دل و دماغی برای هیچ چیز نداریم این‌روزها و این عجیب نیست.
نه دلی داریم برای دوست داشتن، نه دلخوش بودن، نه عاشق ماندن و نه از اتفاقات روزمره حرف زدن. بی‌قراریم و نا آرام.
مانند جوجه گنجشکی که از آشیانه بیرون افتاده و نه آب به چشمش می‌آید، نه دانه!
برای مایی که از اصلمان دور مانده‌ایم، گلوله و نوازش یکی‌ست و چه فرقی می‌کند دستان یک انسان ما را از زمین بلند می‌کند یا پنجه‌های سهمگین یک گربه؟ قهریم با جهان و چه فرقی می‌کند امروز کدام روز و کدام ماه و کدام سال است و در جهان چه اتفاقات خوشایندی در حال وقوع است؟ برای ما چه فرقی می‌کند؟ برای ما گنجشکانِ از امنیت و رفاهِ آشیانه دور مانده. برای مایی که به زمین افتادیم و آشیانه‌مان را کلاغ‌ها تسخیر کردند...
💯💔
