در دوران تحصیل، من دانش آموز بی انضباطی نبودم. درس هام هم بد نبود. تجربه شاگرد اول و دوم و جایزه دانش آموز برتر هم داشتم. ولی مدرسه برام همیشه چیز ناخوشایندی بود. نه بخاطر اتفاقات بد بلکه به این خاطر که مدرسه فضای بسیار محدود کننده ای داشت و اساس سیستم آموزشی جایی برای خلاقیت و تفاوت آدمها قائل نبود. دانش آموز باید در چهارچوب مشخصی قرار می گرفت و به نتیجه ای می رسید که قبلا سیستم براش تعریف کرده بود. هر رفتاری خارج از این چهارچوب با رفتارهای قهریه یا تمسخر مواجه می شد. ولی اتفاقی هم بودند که تلخی این فضا را مضاعف می کردند. (خاطره ی این عکس، در پست بعدی به عکس ضمیمه می شود. خواندنش خالی از لطف نیست...) @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

کلاس اول (یا دوم راهنمایی) بودم و معلمی داشتیم که هم برای درس اجتماعی و هم علوم می آمد. کمی مسن بود و کم حوصله. بارها پیش میومد که نیمکت آخر کلاس رو خالی می کرد و می خوابید و می گفت همه نوبتی از روی کتاب بخونیم. آخر کلاس هم تکلیف خونه می گفت و می رفت. یک بار بچه هایی که تکلیف نداشتن رو به خط کرد جلوی تخته. من هم جلسه ی قبلش غائب بودم و اشتباها تکالیف درسی رو نوشته بودم که مد نظر معلم نبود. لذا من هم رفتم توی صف! معلم شلنگ گاز مخصوصش رو برداشت و با خنده داد دستر نفر اول صف و گفت شلنگ رو آوردم زیارتش کنید... ببوسش! طفل معصوم بچه هم فکر کرد شاید قضیه داره با شوخی جمع میشه... با خوف و رجا شیلنگ رو بوسید و به خواست معلم داد به نفر بعدی... این مسخره بازی همراه با لبخند رضایت معلم ادامه داشت تا رسید دست من. من بدون این که شیلنگ رو نگاه کنم رد کردم به نفر بعدی. معلم گفت ببوسش... هیچی نگفتم. معلم نگاهشو از روم برنداشت و لبخندش محو شد. بهم گفت برو ته صف. مراسم شیلنگ بوسان که تمام شد، معلم رفت سراغ نفر اول و گفت دستتو بگیر... و بی اعتنا به خواهش و التماس بچه ها، شروع کرد به کوبیدن شیلنگ به کف دستشون. روند هم به این شکل بود که به هر دستی می زد، چون درد خیلی زیادی داشت، بچه ها ناخودآگاه دستشون رو زیر بغل یا بین رونها میذاشتن و معلم در این فاصله دست دیگر رو مورد عنایت قرار می داد. نوبت من شد... نگاه معلم هنوز یادمه. چشمهای روشنی داشت که بخاطر سنش، هاله ای خاکستری دورشو احاطه کرده بود. گفت پس شیلنگ رو نمی بوسی... منم فقط دستمو دراز کردم. دستشو بالا برد و با شدت پایین آورد. یه درد وحشتناکی توی تمام دستم پیچید... ولی به هر سختی ای بود دستمو نکشیدم. همون طور روی هوا نگه داشتم و سعی کردم هیچ دردی در چهره م دیده نشه. خوشبختانه خشمم بیشتر از دردم بود و مانع ریختن اشکم شد. معلم در حالی که عضلات اطراف دهانش منقبض شده بود نگاهی کرد و دوباره ضربه شو روی همون دست فرود آورد. باز هم به روی خودم نیاوردم... و این کار شش بار تکرار شد! سه ضربه روی هر دست ... و من فقط نگاه کردم. فقط نگاه کردم و اشکهامو در تنهایی ریختم... ما همون نسلیم. همونی که رفتار بیمارگونه معلم رو تحمل کردیم و در بهترین وضعیت خوشحال بودیم که با تحملش، معلم رو از لذت محروم کردیم! ما همونایی هستیم که رفتار ناشایست دیدیم و به احترام معلم سکوت کردیم و اشکهامونو در خلوت ریختیم. همونایی که کتک خوردیم و همزمان احساس گناه هم داشتیم. احترام معلم واجب بود... نوعش و عملکردش مهم نبود... معلم جایگاهی بود که هر کی می نشست احترامش واجب می شد. و ما همون نسلیم که چند روز یا چند ماه بعد از تحقیر شدن و کتک خوردن از معلم، روز معلم براش گل و هدیه می بردیم مدرسه و بهش تبریک می گفتیم. ما همون نسلیم که با سکوتمون، به زورگویی بقا و قوت دادیم. هنوز همونیم... پ.ن: این خاطره از یک معلم یا یک نوع خاص از معلمه... جایگاهی که من برای معلم قائلم، هیچ ارتباطی با چنین افردای نداره. دست تک تک معلمهای واقعی رو می بوسم. @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

دلم بارون میخواد ‌ یه بارونی که همه جا بباره همه سرزمینها همه اقلیمها بارونی که مرزها رو بشوره و پاک کنه بارونی که همه باروتها رو خیس کنه و از کار بندازه بارونی که کارخونه‌ها رو خاموش کنه و موتورها رو از کار بندازه بارونی که بزنه آنتن‌ها، شبکه‌ها، اینترنتو قطع کنه بارونی که مسابقات و رقابتها رو تعطیل کنه بارونی که باعث تعطیلی همه مدرسه‌ها، بانکها و اداره‌ها بشه بباره و بباره بشوره و ببره مردم بریزن بیرون، همه خیس خیس بشن، همه شسته بشن تمیز تمیز... نه خشمی بمونه به تنشون و نه خستگی نه یأس.. نه آرزوهای گنده گنده نه تکبری و نه طمعی نامهربونیا رو ببره... خودخواهی‌ها رو پاک کنه... دلها خیس و نرم بشه به لب همه لبخند بیاره برای اولین بار همه رو کنار هم جمع کنه... شونه به شونه هیشکی بالاتر نباشه، هیشکی پایینتر نباشه، هیشکی روبروی کسی نایسته همه دست همو بگیرن و رو به آسمون هورا بکشن و بخندن بخندن قهقهه بزنن اشک شوق بریزن دیونه بازی دربیارن قربون صدقه هم برن ‌ اون روز، زیر اون بارونه که میفهمیم این همه قرن بدون بارون چقدر بدبخت بودیم اون روز تازه زندگی شروع میشه ‌‌ یه روز بارون میاد.. من میدونم... میاد @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

صدای جیر جیر گاری زنگ زده‌ آقا سید -کارگر شهرداری محلمون - که میومد، پشت سرش صدای قوری بی‌بی هم شنیده می‌شد: - علی، بیا مادرجون این چایی رو ببر برا آقا سید. - کار دارم بی‌بی... حالا امروز چایی نبرم چی میشه؟ - نه مادرجون، بنده خدا زحمت می‌کشه گناه داره... اگه نمی‌بری خودم ببرم؟! و اینجوری بود که یه محله، از زن و مرد و پیر و جوون اغلب با هم در ارتباط و تعامل بودن. هوای همو داشتن. این یک فضلیت برای افراد خاص نبود، یک فرهنگ و عرف همگانی بود. آدمها نسبت به هم بی‌تفاوت نبودن. از حال هم خبر داشتن و اگه می‌تونستن به درد هم می‌رسیدن. اجتماع‌های کوچیکی که به هر دلیل شکل میگرفت، محل باخبر شدن از حال همدیگه بود. یه دست‌فروش یا وانتی که میومد توی کوچه، زمینه احوال‌پرسی طولانی زنان محله فراهم میشد! یا مثلا صلاة ظهر یا غروب که مسجد میزبان اهل محله بود، یه جور دیدار و با خبر شدن از اوضاع احوال همسایه‌ها بود. فضولی و غیبت هم می‌شد، ولی اینها جزو آفت‌هاش بود. اگه یکی یه روز یه مشکلی میخورد، از نبودن پیاز تو خونه‌ش تا تهیه جهیزیه برا عروسی دخترش، میدونست که تنها نیست و می‌تونه روی کمک و حمایت بقیه حساب کنه. @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

توی خیلی از خونه‌های قدیم اتاقهایی بود که بینشون یه رشته در بود و وقتی اون درها رو باز میکردیم، یه اتاق بزرگ درست میشد. این حالت کم و بیش برای آدمها هم بود. همه دنیای شخصی خودشونو داشتن و هر کسی کار و زندگی خودشو. ولی مثل اتاقهای قدیم بین آدمها هم دیوار نبود. یه در بود که خیلی وقتها باز میشد و مجموعه دنیای آدمها در کنار هم، یک دنیای واحد بزرگ رو میساخت. دورهمی‌ها، یه آب‌پاشی حیاط و یه تیکه فرش یا زیرانداز، ما رو دور هم جمع میکرد. توی این جمع‌ها اگه کسی حالش خوب نبود بقیه درِ بین خودشون و اونو باز میکردن و کمکش میکردن که توی خودش نمونه. با جملاتی مثل: «غصه نخور، یا خودش میاد یا نامه‌ش» یا «سخت نگیر، سختیش همین صد سال اوله»... اون موقع‌ها حال اطرافیان مهم بود و حضور موثر بزرگترها یا همون ریش سفیدی خیلی در بهبود حال سایرین به چشم میومد. درسته این روزا خونه‌ها بیشتر از این که کنار هم باشه، روی همه... درسته که بعضیا پایینتر و بعضیا بالاترن، ولی به نظرم میشه یکی از دیوارهای بین خودمون و اطرافیان رو برداریم و جاش در بذاریم. دری که هر وقت لازم بود به راحتی بازش کنیم و یه دنیای بزرگتر رو تجربه کنیم. @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

قدیما که ریتم زندگی کندتر بود و زمان کش میومد، مجبور بودیم یه جورایی خودمونو سرگرم کنیم. هر چند وقت یه بار تب یه چیزی فراگیر میشد و همه میرفتیم سراغش. یه مدتی کوبلن مد شد. یه دوره‌ای درست کردن آینه‌های تزیینی رنگی مدتی خریدن کیتهای الکترونیکی و ساختن مدارات مختلف، چشمک زن، تقویت آنتن، کلید صوتی، ... و کلی چیزای دیگه که حتما شما هم یادتون میاد. ولی شاید خیلی قبلتر از اینا، زمانی که من حدود ده سال یا کمتر داشتم، تقریبا هر پسری یه کمون اره (اره مویی) داشت و الگوهایی که روی تخته سه لایی پیاده میشد و با برش و سر هم کردنش میشد یک سازه چوبی درست کرد. برج ایفل و انواع دایناسورها از معروف‌ترین الگوهای موجود بود. ‌ کاش این روزا بشه یه شکلی بچه‌ها رو ترغیب کرد که کارهای اینجوری هم انجام بدن. اصلا خاک بازی کنن. یه گلدون و چهار تا دونه تخم گیاه بدیم دستشون بکارن... کارهای این چنینی نقش موثری در رشد کودکان داره ولی متاسفانه کمتر بهش پرداخته میشه. @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

خاطره این هفته رو تقدیم می‌کنم به تمام مخاطبین عزیز روستا نشین. ارتباط آدمها با طبیعت یکی از چیزهاییه که به مرور زمان داره کمتر می‌شه و زندگی امروز ما، به اقتضای شرایطی که وجود داره (که البته خود ما آدمها بوجود آوردیم) امکان کمتری برای این ارتباط در اختیار ما قرار میده. یکی از چیزهایی که در گذشته امکانش وجود داشت ولی امروز به سختی میشه حتی بهش فکر کرد، وجود تعدادی حیوون خونگی از جمله مرغ و خروس توی حیاط خونه‌س. در دوره‌ای ما هم توی حیاط خونه‌مون در مشهد، در کنار باغچه بزرگ و تعداد زیاد دار و درختش، چندتا مرغ و خروس داشتیم. حضور همین چندتا جانور ، و سایر پرندگانی که به خاطر وجود غذا، مهمان خونه می‌شدن چقدر لذتبخش بود. انتهای حیاط خونه ما یک انباری بود پر از چیزایی که انگار قرنها اونجا بودن. من اغلب می‌رفتم اونجا و ساعتها بازی میکردم. یه بار که داشتم مکتشف بازی میکردم(!)، یهو داخل یک جعبه، تعداد زیادی تخم مرغ پیدا کردم. معلوم شد یکی از مرغها نمیدونم به چه دلیل ترجیح داده بود به جای مکان اصلیش، بره و تخمهای نازنینشو در تنهایی و انزوای گوشه انبار دنیا بیاره! و چقدر این گنج پیدا کردن شیرین بود!! @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6

بعد از کش و قوس طولانی و خسته کننده، بالاخره کتاب «یادش به خیر» چاپ و آماده عرضه شد. خاطرات مراحل آماده شدن این کتاب خودش می‌تونه یه کتاب مستقل باشه!! خلاصه که با عذرخواهی از دوستانی که پیگیر بودند، مفتخرم که خبر آماده شدن این کتاب رو اعلام کنم. با تمام اتفاقاتی که در این مدت افتاد، چند چیز باعث خوشحالیه، از جمله این که تقریبا تمام تصاویر منتشر شده در پیج تا امروز، توی کتاب اومده و مجموعه کاملی شده. متن‌ها و ترجمه‌هاش که دخترم زحمتشو کشید هم در کتاب اومده. (محیای بابا ❤️دستت درد نکنه!) امیدوارم کتاب جذابی براتون باشه و با تهیه اون برای خودتون یا عزیزانتون، لذت مرور خاطرات شیرین گذشته به کامتون بشینه و حالشو ببرید.😊🥰 قطع کتاب رحلیه (۲۱ در ۳۰ سانتیمتر)، ۱۶۸ صفحه گلاسه داره با جلد سخت و قاب کاور مقوایی. این کتاب توسط انتشارات «اعتماد قلم» به چاپ رسیده. قیمت پشت جلد کتاب ۳۲۰ هزار تومان درج شده که البته با تخفیف ویژه رونمایی کتاب، فعلا با قیمت ۲۶۰ هزار تومان عرضه میشه. برای خرید آنلاین کتاب یا کارت پستالها، می‌تونید به سایت alimiriart.ir مراجعه بفرمایید.

دوستانی که درباره تصاویر مربوط به ایام محرم پرسیدند؛ در ادامه چند نمونه تصویر و لینک دانلود فایل با کیفیت رو تقدیم میکنم. ممنون که با استفاده از این تصاویر و نشر اونها، من حقیر رو هم در کار خیرتون شریک میکنید. امیدوارم توفیق و افتخار اینو پیدا کنیم در تعظیم شعائر حسینی سهیم باشیم. @alimiriart

یا اهلَ العالَم قُتِلَ الحسین بکربلاء عطشانا @alimiriart

خداوند روی حسینش غیرت ویژه ای دارد... پناه میبریم به خدا از این که خواسته یا ناخواسته مقابل حسین (علیه السلام) قرار بگیریم. @alimiriart

عاشورا... نقطه ای از عظمت عباس بن علی (علیه السلام) @alimiriart

یا حسینا... قلمم و دستم بشکنند از این بی شرمی که دشنه دشمن تو را تصویر کنند... ای زمین کربلا... چطور دیدی و دهان باز نکردی... @alimiriart

و زنان و کودکان ماندند و خیل گرگان درنده بیابان نینوا😔 @alimiriart

پسر زخمی، پدر افتاد، پسر در خون، پدر جان داد پسر ناله، پدر فریاد، میان هلهله، غوغا پسر از زخم آکنده، پسر هر سو پراکنده پدر چون مرغ پرکنده، از این صحرا به آن صحرا (سيد حميد رضا برقعی) @alimiriart

علیکنّ بالفرار... @alimiriart

دوستانی که درباره تصاویر مربوط به ایام محرم پرسیدند؛ در بالا چند نمونه تصویر و لینک دانلود فایل با کیفیت تقدیم شد. ممنون که با استفاده از این تصاویر و نشر اونها، من حقیر رو هم در کار خیرتون شریک میکنید. امیدوارم توفیق و افتخار اینو پیدا کنیم در تعظیم شعائر حسینی سهیم باشیم. @alimiriart

السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین.‌ ‌ یا اباعبدالله، روضه‌خوان مظلومیتت شدم، تنهایی‌ات و فریاد گم شده هل من ناصرت در کویر نامردی... یا حسین جان... از مظلومیت پسرت در عصر ما نپرس.‌ نگذار عرق شرم، توَهم شیعه بودنم را بشوید و ببرد. @alimiriart

مجموعه تصاویر و خاطرات قدیم گردآوری شده در کتاب «یادش به خیر، نقش خاطرات من و تو» هدیه‌ای بی‌نظیر برای خودتان یا کسانی که دوستشان دارید... ۱۶۸ صفحه گلاسه رنگی قطع رحلی (۲۱x۳۰ سانتیمتر) جلد سخت+کاور دو زبانه (فارسی/ انگلیسی) جهت کسب اطلاع یا خرید به سایت www.alimiriart.ir مراجعه نموده و یا از طریق واتس‌اپ به شماره 090 2222 1661 پیام بدهید. @alimiriart عکس ها و داستان های بیشتر 👇👇 https://eitaa.com/joinchat/1049624617Cb56a7be9f6