🕋 لقاء و زیارت خدا در همین نشئهٔ دنیا مى‌فرمودند: انسان بايد اين راه را در همين نشئهٔ دنيا طىّ كند و همين‌جا به لقاء و زيارت خدا مشرّف شود. يكبار در أواخر عمر شريفشان مى‌فرمودند: آيا آيهٔ كريمهٔ: وَ مَن يَخْرُجْ مِن بَيْتِهِ مُهَاجِراً إِلَى اللّٰهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللّٰهِ.[۱]«هر كس از مقرّ و مأواى خود خارج شده و به سوى خدا و رسول او هجرت كند و در ميان راه، مرگ او را فرا گيرد، أجر و پاداشش برخداست.» دلالت دارد بر اينكه سالكى كه در راه خدا آمده و هجرت إلى‌اللـه‌ورسوله نموده و قبل از حصول كمال از دنيا رفته‌است، در عالم برزخ مراحل سير نفسانى بسوى پروردگار را حتماً طىّ نموده و به فناء ذاتى مى‌رسد؟ خير! چنين دلالتى ندارد! جملهٔ: فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللّٰهِ كه جزاء شرط واقع شده تنها دلالت بر اين معنى دارد كه خداوند مزد و پاداش او را مى‌دهد و بيش از اين دلالتى ندارد. وقتى أجل انسان رسيد، نامهٔ عملش بسته مى‌شود و هرچه بوده و هرچه كرده، تا همان زمانى است كه از دنيا مى‌رود؛ و بيش از آن به فضل إلهى وابسته‌است و ضمانت و وعدهٔ قطعى ندارد. و لذا انسان بايد تلاش كند تا در همين نشئه به لقاء إلهى برسد.[۲] كسى كه جمال أحديّت را در اين دنيا زيارت نكرده معلوم نيست بتواند در سراى ديگر زيارت كند. زيرا نشئهٔ دنيا، مقام كسب معرفت بوده و استعداد و لوازم هدايت و اهتداء در آن فراهم است، و دار عقبى دار جزاء است. ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚نورمجرد، ج۱، ص۳۷۰‌-۳۷۱ ـــــــــــــ ▪️مشاهدهٔ پاورقی 🆔 @allame_tehrani