يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَدَايَنتُم بِدَيْنٍ إِلَىٰ أَجَلٍ مُّسَمًّى فَاكْتُبُوهُ وَلْيَكْتُب بَّيْنَكُمْ كَاتِبٌ بِالْعَدْلِ وَلَا يَأْبَ كَاتِبٌ أَن يَكْتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ اللَّهُ فَلْيَكْتُبْ وَلْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئًا فَإِن كَانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهًا أَوْ ضَعِيفًا أَوْ لَا يَسْتَطِيعُ أَن يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ بِالْعَدْلِ وَاسْتَشْهِدُوا شَهِيدَيْنِ مِن رِّجَالِكُمْ فَإِن لَّمْ يَكُونَا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَامْرَأَتَانِ مِمَّن تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَدَاءِ أَن تَضِلَّ إِحْدَاهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحْدَاهُمَا الْأُخْرَىٰ وَلَا يَأْبَ الشُّهَدَاءُ إِذَا مَا دُعُوا وَلَا تَسْأَمُوا أَن تَكْتُبُوهُ صَغِيرًا أَوْ كَبِيرًا إِلَىٰ أَجَلِهِ ذَٰلِكُمْ أَقْسَطُ عِندَ اللَّهِ وَأَقْوَمُ لِلشَّهَادَةِ وَأَدْنَىٰ أَلَّا تَرْتَابُوا إِلَّا أَن تَكُونَ تِجَارَةً حَاضِرَةً تُدِيرُونَهَا بَيْنَكُمْ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَلَّا تَكْتُبُوهَا وَأَشْهِدُوا إِذَا تَبَايَعْتُمْ وَلَا يُضَارَّ كَاتِبٌ وَلَا شَهِيدٌ وَإِن تَفْعَلُوا فَإِنَّهُ فُسُوقٌ بِكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَيُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ(۲۸۲) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈‌

➖تلاوت قرآن رو چند بار با دقت گوش کنید ➖بعد میریم به سراغ ترجمه کلمه به کلمه و تفسیر این آیه 🔶اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا تَدَايَنْتُمْ بِدَيْنٍ إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ ۚ وَلْيَكْتُبْ بَيْنَكُمْ كَاتِبٌ بِالْعَدْلِ ۚ وَلَا يَأْبَ كَاتِبٌ أَنْ يَكْتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ اللَّهُ ۚ فَلْيَكْتُبْ وَلْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ وَلْيَتَّقِ اللَّهَ رَبَّهُ وَلَا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئًا ۚ فَإِنْ كَانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهًا أَوْ ضَعِيفًا أَوْ لَا يَسْتَطِيعُ أَنْ يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ بِالْعَدْلِ ۚ وَاسْتَشْهِدُوا شَهِيدَيْنِ مِنْ رِجَالِكُمْ ۖ فَإِنْ لَمْ يَكُونَا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَامْرَأَتَانِ مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَدَاءِ أَنْ تَضِلَّ إِحْدَاهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحْدَاهُمَا الْأُخْرَىٰ ۚ وَلَا يَأْبَ الشُّهَدَاءُ إِذَا مَا دُعُوا ۚ وَلَا تَسْأَمُوا أَنْ تَكْتُبُوهُ صَغِيرًا أَوْ كَبِيرًا إِلَىٰ أَجَلِهِ ۚ ذَٰلِكُمْ أَقْسَطُ عِنْدَ اللَّهِ وَأَقْوَمُ لِلشَّهَادَةِ وَأَدْنَىٰ أَلَّا تَرْتَابُوا ۖ إِلَّا أَنْ تَكُونَ تِجَارَةً حَاضِرَةً تُدِيرُونَهَا بَيْنَكُمْ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَلَّا تَكْتُبُوهَا ۗ وَأَشْهِدُوا إِذَا تَبَايَعْتُمْ ۚ وَلَا يُضَارَّ كَاتِبٌ وَلَا شَهِيدٌ ۚ وَإِنْ تَفْعَلُوا فَإِنَّهُ فُسُوقٌ بِكُمْ ۗ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ وَيُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ ۗ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿٢٨٢﴾ يَا أَيُّهَا = ای الَّذِينَ آمَنُوا = کسانی که ایمان اورده اید إِذَا تَدَايَنْتُمْ بِدَيْنٍ = هر گاه به یکدیگر قرض دادید و قرض گرفتید إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى = تا سر رسید معین فَاكْتُبُوهُ = پس بنویسید آن را وَلْيَكْتُبْ بَيْنَكُمْ = و باید بنویسد میان شما كَاتِبٌ = نویسنده بِالْعَدْلِ = به عدالت وَلَا يَأْبَ = و منع نکند كَاتِبٌ = نویسنده أَنْ يَكْتُبَ = اینکه بنویسد كَمَا عَلَّمَهُ اللهُ = همچنان که اموخت او را خدا فَلْيَكْتُبْ = پس باید بنویسد وَلْيُمْلِلِ = و باید املاء كند ( كسى بگوید و دیگری بنویسد ) الَّذِي = كسى كه عَلَيْهِ الْحَقُّ = بر اوست حق وَلْيَتَّقِ اللهَ = و باید بترسد از خدا رَبَّهُ = پروردگار او وَلَا يَبْخَسْ = و نکاهد مِنْهُ شَيْئًا = از آن چیزی فَإِنْ كَانَ = پس اگر باشد الَّذِي = کسی که عَلَيْهِ الْحَقُّ = بر اوست حق سَفِيهًا = کم خرد أَوْ ضَعِيفًا = یا ناتوان أَوْ لَا يَسْتَطِيعُ = یا توانایی نداشت أَنْ يُمِلَّ هُوَ = این که املاء كند او فَلْيُمْلِلْ = پس باید املاء كند وَلِيُّهُ = سرپرست او بِالْعَدْلِ = به عدالت وَاسْتَشْهِدُوا = و گواهی بگیرید شَهِيدَيْنِ = دو گواه مِنْ رِجَالِكُمْ = از مردانتان فَإِنْ لَمْ يَكُونَا = پس اگر نبودند رَجُلَيْنِ = دو مرد فَرَجُلٌ = پس یک مرد وَامْرَأَتَانِ = و دو زن مِمَّنْ تَرْضَوْنَ = از کسی که رضایت میدهید مِنَ الشُّهَدَاءِ = از گواهان أَنْ تَضِلَّ = اینکه گم کرد ( فراموش کرد ) إِحْدَاهُمَا = یکی از آندو ( زن ) فَتُذَكِّرَ = پس یاد اوری کند إِحْدَاهُمَا = یکی از ان دو الْأُخْرَىٰ = دیگری وَلَا يَأْبَ الشُّهَدَاءُ = و منع نکنند گواهان إِذَا مَا دُعُوا = زمانی که خوانده شوند وَلَا تَسْأَمُوا = و خسته نشوید أَنْ تَكْتُبُوهُ = اینکه بنویسید آن را صَغِيرًا = کوچک أَوْ كَبِيرًا = یا بزرگ إِلَىٰ أَجَلِهِ = تا زمان معین آن ذَٰلِكُمْ أَقْسَطُ = آن عادلانه تر عِنْدَ اللهِ = نزد خدا وَأَقْوَمُ = و پایدارتر لِلشَّهَادَةِ = برای گواهی دادن وَأَدْنَىٰ = و نزدیک‌ تر أَلَّا تَرْتَابُوا = این که شک نکنید إِلَّا أَنْ تَكُونَ = مگر اینکه باشد تِجَارَةً حَاضِرَةً = معامله نقدی تُدِيرُونَهَا = دست به دست میچرخانید بَيْنَكُمْ = میان خودتان فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ = پس نیست بر شما جُنَاحٌ = گناه أَلَّا تَكْتُبُوهَا = اینکه ننویسید آن را وَأَشْهِدُوا = و گواهی بگیرد إِذَا تَبَايَعْتُمْ = هر گاه داد و ستد کردید وَلَا يُضَارَّ = و ضرر نبیند كَاتِبٌ = نویسنده وَلَا شَهِيدٌ = و نه گواه وَإِنْ تَفْعَلُوا = و اگر انجام دادید فَإِنَّهُ = پس شأن چنان است فُسُوقٌ بِكُمْ = نافرمانى است براى شما وَاتَّقُوا اللهَ = و بترسيد خدا را وَيُعَلِّمُكُمُ اللهُ = و تعليم مى دهد شما را خدا وَاللهُ بِكُلِّ شَيْءٍ = و خدا به همه چیز عَلِيمٌ = دانا 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈‌

(آيه ٢٨٢) -تنظيم اسناد تجارى در طولانى‌ترين آيۀ قرآن. بعد از بيان احكامى كه مربوط به انفاق در راه خدا و همچنين مسألۀ رباخوارى بود در اين آيه كه طولانى‌ترين آيۀ قرآن است، احكام و مقررات دقيقى براى امور تجارى و اقتصادى بيان كرده تا سرمايه‌ها هر چه بيشتر رشد طبيعى خود را پيدا كنند و بن بست و اختلاف و نزاعى در ميان مردم رخ ندهد. در اين آيه نوزده دستور مهم در مورد داد و ستد مالى به ترتيب ذيل بيان شده است.١-در نخستين حكم مى‌فرمايد: «اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه بدهى مدت دارى (به خاطر وام دادن يا معامله) به يكديگر پيدا كنيد آن را بنويسيد» (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا تَدايَنْتُمْ بِدَيْنٍ إِلى أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ) . ضمنا از اين تعبير، هم مسألۀ مجاز بودن قرض و وام روشن مى‌شود و هم تعيين مدت براى وامها. همچنين آيۀ مورد بحث شامل عموم بدهيهايى مى‌شود كه در معاملات وجود دارد مانند سلف و نسيه، در عين اين كه قرض را هم شامل مى‌شود. ٢ و ٣-سپس براى اين كه جلب اطمينان بيشترى شود، و قرار داد از مداخلات احتمالى طرفين سالم بماند، مى‌افزايد: «بايد نويسنده‌اى از روى عدالت (سند بدهكارى را) بنويسد» (وَ لْيَكْتُبْ بَيْنَكُمْ كاتِبٌ بِالْعَدْلِ) . بنابراين اين قرار داد بايد به وسيلۀ شخص سومى تنظيم گردد و آن شخص عادل باشد. ٤- «كسى كه قدرت بر نويسندگى دارد نبايد از نوشتن خوددارى كند و همانطور كه خدا به او تعليم داده است بايد بنويسد» (وَ لا يَأْبَ كاتِبٌ أَنْ يَكْتُبَ كَما عَلَّمَهُ اللّهُ فَلْيَكْتُبْ) . يعنى به پاس اين موهبتى كه خدا به او داده نبايد از نوشتن قرار داد شانه خالى كند، بلكه بايد طرفين معامله را در اين امر مهم كمك نمايد. ٥- «و آن كس كه حق بر ذمۀ اوست بايد املاء كند» (وَ لْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ) . ٦- «بدهكار بايد از خدا بپرهيزد و چيزى را فرو گذار نكند» (وَ لْيَتَّقِ اللّهَ رَبَّهُ وَ لا يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئاً) . ٧- «هر گاه كسى كه حق بر ذمۀ اوست (بدهكار) سفيه يا (از نظر عقل) ضعيف (و مجنون) و يا (به خاطر لال بودن) توانايى بر املاء كردن ندارد، بايد ولىّ او املاء كند» (فَإِنْ كانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهاً أَوْ ضَعِيفاً أَوْ لا يَسْتَطِيعُ أَنْ يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ) . بنابراين در مورد سه طايفه، «ولى» بايد املاء كند، كسانى كه سفيه‌اند و نمى‌توانند ضرر و نفع خويش را تشخيص دهند و امور مالى خويش را سر و سامان بخشند (هر چند ديوانه نباشند) و كسانى كه ديوانه‌اند يا از نظر فكرى ضعيفند و كم عقل مانند كودكان كم سن و سال و پيران فرتوت و كم هوش، و افراد گنگ و لال، و يا كسانى كه توانايى املاء كردن را ندارند هر چند گنگ نباشند. از اين جمله احكام ديگرى نيز بطور ضمنى استفاده مى‌شود، از جمله ممنوع بودن تصرفات مالى سفيهان و ضعيف العقل‌ها و همچنين جواز دخالت ولىّ در اين گونه امور. ٨- «ولى» نيز بايد در املاء و اعتراف به بدهى كسانى كه تحت ولايت او هستند «عدالت را رعايت كند» (بِالْعَدْلِ) . ٩-سپس اضافه مى‌كند: «علاوه بر اين دو شاهد بگيريد» (وَ اسْتَشْهِدُوا شَهِيدَيْنِ) . ١٠ و ١١-اين دو شاهد بايد «از مردان شما باشد» (مِنْ رِجالِكُمْ) . يعنى هم بالغ، هم مسلمان باشند. ١٢- «و اگر دو مرد نباشند كافى است يك مرد و دو زن شهادت دهند» (فَإِنْ لَمْ يَكُونا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَ امْرَأَتانِ) . ١٣- «از كسانى كه مورد رضايت و اطمينان شما باشند» (مِمَّنْ تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَداءِ) . از اين جمله مسألۀ عادل بودن و مورد اعتماد و اطمينان بودن شهود، استفاده مى‌شود. ١٤-در صورتى كه شهود مركب از دو مرد باشند هر كدام مى‌توانند مستقلا شهادت بدهند اما در صورتى كه يك مرد و دو زن باشند، بايد آن دو زن به اتفاق يكديگر اداء شهادت كنند «تا اگر يكى انحرافى يافت، ديگرى به او يادآورى كند» (أَنْ تَضِلَّ إِحْداهُما فَتُذَكِّرَ إِحْداهُمَا الْأُخْرى) . زيرا زنان به خاطر عواطف قوى ممكن است تحت تأثير واقع شوند، و به هنگام اداء شهادت به خاطر فراموشى يا جهات ديگر، مسير صحيح را طى نكنند. برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 254 ................................................... 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تخصصی تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

١٥-يكى ديگر از احكام اين باب اين است كه «هرگاه، شهود را (براى تحمل شهادت) دعوت كنند، خوددارى ننمايند» (وَ لا يَأْبَ الشُّهَداءُ إِذا ما دُعُوا) . بنابراين تحمل شهادت به هنگام دعوت براى اين كار، واجب است. ١٦-بدهى كم باشد يا زياد بايد آن را نوشت چرا كه سلامت روابط اقتصادى كه مورد نظر اسلام است ايجاب مى‌كند كه در قراردادهاى مربوط به بدهكاريهاى كوچك نيز از نوشتن سند كوتاهى نشود، و لذا در جملۀ بعد مى‌فرمايد: «و از نوشتن (بدهى) كوچك يا بزرگى كه داراى مدت است ملول و خسته نشويد» (وَ لا تَسْئَمُوا أَنْ تَكْتُبُوهُ صَغِيراً أَوْ كَبِيراً إِلى أَجَلِهِ) . سپس مى‌افزايد: «اين در نزد خدا به عدالت نزديكتر و براى شهادت مستقيم‌تر، و براى جلوگيرى از شك و ترديد بهتر است» (ذلِكُمْ أَقْسَطُ عِنْدَ اللّهِ وَ أَقْوَمُ لِلشَّهادَةِ وَ أَدْنى أَلاّ تَرْتابُوا) . در واقع اين جمله اشاره به فلسفۀ احكام فوق در مورد نوشتن اسناد معاملاتى است و به خوبى نشان مى‌دهد كه اسناد تنظيم شده مى‌تواند به عنوان شاهد و مدرك مورد توجه قضات قرار گيرد. ١٧-سپس يك مورد را از اين حكم استثناء كرده مى‌فرمايد: «مگر اين كه داد و ستد نقدى باشد كه (جنس و قيمت را) در ميان خود دست به دست كنيد، در آن صورت گناهى بر شما نيست كه آن را ننويسيد» (إِلاّ أَنْ تَكُونَ تِجارَةً حاضِرَةً تُدِيرُونَها بَيْنَكُمْ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَلاّ تَكْتُبُوها) . ١٨-در معاملۀ نقدى گر چه تنظيم سند و نوشتن آن لازم نيست ولى شاهد گرفتن براى آن بهتر است، زيرا جلو اختلافات احتمالى آينده را مى‌گيرد لذا مى‌فرمايد: «هنگامى كه خريد و فروش (نقدى) مى‌كنيد، شاهد بگيريد» (وَ أَشْهِدُوا إِذا تَبايَعْتُمْ) . ١٩-در آخرين حكمى كه در اين آيه ذكر شده مى‌فرمايد: «هيچ گاه نبايد نويسندۀ سند و شهود (به خاطر اداى حق و عدالت) مورد ضرر و آزار قرار گيرند» (وَ لا يُضَارَّ كاتِبٌ وَ لا شَهِيدٌ) . «كه اگر چنين كنيد از فرمان خدا خارج شديد» (فَإِنَّهُ فُسُوقٌ بِكُمْ) . و در پايان آيه، بعد از ذكر آن همه احكام، مردم را دعوت به تقوا و پرهيزكارى و امتثال اوامر خداوند مى‌كند (وَ اتَّقُوا اللّهَ) . و سپس ياد آورى مى‌نمايد كه «خداوند آنچه مورد نياز شما در زندگى مادى و معنوى است به شما تعليم مى‌دهد» (وَ يُعَلِّمُكُمُ اللّهُ) . قرار گرفتن دو جملۀ فوق در كنار يكديگر اين مفهوم را مى‌رساند كه تقوا و پرهيزگارى و خدا پرستى اثر عميقى در آگاهى و روشن بينى و فزونى علم و دانش دارد. «و او از همۀ مصالح و مفاسد مردم آگاه است و آنچه خير و صلاح آنهاست براى آنها مقرر مى‌دارد» (وَ اللّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ) . برگزیده تفسیر نمونه - 1، صفحه 254 ................................................... 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تخصصی تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

بعد از آشنایی با ترجمه و تفسیر این آیه حفظ آن براتون خیلی آسون میشه بعد از حفظ شدن آن چند بار آن را از حفظ بخونید و سپس وصل کنید به آیه ی قبل مراحل وصل آيات را به ترتیب انجام بدین 🔶اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈