🔶 زیارت روز جمعه

حضرت فاطمه(سلام الله علیها): در روز جمعه ساعتی هست که هرکس آن را مراقبت کند و در آن لحظه دعا کند،دعایش مستجاب می شود و آن زمانی است که نیمی از خورشید غروب کرده باشد. معانی الاخبار.ص۳۹۹ 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 دعایی مثل صلوات نیست روز جمعه حداقل ۱۰۰ مرتبه ذکر شریف صلوات اللهم‌صلّ‌علی‌محمّدوَآل‌محمّدوَعجّل‌فرجهم و اهلل اعدائهم اجمعین

🖊️ بسم الله الرحمن الرحیم 💐 دُرّی از كلام استاد بزرگوار حاجیه خانم اکبری(ره) 🍃 کسی که وقت غروب روز جمعه این دعا را ۷ مرتبه بخواند، از بلیات تا هفته بعد محفوظ می ماند. 🍃 اللَّهُمَ‏ صَلِّ‏ عَلَى سَیِّدِنَا‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِ‏ مُحَمَّد؛ وَ ادْفَعْ‏ عَنَّا الْبَلاءَ الْمُبْرَمَ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأرْضِ، إنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ. 💫 شادی روح مطهر استادحاجیه خانم‌اکبری(ره) صلوات

✅ آثار سیاسی ـ اجتماعی #تقوا چیست؟ 🌺 امام خامنه ای: #تقوا در مسائل مالى، #تقوا در مسائل ناموسى، #تقوا در مسائل شخصى، #تقوا در مسائل سياسى، بخصوص #تقوا در مسائل كارى را مهم بينگاريد. بدانيد كه در حركت #تقوايىِ اين كشور و اين ملت، آن‏چنان اوج و رونقى به حركت اين ملت داده خواهد شد كه چشم دنيا را خيره خواهد كرد. هرجايى كه ما نمايشى از #تقوا ديديم، همين اثر را هم ديديم. فتوحات ميدان جنگ، همين‏طور بود. خرمشهر، با #تقوا به دست آمد. به وسيله‏ ى #تقوا و اتكال به خدا بود كه دشمن در جنگ هشت ‏ساله شكست خورد. هيچ شكستى، فضاحت ‏بارتر از شكستى كه دشمن در جنگ هشت ‏ساله خورد، نيست. اين‏ها، مبالغه نيست. (02/ 03/ 1369) ✍️ شرح: #تقوا یعنی انجام #واجبات و ترک #حرامها در زندگی فردی و اجتماعی پند 38

✅ پرسش و پاسخ از آیت الله خوشوقت 🔹 جبر و اختیار (42) س: در داستان حضرت سلیمان (ع) وقتی هدهد به شهر سبا می رود، بد و خوب را تشخیص می دهد و می فهمد که خورشید پرستی بد است. آیا این نشانه ی عقل او است؟ اگر قائل به عقل آن ها نشویم، این مطلب چطور توجیه می شود؟ ج: بیشتر از این ثابت نمی شود. این علم غریزی است که خدا به او داده است. خدا به هر پرنده و به هر حیوانی در محدوده ی نیازش در زندگی، اطلاعات غریزی می دهد. اکتسابی نیست. این «پر قنداقی» است. از اول همراه او هست؛ مثل زنبور عسل یا سایر حیوانات که از اول تا آخر کار می کنند و آن را خوب بلدند. این همان علم غریزی است. اگر به او یاد بدهی، یاد نمی گیرد و از او کم هم نمی شود. همین است. حیوانات این ها را دارند؛ منتهی امتیاز سلیمان (ع) این بود که این ها را می فهمید. س: آیا می شود گفت: «پر قنداقی به بهشت رفت»؟ ج: ما پر قنداقی نیستیم. به ما از آنجا هیچ نداده اند. وقتی به دنیا می آییم، هیچ نداریم و صفر هستیم؛ اما یک چیزی داده اند و بعد کم کم آن را زیاد می کنیم؛ ولی او بعداً هیچ چیز یاد نمی گیرد و همان اولیه است. برای ما به عکس است. از اول هیچ چیز به ما نداده و صفر صفر هستیم. بعد کم کم با تجربه، درس و بحث، خواندن و فکر کردن بالا می رویم. قبول نمی کند که پر قنداقی باشیم و می گوید: «باید به آنچه یاد گرفته ای، عمل کنی.» س: آیا حیوانات، اولیاء الله را تشخیص می دهند؟ ج: نه خیر؛ مگر اینکه او بخواهد. اگر آن شخص بخواهد، آن وقت می فهمد. 🔸 ادامه دارد ... 📚 آثار بندگی، آیت الله عزیز خوشوقت

✅ داستان کوتاه (212) 🌷 سه #متّقی غیب گو میثم تمار یار وفادار امام علی (ع) سوار بر اسب از نزدیک محلی که جمع از طایفه بنی اسد در آن نشسته بودند، عبور می کرد. در این حال حبیب بن مظاهر را دید که او نیز سوار بر اسب بود. هر دو به یکدیگر نزدیک شدند تا حدي که گردن اسبهایشان به هم می خورد و گفت و گویی طولانی کردند. در آخر حبیب بن مظاهر خطاب به میثم گفت: گویـا پیرمردي خرما فروش را می بینـم کـه در راه عشـق و محبـت خانـدان پیـامبر (ص) او را به دار آویخته اند و بر چوبه دار، شکم او را پاره می کنند. میثم هم گفت: من هم مرد سـرخ رویی را که گیسوان بلندي دارد می شـناسم که براي یاري فرزند رسول خدا حسـین بن علی (ع) به کربلا می رود و کشته می شود و سر بریده اش را در کوفه می گردانند. آنان پس از این گفت و گو، از هم جدا شدند. کسانی که آنجا بودنـد و این گفت و گو را شـنیده بودنـد، به خیال خودشان، درباره دروغهاي آن دو نفر صـحبت می کردند که ناگهان رشید هجري از راه رسید و از آنان سراغ میثم و حبیب را گرفت. به او گفتند: همین جا بودند و چنین و چنان گفتند و سپس از هم جدا شده و رفتند. رشید داستان را که شنید، گفت: خداونـد میثم را رحمت کنـد. او فراموش کرد که این مطلب را هم اضافه کند که به آورنده سـر بریده‌ی حبیب در کوفه صد درهم بیشتر جایزه خواهند داد و آنگاه آن سر را در شهر خواهند گرداند. حاضران به یکدیگر گفتند: این یکی از آن دو هم دروغگوتر است. ولی طولی نکشـید که میثم را بر در خانه عمر بن حریث بر فراز چوبه دار آویخته دیـدند و سر حبیب بن مظاهر هم به کوفه آورده شد و آنچه را که آن روز گفته شده بود، به چشم خود دیدند. 📚 داستانهای بحارالانوار، ج 7، ص 195