هر هفته قبل از رسیدن روز جمعه بیت‌المال را بین مسلمین تقسیم میکرد. وقتی روز جمعه میرسید؛ محلِ نگهداری اموال را جارو میزد، و می‌شُست، و بعد دو رکعت نماز میخواند؛ و خطاب به آن محل میفرمود: در قیامت شهادت بده؛ که من هیچ مالی از مسلمانان را در تو نگه نداشتم... #عدل‌موثق‌علی‌علیه‌السلام | ترجمه الغارات ص۲۷۳

ديروزت که از دست رفت. به آمدن فردايت هم اطمینانی نيست؛ اما امروزت #غنيمت است! پس همین فرصتی که داری را درياب... _علی‌بن‌ابی‌طالب‌علیه‌السلام @alaviaat | غررالحکم،حدیث۹۸۴۰

به #آخرت چنگ بزن، تا دنيا خودش ذلیلانه، نزد تو بیاید...! _ازهدالزاهدین‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | غرر‌الحكم،حدیث۶۰۸۰

به مرد ها توصیه کرده بود: از #حساسیت و غیرت بیجا دست بکشند... _‌امیرمومنان‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | کافی،ج۵،ص۵۳۷

اى جماعت دلّال؛ كمتر #قسم بخورید! زيرا اگرچه اين كار، كالا را به فروش مى رساند ولى سود حقيقى [برکت] را می‌بَرد... _عدل‌موثق‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | الکافی،ج۲،ص۱۶۲

به دشمن شادمانِ ما بگو: به هوش باشيد؛ كه مصيبت هاى #دنيا مى چرخد؛ [و نوبت شما هم مى رسد] _علی‌بن‌ابی‌طالب‌علیه‌السلام @alaviaat | ديوان‌‌امام‌علی‌عليه‌السلام،ص۲۵۸

آقا امیرالمومنین‌علیه‌السلام: #روزى، به اندازه‌ى هزينه فرود مى آيد! @alaviaat | نهج‌البلاغه،حکمت۱۳۹

هر کسی از چیزی بگریزد، روزی با آن روبه رو خواهد شد. روزگار، انسان را به سوی آنچه از آن فرار میکند سوق میدهد! " و‌ گریختن خودش باعث #رویارویی است " _آقای‌سخن‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | تفسیر‌القمی،ج۲،ص۳۶۶

چه بلایی بر سرتان آمده! که با بدست آوردن مقدار کمی از دنیا خوشحال میشوید، و با از دست دادن مقدار زیادی از #آخرت غمگین نمی‌شوید؟! _مولای‌متقین‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | غررالحکم،حدیث۷۹۸۰

فرموده بود: هر امیدی، جز امید به #خدا، دیوانگی است... _امیرمومنان‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | نهج‌البلاغه،خطبه۱۶۰

لذت‌بخش ترین #زندگى را کسی دارد كه، • به آنچه خدا قسمتش كرده خشنود باشد. _امیرمومنان‌علی‌علیه‌السلام @alaviaat | غرر‌الحكم،حدیث۳۳۹۷

باران که شروع می‌شد،زیر #باران می‌ایستاد، تا آنجا که لباسش خیسِ خیس می‌شد و آب باران از محاسن و صورتش می‌چکید! کسی به عجله گفت: یا امیرالمومنین! به سرپناهی بروید... همانطور که لبخند به لب داشت جواب داد: این آبی است که، از نزدیکی‌های عرش و خدایم آمده است... | الکافی،جلد۸،ص۲۴۰