• صابر ابر:
هیچ‌وقت حواسمان به درخت خرمالوی بی‌بار نیست، مدام از آن روزهایی که نارنجی‌های گرد از آن آویزانند می‌گوییم. وقتی بار می‌دهد؛ دو روزِ اول خوشحالیم و بعد کم کم یادمان می‌رود...
ما چقدر یادمان می‌رود! ما هروقت نداریمش غمگینیم و از روزهای بودنش حرف می‌زنیم. تا می‌آید، آن‌قدرها که حرفش را می‌زدیم با داشتنش خوشبختی نمی‌کنیم!
اندوهت را بتکان
جهان منتظرت نمی‌ماند تا حالت خوب شود.
جهان صبر نمی‌کند تا غُصه‌ات سر آید.
جهان برای هیچکس منتظر نمی‌ماند و برای هیچکس صبر نمی‌کند.
جهان می‌رود چه تو غمگین باشی و چه شادمان، چه سوگوار باشی و چه رقصان.
می‌دانی این جهانی که می‌رود نامش چیست؟
نامش عمر است و تو ناگزیری که دنبالش بروی حتی اگر سینه خیز. تو ناگزیری که اندوهت را بتکانی و غمت را بشویی و بروی، وگرنه جهان می‌رود و عمر می‌رود و تو جا می‌مانی از جهان و از عمر و از خودت!
• عرفان نظرآهاری
• آیت الله مجتهدی:
آدم‌ها قند را می‌شکنند تا از طعمش استفاده کنند. رکورد را می‌شکنند تا به افتخار برسند، هيزم را می‌شکنند تا به گرمای آتش برسند، غرور را می شکنند به افتادگی برسند، سكوت را می‌شکنند به آوازی برسند. آدم‌ها برای تمام شکستن‌ها دلایل خوبی دارند، اما من هنوز نفهمیدم که چرا آدم‌ها "دل" می شکنند.
مادرمان تنها بود!
ایستاد تا برای همیشه
تنها نامِ علی بالای مأذنه‌ها بماند!
جوان بود! خونش را،
پای نهالی که پدرش کاشته بود، ریخت...
تا درخت اسلام، جان بگیرد!
و دل‌گیر بود!
از همه‌ی آنان که نمک‌خوردند...
و در دشمنی، چیزی کم نگذاشتند!
