هرچه در دین می‌بینید، تلاشی است برای رسیدن به «حال خوب» رسیدن به حال خوب، همان دعای سال تحویل است؛ «حوِّل حالَنا إلی اَحسَنِ الحال» 👌🏻حال خوب و رابطه‌اش با امام زمان(ع) 🔻دین برنامه‌ای است برای رسیدن به یک حال خوب. حال خوب، چیزی است که همه دنبال آن هستند و مدام از هم می‌پرسند «حال‌تان خوب است؟» حال خوب، همان دعایی است که ما در دعای سال تحویل هم داریم، «حوِّل حالَنا إلی احسَنِ الحال» 🔻اگر مردم تفریح می‌کنند به‌خاطر حال خوب است، اگر اخلاق رعایت می‌کنند برای رسیدن به حال خوب یا دادن حال خوب به دیگران است، اگر دنبال معنویت و ارتباط با خدا هستند، بخاطر حال خوب است، هرچه در دین می‌بینید، تلاشی است برای رسیدن به این حال خوب 🔻همه دوست داریم حال خوب داشته باشیم، ولی مشکل بزرگ‌مان این است که در تقاضای حال خوب، حداقلی هستیم، یعنی حد و اندازۀ حال خوبی که دنبال می‌کنیم بالا نیست. 🔻بدبختی بشریت این است که حال خوب را در اندازه‌های کم می‌خواهد؛ مثل اینکه کسی بخواهد صرفاً با چهارتا لطیفه حال خودش را خوب بکند. یا بخواهد با محبتِ چهار نفر اطرافیانش، حال خودش را خوب بکند. یا بخواهد با امنیت یافتن از نظر مالی، حال خودش را خوب بکند. 🔻حال خوب، در واقع آن حال خوبی است که خدا برای هر کسی در نظر گرفته است؛ همان حال خوبی که در ادبیات عرفانی ما گاهی به مستی و مدهوشی برای آن محبوبِ معشوق، تعبیر می‌شود. اگر چنین حال خوب عمیقی را خدا برای انسان نمی‌خواست، چرا باید دین و پیغمبر برای ما می‌فرستاد؟! 👤علیرضا پناهیان ➖ کربلای معلی -۹۹/۱۲/۲۹ ➕به رادیو اربعین با شما بپیوندید👇 🆔 @arbaeen_ba_shoma

#حدیث_روز حکمت 270 نهج البلاغه وَ رُوِيَ أَنَّهُ ذُكِرَ عِنْدَ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ فِي أَيَّامِهِ حَلْيُ الْكَعْبَةِ وَ كَثْرَتُهُ، فَقَالَ قَوْمٌ لَوْ أَخَذْتَهُ فَجَهَّزْتَ بِهِ جُيُوشَ الْمُسْلِمِينَ كَانَ أَعْظَمَ لِلْأَجْرِ وَ مَا تَصْنَعُ الْكَعْبَةُ بِالْحَلْيِ، فَهَمَّ عُمَرُ بِذَلِكَ وَ سَأَلَ عَنْهُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ (علیه السلام) فَقَالَ: (در زمان حكومت عمر، نسبت به فراوانى زيور و زينت هاى كعبه صحبت شد، گروهى گفتند آنها را براى لشكر اسلام مصرف كن، كعبه زر و زينت نمى خواهد، وقتى از امير المؤمنين عليه السّلام پرسيدند، فرمود): إِنَّ هَذَا الْقُرْآنَ أُنْزِلَ عَلَى النَّبِيِّ (صلی الله علیه وآله) وَ الْأَمْوَالُ أَرْبَعَةٌ: أَمْوَالُ الْمُسْلِمِينَ، فَقَسَّمَهَا بَيْنَ الْوَرَثَةِ فِي الْفَرَائِضِ، وَ الْفَيْءُ فَقَسَّمَهُ عَلَى مُسْتَحِقِّيهِ، وَ الْخُمُسُ فَوَضَعَهُ اللَّهُ حَيْثُ وَضَعَهُ، وَ الصَّدَقَاتُ فَجَعَلَهَا اللَّهُ حَيْثُ جَعَلَهَا؛ وَ كَانَ حَلْيُ الْكَعْبَةِ فِيهَا يَوْمَئِذٍ فَتَرَكَهُ اللَّهُ عَلَى حَالِهِ وَ لَمْ يَتْرُكْهُ نِسْيَاناً وَ لَمْ يَخْفَ عَلَيْهِ [عَنْهُ] مَكَاناً؛ فَأَقِرَّهُ حَيْثُ أَقَرَّهُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ. فَقَالَ لَهُ عُمَرُ لَوْلَاكَ لَافْتَضَحْنَا، وَ تَرَكَ الْحَلْيَ بِحَالِهِ. ضرورت حفظ اموال كعبه (تاريخى، فقهى، اقتصادى): همانا قرآن بر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم هنگامى نازل گرديد كه اموال چهار قسم بود، اموال مسلمانان، كه آن را بر أساس سهم هر يك از وارثان، تقسيم كرد، و غنيمت جنگى كه آن را به نيازمندانش رساند، و خمس، كه خدا جايگاه مصرف آن را تعيين فرمود، و صدقات، كه خداوند راه هاى بخشش آن را مشخّص فرمود. و زيور آلات و زينت كعبه از اموالى بودند كه خدا آن را به حال خود گذاشت، نه از روى فراموشى آن را ترك كرد، و نه از چشم خدا پنهان بود، تو نيز آن را به حال خود واگذار چنانكه خدا و پيامبرش آن را بحال خود واگذاشتند. عمر گفت: اگر تو نبودى رسوا مى شديم، و متعرّض زيور آلات كعبه نشد @arbaeen_ba_shoma ┄┅═══✼🍃🌺🍃✼═══┅┄

ان‌شاءالله در سال ۱۴۰۰ یک بار دیگه عمود ۱۴۰۰ رو ببینیم. #کربلا #حسین_یکتا @arbaeen_ba_shoma

سفره هفت سین شهدایی؛ گلزار شهدای همدان... @arbaeen_ba_shoma

سفره هفت سین مهدوی ؛ مسجد قمر بنی هاشم همدان... @arbaeen_ba_shoma

🔊به مناسبت تولد مولا صاحب الزمان(عج) از امروز تا روز نیمه شعبان با ویژه برنامه های ولادت آقا،در کنار شما همراهان هستیم🌸🍃 ✒خاطرات زیبا از روز نیمه شعبان و کارهای زیبایی که برای بزرگداشت این روز انجام دادید برامون بفرستید،تا در کانال خودتون به اشتراک بذاریم🌸🍃 🎉باتوجه به شرایط خاص امسال و عدم برگزاری تجمعات و جشن های مختلف، چنانچه برنامه خاصی برای جشن خانوادگی نیمه شعبان دارید برامون ارسال کنید،تا تجربه خوبی برای استفاده بقیه اعضا باشه🌸🍃 📖دلنوشته های امام زمانی هم یادتون نره☺ ارتباط با👇 @admin_ARBAEEN ⭐منتظرتون هستیم⭐ @arbaeen_ba_shoma

🌺#لبیک_یامهدی|#نیمه_شعبان|#اربعین|#کربلا|#پیاده_روی_اربعین 🌺 پیش به سوی زمینه سازی ظهور ،ان شاءالله دیگه با خود اقا جشن بگیریم. 🌺🌺🌺🌺 @arbaeen_ba_shoma

#حدیث_روز حکمت 271 نهج البلاغه رُوِيَ أَنَّهُ (علیه السلام) رُفِعَ إِلَيْهِ رَجُلَانِ سَرَقَا مِنْ مَالِ اللَّهِ، أَحَدُهُمَا عَبْدٌ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ الْآخَرُ مِنْ عُرُوضِ [عُرْضِ] النَّاسِ؛ فَقَالَ (علیه السلام): (دو نفر دزد را خدمت امام آوردند كه از بيت المال دزدى كرده بودند، يكى برده مردم، و ديگرى برده‌اى جزو بيت المال بود، امام فرمود): أَمَّا هَذَا فَهُوَ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ لَا حَدَّ عَلَيْهِ، مَالُ اللَّهِ أَكَلَ بَعْضُهُ بَعْضاً، وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَيْهِ الْحَدُّ الشَّدِيدُ، فَقَطَعَ يَدَهُ. روش صحيح قضاوت (قضايى): برده اى كه از بيت المال است حدّى بر او نيست، زيرا مال خدا مقدارى از مال خدا را خورده است، امّا ديگرى بايد حدّ دزدى با شدّت بر او اجرا گردد (سپس دست او را بريد @arbaeen_ba_shoma ┄┅═══✼🍃🌺🍃✼═══┅┄