‍ 🌷 #دختر_شینا – قسمت 4⃣2⃣ ✅ فصل هشتم زمستان هم داشت تمام می‌شد. روزهای آخر اسفند بود؛ اما هنوز برف‌ها آب نشده بودند. کوچه‌های روستا پر از گل و لای و برف‌هایی بود که با خاک و خاکسترهای آتش منقل‌های کرسی سیاه شده بود. زن‌ها در گیر‌ و دار خانه‌تکانی و شست‌وشوی ملحفه‌ها و رخت و لباس‌ها بودند. روزها شیشه‌ها را تمیز می‌کردیم، عصرها آسمان ابری می‌شد و نیمه‌شب رعد و برق می‌شد، باران می‌آمد و تمام زحمت‌هایمان را به باد می‌داد. چند هفته‌ای بیشتر به عید نمانده بود که سربازی صمد تمام شد. فکر می‌کردم خوشبخت‌ترین زن قایش هستم. با عشق و علاقه‌ی زیادی از صبح تا عصر خانه را جارو می‌کردم و از سر تا ته خانه را می‌شستم. با خودم می‌گفتم: « عیب ندارد. در عوض این بهترین عیدی است که دارم. شوهرم کنارم است و با هم از این همه تمیزی و سور و سات عید لذت می‌بریم. » صمد آمده بود و دنبال کار می‌گشت. کمتر در خانه پیدایش می‌شد. برای پیدا کردن کار درست و حسابی می‌رفت رزن. یک روز صبح که از خواب بیدار شدیم و صبحانه خوردیم؛ مادرشوهرم درِ اتاق ما را زد. بعد از سلام و احوال‌پرسی، دوقلوها را یکی‌یکی آورد و توی اتاق گذاشت و به صمد گفت: « من امروز می‌خواهم بروم خانه‌ی خواهرت، شهلا. کمی کار دارد. می‌خواهم کمکش کنم. این بچه‌ها دست و پا گیرند. مواظبشان باشید. » موقع رفتن رو به من کرد و گفت: « قدم! اتاق دم‌دستی خیلی کثیف است. آن را جارو کن و دوده‌اش را بگیر.» صمد لباس پوشیده بود که برود. کمی به فکر فرو رفت و گفت : « تو می‌توانی هم مواظب بچه‌ها باشی و هم خانه‌تکانی کنی؟! » شانه‌هایم را بالا انداختم و بی‌اراده لب‌هایم آویزان شد. بدون این‌که جوابی بدهم. صمد گفت: « نمی‌توانی هم خانه را تمیز کنی و هم به بچه‌ها برسی. » کتش را درآورد و گفت: « من بچه‌ها را نگه می‌دارم، تو برو اتاق‌ها را تمیز کن. کارت که تمام شد، من می‌روم. » با خودم فکر کردم تا صبح زود است و بچه‌ها خوابند بهتر است بروم اتاق‌ها را تمیز کنم. صمد هم ماند اتاق خودمان تا مواظب بچه‌ها باشد. پنجره‌های اتاق دم‌دستی را باز گذاشتم. لحاف کرسی را از چهار طرف بالا دادم روی کرسی. تشک‌ها را برداشتم و گذاشتم روی لحاف‌های تازده. همین که جارو را دست گرفتم تا اتاق را جارو کنم، صدای گریه‌ی دوقلوها درآمد. اول اهمیتی ندادم. فکر کردم صمد آن‌ها را آرام می‌کند. اما کمی بعد، صدای صمد هم بلند شد. - قدم! قدم! بیا ببین این بچه‌ها چه می‌خواهند؟! جارو را انداختم توی اتاق و دویدم طرف اتاق خودمان که آن طرف حیاط بود. دوقلوها بیدار شده بودند و شیر می‌خواستند. یکی از آن‌ها را دادم بغل صمد و آن یکی را خودم برداشتم و بچه به بغل مشغول آماده کردن شیرها شدم. صمد به بچه‌ای که بغلش بود، شیر داد و من هم به آن یکی بچه. بچه‌ها شیرشان را خوردند و ساکت شدند. از فرصت استفاده کردم و رفتم سراغ جارو زدن اتاق. هنوز اتاق را تا نیمه جارو نزده بودم که دوباره صدای گریه‌ی دوقلوها بلند شد. حتماً خیس کرده بودند. مجبور شدم قبل از این‌که صمد صدایم کند، بروم دنبال بچه‌ها. حدسم درست بود. دوقلوها که شیرشان را خورده بودند حالا جایشان را خیس کرده بودند. مشغول عوض کردن بچه‌ها شدم. صمد بالای سرم ایستاده بود و نگاه می‌کرد. می‌گفت: « می‌خواهم یاد بگیرم و برای بچه‌های خودمان استاد شوم. » بچه‌ها را تر و خشک کردم. شیرشان را هم خورده بودند، خیالم راحت بود تا چند ساعتی آرام می‌گیرند و می‌خوابند. دوباره رفتم سراغ کارم. جارو را گرفتم دستم و مشغول شدم. گرد و خاکْ اتاق را برداشته بود. با روسری‌ام جلوی دهانم را بستم. آفتاب کم‌رنگی به اتاق می‌تابید و ذرات گرد و غبار زیر نور خورشید و توی هوا بازی می‌کردند. فکر کردم اتاق را که جارو کردم، بروم تشک‌ها را روی ایوان پهن کنم تا خوب آفتاب بخورند که دوباره صدای گریه‌ی بچه‌ها و بعد فریاد صمد بلند شد. - قدم! قدم! بیا ببین این بچه‌ها چه می‌خواهند. جارو را زمین گذاشتم و دوباره رفتم اتاق خودمان. بچه‌ها شیرشان را خورده بودند، جایشان هم خشک بود، پس این همه داد و هوار برای چه بود؟! ناچار یکی از آن‌ها را من بغل کردم و آن یکی را صمد. شروع کردیم توی اتاق به راه رفتن. نگران کارهای مانده بودم. صمد هم دیرش شده بود. اما با این‌حال، مرا دلداری می‌داد و می‌گفت: « بچه‌ها که خوابیدند، خودم می‌آیم کمکت. » بچه‌ها داشتند در بغل ما به خواب می‌رفتند. اما تا آن‌ها را آرام و بی‌صدا روی زمین می‌گذاشتیم، از خواب بیدار می‌شدند و گریه می‌کردند. ادامه دارد...

ادامه رمان فردا شب رأس ساعت 20 تقدیم نگاه پرمهرتون خواهیم کرد 🌹 خسته نباشید 🍪☕️

🍁🍂 🏴 #زیارت_جامعه_کبیره #شهادت_امام_هادی #محسن_فرهمند 🪔 🍁🪔🍂 https://eitaa.com/amamzaman3138

🎥سه خصلت مومن از نگاه امام جواد علیه‌السلام 🎙 حجت‌الاسلام شرفی 📎 #امام_جواد 📎 #مؤمن

🔶 یک نکته خیلی مهم که همه باید بهش دقت کنند اینه که ما باید بدونیم هدف اصلی از تربیت فرزند چیه؟ قراره ما در بعد عملیاتی به چه نتیجه ای برسیم؟ 🔺 نتیجه تربیت فرزند ما طی دو تا هفت سال اول و دوم باید چی باشه؟ چه خروجی باید داشته باشیم که بتونیم بگیم بچه خوبی تربیت کردیم؟ 🔹 اگه بچه ما نمازخون بود دیگه حله؟ دیگه یعنی از نظر انسانی خوب تربیت شده؟ اگه بچه ما مداح و طلبه و سخنران و معلم و... شد دیگه یعنی هدف ما از تربیت فرزند محقق شده؟ 🔸 ما چه معیاری باید داشته باشیم که طبق اون بسنجیم تا بفهمیم که تربیت فرزند ما موفق بوده یا نبوده؟ تا الان به این فکر کردید؟ 🤔

🔶 مثلا اگه بچه ما طبق تربیتی که کردیم آدم شجاعی از کار در اومد دیگه یعنی وظیفمون رو انجام دادیم؟ اگه آدم سخاوتمندی شد دیگه حله؟ 🔺 اگه آدم ثروتمند یا دانشمندی شد دیگه میتونیم به تربیت خودمون افتخار کنیم؟ 🔸 فرزند ما دقیقا چه صفات و ویژگی هایی باید داشته باشه تا ما بتونیم بگیم که بچه خوبی تربیت کردیم؟ معمولا خیلی از پدر و مادرها صرفا به چند تا نتیجه ظاهری در تربیت فرزندشون نگاه میکنند و طبق اون قضاوت میکنند که البته این اصلا درست نیست. ✅ تربیت صحیح یک شاخصه بسیار دقیق و مهم داره که هر پدر و مادری باید اون رو بدونه و تمام تصمیمات تربیتی پدر و مادر باید حول محور اون شاخص باشه تا بتونن بهترین تربیت رو برای فرزندشون داشته باشند. حالا این شاخص اصلی چیه؟

پاسخ شما به این سوال چیه؟ 🔶 جواب این سوال مبنای تمام مطالب بعدی ما در تربیت فرزند خواهد بود. جواب خودتون رو خیلی صریح و کوتاه برای ما بفرستید. 👈🏼 شما دقیقا اگه فرزندتون چه صفت یا ویژگی داشت احساس میکنید دیگه تربیت خوبی پیدا کرده؟