‌‌‌ عزیزِ من شیرینے انتظار، رُقعہ‌ای نیست که یڪ‌روز، نامه‌‌رسانی، زنگوله در خانه‌‌ را بزند و آن را بھ دسـت‌­هاي منتظر تو بسپارد. ساختن عروسک کوچکی­‌ستـ از یك پاره خمیر نرمِ شکل‌­پذیر. همین‌قدر بُردبارانہ، اما یادت باشد جنس آن‌‌خمیر از عشق وَ ایمان باشد نه‌هیچ‌چیز دیگر. انتظار را در هاله‌ای‌ زِ رمز و راز و قوانین پیچیده ادراک‌ناپذیر فرو نبر؛ امید همین رایحہ‌ٔ محو و مختصر است که در سرای تو پیچیدھ‌.‌ـــــــ‌با قدحي آب‌ِ خنک گلوی‌ انتظار را تازه کن. بہ‌چـشم‌های بی‌قرارت وعدھ مـے‌دهم آدم‌های‌ سفید با گل‌هاۍ سفید. بہ‌طلوع‌ِ ماه چَشم بدوز .. • دست‌نویسهٔ نادرِ ابراهیمي؛ چھل‌ نامہ‌ي کوتاھ .. شکرین.

ــــ همتت بھ عُمْقِ دریاۍ آبـے مي‌ماند ◡◡ !

؛ در محلہ‌های پایین‌تر از این‌جا، در پناھ هاله‌ای شور و همهمه‌ۍ رایج در بازار . همراه با عطر باحرارت ادویه، زردچوبه و فلفل سیاهۍ کھ برپاست و از وجود پسرِ کوتاه قدی که اغلب او را کنار دکه کیوسك تلفن می‌شد دید از این حوالي بوی ناب انسانیت بر می‌آید . بوۍ ناب بهارنارنجِ سرزدھ .. از دست و چشمانِ کوشش‌گرشان آشناست! انتهاي خیابان توده‌ای رقیق از خاک برمی‌خاست و تا می‌نشست قامتـ مردنارنجی پوش همراه با جاروۍ دستھ بلندش در نگاه پدیدار می‌شد و سوز سرمای صبح‌گاه با لبخند آرام او از یاد عابرین میرفت و یك‌واژه، یک "خستھ نباشید" لبخند را به‌ جبران آسمان آبـے شهر به او هدیه داده می‌شد.

ء . ریشھ‌دار، نجیب و اصیل ..

ــ ــــــ‌ضَمیمھ . با اهل‌قدمت نشستہ بود بامویۍ سفید، عینکِ گردَش و نگاهی که دقّت را نشان می‌داد .. او سالیان بود از گاریچی حال آخر بازار را می‌پرسید و از احوالاتـ اول بازاری‌ها خبر میداد و شب، هنگام بسته شدن در حجره‌اش چیزی زمزمه می‌کرد "الحمدالله" .. قناعت پیشه می‌کرد شاکر خداوند بزرگش بود. برای او و برای همه کار، حکم جهاد را می‌داشت، مشغلہ برای حضورشان در جامعه براۍ منفعت باقـے انسان‌ها، برای خدمت و نوعی ایجاد نور و زیبایی‌ای به اندازھ‌ۍ بزرگی قلب و رنج‌شان .