وقتی اون مرد شامی به امام مجتبی جسارت می‌کنه، حضرت مهربونیشونو نثارش می‌کنن و می‌گن اگه جا نداری بهت جا بدیم اگه غذا نداری بهت غذا بدیم ولی یه جاش می‌گن «اگر آواره‌ای پناهت دهیم»؛ می‌خوام بگم منم آواره‌ام امام حسن تو این دنیا پناهم باش..

یار امام حسینی تمام ماجراست:)!

امروزم اومدم یجوری حرف بزنم باهاش که شمام بشنوین فلذا: آقای امام حسن عزیز، من به اندازه ی خوب بودنِ شما بدم .. من همین که غبار بقیع نشدم خاک تو سرم شده؛ منتها بیا راهِ برگشتِ من باش و نزار حیف بشم

خدایا کمکون کن ادا نباشیم ادای هیئتی بودن، ادای با سواد بودن ادای علامه دهر بودن .. خدایا مارو از ادا دور کن به حق همین ماهِ مبارکت.

ای مردِ کربلا کاری کن که نوکرت برگرده کربلا..

دستم به دامنت نرسید اگر این جهان باب‌الحسین منتظرم باش یاحسین :))

با چه حالی بنویسم که دلم برایت تنگ شده حسین‌جان؟(:

کلافه‌ی کربلام.

بی تو همین که زنده میمانم ، گنهکارم:)

چیکار کردی؟ تا اسم کربلات میاد دلم می‌ره..

گرفتارم.. آخه مگه بجز تو کیو دارم؟

دلم برای مُحَرَمت زیـادی تنگه..