روحیه دارند و حاضر به ترک طریبیل نیستند... https://eitaa.com/al_harkah

سید خودش آمد دم چادر. صحت خبر سنجار را ازش پرسیدم. تایید کرد. آمده بود بگوید باید بروید و دل‌داری‌مان بدهد. خیلی زحمت کشیده بود تا بتوانیم بیاییم این‌جا و حالا او بود که احساس شرمندگی می‌کرد. می‌گفت المیادین خبر حضور شما را در اینجا کار کرده و حالا که آمریکایی‌ها دارند عملیات می‌کنند و تهدید کرده اند صلاح نیست بمانید. اصرار فایده نداشت. پیرجوان‌های شجاع رفتند با رییس‌اش صحبت کنند تا مگر راضی‌اش کنند بمانیم. نشد. او هم تاکید کرد برگردید بغداد. مرز اردن برای نخستین بار تهدید شده و آغاز واکنش‌هاست... https://eitaa.com/al_harkah

از طریبیل به سوی بغداد از این تقاطع می‌گذریم. تقاطع ۱۳۵ جایی که مقاومت عراق شهدای زیادی را تقدیم جهاد با داعش کرده است. بله داعش؛ یعنی یک شکل تکفیری از اعتقاد که رابطه‌اش با واقعیت منقطع است و در بهترین حالت لبریز از استدلال‌های صلب و پیچیده عقیدتی است. آن‌قدر از واقعیت بریده که به سادگی ابزار دست این و آن می‌شود اگر محصول مصنوعی آن‌ها نباشد. مقاومت عراق شر داعش را کند. و حالا این منطقه امنیت دارد، زمانی نمی‌شد این‌جا سرعت ماشین را از ١۴٠ به ١٣٠ رساند، از ترس تعقیب تکفیری‌ها. حالا اما امنیت طوری است که ماشین ما کناری می‌زند تا بنزینی به رگ باکش بزند و مسافرانش خستگی‌ای در کنند. بله مقاومت برای عراق زندگی آورد. به سوی بغداد بر می‌گردیم از فلوجه می‌گذریم و انتظار حوادث می‌کشیم... https://eitaa.com/al_harkah

توی راه عراقی‌های همراهمان مسابقه‌ای راه انداختند. برای این که ملال از تن و سر ایرانی‌ها برود. یکی‌شان که بلاگری است شروع می‌کند به پرسیدن سوالات عمومی از زندگی نورانی امام زمان علیه السلام. هر کس جواب درست بیشتری به سوالات بدهد برنده می‌شود. می‌خندند و سر به سر ایرانی‌ها می‌گذارند تا سر حال بیایند؛ ضیافت توی خون‌شان است. فکر کنم امیر برنده شد. کار به مداحی و سینه‌زنی هم رسید. عراقی و ایرانی. از نجف تا مشهد. جاهایی هم سوز و گداز و حسرت و دل‌تنگی و تمنا. عجیب است؛ بی‌هیچ تصمیم و برنامه‌ای فضا می‌شود شبیه دورهمی‌های رزمندگان دفاع مقدس. چیست این فرهنگ شهادت که خمینی کبیر احیایش کرده؟ چیست این شعاع نور صاحب الزمان علیه السلام که شمال و جنوب و شرق و غرب را گرفته و عرب و عجم و ترک و فارس و کرد را متحد می‌کند؟ و چطور چشم‌ها خود را به کوری زده اند و گوش‌ها به کری؟ ای با همه در حدیث و گوش هم کر ای با همه در حضور و چشم همه کور... https://eitaa.com/al_harkah

بسم الله عزیز برادری است، مدت‌هاست توفیق دیدارش دست نداده... راه تماس تلفنی با ایشان ندارم از سر شفقت و خیرخواهی فرموده حتما دعایش می‌گویم و عرض می‌کنیم: اگر در چاله‌ای افتاده اید به جای توقف کردن، آن‌قدر بکَنید تا به آب برسید!

چرا باید ادامه داد؟ و چگونه؟ صبح زنگ زدم تهران به علی‌رضا. جسارت کردم به ایشان عتاب گفتم باید دیگر چه بشود که بلند شوی و بیایی بغداد؟! گفت تو بگو برنامه چیست؟ گفتم مگر معلوم نیست؟! فشار سیاسی به اردن از طریق بدنه مردمی عربی و عراقی. تا حالا که جواب داده و جبهه استکبار هم واکنش نشان داده. ولو این که جمعیت خیلی هم نبوده اند. این بار باید با جمعیت بسیار انبوه‌تری حرکت کنیم. گفت از من چه کاری ساخته است؟ گفتم با اعتبار و روابط ات بتوانی خرد و کلان را راضی کنی. گفتم الان شرایط بسیار خطرناک است. ممکن است همه چیز خفه شود. ممکن است کلک حماس را بکنند. ممکن است تا مدت‌ها دیگر نشود کاری کرد. با فراست همیشگی اش گفت به همین دلیل نمی‌شود کاری کرد. چطور؟ ایران می‌خواهد اسرائیل از درون بپاشد بی‌آن‌که جنگ گسترش یابد. آمریکا، که دیگر الان مطمئنیم صحنه‌گردان اصلی است، می‌خواهد اسرائیل را نگه دارد، حماس را نابود کند و جنگ گسترش نیابد. به همین دلیل است که در موقعیت موازنه وحشت هستیم. بازی شدیدا حساس و ظریف است. حرکت‌ها باید بسی ماهرانه و دقیق باشند. از این رو است که بسیاری از بازیگران موثر وارد بازی نمی‌شوند، از خوف این که حرکت نابه‌جایی کنند. و پس شاید چنان فعالیت‌های اجتماعی نادرست باشند. عرض می‌کنم قبول الان شرایط موازنه وحشت است. و قبول که حرکت‌ها باید بسیار ظریف باشند. ولی آیا دلیل این وضعیت، پیش‌بینی‌پذیری حرکت‌ طرفین نیست؟ آیا وقت آن نرسیده تا نیرویی وارد صحنه شود که رویش حساب نمی‌شده؟ تا مگر سرنوشت نبرد به نفع مقاومت پایان یابد و صلح مخرب و مرگ‌آور آمریکایی نباشد؟ قبول می‌کند. حتی بغداد آمدن را. از صبح احساس نگرانی می‌کنم. هنوز کاری نکرده ایم و نبرد در وضعیت خاصی قرار دارد. نه پیروزی بزرگی در نزدیکی دیده می‌شود و نه مغلوب‌ایم. راهبرد همان قبلی است‌، پنج کلمه است: مشارکت سیاسی مردم در جنگ این چیزی فراتر از فعالیت رسانه‌ای و فرهنگی و حتی حمایت مالی است که همه آن‌ها سرجای خود. به یک جمعیت انبوه مردمی نیاز است. آنقدر انبوه که دولت‌ها را منفعل کند. دقیقا چیزی که قابل پیش‌بینی نیست. برای این جمعیت انبوه همه گروه‌های مختلف با اراده مستقل سیاسی‌شان باید مشارکت کنند و منابع را پای کار بیاورند. سهم ایرانی‌ها محدود باید باشد، اما ایرانی‌ها پیشتاز و الهام‌بخش اند؛ به قول یکی از برادران عراقی در ساعات پایانی حضور در طربیل، قدوه. برنامه‌‌ریزی برای حضور منسجم در بغداد آغاز شده. تجربه قبلی پیش روست و درس باید گرفت تا اشتباهات تکرار نشوند. مذاکره با طرف‌های عراقی و عربی هم آغاز شده. مجموعا کار بسیار دشواری پیش رو داریم؛ اما تنها راه است تنها راه. برای فراخوان آماده می‌شویم. ماشاءالله و لاحول و لا قوة الا بالله. https://eitaa.com/al_harkah

بسم الله... نوای تکبیر می‌آید از مأذنه‌های مساجد اهل سنت این اطراف... الان بغداد در جامع امام علی بن ابی طالب ایم. https://eitaa.com/al_harkah

هنوز تجاوز صهیونیست‌ها جدی و قطعی نشده... ولی نبض امت مضطرب است.

ایرانی‌های همراه ما، نگهبان نظامی مسجد را بیدار کردند تا بلندگو و تشکیلاتش را راه بیندازد تا از گلوی جامع امام علی بن ابی‌طالب صوت نصرت مظلوم برخیزد بلند شود... این‌جا را بارها وهابیون القاعده زده بودند، اما الان به حکم مساجد سنگر اند، شده قرارگاه تجمع ایرانی‌های بی‌قرار فلسطین.

... https://eitaa.com/al_harkah

مغناطیس بازگشت ۱. توی احوالات چه‌کنم چه‌کنمِ گام بعدی، یک سری زدم به اینستاگرام. خیلی اهلش نیستم و صفحه هم غیرفعال است. رفته بودم صفحه تجمع العالمي لدعم خیار المقاومة را ببنیم. سید زکریا گفته بود ویدئوی پخش اذان روبروی منفذ الحدودی طربیل کلی بازدید داشته. اینستاگرام را که باز کردم، دیدم دایرکت پیام جدید دارم. یک رفیق قدیمی بود. بعد از مدت‌ها ردم را زده بود و گفته بود الان ایتالیام و خبرم کن و الخ. جوابش را دادم. در آنْ پاسخ داد و اصرار که تماس تصویری. حرمت رفاقت اجازه نداد بگویم موقعیت خیلی هم مناسب نیست. البته کار مشخصی هم نداشتم اما گفت و گو با رفیق فلسفه خوانده دل و دماغ می‌خواهد. رفتیم روی لینک گوگل میت که فرستاده بود. تا دیدمش گرم شدیم. گفتم از اوضاع چه خبر. خیلی غمگین بود از وضع غزه. می‌گفت فلسطینی‌های این‌جا همه می‌خواهند برگردند. می‌گفت از زندگی سیر شده اند و می‌گویند می‌خواهیم برویم زیر بمباران بمیریم. می‌گفت به‌‌شان می‌گویم اسرائیل جانی است، قبول؛ کودک‌کش است قبول؛ ولی چه فایده دارد خودتان را به کشتن بدهید، باید راهی پیدا کنید برای توقف جنگ. شما مسئول آینده اید. بهش گفتم دکتر این یک خشم انباشته نسلی است از ۷۵ سال ظلم و جنایت و تبعیض و خیانت. برای جوان فلسطینی دیگر صلح معنا ندارد. یا برگردد و شهید شود یا برگردد و سرزمینش را پس‌‌بگیرد. ٢. امروز به لطف بعضی مجاهدین ایرانی و عراقی رفتم معراج الشهدا. تنها معراج الشهدای عراق توی جاده ترانزیتی کرکوک. به یاد آزادسازی آمرلی یادمانی زده اند. حال و هوای جنوب خودمان دارد و اردوهای راهیان نور. فرهنگ شهادت است می‌رود تا نزدیک اقلیم و شباهت می‌سازد. کنار جایگاهی که روی مصلای نماز صبح حاج قاسم ساخته اند، یک تابلو زده اند من هنا بدا تحریر آمرلی و سینطلق نحو القدس. به فرمانده گفتم از غزه بگو. گفت خون این ۵۰۰۰ شهید غزه نامش را بلند کرده، دنیا را گرفتار خودش کرده، پیروزی از آن مقاومت است ان شاء الله. ولی چیزی بیش از این است. فقط نام غزه بلند نشده که شده، خون بی‌گناهان یک مغناطیسی تولید کرده یک میدان جاذبه‌ای که همه را به سوی خودش دعوت می‌کند. میدانی که خون‌ها را به جوش می‌آورد و و تن را به حرکت. اما چه حرکتی. ٣. دیروز با حمید بگومگو داشتیم. راست می‌گفت راهبرد من النهر الی البحر رهبر انقلاب فقط نابودی اسرائیل نیست، که بازگشت فلسطینی‌ها هم هست. این دومی اتفاقا بیشتر کمر استکبار را می‌شکند و اصلا خشم قدرت‌های غربی از تکرار همین شعار است در راه‌پیمایی‌های آزاده‌های فرنگ. مساله حرکت روی امواج بازگشت است. وگرنه زخم زدن به اسرائیل را ابطال حماس و حزب الله هم مشغولش هستند و جا تنگ است برای خیل مردمی که خون‌خواه مظلومان غزه اند. حمله زمینی شده باشد یا نشده باشد، مساله این است که چطور ملت فلسطینی از سراسر دنیا برگردند سر مرزهای سرزمین‌شان. این کار نیروی سیاسی‌ای می‌خواهد که باید از درون همین کوچه و خیابان‌های عراق و اردن و سوریه و مصر برخیزد ما عراق مانده ایم تا جریان خیزش قوت بگیرد به استقبال اردنی‌ها وصل شود و جامعه فلسطینی ساکن اردن نیرو پیدا کنند. امشب که برگشتم مسجد، امیر می‌گفت عدد متحصنین طریبیل به ۶٠٠٠ رسیده... https://eitaa.com/al_harkah