🏴 حضرت علیّ‌اکبر (علیه‌السلام) ▪️حضرت علی‌اکبر (علیه‌السلام) در ۱۱ شعبان سال ۳۳ هجری چشم به جهان گشودند. در عمر مبارک ایشان اقوال مختلفی ذکر شده، اما مرحوم علامه طهرانی می‌فرمایند: آنچه مسلّم است (حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام) بزرگترین فرزندان حضرت بوده است و بیست و پنج سال از عمرش مى‌گذشته است و داراى زن و فرزند بوده است و در شکل و شمایل، و در اخلاق و رفتار، و در گفتار و کلام شبیه‌ترین مردم به جدّش رسول اکرم صلى‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم بوده است.(۱) ▪️در وصف او همین بس که معاويه از نديمان خود پرسيد: شايسته‏‌ترين مردم براى خلافت كيست؟! گفتند: تو! گفت: نه! على بن الحسين بن على عليه‌‏السّلام به اين امر أوْلى است؛ كه جدِّ او رسول خدا صلى‌الله‌عليه‌و‌آله است. و در اوست شجاعت بنى‌هاشم، و سخاوت بنى‌امَيّه، و ناز و زيبائى ثقيف.(۲) ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱- «امام شناسى»، ج‏۱۵، ص۳۱۸ ۲- «امام شناسى» ج‏۱۵، ص۳۳۱ 🆔 @allame_tehrani

💫 عصمت و علوّ مقام حضرت علیّ‌اکبر تمام خوبان عالم را جمع كنيد یک تار موى حضرت علىّ‌‏اكبر هم نمى‏شوند. می‌دانيد حضرت علىّ‌‏اكبر كه هستند؟ حضرت علىّ‌‏اكبر در مقام عصمت قرار دارند. و خطاب به آن حضرت عرض می‌کنيم: جَعَلَكَ مِن أَهلِ البَيتِ الَّذِينَ أَذهَبَ اللَّهُ عَنهُمُ الرِّجسَ وَ طَهَّرَهُمْ تَطهِيراً.(۱) ▪️مرحوم علامه طهرانی (قدس سره) 📚 «نورمجرّد»، ج۲، ص۴۵۶ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱. قسمتی از زیارت وارده در شب و روز اول رجب و نیمهٔ شعبان که مضامینی عالی در وصف حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام دارد: السَّلامُ عَلَيكَ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ الطَّيِّبُ الزَّكِيُّ الحَبِيبُ المُقَرَّبُ وَ ابنَ رَيحَانَةِ رَسُولِ اللَّهِ‏، السَّلامُ عَلَيكَ مِن شَهِيدٍ مُحتَسِبٍ وَ رَحمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ. مَا أَكرَمَ مَقَامَكَ وَ أَشرَفَ مُنقَلَبَكَ‏، أَشهَدُ لَقَد شَكَرَ اللَّهُ سَعيَكَ وَ أَجزَلَ ثَوَابَكَ‏ وَ أَلحَقَكَ بِالذِّروَةِ العَالِيَةِ حَيثُ الشَّرَفُ كُلُّ الشَّرَفِ وَ فِي الغُرَفِ [السَّامِيَةِ] كَمَا مَنَّ عَلَيكَ مِن قَبلُ وَ جَعَلَكَ مِن أَهلِ البَيتِ الَّذِينَ أَذهَبَ اللَّهُ عَنهُمُ الرِّجسَ وَ طَهَّرَهُمْ تَطهِيراً، صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيكَ وَ رَحمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ وَ رِضوَانُهُ‏؛ فَاشفَع أَيُّهَا السَّيِّدُ الطَّاهِرُ إِلَى رَبِّكَ فِي حَطِّ الْأَثقَالِ عَن ظَهرِي وَ تَخفِيفِهَا عَنِّي‏ وَ ارحَم ذُلِّي وَ خُضُوعِي لَكَ وَ لِلسَّيِّدِ أَبِيكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيكُمَا.(بحارالأنوار، ج۹۸، ص۳۳۸) 🆔 @allame_tehrani

🔰فضائل و قضیهٔ شهادت حضرت على‌اکبر (علیه‌السّلام) 🔹فضائل و شهادت حضرت على‌اکبر علیه‌السّلام‌ 🔹وصف رجزخوانی و دلاوری‌های حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام 🔹على‌اکبر علیه‌السّلام از دیدگاه معاویه‌ 🔹گفتگوى على‌اکبر علیه‌السّلام با امام حسین علیه‌السّلام دربارهٔ شهادت 🔹سپر قرار دادن على علیه‌السّلام محمد بن حنفیه را براى حسنین علیهماالسّلام 🔹على‌اکبر علیه‌السّلام تربیت شدهٔ دو مکتب حسن و حسین علیهماالسّلام 📚 برگرفته از کتاب شریف «امام‌شناسی»، ج۱۵، ص ۳۱۸ تا ۳۴۳ (با تلخیص) 🆔 @allame_tehrani

📖 « وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ » 💬 شعری از حافظ دربارهٔ حضرت علی‌اکبر (علیه‌السلام) ▪️مراد از این شعر چیست؟ «مرید پیر مغانم ز من مرنج ای شیخ چرا که وعده تو کردیّ و او بجا آورد» ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📍مشاهدهٔ متن کامل:👇 eitaa.com/allame_tehrani/3833 #امام_حسین #حضرت_علی_اکبر 🆔 @allame_tehrani

📖 « وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ » 💬 حاج‌ سيّد ضيآءالدّين‌ دُرّیّ و خواب‌ عجيب‌ در تفسير بيت‌ حافظ‌ در شب‌ سوّم‌ ربيع‌ الثّانی يكهزار و چهارصد و دوازده‌ هجريّۀ قمريّه‌، أخ‌الزّوجهٔ حقير: حجّة‌الاسلام‌ آقای حاج‌ سيّد حسن‌ معين‌ شيرازی دامت معاليه‌ در بنده‌ منزل‌ در مشهد مقدّس‌ بودند، و از ايشان‌ خواب‌ جالبی را نقل‌ نمودند كه‌ ذكرش‌ مقرون‌ به‌ لطف‌ است‌: معمولاً در طهران‌، هر واعظی را كه‌ برای يک دهه‌ برای منبر رفتن‌ در مجلسی دعوت‌ می‌كردند، در شب‌ آخر وی را برای همان‌ دهه‌ از سال‌ ديگر نيز دعوت‌ می‌نمودند. در آخرين‌ سالی كه‌ مرحوم‌ دُرّی در قيد حيات‌ بود، يكشب‌ از دهۀ محرّم‌ (شب‌ هشتم‌ يا نهم‌) جوانی از ايشان‌ قبل‌ از منبر سؤال‌ می‌كند كه‌: مراد از اين‌ شعر چيست‌؟: مريد پير مغانم‌ ز من‌ مرنج‌ ای شيخ چرا كه‌ وعده‌ تو كردیّ و او بجا آورد[1] مرحوم‌ درّی می‌گويد: جواب‌ اين‌ سؤال‌ را در بالای منبر می‌دهم‌ تا برای همه‌ قابل‌ استفاده‌ باشد. ايشان‌ در فراز منبر از قضيّۀ نهی آدم‌ أبوالبشر از خوردن‌ گندم‌، و داستان‌ نان‌ جوين‌ خوردن‌ أميرالمؤمنين‌ عليه‌السّلام‌ را در تمام‌ مدّت‌ در ازای عمر بيان‌ می‌نمايد، و حتّی اينكه‌ آنحضرت‌ در تمام‌ مدّت‌ عمر ابداً نان‌ گندم‌ نخورد و از نان‌ جوين‌ سير نشد.[2] و سپس‌ می‌گويد: مراد از شيخ‌ در اين‌ بيت‌، حضرت‌ آدم‌ علی نبيّنا و آله‌ و عليه‌ السّلام‌ است‌ كه‌ وعدۀ نخوردن‌ از شجرۀ گندم‌ را در بهشت‌ داد ولی به‌ آن‌ وفا نكرد و از امر خداوند سرپيچی نمود و گندم‌ را تناول‌ كرد. و مراد از پير مغان‌ حضرت‌ أميرالمؤمنين‌ عليه‌السّلام‌ است‌ كه‌ در تمام‌ مدّت‌ عمر نان‌ گندم‌ نخورد، و وعدۀ عدم‌ تناول‌ از شجرۀ گندم‌ را او ادا كرده‌ و به‌ اتمام‌ رسانيد. اين‌ مجموع‌ تفسير اين‌ بيت‌ بود كه‌ وی بر سر منبر شرح‌ داد و منبرش‌ را خاتمه‌ داد. قبل‌ از پايان‌ سال‌، مرحوم‌ درّی فوت‌ می‌كند؛ و لهذا در سال‌ بعد، در دهۀ محرّم‌ در آن‌ مجلس‌ مَدعُوّی كه‌ بايد حضور داشته‌ باشد، نمی‌تواند شركت‌ نمايد. درست‌ در سال‌ بعد در دهۀ محرّم‌ در همان‌ شبی كه‌ اين‌ جوان‌ سؤال‌ را از مرحوم‌ درّی می‌كند، وی را در خواب‌ می‌بيند كه‌: مرحوم‌ درّی به‌ نزد او آمد و گفت‌: ای جوان‌! تو در سال‌ قبل‌ در چنين‌ شبی از من‌ معنی اين‌ بيت‌ را پرسيدی و من‌ آنطور پاسخ‌ گفتم‌. امّا چون‌ بدين‌ عالم‌ آمده‌ام‌، معنی آن‌، طور ديگری برای من‌ منكشف‌ شده‌ است‌: مراد از شيخ‌ حضرت‌ إبراهيم‌ عليه‌السّلام‌ است‌، و مراد از پير مغان‌ حضرت‌ سيّدالشّهداء عليه‌السّلام‌؛ و مراد از وعده‌، ذبح‌ فرزند است‌ كه‌ حضرت‌ إبراهيم‌ بدان‌ امر خداوند وعدۀ وفا داد، امّا حقيقت‌ وفا را حضرت‌ أباعبدالله‌ الحسين‌ عليه‌السّلام‌ در كربلا به‌ ذبح‌ فرزندش‌ حضرت‌ علیّ‌أكبر عليه‌السّلام‌ انجام‌ داد. فردای آن‌ شب‌، اين‌ جوان‌ در آن‌ مجلس‌ معمولی همه‌ سالۀ مرحوم‌ درّی می‌آيد و اين‌ خواب‌ خود را بيان‌ می‌كند. و معلوم‌ است‌ كه‌ با بيان‌ اين‌ خواب‌ چه‌ انقلابی در مجلس‌ روی داده‌ است‌. شعر حافظ‌ معنی اوّليش‌ معنی عامّ است‌؛ يعنی مراد از شيخ‌ همان‌ علمای ظاهرند كه‌ از باطن‌ خبری ندارند، و معنی پير مغان‌ استاد اخلاق‌ و عرفان‌ است‌ كه‌ رشتۀ تربيت‌ نفسانی بدست‌ اوست‌؛ و مراد از وفاء به‌ وعده‌ ننمودن‌ شيخ‌ و انجام‌ وعدۀ پير مغان‌، پابند نبودن‌ برخی از دستۀ اوّل‌ به‌ اصول‌ اعمال‌ و زهد از دنيا، و ملتزم‌ بودن‌ دستۀ دوّم‌ به‌ اصول‌ تزكيۀ نفس‌ و عدم‌ توجّه‌ به‌ زخارف‌ می‌باشد. امّا معنی دوّمی را كه‌ مرحوم‌ درّی نموده‌ بود، لطيفۀ استنباطی است‌ كه‌ دقيق‌تر است‌؛ و با حفظ‌ معنی اوّل‌ جای خود را می‌تواند به‌ خوبی نشان‌ دهد. و امّا معنی سوّمی را كه‌ در خواب‌ ديده‌ است‌، دقيق‌تر از معنی دوّم‌ می‌باشد؛ و با حفظ‌ معنی اوّل‌ و همچنين‌ حفظ‌ معنی دوّم‌ كه‌ بجای خود صحيح‌ می‌باشند، معنی خود را بطور جالب‌ و دلنشين‌ اظهار می‌كند. و بنابراين‌، معانی متضادّی در شعر نيست‌؛ بلكه‌ اين‌ معانی، تو در تو و باطن‌ در باطن‌ است‌. و همۀ اشعار حافظ‌ از يک رموز خاصّی كه‌ حاكی از كنايات‌ بديعه‌ و اسرار مخفيّه‌ و معانی عميقه‌ای است‌ حكايت‌ می‌نمايد. 📚 روح مجرد، ص۴۸۲ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ▪️«پاورقی» در پست بعدی ⬇️ 🆔 @allame_tehrani

▪️پاورقیِ «پست قبل» ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 1- «ديوان‌ خواجه‌ حافظ‌ شيرازی» عليه‌ الرّحمةُ و الرّضوان‌، از طبع‌ پژمان‌، ص‌ 73، غزل‌ 160؛ و از طبع‌ محمّد قزوينی و دكتر قاسم‌ غنی، ص‌ 99، غزل‌ 145. 2- روايت‌ نخوردن‌ گندم‌ در تمام‌ عمر، اختصاص‌ به‌ رسول‌الله‌ دارد كه‌ چون‌ از أميرالمؤمنين‌ عليه‌السّلام‌ می‌پرسند كه‌: عائشه‌ روايت‌ می‌كند كه‌: رسول‌ خدا در تمام‌ عمر يک شكم‌ نان‌ گندم‌ نخورد، حضرت‌ می‌فرمايد: عائشه‌ دروغ‌ می‌گويد؛ رسول‌ خدا در تمام‌ مدّت‌ عمر نان‌ گندم‌ نخورد، و از نان‌ جو يک شكم‌ سير نخورد. ـ انتهی. البتّه‌ شكّی نيست‌ كه‌ أميرالمؤمنين‌ عليه‌السّلام‌ هم‌ تأسّی به‌ رسول‌ خدا صلّی الله‌ عليه‌ و آله‌ و سلّم‌ دارد و نان‌ گندم‌ نخورده‌ است‌، همانطور كه‌ از أخبار استفاده‌ می‌شود؛ و امّا اين‌ غير از مضمون‌ روايت‌ سابق‌ است‌. 🆔 @allame_tehrani

💔 امید دل حضرت علی‌اکبر امید دل‌ آن‌ حضرت‌ بود. هم‌ شاخه‌ از یک‌ درخت‌، و هم‌ پیوند از یک‌ ساق‌ بود، طرز تفکّر و مرام‌ و مقصدش‌ عین‌ آن‌ حضرت‌ بود. کَأنَّهُ هُوَ، بَلْ إنَّهُ هُوَ در اینجا مصداق‌ دارد. و لذا به‌ میدان‌ برگشت‌، و با آن‌ بدن‌ جریحه‌دار، و لبان‌ و دهان‌ و کبد خشکیده‌، در آن‌ شدّت‌ گرمای‌ تابستان‌ که‌ بر اساس‌ محاسبۀ نجومی‌ بیست‌ و پنجم‌ سرطان‌، روز عاشورا بوده‌ است‌، چنان‌ کارزاری‌ نمود که‌ دوست‌ و دشمن‌ را به‌ شگفت‌ درآورد و می‌گفت‌: أحْمِی‌ عَنْ أبِی‌ «به‌ جهت‌ حمایت‌ از پدرم‌ نبرد می‌کنم‌». لهذا در قیامت‌ مقامی‌ پیدا می‌کند که‌ شهدا و صدّیقین‌ هم‌ ندارند. 📚 «امام شناسی»، ج۱۵، ص۳۳۴ 🆔 @allame_tehrani

🏴 روضهٔ حضرت علیّ‌اکبر (علیه‌السلام) 💫 شربت ملکوتى که رسول خدا براى حضرت على‌أکبر عطا نمود چنانکه مقرّم از «مَقتل خوارزمى» ج2، ص31؛ و «مَقتل عَوالم» ص95 روایت کرده است که چون حضرت علىّ‌أکبر سلام‌الله‌علیه در دفعهٔ اوّل که یکصد و بیست نفر را به هلاکت رسانیده بود، از میدان مراجعت نمود، وَ قَدْ اشْتَدَّ بِهِ الْعَطَشُ فَرَجَعَ إلَى أَبِیهِ یَسْتَرِیحُ وَ یَذْکُرُ مَا أَجْهَدَهُ مِنَ الْعَطَشِ، فَبَکَى الْحُسَیْنُ وَ قَالَ: وَاغَوْثَاهُ! مَا أَسْرَعَ الْمُلْتَقَى بِجَدِّکَ فَیَسْقِیَکَ بِکَأْسِهِ شَرْبَةً لَا تَظْمَأُ بَعْدَهَا. وَ أَخَذَ لِسَانَهُ فَمَصَّهُ وَ دَفَعَ إلَیْهِ خَاتَمَهُ لِیَضَعَهُ فِى فِیهِ.[1] «در حالی که عطش بر او غالب شده بود نزد پدر آمد تا قدرى استراحت کند و از گرانى عطش براى پدر بیان کند، حضرت سیّدالشّهداء علیه‌السّلام گریست و گفت: واغوثاه! اى فرزند چقدر نزدیک است که به جدّت برسى و او تو را به کاسه‏اى از شربت بیاشاماند که دیگر پس از آن تشنه نگردى. و سپس زبان علىّ را در دهان خود گرفت و مکید، و انگشترى خود را بدو داد تا در دهان خود گذارد.» گویا علىّ‌أکبر هم براى آنکه پدرش بداند که رسول‌الله او را سیراب نموده است، در دفعهٔ دوّم که جنگ کرد و بدنش پاره پاره شد: نَادَى رَافِعاً صَوْتَهُ: عَلَیْکَ مِنِّى السَّلَامُ أَبَاعَبْدِاللَهِ! هَذَا جَدِّى قَدْ سَقَانِى بِکَأْسِهِ شَرْبَةً لَا أَظْمَأُ بَعْدَهَا، وَ هُوَ یَقُولُ: إنَّ لَکَ کَأْساً مَذْخُورَةً.[2] «با آهنگ بلند به صدا در آمد: سلام من بر تو اى أباعبدالله! اینک جدّ من رسول خدا مرا به کاسه‏اى از شربت سیراب نمود که دیگر پس از آن هیچگاه تشنه نخواهم شد، و می‌گوید: اى حسین یک کاسه‏اى براى تو ذخیره دارم تا بیائى و به تو بدهم.» براى شهادت چنین مظهر قدس و تقوى جا دارد که نالهٔ پدرش بلند شود که: عَلَى الدُّنْیَا بَعْدَکَ الْعَفَآءُ. چنانکه طبرى با سند خود از حُمَید بن مُسلم روایت می‌کند که‏: سِمَاعُ أُذُنِى یَوْمَئِذٍ مِنَ الْحُسَیْنِ یَقُولُ: قَتَلَ اللَهُ قَوْمًا قَتَلُوکَ یَا بُنَىَّ! مَا أَجْرَأَهُمْ عَلَى الرَّحْمَـٰنِ، وَ عَلَى انْتِهَاکِ حُرْمَةِ الرَّسُولِ! عَلَى الدُّنْیَا بَعْدَکَ الْعَفَآءُ. قَالَ: وَ کَأَنِّى أَنْظُرُ إلَى امْرَأةٍ خَرَجَتْ مُسْرِعَةً کَأَنَّهَا الشَّمْسُ‏الطَّالِعَةُ تُنَادِى: یَا أُخَیَّاهُ! وَ ابْنَ أُخَیَّاهُ! قَالَ: فَسَأَلْتُ عَنْهَا، فَقِیلَ: هَذِهِ زَیْنَبُ ابْنَةُ فَاطِمَةَ ابْنَةِ رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّى اللّٰهُ عَلَیْهِ [وَ آلِهِ‏] وَ سَلَّمَ، فَجَآءَتْ حَتَّى أَکَبَّتْ عَلَیْهِ، فَجَآءَهَا الْحُسَیْنُ فَأَخَذَ بِیَدِهَا فَرَدَّهَا إلَى الْفُسْطَاطِ.[3] حُمَید بن مُسلم می‌گوید: «گوش‏هاى من آن روز از حسین شنید که مى‏گفت: خدا بکشد جماعتى که تو را کشتند اى فرزند من! چقدر جرأت و بى‌باکى آنها بر خدا، و بر هتک حرمت رسول خدا زیاد است. اى نور دیدهٔ من! پس از تو خاک بر سر دنیا باد. می‌گوید: و مثل آنکه من نظاره می‌کنم زنى را که به سرعت از خیمه خارج شد و مانند خورشید تابان مى‏درخشید و فریاد برمى‏داشت: اى واى برادرم! اى واى پسر برادرم! می‌گوید: من پرسیدم: این زن کیست! گفتند: این زینب دختر فاطمه دختر رسول خداست‏. 📚 «معادشناسى»، ج۲، ص۲۳۱ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 1- «مقتل الحسین» مقرّم، ص 298؛ و در کتاب «علىٌّ الأکبر» مقرّم در ص 80، از «لُهوف» بدین عبارت نقل نموده است: الْعَطَشُ قَتَلَنى وَ ثِقْلُ الْحَدیدِ أجْهَدَنى، فَهَلْ إلَى شَرْبَةِ مآءٍ أتَقَوَّى بِها عَلَى الأعْدآءِ. و در خود «لهوف» دارد: فَهَلْ إلَى شَرْبَةٍ مِنَ الْمآءِ سَبیلٌ. 2- «مقتل مقرّم» ص 300. 3- « تاریخ طبرى» طبع دوّم، در دارُالمَعارف مصر، جلد 5، ص 446؛ و «إرشاد» شیخ مفید، طبع سنگى، ص 259؛ و «بحارالأنوار» ج 45، ص 44 این زن آمد و آمد تا خود را بروى علىّ‌أکبر انداخت، و پس از آن حسین آمد و دست او را گرفت و به خیام حرم برگردانید. 🆔 @allame_tehrani

⚡️گریزی ناب از علامه طهرانی در روضهٔ حضرت علی‌اکبر (علیه‌السلام) در کتاب «بحارالأنوار» از بعضى از مؤلَّفات اصحاب از ابن‌عباس ذکر شده است که: چون جنگ صفّین برپا بود و ما در آن نبرد بودیم على علیه‌السّلام پسرش: محمّد بن حنفیّه را فرا خواند و به او گفت: اى نور دیده پسرک من! بر لشگر معاویه حمله کن! محمد بر مَیْمَنَه تاخت و آن را از هم گسیخت و مظفّرانه به سوى پدرش با جراحتى که برداشته بود مراجعت کرد. و گفت: یَا أبَتَاهْ! الْعَطَش! الْعَطَش! حضرت جرعه‏اى از آب به او خورانید، و سپس بقیّه را ما بین زره و پوستش ریخت. ابن‌عباس گوید: سوگند به خداوند من دیدم: تکّه‌هاى خون را که از حلقه‌هاى زره‌اش بیرون مى‌زد. حضرت او را ساعتى مهلت دادند، و پس از آن به او گفتند: اى نور دیده پسرک‏ من! الآن بر مَیْسَرَه لشگر حمله کن! محمد بر میسره لشگر معاویه تاخت و آن را از هم گسیخت و مظفّرانه برگشت، و بدن وى جراحت‌هائى را برداشته بود، و مى‌گفت: المَاء! المَاء! یَا أبَاهْ! حضرت جرعه‌اى آب به او دادند و بقیّه‌اش را ما بین زره و پوستش ریختند و پس از آن به او گفتند: اى نور دیده پسرک من! اینک بر قلب لشگر بتاز! محمد بر قلب تاخت و از ایشان بسیارى از سوارگان را کشت. و سپس باز آمد به سوى پدرش و گریه مى‌کرد در حالى که جراحتها او را سنگین کرده بود. حضرت در برابر او ایستاد و پیشانیش را بوسید، و به او گفت: فدایت شود پدرت! مرا با این جهادى که در برابر من نمودى خوشحال کردى! چرا گریه مى‌کنى؟! آیا از خوشحالى گریه مى‌کنى، یا از روى جزع؟! محمد گفت: چگونه گریه نکنم با وجود آنکه تو سه بار مرا در دهانهٔ مرگ بردى و خدا مرا نجات داد؟! و فعلاً همان طور که مى‌بینى: بدنم مجروح است! و هر وقت برگشته‌ام به نزد تو تا اینکه مرا یک ساعت از ادامهٔ جنگ مهلت دهى، مرا مهلت نداده‌اى! و این دو نفر دو برادران من حسن و حسین أبداً آنها را اجازهٔ جنگ نداده‌اى! حضرت أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام برخاست و صورتش را بوسید و گفت: اى نور دیده پسرک من! تو پسر من هستى، و ایشان دو پسران رسول خدا صلى‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم مى‌باشند. آیا درست نیست که من آنها را از کشته شدن برحذر دارم؟! محمد گفت: آرى اى پدر جان! خداوند مرا فداى تو و فداى ایشان از هر گزندى بفرماید. انتهى. مرحوم محدّث مى‌فرماید: با وجودى که حسین علیه‌السّلام در صفّین حاضر بوده است و شاهد آن اعمالى بوده است که أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام با پسرش: محمد انجام داده است هنگامى که از جنگ با دشمنان مراجعت کرد و مى‌گفت: الْعَطَش الْعَطَش، از آنکه او را آب داد و بقیّهٔ آن را در لاى زره و پوست بدن او ریخت، براى آنکه‏ حرارت جراحات از آهن تفتیده فرو نشیند، پس چگونه بوده است حال وى در روز عاشورا چون پسرش على بن الحسین علیه‌السّلام را مشاهده نمود که از قتال دشمنان برمى‌گردد در حالتى که زخمها و جراحت‌هاى کثیرى بر بدن او وارد شده بود و مى‌گفت: یَا أبَهْ الْعَطَشُ قَدْ قَتَلَنِى وَ ثِقْلُ الْحدِیدِ أجْهَدَنِى و شکایت تشنگى و شدّت برخورد آهن داغ‌شده را بر جراحت‌هایش به سوى پدرش برد، و پدر را آبى نبود تا جگرش را خنک کند و از حرارت زخم‌هایش قدرى فرو نشاند و تسکین بخشد؟! اینجا حضرت گریست و گفت: وَاغَوْثَاهْ! یَا بُنَىَّ قَاتِلْ قَلِیلاً فَمَا أسْرَعَ مَا تَلْقَى جَدَّکَ مُحَمَّداً صلى الله علیه و آله و سلم فَیَسْقِیَکَ بِکَأسِهِ الأوْفَى شَرْبَةً لَا تَظْمَأُ بَعْدَهَا أبَداً! تا آنکه گوید: به طورى که در بعضى از مقاتل معتبره وارد شده است: حضرت سیّدالشهداء محاسن خود را رو به آسمان بلند کردند، و لسان حال آن حضرت این بوده است که: مصیبتى فجیعه و داهیه‌اى عظیمه بر من وارد شده است، و من فقط شکایت خودم و حُزن و غصّهٔ درونیم را به سوى خدا مى‌برم. چرا که دست در زیر محاسن بردن و آن را گرفتن و به بالا حوالت دادن علامت هجوم حزن و کثرت اغتمام مى‌باشد، همان طور که رئیس‌المحدّثین أبوجعفر بن بابویه قمى بدین نکته اشاره فرموده است. [«نفثة المصدور فى تجدید أحزان یوم العاشور»، ص 24 و ص 25] 📚 امام‌شناسی، ج۱۵، ص۳۳۹-۳۴۱ (با تلخیص) 🆔 @allame_tehrani

😭 فَقَطَّعُوهُ بِسُیوفِهِمْ اِرْباً اِرْباً... 🎙استاد میرزامحمدی 🆔 @allame_tehrani

💬 گفتگوی حضرت علی‌اكبر با امام‌ حسين‌ (عليهماالسّلام) دربارۀ شهادت‌ محدّث‌ قمی از «ارشاد» شيخ‌ مفيد نقل‌ فرموده‌ است‌ كه‌: در مسير كربلا شبی در آخر شب‌ حضرت‌ امام‌ حسين‌ عليه‌السّلام امر فرمود تا آبگيری كنند، و مشک‌ها را از آب‌ پر نمايند. پس‌ امر به‌ كوچ‌ فرمود، و از قصر بنی‌مقاتل‌ خارج‌ شد. عَقَبَة‌ بن‌ سَمْعان‌ می‌گويد: ساعتی با آن‌ حضرت‌ سير كرديم‌ و به‌ آن‌ حضرت‌ پينگی و حالت‌ چرتی بر همان‌ كيفيّت‌ كه‌ بر روی اسب‌ روان‌ بود دست‌ داد، و سپس‌ به‌ انتباه‌ آمد در حالی كه‌ می‌گفت‌: إنَّا لِلّهِ وَ إنَّا إلَيْهِ رَاجِعُونَ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ. «تحقيقاً ما ملک طلق‌ خدائيم‌، و ما به‌ سوی او رجعت‌ كنندگانيم‌. و حمد و سپاس‌ اختصاص‌ به‌ خدا پروردگار عالميان‌ دارد.» اين‌ عمل‌ را حضرت‌ دو بار يا سه‌ بار تكرار نمود. در اين‌ حال‌ فرزندش‌ علی بن‌ الحسين‌ عليهماالسّلام كه‌ سوار بر اسبی بود به‌ سوی وی آمد و گفت‌: بِمَ حَمِدْتَ اللهَ وَاسْتَرْجَعْتَ؟! «علّت‌ حمد و استرجاع‌ شما چه‌ بود؟!» حضرت‌ فرمود: يَا بُنَيَّ! إنِّي‌ خَفَقْتُ خَفْقَةً فَعَنَّ - أيْ ظَهَرَ - لِي‌ فَارِسٌ عَلَي‌ فَرَسٍ وَ هُوَ يَقُولُ: الْقَوْمُ يَسِيرُونَ وَ الْمَنَايَا تَسِيرُ إلَيْهِمْ. فَعَلِمْتُ: أنَّهَا أنْفُسُنَا نُعِيَتْ إلَيْنَا! «ای نور ديده‌ پسرک من‌! من‌ كه‌ در راه‌ می‌آمدم‌، چرت‌ مختصری مرا گرفت‌، و برای من‌ اسب‌ سواری كه‌ بر روی اسبی بود ظاهر شد، و او می‌گفت‌: اين‌ قوم‌ می‌روند، و مرگها هم‌ به‌ سوی ايشان‌ می‌رود. بنابراين‌ دانستم‌ كه‌: خبر مرگ‌ ما به‌ ما داده‌ می‌شود!» فرزندش‌ عرض‌ كرد: يَا أبَهْ! لَا أرَاكَ اللهُ سُوءاً! ألَسْنَا عَلَي‌ الْحَقِّ؟! «ای پدر جان‌! خداوند برای تو روز بدی را پيش‌ نياورد! آيا ما بر حق‌ نيستيم‌؟!» حضرت‌ فرمود: بَلَی وَالَّذِي‌ إلَيْهِ مَرْجِعُ الْعِبَادِ! «بلی، و سوگند به‌ آن‌ كسی كه‌ بازگشت‌ بندگان‌ به‌ سوی اوست‌، ما بر حق‌ هستيم‌!» علی عرض‌ كرد: فَإنَّنَا إذاً لَا نُبَالِي‌ أنْ نَمُوتَ مُحِقِّينَ! «پس‌ در اين‌صورت‌ تحقيقاً ما باكی از مرگ‌ نداريم‌ با وجود آنكه‌ مُحقّ می‌باشيم‌!» حضرت‌ فرمود: جَزَاكَ اللهُ مِنْ وَلَدٍ خَيْرَ مَا جَزَی وَلَداً عَنْ وَالِدِهِ![1] «خداوند تو را جزا بدهد جزای فرزندی، به‌ بهترين‌ جزای پسری كه‌ از پدرش‌ داده‌ است‌!» 📚 امام‌شناسی، ج۱۵، ص۳۳۴ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱- «نفس‌المهموم‌» ص‌122 و ص‌123 🆔 @allame_tehrani

💫 اولیای الهی تسلیم محض اند ✨ منزلت شاهزاده علی‌اکبر (علیه‌السلام) آية‌‌الله‌ شعرانی در تعليقۀ اوّل‌ از ص‌161 «دمع‌‌السجوم‌» گويد: مولّف‌ (يعنی محدّث‌ قمی در «نفس‌‌المهموم‌» در تعليقۀ ص‌189) حديثی از «مدينة‌المعاجز» سيّد بحرانی نقل‌ كرده‌ است‌ از أبوجعفر طبری از عبيدالله‌ بن‌ حرّ گفت‌: حسين‌ بن‌ علی عليهماالسّلام را ديدم‌ كه‌: فرزندش‌ علی‌اكبر در غير موسم‌ از او انگور خواست‌. حسين‌ عليه‌السلام دست‌ بر ستون‌ مسجد زد و انگور و موز بيرون‌ آورد و گفت‌: آنچه‌ نزد خداست‌ برای دوستانش‌ بيش‌ از اين‌ است‌. و گفتار محدّث‌ قمی برای دفع‌ استعجاب‌ از آب‌ خواستن‌ علی‌اكبر بود با آنكه‌ می‌دانست‌ آب‌ در آنجا موجود نيست‌. انتهی. اقول‌: اين‌ قضيّه‌ به‌ روشنی شاهد كلام‌ ما می‌باشد كه‌ برای رضای خداوند با وجود هر گونه‌ امكان‌ كرامت‌ و معجزه‌، صبر و تحمّل‌ شدائد و تشنگی را اولياء خدا از روی اختيار می‌پسندند و اين‌ سبب‌ علوّ مقام‌ ايشان‌ می‌گردد. ...بالجمله‌ از آنچه‌ در این‌ بحث‌ آورده‌ شد، معلوم‌ شد: حضرت‌ علی‌اکبر علیه‌السّلام روئین‌تن‌ نبوده‌ است‌ که‌ شمشیر و نیزه‌ بر او اثری‌ نگذارد، و در حرکت‌ و شهادت‌ هم‌ اضطرار نداشته‌ است‌ که‌ خودبخود دست‌ به‌ شمشیر بزند، و کفّار را قلع‌ و قمع‌ کند. خودش‌ می‌گوید: پدرجان‌ تشنگی‌ مرا کشت‌ و سنگینی‌ زره‌ مرا از طاقت‌ برد. و پدر هم‌ آبی‌ ندارد به‌ او بدهد. و نمی‌خواهد بر خلاف‌ سنَّت‌ جهاد، و قتل‌ فی‌ سبیل‌ الله‌، و فدای‌ نفس‌ در راه‌ خدا، اعمال‌ معجزه‌ و کرامتی‌ بفرماید، وگرنه‌ به‌ آسانی‌ می‌توانست‌، ولی‌ دیگر آن‌ صحنه‌ صحنۀ کربلای‌ بدین‌ صورت‌ نبود. جائی‌ که‌ رسول خدا به‌ حسین‌ علیهما الصّلوة و السّلام‌ می‌فرماید: وَ إنَّ لَکَ فِی‌ الْجنَانِ لَدَرَجَاتٍ لَنْ تَنَالَهَا إلَّا بِالشَّهَادَةِ!(۱) «حقّاً در بهشت‌ برای‌ تو منزلت‌ و درجتی‌ است‌، که‌ بدون‌ شهادت‌ بدان‌ دست‌ نخواهی‌ یافت‌!» به‌ معنی‌ آن‌ می‌باشد که‌: وجب‌ به‌ وجب‌ در تمام‌ این‌ سفر باید با اراده‌ و اختیار و تحمّل‌ مشاقّ و مصائب‌، و صبر در راه‌ خدا و ایثار و فدای‌ نفس و قربانی‌ نمودن‌ "علی‌اکبر" آنهم‌ بدین‌ کیفیّت‌، به‌ مقصود برسی‌! و این‌ آقازادۀ شاهزادۀ آزاده‌ که‌ مثال‌ و نمونۀ پیامبر است‌ باید با تو در این‌ طریق‌ به‌طوری‌ رفیق‌ گردد که‌ هُوهُوِیَّت‌ حقیقیّه‌ از دو نفس‌ روحانی‌ شما برای‌ همۀ اهل‌ عالم‌ متحقّق‌ گردد، و ریشۀ اسلام‌ که‌ خشک‌ شده‌ است‌ سیراب‌ گردد، و حکومت‌ و ولایت‌ بنی‌امیّه‌: معاویه‌ و یزید و بنی‌مروان‌ بر باد داده‌ شود، و اثری‌ از آن‌ به‌ جای‌ نماند، و بر همۀ اهل‌ این‌ جهان‌ و آن‌ عالم‌ ملکوتی‌ روشن‌ گردد که‌: حقّ غیر از باطل‌ است‌. علی‌ اکبر امید دل‌ آن‌ حضرت‌ بود. هم‌ شاخه‌ از یک‌ درخت‌، و هم‌ پیوند از یک‌ ساق‌ بود، طرز تفکّر و مرام‌ و مقصدش‌ عین‌ آن‌ حضرت‌ بود. کَأنَّهُ هُوَ، بَلْ إنَّهُ هُوَ در اینجا مصداق‌ دارد. و لذا به‌ میدان‌ برگشت‌، و با آن‌ بدن‌ جریحه‌دار، و لبان‌ و دهان‌ و کبد خشکیده‌، در آن‌ شدّت‌ گرمای‌ تابستان‌ که‌ بر اساس‌ محاسبۀ نجومی‌ بیست‌ و پنجم‌ سرطان‌، روز عاشورا بوده‌ است‌، چنان‌ کارزاری‌ نمود که‌ دوست‌ و دشمن‌ را به‌ شگفت‌ درآورد و می‌گفت‌: أحْمِی‌ عَنْ أبِی‌ «به‌ جهت‌ حمایت‌ از پدرم‌ نبرد می‌کنم‌». لهذا در قیامت‌ مقامی‌ پیدا می‌کند که‌ شهدا و صدّیقین‌ هم‌ ندارند. 📚 امام‌شناسی، ج۱۵، ص۲۲۳ (پاورقی) و ص۳۳۲ تا ص۳۳۴ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱- «نفس‌المهموم‌» ص‌44 از مجلسی در «بحارالأنوار»، از محمد بن‌ أبی‌طالب‌ موسوی در ضمن‌ بيان‌ رويای آن‌ حضرت‌ رسول‌ اكرم‌ صلی الله‌ عليه‌ و آله ‌و سلم را. 🆔 @allame_tehrani

💫 احساسات و عواطف حضرت‌ سيدالشهداء (عليه‌السّلام) در روز عاشورا در اينجا لازم‌ است‌ تذكر داده‌ شود كه‌: برخی از بی‌خردان‌ می‌پندارند: وقايع‌ روز عاشوراء بر سيدالشهداء عليه‌السّلام امری عادی بوده است‌. رنج‌ و زحمت‌ و عَطَش‌ و جَرْح‌ و قَتْل‌ و أسْر همۀ آنها اموری بسيار سهل‌ و آسان‌ بوده‌ است‌. چون‌ برای امام‌ عليه‌السّلام كه‌ روحش‌ ملكوتی می‌باشد، عطش‌ و گرسنگی و زخم‌ و آفتاب‌ و شمشير برّان‌ اثری ندارد. وی با وجود نورانی و تجرّدی خود در برابر همۀ اينها به‌ عنوان‌ برخورد با حَلْوا و شيرينی و سيرابی و امثالها مواجه‌ می‌شود. آنگاه‌ تعجّب‌ می‌كنند كه‌: چگونه‌ حضرت‌ علی‌اكبر عرضه‌ داشت‌: عطش‌ مرا كشت‌، و سنگينی زره‌ مرا بی‌تاب‌ نمود؟! آنگاه‌ در جواب‌ می‌گويند: پدرش‌ با نهادن‌ زبان‌ خود، و يا انگشتری خود در دهان‌ او، او را سيراب‌ كرد، و مراد از سنگينی آهن‌، سنگينی زره‌ نيست‌ بلكه‌ كنايه‌ از عظمت‌ لشگر آهن‌پوش‌ و شمشير به‌ دست‌ آنهاست‌ كه‌ در برابر حملۀ او ممانعت‌ به‌ عمل‌ می‌آورند.[1] اين‌ برداشت‌، برداشت‌ نادرستی می‌باشد. سيدالشهداء عليه‌السّلام بشر بوده‌ است‌، و دارای بدن‌ و جسم‌ طبيعی بوده‌ است‌. عطش‌ را خوب‌ ادراک می‌نموده‌ است‌. زخم‌ و جراحت‌ را خوب‌ می‌فهميده‌ است‌. نالۀ الْعَطَش‌ أطفال‌ و نوحه‌ و زاری زنان‌ حرم‌ را خوب‌ می‌دانسته‌ است‌. بلكه‌ از امثال‌ ما صدها برابر بيشتر. زيرا او انسان‌ كامل‌ بوده‌ است‌، و به‌ مقتضای كمال‌ در انسانيّت‌، ظهور و بروز محبّت‌ و مودّت‌ به‌ مخلوقات‌ الهی و ادراك‌ لوازم‌ بدنی و طبيعی كه‌ لازمۀ مقام‌ جمع‌ الجمعی می‌باشد، در وی عميق‌‌تر و ريشه‌دارتر بوده‌ است‌. آری عشق‌ به خدا، و تفانی درقرآن‌ و سنّت‌ پيغمبر، و روش‌ و منهاج‌ ولايت‌ علوی، و بصيرت‌ و عمق‌ درايت‌ او به‌ انحراف‌ تاريخ‌ و تفسير و حديث‌ و غصب‌ خلفای بيگانه‌ از متن دين‌ و معارف دين‌ كه‌ نوبت‌ را به يزيد تبهكار رسانيدند، چنان عرصه‌ را بر او تنگ نموده‌ بود كه‌ جز شهادت‌ و جراحت‌ و اسارت‌ را داروی مفيدی برای هشداری مردم‌ نمی‌يافت‌، و لهذا عاشقانه‌ اين‌ برنامه‌ را پی‌ريزی كرده‌ و برای سرنگونی حكومت‌ جبّارۀ بنی‌اميّه‌ حركت‌ كرد، حركتی لَا يَتَوَقَّفْ و بدون‌ بازگشت‌، گرچه‌ در ميان‌ راه‌ صحنه‌ای همچون‌ زمين‌ طفّ و واقعۀ كربلا پيش‌ آيد فَسَلَامٌ عَلَيْهِ ثُمَّ سَلَامٌ عَلَيْهِ ثُمَّ سَلَامٌ عَلَيْهِ. و اللَّعْنُ عَلَی عَدُوِّهِ، ثُمَّ اللَّعْنُ عَلَی عَدُوِّهِ، ثُمَّ اللَّعْنُ عَلَی عَدُوِّهِ. اينک می‌بينيد: شهادت‌ دو جگرگوشۀ وی: علی‌اكبر و طفل‌ شيرخوار چطور بر او اثر گذارده‌ است‌، و دنيا را در برابر چشمانش‌ سياه‌ نموده‌ است‌. اما چون‌ لِلّهِ وَ فِي‌ سَبِيلِ اللهِ وَ إلَي‌ اللهِ می‌باشد عاشقانه‌ آنها را می‌پذيرد و در آغوش‌ می‌كشد: ▪️شهادت‌ طفل‌ شيرخوارۀ امام‌ حسين‌ (عليه‌السّلام) ▪️فضائل‌ و شهادت‌ علی‌اكبر (عليه‌السّلام) 📚 امام‌شناسی، ج۱۵، ص۳۱۲ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 1- مرحوم‌ محدّث‌ قمی در «نفثة‌ المصدور في‌ تجديد أحزان‌ يوم‌ العاشور»، ص‌ 25 قضيّۀ توجيه‌ آهن‌ را به‌ لشگر ذكر نموده‌ است‌. 🆔 @allame_tehrani

💫 علی‌اكبر (عليه‌السّلام) تربيت‌ شدۀ دو مكتب‌ حسن‌ و حسين‌ (عليهماالسّلام) ... تا آنكه‌ محدّث‌ می‌فرمايد: علی‌اكبر عليه‌السّلام در دامن‌ عمويش‌ حسن‌ و پدرش‌ حسين‌ عليهماالسّلام تربيت‌ شده‌ بود، و به‌ آداب‌ آن‌ دو بزرگوار مودَّب‌ گرديده‌ بود، همچنانكه‌ شاهد بر اين‌ معنی است‌ آنچه‌ در زيارت‌ معتبرۀ منقولۀ واردۀ در «كافی» و «تهذيب‌» و «من‌ لايحضره‌ الفقيه‌» خطاب‌ به‌ آن‌ حضرت‌ آمده‌ است‌: السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ. «سلام‌ خدا باد بر تو ای پسر امام‌ حسن‌ و امام‌ حسين‌.» تا آنكه‌ گويد: به‌ طوری كه‌ در بعضی از مقاتل‌ معتبره‌ وارد شده‌ است‌: حضرت‌ سيدالشهداء محاسن‌ خود را رو به‌ آسمان‌ بلند كردند، و لسان‌ حال‌ آن‌ حضرت‌ اين‌ بوده‌ است‌ كه‌: مصيبتی فجيعه‌ و داهيه‌ای عظيمه‌ بر من‌ وارد شده‌ است‌، و من‌ فقط‌ شكايت‌ خودم‌ و حُزن‌ و غصّۀ درونيم‌ را به‌ سوی خدا می‌برم‌. چرا كه‌ دست‌ در زير محاسن‌ بردن‌ و آن‌ را گرفتن‌ و به‌ بالا حوالت‌ دادن‌ علامت‌ هجوم‌ حزن‌ و كثرت‌ اغتمام‌ می‌باشد، همان‌ طور كه‌ رئيس‌‌المحدّثين‌ أبوجعفر بن‌ بابويه‌ قمی بدين‌ نكته‌ اشاره‌ فرموده‌ است‌.[۱] باری از اين‌ عبارت‌ مرحوم‌ محدّث‌ برمی‌آيد كه‌: حضرت‌ علی‌اكبر در دامان‌ دو امام‌ تربيت‌ شده‌ است‌، و مودّب‌ به‌ آداب‌ هر يک از آن‌ [دو] بزرگوار گرديده‌ است‌، فلهذا حكم‌ پسر هر دو امام‌ را دارد، و شاهد، سلام‌ بر اوست‌ كه‌ در آن‌ به‌ ابْنُ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ تعبير گرديده‌ است‌. در اينجا می‌گوئيم‌: اگر تربيت‌ هر دو امام‌ و آداب‌ هر دو امام‌ صددرصد يكی بود، و أبَداً تفاوتی نداشت‌، اين‌ شرح‌ و تفصيل‌ موردی نداشت‌! و اگر حزن‌ و غصّه‌ در امام‌ اثری ندارد، و امری است‌ صوری، در اين‌ صورت‌ محاسن‌ بر روی دست‌ گرفتن‌ و به‌ خدا پناه‌ بردن‌ و شكايت‌ از قوم‌ عنيد را به‌ او نمودن‌ چه‌ معنی دارد؟! نه‌! نه‌! البته‌ اين‌ طور نيست‌، و امام‌ را روئين‌تن‌ دانستن‌، و بدون‌ حواس‌ بشری فرشته‌ای پنداشتن‌، و جنگ‌ و زخم‌ و أسْر و نَهْب‌ را دربارۀ او فقط‌ امور شبيه‌ به‌ بازيچه‌ و خيمه‌ شب‌بازی تصوّر نمودن‌، چقدر از واقعيّت‌ به‌ دور می‌باشد. سيدالشهداء عليه‌السّلام با جميع‌ امكانات‌ و تعيّنات‌ بشری، و با تمام‌ قوا و جوارح‌ قابل‌ ادراک لذّتهای مادّی و طبيعی، و با وجود نفس‌ وسيع‌ و مُحِبّ رياست‌ غريزی صرف‌ نظر از رضای حقّ، از تمام‌ اين‌ منازل‌ و مراحل‌ عبور نمود، و همه‌ را به‌ خاک نسيان‌ سپرد، و همه‌ را فدای محبوب‌ كرد، و با عشق‌بازی خداوندی پشت‌ پا بر همه‌ٔ عالم‌ زد، و يک تنه‌ تكسوار ميدان‌ به‌ سوی خدا كوچ‌ كرد، و خيمه‌ و خرگاه‌ خود را از دو جهان‌ بربست‌، و با لباسی كهنه‌ و پاره‌، و بدنی سراپا جراحت‌ بار نياز خود را در آستان‌ قدس‌ عزَّت‌ ربوبی فرود آورد، صلّی الله‌ عليك‌ يا أباعبدالله‌! 📚 امام‌شناسی، ج۱۵، ص۳۴۱-۳۴۳ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱- «نفثة‌ المصدور في‌ تجديد أحزان‌ يوم‌ العاشور»، ص‌ 24 و ص‌ 25. 🆔 @allame_tehrani

💠 حفظ حریم خاندان عصمت و تمایز بین ایشان و دیگران ⛔️ عدم جواز مقایسۀ دیگران با خاندان رسول‌اکرم صلّى‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم به طور کلّى [مرحوم علامه طهرانی] در حفظ حریم عصمت و تمایز بین عترت و خاندان حضرت رسول خدا صلّى‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم و دیگران بسیار غیرت مى‌ورزیدند و سعى می‌فرمودند حریم اختصاصى ایشان در همهٔ ابعاد حفظ شود. اگر کسى دیگران را با ایشان مقایسه مى‌نمود آثار غضب در چهرهٔ مبارکشان نمودار مى‌شد و تذکّر می‌دادند. نمونه‌هاى مختلفى از این قبیل در جلد اوّل این کتاب عرض شد.(۱) می‌فرمودند: خداوند نسبت به اولیائش غیرت دارد و اگر کسى به مقایسهٔ ایشان با غیر بپردازد مورد عقاب قرار مى‌گیرد و اگر جاهل هم باشد آثار وضعى دارد. 📚 نورمجرد، ج۲، ص۴۵۳ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱. رجوع شود به: نورمجرد، ج۱، ص ۳۳۲ و ۳۳۵ و ۴۹۲. 🆔 @allame_tehrani

🔴 مقام والای شهدای جنگ تحمیلی باعث جواز مقایسۀ آنان با شهدای کربلا نمی‌شود 🔺مقام شهدای کربلا برای هیچ‌یک از شهدای طول تاریخ اسلام تحقق نیافته است 🔸ناراحت شدن مرحوم علامه (ره) از مقایسۀ شهداء با حضرت علی‌اکبر علیه‌السّلام اوائل انقلاب که افراد زیادى در راه برقرارى حکومت اسلام شربت شهادت نوشیدند و بعد از آن هم که جنگ تحمیلى آغاز شده بود و عدّه‌اى از جوانان پاک و مخلص در جبههٔ جنگ شهید مى‌شدند، برخى این شهدا را با شهداى کربلا مقایسه می‌کردند و گاه قدم را بالاتر نهاده آنها را با حضرت علىّ‌اکبر سلام‌الله‌علیه قیاس مى‌نمودند، و این نوع مطالب در آن زمان بر سر زبانها افتاده بود و خطبا و سخنرانان مکرّر نظیر این تعابیر را بکار مى‌بردند. علّامهٔ والد از این مسأله بسیار ناراحت مى‌شدند و می‌فرمودند: شهداى انقلاب و شهداى جنگ، آنانکه با اخلاص رفتند و واقعاً براى اسلام اقدام نمودند، حقیقةً شهید بوده و در نزد خداوند مقامى عالى دارند و بعضى از اینها انسانهائى بسیار با اخلاص و پاک و نورانى و داراى حالاتى خوش بوده‌اند و اخلاص و شهامت و رشادت آنها مى‌تواند الگوى جوانان مسلمان باشد، ولى این مطالب دلیل نمى‌شود ما حدود را مراعات نکرده و آنان را با شهداى کربلا مقایسه کنیم. شهداى کربلا استثناى طول تاریخ هستند. اینکه حضرت در وصف آنان فرمودند: أَمّا بَعْدُ فَإنّى لا أَعْلَمُ أَصْحاباً أَوْفَى وَ لا خَیْراً مِنْ أَصْحابى، وَ لا أَهْلَ بَیْتٍ أَبَرَّ وَ لا أَوْصَلَ مِنْ أَهْلِ بَیْتى.(۱) «امّا بعد، من اصحابى را باوفاتر و بهتر از اصحاب خویش و اهل‌بیت و خویشانى را نیکوکارتر و حق به‌جا آورتر از خویشان خود نمى‌شناسم.» یا حضرت أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام فرمودند: مُناخُ رِکابٍ وَ مَصارِعُ عُشّاقٍ شُهَدآءَ لا یَسْبِقُهُمْ مَنْ کانَ قَبْلَهُمْ وَ لا یَلْحَقُهُمْ مَنْ بَعْدَهُمْ.(۲) «این سرزمین کربلا محلّ فرودآمدن سواران و بر زمین افتادن عاشقانى شهید است که نه آنانکه پیش از ایشان بوده‌اند بر آنها سبقت می‌گیرند و نه کسانی که بعد از ایشانند به آنها ملحق مى‌شوند.» این سخن مجاز و مبالغه نیست، بلکه حقیقت و واقعیّتى است که بیان فرموده‌اند. اینکه در زیارت خطاب به ایشان عرض مى‌شود: یا أَنْصارَ أَبی‌عَبْدِاللَّهِ الْحُسَیْنِ الشَّهیدِ الْمَظْلُومِ صَلَواتُ‌اللَّهِ‌عَلَیْهِمْ‌أَجْمَعینَ، بِأَبی أَنْتُمْ وَ أُمّی طِبْتُمْ وَ طابَتِ الْأَرْضُ الَّتی فیها دُفِنْتُمْ وَ فُزْتُمْ وَاللَّهِ فَوْزاً عَظیماً.(۱) «اى یاران اباعبدالله الحسین، شهید مظلوم -صلوات الله علیهم أجمعین- پدر و مادرم به فداى شما، پاک و طیّب شدید و زمینى که شما در آن مدفون گشتید نیز به واسطهٔ شما پاک و طیّب شد و قسم به خدا به فوز عظیمى دست یافتید.» و أمثال این تعابیر بلند، نشانهٔ مقام لحوق ایشان به حضرت سیّدالشّهداء علیه‌السّلام است و همهٔ ایشان در روز عاشورا به برکت نفس آن حضرت به مقام فناء رسیدند و رفتند و با آن حضرت یکى شدند. چنین مقامى کجا براى دیگر شهداى اسلام در طول تاریخ تحقّق یافته تا بتوان آنها را با شهداى کربلا مقایسه نمود؟ 📚 نورمجرد، ج۲، ص۴۵۳ ــــــــــــــــــــــــــــــ ۱. الإرشاد، ج۲، ص۹۱ ۲. بحارالأنوار، ج۴۱، ص۲۹۵، ح۱۸ ۳. همان مصدر، ج۹۸، ص۳۶۲ 🆔 @allame_tehrani

🔴 عدم جواز مقایسهٔ شهدا با حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام اوائل انقلاب که افراد زیادی در راه برقراری حکومت اسلام شربت شهادت نوشیدند و بعد از آن هم که جنگ تحمیلی آغاز شده بود و عدّه‌ای از جوانان پاک و مخلص در جبهۀ جنگ شهید می‌شدند، برخی این شهدا را با شهدای کربلا مقایسه می‌کردند و گاه قدم را بالاتر نهاده، آنها را با حضرت علیّ‌اکبر سلام‌الله‌علیه قیاس می‌نمودند، و این نوع مطالب در آن زمان بر سر زبان‌ها افتاده بود و خطبا و سخنرانان مکرّر نظیر این تعابیر را بکار می‌بردند. ... یکبار که در محضرشان (علامه طهرانی) بودیم سخنرانی یکی از افراد پخش می‌شد که فردی خوب و سلیم‌النفس و زحمت‌کش بود و در راه اسلام خدمت می‌کرد. در خلال سخنرانی مطلبی بدین مضامین گفت که: اگر حضرت امام حسین علیه‌السلام درعاشورا یک علی‌اکبر در راه خدا داد ما در این راه دهها علیّ‌اکبر دادیم. علّامه تا این سخن را شنیدند با حال تغیّر فرمودند: دهانت بشکند، دهانت بشکند! این جوان‌ها تمام افتخارشان اینست که پیرو حضرت علیّ‌اکبر بوده و خاکِ پای آن حضرت باشند. ... فرموده بودند: اگر چه این شخص مرد خوبی است و این حرف را از سر بی‌اطلاعی و کم‌معرفتی زده است، ولی خداوند وی را به خاطر این سخن مبتلا به مرگ در آتش می‌کند، و چنین هم شد و ایشان در حادثه‌ای با سوختن از دنیا رحلت نمود. می‌فرمودند: خداوند نسبت به اولیائش غیرت دارد و اگر کسی به مقایسۀ ایشان با غیر بپردازد، مورد عقاب قرار می‌گیرد و اگر جاهل هم باشد آثار وضعی دارد. می‌فرمودند: شهدای انقلاب و شهدای جنگ آنانکه با اخلاص رفتند و واقعاً برای اسلام اقدام نمودند، حقیقةٌ شهید بوده و در نزد خداوند مقامی عالی دارند و بعضی از اینها انسان‌هایی بسیار بااخلاص و پاک و نورانی و دارای حالاتی خوش بوده‌اند و اخلاص و شهادت و رشادت آنها می‌تواند الگوی جوانان مسلمان باشد، ولی این مطالب دلیل نمی‌شود ما حدود را مراعات نکرده و آنان را با شهدای کربلا مقایسه کنیم. 📚 نورمجرد، ج۲، ص۴۵۳ تا ۴۵۷ (با تلخیص) 🆔 @allame_tehrani

🔸ناراحت شدن مرحوم علامه (ره) از مقایسهٔ شهداء با حضرت علیّ‌اکبر علیه‌السّلام 🔹افتخار جوانان شهید ما پیروی از حضرت علیّ‌اکبر بوده است ▫️روایات دالّ بر علوّ مقام حضرت علیّ‌اکبر علیه‌السّلام ▪️مستفاد از روایات افضلیّت حضرت علیّ‌اکبر بر تمامی شهدای کربلاست (ت) ... یکبار که در محضرشان (علامه طهرانی) بودیم، سخنرانى یکى از افراد پخش مى‌شد که فردى خوب و سلیم‌النّفس و زحمت‌کش بود و در راه اسلام خدمت مى‌کرد. در خلال سخنرانى مطلبى بدین مضامین گفت که: اگر حضرت امام حسین علیه‌السّلام در عاشورا یک علىّ‌اکبر در راه خدا داد ما در این راه دهها علىّ‌اکبر دادیم. علّامه والد تا این سخن را شنیدند با حال تغیّر فرمودند: دهانت بشکند، دهانت بشکند! این جوانها تمام افتخارشان اینست که پیرو حضرت علىّ‌اکبر بوده و خاک پاى آن حضرت باشند. تمام خوبان عالم را جمع کنید یک تار موى حضرت علىّ‌اکبر هم نمى‌شوند. می‌دانید حضرت علىّ‌اکبر که هستند؟ حضرت علىّ‌اکبر در مقام عصمت قرار دارند. و خطاب به آن حضرت عرض مى‌کنیم: جَعَلَكَ مِنْ أَهْلِ الْبَيتِ الَّذِينَ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهَّرَهُمْ تَطْهِيراً.(۱) حضرت علىّ‌اکبر کسى هستند که وقتى به میدان رفتند حضرت امام حسین علیه‌السّلام اشک ریختند و فرمودند: اللَّهُمَّ اشْهَدْ فَقَدْ بَرَزَ إِلَيْهِمْ غُلَامٌ أَشْبَهُ النَّاسِ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِكَ وَ كُنَّا إِذَا اشْتَقْنَا إِلَى نَبِيِّكَ نَظَرْنَا إِلَيْهِ.(۲) آیا مى‌شود دیگران را با کسى که أشبه‌النّاس به رسول‌الله هم از جهت صورت و هم از جهت سیرت است مقایسه نمود؟ می‌فرمودند: اگر تقدیر بر این بود که حضرت علىّ‌اکبر بعد از حضرت سیّدالشّهداء علیهماالسّلام در قید حیات بمانند حتماً امامت به ایشان منتقل مى‌شد، و داستان ایشان با حضرت زین‌العابدین علیه‌السّلام مانند داستان حضرت امام‌زاده سیّد محمّد با امام عسکرى علیه‌السّلام بوده است که امام هادى علیه‌السّلام پس از رحلت سیّد محمّد به امام عسکرى علیه‌السّلام فرمودند: يَا بُنَيَّ! أَحْدِثْ لِلَّهِ شُكْراً فَقَدْ أَحْدَثَ فِيكَ أَمْراً.(۳) «اى فرزند عزیزم، شکر جدیدى براى خداوند به‌جا آور که خداوند امر تازه‌اى دربارهٔ تو حادث فرمود.»(۴) حقیر شنیدم که فرموده بودند: اگرچه این شخص مرد خوبى است و این حرف را از سر بى‌اطّلاعى و کم‌معرفتى زده است، ولى خداوند وى را به خاطر این سخن مبتلا به مرگ با آتش مى‌کند، و چنین هم شد و ایشان در حادثه‌اى با سوختن از دنیا رحلت نمود. 📚 نورمجرد، ج۲، ص۴۵۵ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱. قسمتی از زیارت وارده در شب و روز اول رجب و نیمهٔ شعبان که مضامینی عالی در وصف حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام دارد: السَّلامُ عَلَيكَ أَيُّهَا الصِّدِّيقُ الطَّيِّبُ الزَّكِيُّ الحَبِيبُ المُقَرَّبُ وَ ابنَ رَيحَانَةِ رَسُولِ اللَّهِ‏، السَّلامُ عَلَيكَ مِن شَهِيدٍ مُحتَسِبٍ وَ رَحمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ. مَا أَكرَمَ مَقَامَكَ وَ أَشرَفَ مُنقَلَبَكَ‏، أَشهَدُ لَقَد شَكَرَ اللَّهُ سَعيَكَ وَ أَجزَلَ ثَوَابَكَ‏ وَ أَلحَقَكَ بِالذِّروَةِ العَالِيَةِ حَيثُ الشَّرَفُ كُلُّ الشَّرَفِ وَ فِي الغُرَفِ [السَّامِيَةِ] كَمَا مَنَّ عَلَيكَ مِن قَبلُ وَ جَعَلَكَ مِن أَهلِ البَيتِ الَّذِينَ أَذهَبَ اللَّهُ عَنهُمُ الرِّجسَ وَ طَهَّرَهُمْ تَطهِيراً، صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيكَ وَ رَحمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ وَ رِضوَانُهُ‏؛ فَاشفَع أَيُّهَا السَّيِّدُ الطَّاهِرُ إِلَى رَبِّكَ فِي حَطِّ الْأَثقَالِ عَن ظَهرِي وَ تَخفِيفِهَا عَنِّي‏ وَ ارحَم ذُلِّي وَ خُضُوعِي لَكَ وَ لِلسَّيِّدِ أَبِيكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيكُمَا.(بحارالأنوار، ج۹۸، ص۳۳۸) ۲. اللهوف، ص۱۱۳؛ و بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۳ ۳. کافی، ج۱، ص٣٢۶ ۴. و خلاصهٔ کلام آنکه مستفاد از روایات شریفه و زیارت‌نامه‌های وارده ـ همانطور که از بیان حضرت والد قدس سره نیز به دست می‌آمد - اینست که در میان تمام شهداء کربلای معلا حضرت علیّ‌اکبر سلام‌الله‌علیه اشرف و افضل می‌باشند، و این معنا منافات ندارد با آنچه که از حضرت امام سجاد علیه‌السّلام روایت شده است که: و إِنَّ لِلعبّاسِ عِندَ اللَّهِ عزّوجلَّ مَنزِلَةً يَغبِطُهُ بها جميعُ الشُّهداء يومَ القِيامَةِ. «همانا برای حضرت عبّاس در نزد خداوند متعال جایگاهی است که همۀ شهداء در روز قیامت غبطهٔ آن را می‌خورند.» (بحارالأنوار، ج۴۴، ص ۲۹۸) زیرا این کلام شامل امثال حضرت امیرالمؤمنین و حضرت سیّدالشّهداء و حضرت علیّ‌اکبر علیهم‌السّلام که عین ایشان هستند نمی‌باشد. 🆔 @allame_tehrani

▪️بالا بلند بابا...😭 ▪️گیسو کمند بابا...😭 🎙حاج محمود کریمی 🆔 @allame_tehrani

💫 مقام حضرت عباس (علیه‌السلام) ▪️امام سجاد (علیه‌السلام): رَحِمَ‏ اللَّهُ‏ الْعَبَّاسَ‏ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ كَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِي‌طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَةً يَغْبِطُهُ بِهَا جَمِيعُ الشُّهَدَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ. خدا حضرت عباس را رحمت كند! حقاً كه امام حسين را بر خويشتن مقدم داشت و جان خود را فداى آن حضرت نمود تا اينكه دستهاى مباركش قطع شد. خداى مهربان در عوض دستهاى عباس‏ عليه‌السّلام دو بال‏ به وى عطا كرد تا بوسيلهٔ آنها در بهشت با ملائكه پرواز نمايد. كما اينكه اين نعمت را نيز به جعفر بن أبى‌طالب عطا كرد. [همانا] عبّاس را نزد خداوند منزلتى است كه در روز قيامت همهٔ شهيدان بر آن رشک مى‌برند. 📚 بحارالأنوار، ج٢٢، ص٢٧٤ / الأمالی و الخصال شیخ صدوق 🆔 @allame_tehrani

💫 بینشی ژرف و ایمانی راسخ ▪️امام صادق (علیه‌السلام): كانَ عَمُّنَا العَبّاسُ بنُ عَلِيٍّ نافِذَ البَصيرَةِ صُلبَ الإيمانِ جاهَدَ مَعَ أبي‌عَبدِاللّٰهِ و أبلىٰ بَلاءً حَسَناً و مَضَى شَهيداً. عموى ما عبّاس، داراى بينشى ژرف و ايمانى راسخ بود؛ همراه با امام حسين عليه‌السلام جهاد كرد و نيک آزمايش داد و به شهادت رسيد. 📚 عمدةالطّالب، ص۳۵۶ / در سوگ امیر آزادی (ترجمهٔ مثیرالأحزان)، ص۲۵۴ 🆔 @allame_tehrani

💫 رسیدن به مقام توحید محال است انسانی به جز از راه سیدالشهدا علیه‌السلام به مقام توحید برسد. سَرَیان فیوضات و خیرات از مسیر حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام است و پیشکار این فضیلت هم حضرت قمر بنی‌هاشم أباالفضل العباس علیه‌السلام است. ▪️عارف واصل مرحوم آیت‌الله قاضی 🆔 @allame_tehrani

🕋 کعبۀ اولیاء حضرت اباالفضل العبّاس علیه‌السلام را شاگردان ایشان (آیت‌الله قاضی قدّس سرّه) کعبۀ اولیاء می‌گفتند. مرحوم قاضی پس از سیر مدارج و معارج و التزام به سلوک و مجاهدۀ نفس و واردات قلبیّه و کشف بعضی از حجابهای نورانی، چندین سال گذشته بود و هنوز وحدتِ حضرت حق تعالی تجلّی ننموده بود و مرحوم قاضی به هر عملی که متوسّل می‌شد، این حجاب گشوده نمی‌شد. تا هنگامی که ایشان از نجف به کربلا برای زیارت تشرّف پیدا کرده و پس از عبور از خیابان عبّاسیّه و عبور از درِ صحن، در آن دالانی که میانِ در صحن و خود صحن است، شخص دیوانه‌ای به ایشان می‌گوید: ابوالفضل کعبۀ اولیاء است. مرحوم قاضی همینکه وارد رواق مطهّر می‌شود، حال توحید به او دست می‌دهد و تا 10 دقیقه باقی می‌ماند؛ و سپس که به حرم سیّدالشهداء علیه‌السلام مشرّف می‌گردد، در حالتی که دستهای خود را به ضریح مقدّس گذاشته بود، آن حال قدری قوی‌تر دست می‌دهد و مدّت یک ساعت باقی می‌ماند. دیگر از آن به بعد مرتّباً و متناوباً و سپس متوالیاً حالت توحید برای ایشان بوده است. رَزَقَنا بمحمّدٍ و أهلِ‌بَیتِهِ و بحقّ الحسین و أخیه أبی‌الفضلِ العبّاسِ کَما رَزَقَه بِهِم و جَعَلَنا مِنَ الْمُتَّبِعینَ بِمِنهاجِهِ فی فَقْرِهِ إلی اللهِ و تَبَتُّلِهِ إلَیه و رَحمَةُ اللهِ و بَرَکاتُهُ [علیه]. ✍ حضرت علامه آیت‌الله حاج سید محمدحسین حسینی طهرانی (قـدس‌اللـه‌نـفـسـه‌الـزکـیـة) 📚 «جنگ خطّی»، شمارهٔ ۱۸، ص ۲۶۹ و ۲۷۰ با تلخیص 🆔 @allame_tehrani

💫 منزلت حضرت عباس (علیه‌السلام) آقا قمر بنی‌هاشم علیه‌السلام چنان مقامی دارد که هزاران نفر مثل سلمان باید کفشدارى و خاکروبى صحن و درگاه او را بنمایند. 📚 امام‌شناسى، ج14، ص148 🆔 @allame_tehrani

❤️ ارادت به حضرت عباس (عليه‌السلام) از شخص‌ موثّقی‌ شنیدم‌ که‌ می‌گفت‌: روزی‌ یک‌ شخص‌ معمّم‌ برای‌ عیادت‌ مرحوم‌ علّامه‌ أمینی‌ رحِمهُ‌الله‌ در منزل‌ موقّت‌ ایشان‌ که‌ در طهران‌ پیچ‌ شمیران‌ بود رفته‌ بود، و علّامه‌ صاحب‌ الغدیر سخت‌ مریض‌ و به‌ پشت‌ خوابیده‌ بودند، و در ضمن‌ سخنان‌ گفته‌ بود که‌: آقا! مثلاً اگر انسان‌ به‌ حضرت‌ عبّاس‌ علاقه‌ و محبّت‌ نداشته‌ باشد به‌ کجای‌ ایمان‌ او صدمه‌ می‌خورد؟! علّامۀ امینی‌ متغیّر شده‌ و با آن‌ نقاهت نشست‌ و گفت‌: به‌ حضرت‌ أبوالفضل‌ که‌ سهل‌ است‌، اگر به‌ بند کفش‌ من‌ که‌ نوکری‌ از نوکران‌ حضرت‌ أبوالفضلم‌ علاقه‌ نداشته‌ باشد از این‌ جهت‌ که‌ نوکرم‌؛ والله‌ به‌ رو در آتش‌ خواهد افتاد! 📚 معادشناسی، ج۷، ص۸۳ 🆔 @allame_tehrani

🥀 شهادت برادر مگر شهادت حضرت أباالفضل العبّاس چيز ساده‌اى است‌؟ وقتى آقا حضرت أباالفضل خواستند به ميدان بروند آمدند از امام حسين عليه‌السّلام اجازه بگيرند، در مقاتل داريم: فَبَكَى الحُسَينُ عَلَيهِ‌السّلامُ بُكآءً شَديداً. «امام حسين عليه‌السّلام به شدّت گريه كردند.» 📚 «بادهٔ توحید در کربلای عشق»، ص۲۳۰ 📜 زیارت حضرت عباس (علیه‌السلام) 🆔 @allame_tehrani

🚩 بیان زیبای مرحوم علامه طهرانی دربارهٔ آنچه بین آب و حضرت ابوالفضل العباس علیه‌السلام گذشت 💬 به نقل از شاگردان 🆔 @allame_tehrani

😭 پاشو علم رو از زمین بردار... 😭 بعد از تو می‌زنند، به دستشون طناب... 🎙استاد میرزامحمدی 🆔 @allame_tehrani

😭 دامن‌کشان رفتی... ▪️صلی الله علیک یا أباالفضل العباس▪️ 🆔 @allame_tehrani