آنگاه غصه‌ی پستی و بلندی های زندگی را نمیخورم

آنگاه خودم را روح و جسمم را می‌سپارم به خدا و هرچه که او بپسندد و هرچه تو بپسندی را انجام میدم

و در آخر آخر و عاقبت زندگی‌ام با تو و آخر و عاقبت خودم هم با خدا...

دیگر خیالم راحت است هوای من و زندگی ام را خیلی خوب دارید

و دیگر هرکه سبب ناراحتی و سبب مشکلاتی برای من شد با خود می‌گویم: نمیدانند زندگیه من را شخص دیگری اداره می‌کند و نمی‌دانند خدا حافظ من است..

در این دنیا هیچ دردی سخت تر از درد عادت به گناه نیست

اما این درد یک راه درمان دارد

أباعبدالله من تورا درمان آن درد می‌دانم

امشب با تمام دردهایی که دارم به تو پناه آورده ام

مرحمی بر روی زخم هایی که از گناه برداشته ام میشوی؟!

مرا کمک میکنی تا اربعین؛ با دلی که حالش خوب است و با رضایت قلبیِ شما راهیِ کربلا شوم؟!

أباعبدالله بی‌بی سه ساله برایت از زخم هایش میگفت: ناگاه میان تعریف هایش در آغوشش گرفتید و مرحمی شدید بر زخم هایش

من هم آمده ام تا مرحمی باشی برایَم مرحمی باشی بر زخم هایی که مدت هاست مرا از شما دور کرده است.

مدت هاست میان من و شما فاصله انداخته است.

چرا به روی خود نمی‌آورم که گناه مانع می‌شود زیارت شما توفیقم نشود

اصلا چرا به روی خود نمی‌آورم که شما را نمی‌بینم؟!

اصلا زیارت کربلا به کنار

چرا به روی خود نمی‌آورم که حتی از دادن یک سلام خشک و خالی به محضر شما عاجزم؟!

اگر اینها درد نیست پس چیست؟؟؟!

چرا اینقدر در غفلت و بی‌خبری به سر میبرم؟

آخر تا کی؟! تا کجا.. تا کجا میخواهم پیش بروم؟!

مگر عمر آدمی چقدر است که این عمر را هم بخواهد در بی‌خبری و بی‌هدفی به سر ببرد؟!

من فرو رفته در منجلاب گناه هستم