جاده ای را در ذهن خود تصور میکنم

جاده ای که انتهایش ختم می‌شود؛ به نگاهی دوخته شده به گنبدت

آنگاه باران اشک، دیدگانم را شست و شو می‌دهند تا با دیده‌ای پاک؛ پاک ترین ها را بنگرم

آقا جان در پیچ و خم زندگی

وقتی سخت به ستوه می‌آیم می‌گویم:

پس آن همه حسین حسین گفتن و زندگی‌ام به فدای حسین برای چیست؟!

آنگاه با تمام اعتماد قلبیِ به شما میگویم: حسین؛ همه‌ی زندگی‌ام را داده‌ام دست خودت هرچه تو بخواهی من قبول می‌کنم...🥺

آنگاه غصه‌ی پستی و بلندی های زندگی را نمیخورم

آنگاه خودم را روح و جسمم را می‌سپارم به خدا و هرچه که او بپسندد و هرچه تو بپسندی را انجام میدم

و در آخر آخر و عاقبت زندگی‌ام با تو و آخر و عاقبت خودم هم با خدا...

دیگر خیالم راحت است هوای من و زندگی ام را خیلی خوب دارید

و دیگر هرکه سبب ناراحتی و سبب مشکلاتی برای من شد با خود می‌گویم: نمیدانند زندگیه من را شخص دیگری اداره می‌کند و نمی‌دانند خدا حافظ من است..

در این دنیا هیچ دردی سخت تر از درد عادت به گناه نیست

اما این درد یک راه درمان دارد

أباعبدالله من تورا درمان آن درد می‌دانم

امشب با تمام دردهایی که دارم به تو پناه آورده ام

مرحمی بر روی زخم هایی که از گناه برداشته ام میشوی؟!

مرا کمک میکنی تا اربعین؛ با دلی که حالش خوب است و با رضایت قلبیِ شما راهیِ کربلا شوم؟!

أباعبدالله بی‌بی سه ساله برایت از زخم هایش میگفت: ناگاه میان تعریف هایش در آغوشش گرفتید و مرحمی شدید بر زخم هایش

من هم آمده ام تا مرحمی باشی برایَم مرحمی باشی بر زخم هایی که مدت هاست مرا از شما دور کرده است.

مدت هاست میان من و شما فاصله انداخته است.

چرا به روی خود نمی‌آورم که گناه مانع می‌شود زیارت شما توفیقم نشود

اصلا چرا به روی خود نمی‌آورم که شما را نمی‌بینم؟!

اصلا زیارت کربلا به کنار