‏عکس از Ali Tajerian

و شما ورزشکاران عزیز که مدتی در میان شما بوده ام بدانید قهرمان واقعی کسی است که بر نفس خود پیروز شود و بهترین عنوان جندالله است که به انسان لقب دهند و ارزشمندترین مبارزه نبرد حق علیه باطل است و بالاترین مقام شهادت است و با ارزش ترین مدال بهشت است که از دست خداوند اهداء می شود و شما مسئولین ، ورزش را هدف قرار ندهید زیرا که ورزش وسیله ای برای قوی ساختن روح و جسم است تا در راه اسلام عزیز به کار گرفته شود. در پایان این توضیح واضحات را متذکر می شوم. سرانجام کار همگی انسان ها مرگ است بعضی در کودکی وعده ای در نوجوانی و جوانی و بعضی در پیری. خلاصه مرگ حتمی است و هیچکس زنده نمی ماند و همه به سوی خدا باز می گردند پس چه بهتر که از این بدن که امانت الهی است به طور صحیح استفاده کنیم و در خدمت خداوند باشیم و در راه او بمیریم تا در قیامت با دست پر در محضرش حاضر شویم که اگر غیر از این باشد سخت بازنده و بیچاره خواهیم بود. وصیت نامه برای خانواده ام: خانواده محترم و عزیزم که می دانم رنج ها و مشقت های فراوانی را برای من متحمل شده اید و از تمام هستی خودتان برای به ثمر رساندن میوه های باغ زندگانی گذشتید ولی در عوض من حق فرزندی را اداء نکردم. امیدوارم مرا ببخشید حلالم کنید چرا که دیگر دستم از دنیا کوتاه شده و نمی توانم زحمات شما را جبران کنمو برایم دعا کنید تا با شهدای کربلا محشور شوم تا شاید بتوانم شما را شفاعت کنم و مبادا دلتان بسوزد که مرا از دست داده اید چرا که شما اجری عظیم و در پیشگاه خداوند متعال دارید مواظب باشید کلامی به زبان نیاورید که رضای خداوند در آن نیست و بدانید من در لحظه جان سپردن شادتر از شب عروسیم هستم و تیر دشمن بر تنم مانند شربت گوارائی است که در نهایت تشنگی می نوشم و زیباترین لحظه حیاتم وقتی است که در خون خود می غلطم و نام مبارک الله اکبر را بر زبان می آورم و آقا امام زمان (عج) مرا در آغوش می کشد و روحم از قفس تنگی که در بدنم است رها می شود و در ملکوت اعلاء به پرواز در می آید پس چه باک از شهادت که اینگونه زیباست؟! پدر مهربان و زحمتکشم که شرمنده محاسن سفید شما هستم و چهره پر چروک و چشمان خسته شما مرا به یاد حبیب ابن مظاهر می دارد و شما مادر تنی و ناتنی که نزد من یکسانید نگاه معصومانه و پر مهر شما هیچگاه از نظرم محو نمی شود و دستهای ترک خورده و پینه بسته شما که از رنج و زحمت دنیا اینچنین شده همیشه قبله بوسه های خالصانه من خواهد بود و برادران باوفایم که برای من همانند ابوالفضل حسین بودید و خواهران پاک و دلسوزم که یاد شما برای من امید و سخن شما برایم پیام ملائکه بود و شاگردان به حق زینب(س) هستید. می دانم برای شما برادر خوبی نبودم و هیچگاه حق برادری را برای شما اداء نکردم و تو ای همسر باوفا و مهربانم که در این مدت کوتاه زندگی به جز هجران و بدقولی و زحمت چیز دیگری از من به یادگاری نداری می دانم همسر باوفا و خوبی برایت نبودم ولی بدان من با خدای خود عهد کرده بودم به سویش هجرت کنم از این رو فرصت نشد بیش از این با هم باشیم. امیدوارم در زندگی حضرت زینب (س) را سرمشق قرار داده و ایمان و استواری و مقاومت را فراموش نکنی. مبادا از یتیم داری خسته شوی آنان که به یتیمان مهربانی می کنند نزد خداوند عزیز هستند. وقتی فرزندم بزرگتر شد به او بگویید که پدرش در راه خدا هجرت کرده و مثل حسین به شهادت رسیده و هدفش پیشبرد احکام مقدس اسلام و قرآن بوده و در مبارزه با ظلم به آرزویش که شهادت بوده رسیده است و باید افتخار کند که فرزند شهید است و پس از پدرش، پدری مهربان چون امام امت سرپرست اوست و دست خداوند بالای سرش. پس جای هیچگونه نگرانی نیست. در پایان از قول من از کلیه بستگان و اقوام و دوستان و آشنایان حلالیت بطلبید و از درگاه خداوند برایم طلب مغفرت نمائید. بنده حقیر همگی را به خدا می بخشم و از دست همه راضی هستم. انشاءالله از خرج های اضافی در مراسم من خودداری نموده و بسیار ساده برگزار کنید. "والسلام" غلامحسین بهروز 65/1/24 سوم شعبان مصادف با تولد امام حسین (ع) و روز پاسدار خدایا، خدایا، تا انقلاب مهدی (عج) خمینی را نگهدار انشاءالله