هر آدمی تا یه جایی بهتون فرصت میده، ولی بالاخره خسته میشه، از حس اضافی بودن، از جنگیدن واسه موندن، از قهر و آشتی مکرر، از توضیح دادن خودش، از برطرف کردن سوتفاهما، کاسه صبر آدمای زندگیتونو لبریز نکنید ممکنه دیگه هیچ آدمی به این اندازه وصله‌ی وجودتون نباشه.
At age 20, we worry about what others think of us. At age 40, we don’t care what they think. At age 60, we discover that they have not been thinking of us at all.
تو بیست سالگی، نگران این هستیم که بقیه درمورد ما چی فکر می‌کنن.
تو چهل سالگی، برامون مهم نیست که بقیه چه فکری درمورد ما می‌کنن.
تو شصت سالگی، تازه می‌فهمیم که بقیه اصلاً درمورد ما فکر نمی‌کردن :)
