نقل شده که همین حدیث را امام باقر(ع) برای عمر ابن عبدالعزیز که خلیفه وقت بود، خواند؛ تمام که شد، مقداری فکر کرد و گفت: قلم و کاغذ بیاورید؛ «فَکَتَبَهُ لَها بِرَدِّ فَدَکَ»؛ نوشت: فدک را برگردانید. اولین کسی که فدک را به بنی هاشم و اهل بیت برگرداند، عمر ابن عبدالعزیز بوده است. بعضی نوشته اند: به خاطر شنیدن این حدیث به مدینه آمد؛ خدمت امام باقر(علیه السلام) رفت و گفت: حق با شماست ما قدرت پیدا کردیم، ولی حق نداریم چیزی که مال ما نیست را اخذ کنیم؛  فدک مال شماست. لذا فدک را به اهل بیت(ع) برگرداند. 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇 سخنران حجت الاسلام رفیعی

*⚜️پـــــــایــــــان مــطالــب امـــروز⚜️* *⚜️حتمـــا ایــن مطلب ها را بخــوانیـــد خیــلی زیبــا هستنـــد* *⚜️خـــادم همــه ی شمـا عزیزان؛ شعبانپـــــــور* *⚜️اجــــــرتـــون بــا حضــرت علـــی⚜️* کانال متن سخنرانی های مذهبی📚 کانال رو به دوستان خودتان معرفی کنید تا در ثوابش شما هم شریک باشید https://eitaa.com/joinchat/2017460411C29baaffe93

عالم از منظر قرآن 💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀 قرآن مجید، کتابی است که خداوند متعال با بیش از پنجاه صفت مانند: مبارکه، نور، حکیم، ذکر، شفا و غیره از آن یاد کرده است. این اوصاف پنجاه گانه را برای این فرموده که راه هرگونه شک و تردید را در همه اعصار تا روز قیامت به روی این کتاب ببندد. آنچه در قرآن کریم آورده، همان است که بدون کم و زیاد در عالم هستی وجود دارد؛ به عبارت دیگر، آن واقعیاتی که در قرآن آمده، همانهایی است که خود او آفریده است. قرآن، مجموعه هستی را به دو بخش تقسیم کرده است. از یک بخش به «عالم ملک» یا «عالم شهادت» که امور این عالم عیناً با چشم مادی قابل مشاهده است، تعبیر فرموده است؛ اما از بخش دیگر با عناوین «عالم غیب»، «عالم معنا»، «عالم ملکوت» و «عالم باطن» یاد فرموده که امور آن با چشم مادی قابل رؤیت نیست. گرچه قسمتی از آن بعد از مرگ دیده میشود؛ ولی آثار آن در تمام «عالم شهادت و ملک» قابل مشاهده است. انسان مایه اصلی را نمیبیند ولی آثار آن را میبیند. برای مثال، انسان ملائکه را نمیبیند درحالیکه آثارشان در عالم مشهود است.

یاتی در قرآن مجید آمده که صریحاً بیانگر دو عالم شهادت و غیب است؛ «تُرَدُّونَ إِلى‏ عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَه» از قدیم مطرح کردهاند که در عالم سه عنصر هست که در حیات انسان به کار گرفته شده است. نام یک عنصر را در قدیم «کبریت احمر» گذاشتهاند که در معنای امروزی به آن «شیمی آلی» میگویند. عنصری است که در عناصر دیگر فعل و انفعال ایجاد میکند. اگر کسانی به کبریت احمر دست مییافتند، این را به عنوان سِرّ قلمداد میکردند و در اختیار دیگران قرار نمیدادند، مگر به تعدادی از شاگردان قابل قبول خودشان. این افراد با «کبریت احمر» - به تعبیر خودشان- در عالم هستی، اشیاء خبیث و پست را به اشیاء قیمتی تبدیل میکردند و همین که آنها را به مال دنیا میرسانده است خوش بودند. ادامه دارد 👇👇👇👇

#امام حسین(ع)؛ #کبریت احمر= عالم غیب 💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠 کبریت احمر در عالم شهادت برای این است که اشیاء پست را به اشیاء قیمتی تبدیل کند، سنگ را نگین کند، مس را زر ناب کند؛ اما در عالم غیب و ملکوت هم کبریت احمری وجود دارد که حضرت باقر(ع) میفرماید: «فَوَ اللَّهِ لَهَؤُلَاءِ فِي قُرَّاءِ الْقُرْآنِ أَعَزُّ مِنَ الْكِبْرِيتِ الْأَحْمَرِ» امام صادق(ع) کبریت احمر را به جابر بن حیان یاد دادند. او هم حرفهای ایشان را در دو هزار صفحه نوشته که نسخه خطی این کتاب در کتابخانه انگلستان، کنار موزه گیرینویچ موجود است. متأسفانه آنچه خود داشتیم و داریم، هنوز از بیگانه تمنا میکنیم: بیدلی در همه احوال، خدا با او بود او نمیدیدش و از دور خدایا میکرد سالها دل طلب جام جم از ما میکرد آنچه خود داشت، ز بیگانه تمنا میکرد اما کبریت احمرِ عالم غیب و ملکوت کیست؟ «ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاة»؛ حسین در عالم غیب، کبریت احمر خدا است. حسین(ع) تریاق اکبر (پادزهر تمام سموم) و مشک ازفر (مشکی که نمیتوان رایحهاش را  پنهان کرد) است. اگر این کبریت احمر به أسفل السافلین برخورد کند، او را تا أعلی علیین بالا میبرد. ادامه دارد 👇👇👇👇

زمانی که حضرت سید الشهداء(ع) گلوی بریده را روی خاک گذاشت، حضرت زین العابدین(ع) فرمود: «و أما الاخرة و بنور وجهک المشهد»، حالا آخرت روشن شد؛ حالا ملکوتیها هم میبینند که تو، که هستی و چه امتیازاتی داری. به أنبیا گفته شد: کسانی که مطیع شما هستند، نجات یافتند؛ به ائمه دیگر هم گفتهاند: هر کس مستقیماً مطیع شما است، اهل نجات است؛ ولی به حسین(ع) گفتهاند: همه کسانی که مطیع تواَند و هم آنهایی که یک لحظه رابطهای با مطیعان تو داشتهاند، اهل نجات هستند. ما هنوز به اعلی علیین نرسیدهایم؛ چرا این کبریت احمر را به کار نمیگیریم؟ یار در این انجمن یوسف خونین بدن  آینه خار جهان گو به همه رو به رو       جوان با محبتی آمد و چند دقیقه کنار ابا عبدالله(ع) نشست؛ عرض کرد: «آقا جان، من مسیحی هستم و تازه عروسی کردهام.» لحظاتی نگذشت که گفت: «من میخواهم با شما باشم.» حسین را دید و دل و جانش رفت؛ با کیمیای کبریت احمر به راه حقیقت برگشت. وقتی که به خیمه خود برگشت، عروس جوان گفت: «طور دیگری شدهای، بوی دیگری میدهی!» مادرش گفت: «کجا بودی، با که ملاقات کردی؟!» همسرش گفت: «این چهرهای که تو دیدی، من هم میتوانم ببینم؟» مادرش گفت: «پسرم، من هم میتوانم ببینم؟» آمد اجازه گرفت؛ حضرت فرمود: اشکالی ندارد، بیایند. بعد از ملاقات، مادر و عروس به پسر گفتند: ما که کوفه برو نیستیم؛ ما طاقت دوری اباعبدالله(ع) را نداریم. خوشحال شد و گفت: من هم میخواستم همین را به شما بگویم؛ پس شما به سراغ زینب بروید، من هم به سراغ حسین(ع) میروم. ادامه دارد 👇👇👇👇

هر سه نفر آمدند کربلا؛ روز عاشورا مادر و عروس، داماد را صدا زدند؛ چرا معطل هستی؟ گفت: من معطل نیستم، منتظر اجازه اباعبدالله(ع) هستم. بالاخره اجازه گرفت، رفت و شهید شد. همسرش که داشت نگاه میکرد، وقتی دید داماد به خون غلتید، گفت: به به! زیرا بعد از شهادت، تازه بوی اباعبدالله(ع) پخش شد. ستون خیمه را درآورد و به طرف میدان جنگ رفت؛ گفت: خیالت راحت باشد، اگر تو نیستی، من از اباعبدالله(ع) دفاع میکنم و نمیگذارم تنها بماند. حمله کردند و کنار بدن داماد، عروس را کشتند. این تنها زنی است که در کربلا به شَرف شهادت رسید. مادر هم منظره را دید، از خیمه بیرون آمد و به طرف میدان دوید. سیدالشهدا فرمود: پیرزن کجا میروی؟ گفت: آقا، میروم از شما دفاع کنم. حسین جان! تو کبریت احمر خدایی، تو تریاق اکبری، تو مشک ازفری. خوشا به حال آنهایی که با تو بودند؛ «يا لَيْتَني‏ كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظيما» خیلی عجیب است؛ تمام ائمه بعد از امام حسین(ع) با وجود اینکه معصوم و از جهت معنویت غنی بودند، وقتی میخواستند از دنیا بروند، امام حسین(ع) را صدا میزدند و دستشان را در دست او میگذاشتند؛ گویی میخواستند بوی حسین(ع) را بگیرند. 💠🌀💠🌀💠🌀💠💠🌀

ذکر مصیبت 💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀 هیچ پیامبر و امامی مصیبتی مانند مصیبت اباعبدالله را نداشته است. مصیبتهای امام حسین(ع) اعظم مصائب است؛ گریه بر مصیبت او هم اعظم گریهها است. پیامبر(ص) روز بیست و هشتم صفر، چشمش را باز کرد و فرمود: هر کسی کنار بستر من است، غیر از آنهایی که اسم میبرم، بیرون برود. علی(ع) و زهرا(س) و حسن(ع) و حسین(ع) وزینب(س) و ام کلثوم(س) بمانند و دیگران اتاق را ترک کنند. بعد از این که بیرون رفتند، فرمود: در را ببندید؛ در حالیکه هوا بسیار گرم بود. کسی که در حال احتضار است باید سینهاش را سبک کنند و حتی دکمه پیراهنش را باز نمایند؛ ولی پیامبر(ص) این دستور را رعایت نکرد. زمانی که آثار مرگ بر ایشان ظاهر شد، فرمود: علی جان! حسین(ع) را بیاور و روی سینه من بگذار. زینب(س) هم این منظره را میبیند. «یسیل عرقه علی وجهه» عرق پیشانی اباعبدالله(ع) روی صورت پیامبر میریخت. آرام دستش را بلند کرد و حسین(ع) را در آغوش گرفت و شروع کرد به بوسیدن او؛ تمام صورت، زیر گلو، لبها و حتی دندانهای اباعبدالله(ع) را میبوسد. یک مرتبه پیامبر به شدت گریه کرد و فریاد زد: خدایا! مگر من با یزید چه کردم؟ مگر من با بنیامیه چه کردم؟ ادامه دارد 👇👇👇👇👇

پنجاه سال از این جریان گذشت. زینب(س) از کنار خیمهای نیمه سوخته حسین(ع) یازده یا دوازده بار به میدان حرب آمد؛ دید، آن کسی که روزی روی سینه پیامبر بود، با بدن قطعه قطعه، با بدن بی سر، به پشت روی خاک کربلا افتاده است. اول کاری که کرد، بدن را بر گرداند. شاید گمان کرد که سینه و شکم و شانه سالم است؛ اما وقتی بدن را بر گرداند، صدا زد: عزیز دلم! حتی یک جای بوسه در بدنت برای من باقی نمانده است. 👇👇👇👇👇👇👇👇 سخنران حجت الاسلام انصاریان

*⚜️پـــــــایــــــان مــطالــب امـــروز⚜️* *⚜️حتمـــا ایــن مطلب ها را بخــوانیـــد خیــلی زیبــا هستنـــد* *⚜️خـــادم همــه ی شمـا عزیزان؛ شعبانپـــــــور* *⚜️اجــــــرتـــون بــا حضــرت علـــی⚜️* کانال متن سخنرانی های مذهبی📚 کانال رو به دوستان خودتان معرفی کنید تا در ثوابش شما هم شریک باشید https://eitaa.com/joinchat/2017460411C29baaffe93

محبت به امام حسین(علیه السلام) 💠🌀💠🌀💠🌀💠🌀💠 جناب یعقوب(علیه السلام) یک فرزندش از جلوی چشمش دور شد، بیست سال گریه کرد، اگر صدسال هم طول می کشید، بازهم یعقوب(علیه السلام) گریه می کرد. هزارسال هم طول می کشید، باز هم یعقوب(علیه السلام) همان یعقوب(علیه السلام) بود؛ یعقوب(علیه السلام) مأیوس نمی شد، در انتظار می نشست و گریه می کرد. این برای ما درس است. گفتند تمام شد؛ یک بچه ای 9 سالش بوده، چهل سال قبل انداختنش در چاه؛ تو هنوز گریه  می کنی؟ فرمود: «يا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَ أَخيهِ وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ». این خاصیت محبت است. یوسف(علیه السلام) پیراهن را در مصر داد؛ گفت ببرید کنعان به چشم پدر بمالید بینا می شود. همین که پیراهن را در مصر از صندوق بیرون آوردند و به دست برادرها دادند، یعقوب(علیه السلام) در کنعان می گوید: «قالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ ريحَ يُوسُفَ لَوْ لا أَنْ تُفَنِّدُونِ». اگر مرا متهم نکنید، اگر نگویید دیوانه است، دارم بوی یوسف(علیه السلام) را می شنوم. ادامه دارد 👇👇👇👇