#یک_داستان_یک_پند 1166 🔳 01/05/10 ✍غروب یک روز سرد پاییزی، به قبرستان برای دفن جنازه‌ای رفتیم. صدای قارقار کلاغ‌های پاییزی آزاردهنده بود. ◾️بعد از دفن جنازه، عده زیادی از مرحوم، ذکر خیر می‌کردند، و تنها دلیل ذکر خیرشان یک چیز بود و آن این که، مرحوم برای فرزندان خود ثروت و آسایش بسیاری گذاشته و رفته بود. 🌲جالب‌تر این که، یکی از آن‌ها حدیثی هم استخراج کرد و جای مرحوم را هم در بهشت مشخص کرد که چون به فکر فرزندان‌اش بوده و ثروت بسیاری برایشان گذاشته است، قطعاً بهشت جایگاه اوست. 🔍کسی منکر تلاش پدر و به فکر فرزندان بودن‌اش بعد از مرگش نیست، ولی سؤال اینجاست، به چه قیمتی؟! و از چه حلال و حرامی؟! 🥀واقعاً تأسف باید خورد بر جهل و نادانی این مردم، یاد حدیث زیبایی از نبی مکرم (ص) افتادم که چه زیبا فرمودند: «عادت دنیا بر این است که وقتی کسی مُرد و از دنیا رفت، مردم از هم می‌پرسند: چه چیزی از مال دنیا از خود باقی گذاشت؟! و فرشتگان وقتی روح او را به سمت عرش، نزد خداوند می‌برند، از هم می‌پرسند: چه چیزی از مال دنیا برداشته و می‌آید؟! (انفاق، بخشش، صلۀ ارحام و...) ✅پس اگر بخواهیم در دنیا و آخرت رستگار شویم باید مردم و افکار آن‌ها را کنار بگذاریم و به فکر خویش باشیم. بدانیم! بعد از مرگ، ما جایی می‌رویم که اکثر زمینی‌ها از آن بی‌خبرند. @archive_mataleb_sokhanrani

یک جرعه معرفت: 🍃 آیت الله بهجت رحمه الله علیه: ✍🏼 موجبات خواطر و غفلت و نسیان از یاد و ذکر حضرت حق را خود ما فراهم می کنیم... در اثر #محاسبه و مراقبه، عیب کار آشکار می گردد. #دریافت_روزانه #کلام_بزرگان #کلامی_از_بهجت @archive_mataleb_sokhanrani

برکات احترام به پدر و مادر قال الله تبارک و تعالي: «وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابي لَشَديدٌ[1] قَالَ سَمِعْتُ الرِّضَا ع يقُولُ مَنْ لَمْ يشْكُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ لَمْ يشْكُرِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ» [2] وقتي دل شيدايي مـيـرفت بـه بستانـهـا بي خويشتنش کردي بوي گل وريحانا گه ناله زدي بلبل گه جامه دريدي گل بـا يـاد تـو افـتـادم از يـاد بـرفـت انـهـا اي ذکر تو بر لبها وي مهرتودردلـها وي شور ودرسرها ني سرتودرجـانها تـاخار غـم عـشقـت اويـخته در دامم کـوته نـظري باشد رفتن به گلـسـتانها برکات ذکر صلوات ذكر صلوات همه وقت از بهترين ذكرها هست. ولي شب و روز جمعه، سفارش ويژه شده است. در روايت داريم: از ظهر پنج شنبه تا غروب جمعه. فرشته هايي از آسمان بر روي زمين مي آيند،اين ها فقط مأمور نوشتن ذكر صلوات بر محمد و آل محمد هستن توجه به خداوند «إِلَهِي وَ رَبِّي مَنْ لِي غَيرُكَ»[3]. اي خداي من، رب من، جز تو من كسي را ندارم. يك ميزباني در اصفهان داشتيم، مي گفت: من خدمت هر عالمي كه مي رسم يك يادگاري از ايشان مي گيرم. به يك عالمي رسيدم گفتم: يك يادگاري به من بدهيد. ايشان فرمودند: اين جمله دعاي كميل را در قنوت نماز، بعد از نمازها، در راه رفتن، نشستن، خوابيدن، هروقت با توجه بگويي خيلي خوب است. «إِلَهِي وَ رَبِّي مَنْ لِي غَيرُكَ» غير از تو چه كسي به درد من مي خورد؟ فقط تو هستي كه حلال همه مشكلات من هستي. تو كارساز كار من هستي. آدم توجه به خدا داشته باشد. احترام به بزرگتر يكي از رمزهاي موفقيت كه خيلي مؤثر است، احترام گرفتن از بزرگترهاست. احترام به پدر، احترام مادر، احترام معلم و استاد، احترام پيشكسوتان، برادر بزرگتر، خواهر بزرگتر، عمو، دايي، عمه. فرمود از ما نيست كسي كه به بزرگتر احترام نكند و به زيردستان و كوچكترها مهربان نباشد. چيزي مثل ادب و احترام، آدم را بالا نمي برد. شما وقتي به بزرگترها احترام بگذاري بهت نظر مي كنند،دعا مي كنند. دعاي خير آنها موفقيت به كار تو مي اندازد. مخصوصاً پدر و مادر. قدر پدر و مادرتان را بدانيد. حالا پدر و مادر چه زنده و چه مرده. يعني مرده شان را هم بايد دعا كنيم، فاتحه بفرستيم، برايشان درود بفرستيم تا روحشان شاد شود. اگر پدر و مادري مرده اند و ما يادشان نكنيم آنها ما را عاق مي كنند. احترام به پدر و مادر عجيب مؤثر است. برکات احترام به پدر و مادر روايات، امام صادق عليه السلام مي فرمايد: «يقُولُ لِلْبَارِّ اعْمَلْ مَا شِئْتَ فَإِنِّي سَأَغْفِرُ لَك»[4]. مي فرمايد: كسي كه به پدر و مادر احترام مي كند، بهش بگو: هرچه هم گناه داشته باشي، من مي بخشم و تو را مي برم به بهشت. يعني عاقبتت را به خير مي كنم. خطا و گناهي هم داشته باشد، خدا مي بخشد، عاقبت به خيرش مي كند، موفق به توبه مي كند. «يقَالُ لِلْعَاقِّ اعْمَلْ مَا شِئْتَ فَإِنِّي لَا أَغْفِرُ لَكَ»[5] كسي كه عاق والدين است، اگر عبادت جن و انس را هم انجام داده باشد، آخرش به آتش جهنم مي رود. تمام اعمالش باطل مي شود. مواظب باش. دل پدر و مادر را نشكني. اگر هم اشتباهي، خطايي كرده اي، طلب بخشش كني. مرحوم آيت الله مرعشي نجفي رحمه الله عليه. خيلي مرجع بزرگواري بودند در حرم حضرت معصومه سه وعده نماز جماعت مي آمدند. و فرموده بودند هرچه هم از خدا مي خواستم به واسطه حضرت معصومه گرفته ام. حاجت هايم همه روا شده. روز آخر هم نماز مغرب و عشاء را خواندند، رفتند خانه از دنيا رفتند. آيت الله مرعشي نجفي فرموده بودند. من رمز موفقيتم در اين بوده. در جواني كه خانه پدر و مادرم بودم، (پدرشان هم از علما بودند) يك روزي مادرم ناهار تهيه كرد، به من فرمود كه شهاب، برو بابايت را صدا كن بيايد ناهار بخوريم. من رفتم اتاق پدرم كه پدرم را صدا كنم، ديدم پدرم خسته بوده و خوابش برده. تازه هم خوابش برده بود. در چرت بوده. كسي هم كه تازه خوابش برده اگر بخواهي بيدارش كني اذيت مي شود. به فکر فرو رفتم چه كار بكنم؟ از اين طرف مادر گفته پدرت را بيدار كن ناهار بخوريم. از اينطرف هم پدر است، حق دارد، بي ادبي مي شود، من بيدارش كنم. يك حيله اي به ذهن من رسيد. افتادم زمين، شروع كردم پاي پدرم را با ملايمت بوسيدن. همان طور كه به آرامي پاي پدرم را مي بوسيدم پدرم خرده خرده چشمانش را باز كرد. ديد يك كسي دارد پايش را مي بوسد. خوب كه چشمانش را باز كرد ديد پسرش است. گفت: شهاب تويي؟ گفتم بله. گفت چرا پاي مرا مي بوسي؟ گفت: مادر به من گفته بيايم شما را براي ناهار صدا كنم. ديدم شما خوابيد. گفتم پايتان را ببوسم خرده خرده بيدار شويد. پدرم هم از اين كارم خيلي خوشش آمد. از ته دل دعا كرد. گفت الهي خدا تو را از خادمين اهل بيت قرار بدهد. دعاي پدر ما گرفت. ما شديم از خادمين اهل بيت. امضاء كه ايشان مي كرد. مي نوشت خادم اهل بيت سيد شهاب الدين حسيني مرعشي

نجفي. كتابخانه اي كه ايشان درست كرده شايد در دنيا بي نظير باشد. و مروج اهل بيت، كتابهاي اهل بيت. چون خادم اهل بيت بودند. مي گويد من هرچه دارم از دعاي پدر دارم. پدر و مادر را خيلي احترام كنيم. در روايت هست: پدر و مادر بهشت و جهنم شما هستند. خيلي حديث مهمي است. يعني احترام به آنها بهشت را واجب مي كند. آزار آنها جهنم را واجب مي كند. اين گوي و اين ميدان. حالا بد هم باشند احترامشان واجب است. روايت داريم استثنا ندارد. كافر باشند، بي دين باشند، بي نماز باشند. بدترين پدر و مادر احترامشان بر اولاد واجب است. «وَ أَطِعِ الْوَالِدَينِ وَ لَوْ كَانَا كَافِرَينِ»[6]. منشاء توفيقات مقام معظم رهبري از زبان مبارکشان مقام معظم رهبري مي فرمايند: كه من در جواني كه مشغول تحصيل بودم، (پدر و مادر ايشان مشهد بودند) چون حوزه قم استادهاي فوق العاده، مثل حضرت امام، مثل آيت الله بروجردي، علامه طباطبايي داشت، من ديدم كه رشد من در اين است كه از مشهد بيايم قم و در حوزه قم تحصيل كنم. از پدر و مادرم خداحافظي كردم و آمدم قم مشغول تحصيل شدم. استاهاي برجسته، دوستان خيلي خوب، مثل شهيد مطهري، شهيد بهشتي پيدا کردم. يك مقدار كه درس خواندم، به پدرم نامه مي نوشتم و احوالپرسي مي كردم. با نامه و تلفن، فهميدم كه پدر من چشمش يك مقدار آب آورده و رو به ضعف و نابينايي است. يعني اگر نرسيم چشمش را از دست مي دهد. برادرهاي من هم رفته بودند دنبال كسب تحصيل و كار و اينها، جاي ديگر بودند. تهران و جاهاي ديگر بودند. من از قم به مشهد رفتم؛ پدرم را به دكتر بردم. دكترهاي مشهد، حدود مثلاً 40-50 سال قبل خيلي تخصصشان بالا نبود. گفتم: پدرم بينايي اش خيلي مهم است، بايد به تهران ببرمش. پدرم را به تهران آوردم. دكترهاي درجه يك پيدا كردم و دوا، مداوا، الحمدلله از خطر رد شد. بينايي اش حفظ شد. و الا داشت كور مي شد. پدرم خوشحال شد. پدرم حدود 70 سالش بود، خيلي دلش مي خواست كه من سيد علي، چون به من يك علاقه خاصي داشتند دوست داشتند من به مشهد بروم. و كمكشان باشم. از اينطرف من دنيايم، آخرتم، تحصيلم، پيشرفت و رشدم را در اين مي بينم كه در قم درس بخوانم. من تازه دور برداشته ايم كه درس بخوانيم. به مشهد برگشتن خيلي برايم سخت و ناگوار بود. دودل بودم كه چكار بكنم؟ خدايا من بروم به پدر و مادرم برسم يا بروم قم درس بخوانم و از پدر و مادرم جدا بشوم. يك اهل معنايي در تهران بود، خيابان مولوي، از دوستان من بود. اهل دل بود، اهل معنا بود. روشن ضمير بود. من رفتم ديدن ايشان، بهشان گفتم: آقا من آمده ام ضمن ديدن شما يك مشورتي با شما بكنم. جريان را گفتم. يك تأملي كرد، گفت: شما وظيفه ات اين است كه بروي كمك پدر و مادرت بكني. خدا جبران مي كند. آن خداييكه مي تواند در حوزه علميه قم تو را رشد و پيشرفت بدهد، در مشهد هم مي تواند. در پناه پدر و مادر هم مي تواند. (اگر آدم رضاي خدا را بر چيزهاي ديگر مقدم كند. خدا او را رشد مي دهد، كمال مي دهد، به مقصد مي رساند) گفت: من ديگر راحت شدم، از دودلي بيرون آمدم. برگشتم منزل، پدر و مادر من هم ديده بودند چهره من خيلي دردناك و غمگين است. ديدند چهره ام باز و بشاش شده. گفتند: آقا سيد علي چه خبر است؟ خيلي قيافه ات باز شده. گفتم: شما خوشحال باشيد. من يكي آمدم نوكري شما را بكنم. بارك الله. پدر و مادرم خيلي خوشحال شدند كه من مي روم و كمكشان هستم. و خدا لطف كرد و همه چيزهايي را كه ما در قم مي خواستيم بهشان برسيم، از جوار پدر و مادر بهشان رسيديم. هم رتبه حضرت موسي در بهشت موسي كليم الله پيغمبر اولوالعزم است. به خدا عرضه کرد: خدايا هم درجه من در بهشت كيست؟ شايد حضرت موسي فكر مي كرد يك پيغمبري مثل خودش، عالمي، رباني اي، عابدي، زاهدي، يك شخصيت جهاني اي. گفتند: هم درجه شما يك قصابي است در فلان محله! اي داد بيداد! قصاب فلان محله شده همدرجه موسي كليم الله؟ حضرت موسي تعجب كرد. گفت: من بايد ببينم ته اين قضيه چيست. حركت كرد و آمد قصاب را پيدا كرد. به در مغازه اش رفت، ديد يك آدم معمولي است. گفت مهمانش بشوم ببينيم اين فوق العادگي اش چيست. مهمانش شد. او هم حضرت را نمي شناخت. به حضرت گفت: كه آقا من يك كار واجبي دارم شما در اين اتاق مهماني باشيد، من كارم را انجام بدهم و خدمت شما بيايم. ديدم يك سبدي از سقف آويزان است. سبد را پايين آورد. داخلش يك پيرزني بود. پيرزن فرسوده، فرتوت، و خيلي مسني بود. خيلي جثه كوچكي داشت. گفت اين مادر من است. غير از من هم كسي را ندارد. من فقط اولادش هستم. و من بايد از اين مادر نگهداري كنم. اين جا آويزانش كردم كه از خطر محفوظ باشد. كسي بهش آزار نرساند. حيواني حمله نكند. من اول بايد مادرم را تر و خشك بكنم. غذا در دهانش بگذارم، شروع كرد دست و صورت مادر را شستن. غذا دهانش گذاشتن، بهش محبت كردن، لطف كردن. وقتي مادرش را سير كرد، اين پيرزن دستهايش را بلند كرد، گفت اي خدا، پسر من را هم

درجه موسي كليم الله قرار بده. ببينيد دعاي پدر و مادر چه كار مي كند. نفرين پدر و مادر هم همين طور. مواظب باشيد. و بخواهيد از پدر و مادر كه از ته دل برايمان دعا كنند. ذکر مصيبت: حضرت علي اکبر عليه السلام شب جمعه شب زيارتي قبر آقا ابا عبد الله الحسين عليه السلام است. يك عالمي در دهه محرم به كربلا رفت. رفت كربلا، روزهاي اولي كه در كربلا بود، يك شب خواب ديد وارد حرم شد. در عالم خواب داخل ضريح شد. ديد امام حسين روي صندوق ضريح خوابيده اما بدنش پر از زخم و جراحت است. اين عالم خيلي ناراحت شد، خيلي متأثر شد. گفت يا ابا عبد الله چه قدر بدن شما زخم و جراحت دارد. گفت اين زخم ها و جراحاتي است كه بني اميه به من وارد كردند. عالم متأثر شد، از خواب بيدار شد، گريان بود. تا بعد از عاشورا. بعد از عاشورا باز هم همان خواب تكرار شد. ديد وارد ضريح شده اما بدن ابا عبد الله سالم است. گفت الحمد لله بدن شما سالم شده. فرمودند بله، اين دهه محرم گريه كردند، عزاداري كردند و اين عزاداري ها و اشك ها بر زخم هاي بدن من مرحم گذاشت. بعد نگاهم افتاد ديدم روي سينه آقا ابا عبد الله عليه السلام دو تا زخم است اينها خوب نشده. من متأثر شدم، گفتم: يا ابا عبد الله عليه السلام چرا اين دو زخم روي سينه تان خوب نشده؟ فرمود: اين دو تا زخم خوب نمي شود. گفتم چرا؟ فرمود زخم اول از داغ برادرم ابوالفضل العباس عليه السلام است. خيلي سنگين است داغ برادري مثل ابوالفضل العباس. زخم دوم من هم كه قابل علاج نيست، داغ فرزند جوانم علي اكبر است. «اللّهم اشهد انه قد برز اليهم غلام اشبه الناس خُلقاً، وخَلُقا، ومنطقاً، برسولك وكنا اذا اشتقنا إلى نبيك نظرنا اليه»[7]. داغ جوان خيلي سخت است. مي گويند سرهاي شهدا را وقتي در مجلس يزيد لعنت الله عليه آوردند، نگاهش به سرها افتاد، ديد يك سري خيلي زيباست. خيلي دلربا و جذاب است. گفت اين سر كيست؟ گفتند: سر پسر بزرگ اباعبدالله علي اكبر عليهما السلام است. مي گويند: يزيد هم منقلب شد. گفت: نمي خواست حسين عليه السلام بکشيد. داغ اين جوان براي از بين بردن پدر كافي بود. چه گذشت بر دل اباعبدالله عليه السلام وقتي كه ناله جوانش بلند شد، آمد سراسيمه كنار بدن قطعه قطعه علي روي زمين نشست. چه كند ؟ فرزندش در حال جان دادن است. ناله مولا بلند شد. مي گويند: آقا اباعبدالله عليه السلام دو جا بلند گريه كرد. يك بار كنار بدن علي اكبر عليه السلام بود. آقا ابا عبد الله شروع به گريه كردن كردند. چه كند كه قلبش آرام بگيرد. با دست مبارك خاك و خون ها را از چهره و لب و دهان علي زدود. ولي ديد ديگر مرغ روح علي پرواز كرده. يك وقت ديدند آقا خم شد و صورت به صورت علي. صدا مي زند بعد از تو خاك بر سر دنيا و زندگي دنيا. علي جان رفتي و راحت شدي. اما پدرت حسين غريب و تنها. لا حول و لا قوه الا بالله العلي العظيم... __________________________ ___________________ @archive_mataleb_sokhanrani

خودسازی: 💠 #ادب 🔸 امام علی علیه السلام: بهترین ادب آن است که انسان در حد و مرز خود بماند و از اندازه خویش فراتر نرود. 📚 غررالحکم/ح3241 انسان باید مطابق سن، علم و جایگاه اجتماعی اش سخن بگوید و احترام بزرگان از نظر سن، دین، علم و مقام اجتماعی را نگهدارد. 🌺 حساب خود نه کم گیر و نه افزون 🌺 منه پای از گلیم خویش بیرون. #احادیث_روزانه @archive_mataleb_sokhanrani

برکت و روزی: 💠 بی برکتی #مال_حرام 🔹 امام هادی (علیه السلام): به راستی که #حرام، 👇🏼👇🏼👇🏼 ♦️افزایش نمی یابد و اگر زیاد شود، برکتی ندارد ♦️و اگر در راه خدا انفاق شود، پاداشی ندارد ♦️ و اگر باقی بماند، ذخیره ای است به سوی دوزخ. 📚کافی/ج5/ص125 ⚜️ ای کسانی که ایمان آورده اید، #ربا را که سودهای افزوده و چند برابر است نخورید و از خدا پروا کنید، شاید رستگار شوید. 🔅آل عمران/130 #دریافت_روزانه_حدیث #افزایش_برکت_و_روزی

احترام به پدر و مادر- نصیحت پذیری حضرت قاسم بن حسن علیه السلام سخنران استاد فرحزاد بشنو از نـی چـون حکایت می کند و از جـدایی هـا شـکایـت مـی کـند از نـیسـتـان تــا مــرا ببـریـده انــد از نـفـیرم مـرد و زن نالیـــــده انـد هر که او از هـمـنوایی شــد جـدا بینوا شد گر چـه دارد صــد نــوا همنشینی خویشی و پیوندی اسـت یار با نامحرمان چون بندی است ای بسا هـنـدو و تـرک هـم زبـــان ای بسـا دو ترک چون نامحرمان پس زبان محرمی خود دیگراست هم دلی از هم زبانی خوش تراست برکات ذکر صلوات یکی از آثار و برکات صلوات این هست که کم بودها را جبران می کند. زمین خورده ها را بلند می کند. جبرائیل خدمت پیامبرخدا سلام الله علیه وآله آمد. عرض کرد: آقا امروز چیزه عجیب دیدم. امروز که داشتم می آمدم به کوه قاف که رسیدم، دیدم یک فرشته ای در آنجا مورد غضب قرار گرفته است و پر و بالش سوخته است. جبرئیل عرض می کند: این فرشته را در شب معراج تو آسمان ها دیده بودم. فرشته ای بود که هفتاد هزار فرشته تحت فرمان او بودند. جایگاه مهمی داشت. ولی دیدم که تو این محل افتاده و پرو بالش سوخت است. وقتی من را دید به من استغاثه کرد. جبرئیل به داد من برس. جبرئیل می گوید: پرسیدم چه طور شد این طور شدی؟ گفت: شبی که پیامبر به معراج تشریف آوردند، من دیر احترام کردم. خیلی احترام پیامبر نگرفتم. خدا هم به من غضب کرد. من به اینجا افتادم. جبرئیل عرض می کند: یا رسول الله من دلم برایش سوخت. در خانه خدا استغاثه کردم، خدایا تو به دادش برس، بال هایش را برگردان. از طرف خدای متعال به من خطاب شد: ای جبرئیل به این فرشته بگو اگر می خواهد پر و بال در بیارود، و گذشته هایش را هم ببخشم و به جای اول برگردانم، صلوات بر محمد و ال محمد بفرستد. من به این فرشته گفتم، مشغول صلوات شد. وقتی که مشغول شد پر و بالش شروع به رشد کرد و به جای اولش برگشت. حالا این ذکر مفتی و ارزان به دست ما رسیده ما نباید ناشکر بکنیم. گناه نابخشودنی دشمنی و بغض اهل بیت علیهم السلام روایت داریم: «فَالْقُرْآنُ سَيِّدُ الْكُتُبِ الْمُنْزَلَةِ وَ جَبْرَئِيلُ سَيِّدُ الْمَلَائِكَةِ أَوْ قَالَ إِسْرَافِيلُ وَ أَنَا سَيِّدُ الْأَنْبِيَاءِ وَ عَلِيٌّ سَيِّدُ الْأَوْصِيَاءِ وَ لِكُلِّ أَمْرٍ سَيِّدٌ وَ حُبِّي وَ حُبُّ عَلِيٍّ سَيِّدُ مَا تَقَرَّبَ بِهِ الْمُتَقَرِّبُونَ مِنْ طَاعَةِ رَبِّهِمْ»[1] یعنی همه موجودات یک سروری دارند. هر جنسی یک گلی دارد. مثلا آقای همه انبیا حضرت محمد مصطفی سلام الله علیه و اله است. سرور همه جانشین ها و اوصیا وجود مقدس امیرالمومنین سلام الله علیه است. آقای همه ملائکه جبرئیل است. سید و سالار همه روزها روز جمعه است. سرور همه ماه ها ماه رمضان است. سرور و آقای همه شب ها شب قدر است. گل همه کارها، گل همه اعمال، همه خوبی ها، محبت محمد سلام الله علیه وآله و علی سلام الله علیه است. "آن عملی را که خدا طالب است حب علی بن ابی طالب است" اگر این باشد بقیه اش هم درست می شود. ولی اگر این نباشد، عبادت جن و انس را داشته باشی، با صورت تو جهنم می ندازند. «لِكُلِّ شَيْ ءٍ أَسَاسٌ وَ أَسَاسُ الْإِسْلَامِ حُبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ»[2] پیامبر فرمود: محبت من و محبت اهل بیت من اساس اسلام است. در یک روایت دیگر فرمود: محبت امیرالمومنین سلام الله علیه چیزی است که اگر این در دل کسی ثابت باشد، گناه ضرر نمی زند. عاقبت بخیر می شود. دشمنی حضرت هم یک گناهی است که دشمن حضرت هر چه قدر هم ثواب بیاورد، فایده ندارد. یک شاعری بود برای اهل بیت شعر می گفت. امام صادق سلام الله علیه یک روزی فرمود: کسی هست که اشعار ابی هریره را برای ما بخواند؟ (این غیر آن ابوهریره معروف زمان پیامبر بود که حدیث جعل می کرد. این شیعه بود. شاعر اهل بیت بود.) یک نفر گفت: آقا این ابوهریره که می گویید: شاعر شماست، شراب می خورد. (گاهی افشای گناه و غیبت کردن از خود گناه بدتر است) حضرت در جواب آن فضول فرمود: خدا همه گناهان را می آمرزد، اما دشمنی ما اهل بیت سلام الله علیهم را نمی بخشد. خیلی شعرا بودن گاهی شراب خور بودند. دعبل بود، اسمائیل حمیروی بود، رو محبتی که به اهل بیت سلام الله علیهم داشتند عاقبت بخیر شدند. آن عملی که خدا خیلی به دنبالش هست محبت اهل بیت سلام الله علیهم است. اما آن گناهی که خدا نمی بخشد دشمنی پیامبر سلام الله علیه و آله و اهل بیت سلام الله علیهم است. مواظب باشیم که این اصل صدمه نبیند. خیلی از اعضاء بدن وقتی با مشکل رو به رو می شود، انسان جان سالم به در می برد. اما اگر قلب و مغز انسان از کار بیفتد، کار تمام هست. آن عضو اصلی و کلیدی است. انواع مردم در پذیرش حرف حق و موعظه یک عالمی با بعضی از شاگرداش مسافرت رفته بودند. به یک قبرستان کهنه ای رسیدند. به این ها گفت: بروید از این قبرستان کهنه یک جمجمه ای پیدا کنید. رفتند پیدا کردند، آوردند. آقا از جیبش یک در قیمتی

در آورد، تو گوش این جمجمه کرد، دید فرو نمی رود گفت این به درد نمی خورد، بروید یک جمجمه دیگر پیدا کنید. رفتند یک جمجمه دیگری پیدا کردند، آوردند. آقا آن در قیمتی را تو گوشش فرو کرد رفت و از آن ور بیرون افتاد. گفت: این جمجمه هم به درد نمی خورد. بروید یکی دیگر پیدا کنید. رفتند گشتند، یک جمجمه دیگر پیدا کردند. این در قیمتی را کرد تو گوشش رفت، گیر کرد. گفت: این یکی به درد می خورد. گفتند: منظور شما چی هست؟ فرمود: همه اهل عالم سه دسته بیشتر نیستند. دسته اول: حرف حق تو گوششان فرو نمی رود. از پیامبر که بهتر موعظه کنند نیست. یا به گوششان پنبه می کردند یا فرار می کردند که حرف حق را نشنوند. این ها بدترین خلق ها هستند. این ها قصی القلب ترین آدم ها هستند. «إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَ أَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لا يُؤْمِنُونَ»[3] دسته دوم: کسانی هستند که حرف تو گوششان فرو می رود ولی از آن طرف بیرون می اندازند. یعنی حرف حق را قبول می کنند. ولی به دستورات حق عمل نمی کنند. درباره یکی از عرفا می گویند: تو یک مسجدی برای سخنرانی آمد. وارد شد جا تنگ بود، خادم مسجد با صدای بلند گفت: خدا رحمت کند هر کسی که یک قدم جلو بیاید. همه بلند شدند جلو آمدند. به آن آقا گفتند: آقا منبر بفرمایید. فرمود: دیگر منبر نمی روم. گفتند: چرا؟ گفت: حرفی که من می خواستم بزنم، خادم زد. خدا رحمت کند کسی را که در عمرش یک قدم جلوبیاید. دسته سوم: کسانی هستند که حرف حق را قبول می کنند و دستورات حق هم عمل می کنند و این ها به درد می خورند. ایمان و دقت مرحوم آقای راشد در حلال و حرامش مرحوم آقای راشد اهل تربت بود. یک کتابی هم به نام "فضیلت های فراموش شده" درباره پدرش مرحوم شیخ عباس علی تربتی نوشته است. پدرش هم آدم فوق العاده ای بوده است. آقایی در تهران کتاب این آقای راشد را گرفته بود به هر کسی که دوست داشت می داد. مهندسی آمده بود. از او پرسید شما آقای راشد تربتی را می شناسید؟ مهندس گفت: آره می شناسم. اتفاقا خاطره ای هم ازش دارم. من مهندس شهر داری بودم. در تهران پشت ساختمان مجلس، خیابانی است که بعدا تاسیس شده است. الان به نام شهید رضی است. شورای آن زمان تصویب کردند که پشت مجلس یک خیابان بیندازند. به شهرداری ابلاغ کردند. آن منطقه را شناسایی کردند، خانه هایی که تو طرح بود، برایشان ابلاغ کردند، قیمت گذاری کردند. یا به اندازه یا بیشتر هم قیمت می کردند. خلاصه رفتیم خانه ها را خریدیم در طول این خیابان هیچ کس اعتراض نمی کرد. پولش را می گرفت و می رفت. ولی یک روز یک کاغذی آمد اعتراض کرده بود. تحقیق کردیم که این کاغذ مال کی هست؟ دیدیم که مال اقای راشد تربتی که تو رادیو صحبت می کند، هست. مهندسین ما خیلی برایشان برخورد. یک یهودی تو شهرداری کار می کرد، گفت: ببینید این هم روحانی تان. خیلی مارا سر کوب کرد. بنا شد یک کمسیون تشکیل بشود. به یهودی گفتیم: تو را به جان این آقا می اندازیم. جناب یهودی را رئیس کمسیون کردیم. از آقای راشد دعوت کردیم. گفتیم: آقا شما چه اعتراضی داری؟ گفت: شما چه قدر قیمت کردید؟ گفتیم: فلان قیمت. گفت: اصلا اعتراض من هم همین است. چرا بالاتر قیمت کردید؟ این مال من نیست، مال مردم است. چرا زیاد قیمت کردید؟ من به زیادی قیمت اعتراض کردم. این یهودی سر جایش خشک شد منقلب شد و گفت: «اشْهَدُ انْ لا الهَ الا اللَّهُ ، وَ اشْهَدُ انَّ مُحَمَّدا عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ»[4] یهودی مسلمان شد. در همین قم یکی از آشناهای ما جایی داشت که تو طرح قرار گرفت. شهرداری آمد پول حسابی هم بدهد، گفت: من این پول را نمی گیرم. گفتیم آقا چرا نمی گیری؟ گفت: چون شهرداری پولی که از مردم می گیرد، مردم راضی نیستند. می خواهد به من بدهد من آن پول را نمی گیرم. احتیاج هم داشت. روز عاشورا آقا و یارانش ده، پانزده ده خطبه خواندند. آقا اباعبدالله سلام الله علیه فرمودند: می دانید چرا حرف ما در شما اثر نمی کند؟ «فَقَدْ مُلِئَتْ بُطُونُكُمْ مِنَ الْحَرَامِ»[5] چون شکم هایتان از حرام پر شده است. آقایی پشت ماشینش نوشته بود: "من یکی اگر خوب بشوم، خیلی خوب می شود" چون شما یکی که خوب بشوی، موج می اندازد بچه هایت خوب می شوند. خانمت هم خوب می شود. همسایه هایت هم خوب می شوند. همسایه جزو شفیع ها است. اگر همسایه خوب دارید، قدر بدانید. ما روایت داریم: «الْجَارَ ثُمَّ الدَّارَ»[6] خانه می خواهید بخرید، همسایه از خود خانه مهم تر است. شما بهترین خانه را تو محله قاچاقچی ها و دزدها بسازید، دو ریال نمی ارزد. بچه هایت همه نااهل می شوند. «الرَّفِيقَ ثُمَّ الطَّرِيقَ»[7] یعنی یک مسافرتی که می خواهی بروی اول ببین که رفقای تو کی هستند. آقای بهاالدینی تو این باغ ها می رفتند. کنار نهر آب می نشست، تفکر می کردند. بیشتر عبادت ایشان تفکر بود. مرحوم علامه طباطبایی هم مقید بودند که بیرون بروند. چون بیرون شهر معصیت کمتر

اتفاق افتاده است. ایشان می رفتند کنار نهر آبی و درختی می نشستند تفکر و توسلی... می کردند. اهمیت احترام گذاشتن به پدر و مادر در دین اسلام باید هواسمان را جمع بکنیم. بیاییم در زندگی مان یک عملی انجام بدهیم که خدا بفرماید: بارک الله، دستت درد نکند. در جریان حضرت یوسف و برادرها وقتی برادر ها او را می خواستند تو چاه بیندازند اول می خواستند بکشند. یکی از برادرها به نام لاوی گفت: من طاقت ندارم، برادرم کشته بشود. گفتند: چه کار بکنیم؟ گفت: به چاه بیندازیم. گفتند: نه. گفت: اگر بکشید من شما را لو می دهم. روایت داریم: به خاطر این یک ذره ادب و رحم خدا نسل پیامبری را تو نسل این لاوی قرار داد. یوسف صدیق بعزیز مصر شد. وقتی که برادرها را پیدا کرد. فرستاد دنبالشان که بیایید من از شما پذیرایی می کنم. حضرت یعقوب چشمانش بینا شد. آن خوابی که حضرت یوسف دیده بود، تعبیر شد. گفت دیدم یازده ستاره و ماه و خورشید برایم سجده کردند. ستاره ها برادرانش بود. ماه مادرش بود. خورشید پدر بود. خوب حضرت یوسف و با اعیان و بزرگان مصر استقبال پدر آمدند. قائده اش این است که این جا دیگر دستگاه سلطنتی را رها کند و عامی بشود خودش را پایین بیندازد و دست پدر را ببوسد. یوسف صدیق ملاحظه دستگاه سلطنتی را کرد که آقا گارد و دم و دستگاه به هم می خورد. یک مقدار دیر پیاده شد. شاید با شتاب به سوی پدر نرفت. الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرورپدر را باز پرس اخر کجا شد مهر فرزندی چهل سال برایت گریه کرده است نه این که بی احترامی کند یک مقدار دیر احترام کرد. یا کم احترام کرد. تعبیر موادبانه اش این که ترک اولی کرد. جبرئیل نازل شد، ای یوسف دستت را بده. دست یوسف را گرفت فشار داد، یک نوری از دستش بالا رفت. گفت: چی است؟ گفت: به خاطر این که دیر احترام پدرت را گرفتی خدا نور نبوت را از صلب تو بیرون کرد. شیخ انصار استوانه تقوا و علم بود. می گویند: خدمت حضرت شرفیاب می شد. مادر پیرش را کول می کرد حمام می برد. الان یک مرجع تقلیدی مادرش را کول کند، حمام ببرد، چی می شود؟ هر چی هم میگفتند: آقا از شما بعید است، می گفت: مادر من است، من باید این احترام و ادب را بگیرم. ذکر مصیبت حضرت قاسم بن حسن علیه السلام عرض ادادت به محضر حضرت قاسم علیه السلام فرزند امام حسن مجتبی ارادتی داشته باشیم. حضرت قاسم علیه السلام از شهدای بسیار مظلوم کربلا بوده است. ای عمو جان ز ره مهر کفن پوشم کن حلقه بندگی خویش تو بر گوشم کن من که بهتر نیم از اکبر گل پیر وحنت با علی اکبرخود زود هم آغوشم کن حضرت قاسم علیه السلام نماینده امام حسن علیه السلام در کربلا بود. هر کدام از اهل بیت نماینده ای تو کربلا فرستادند. حضرت قاسم علیه السلام نابالغ بود. شب عاشورا وقتی دید ابا عبدالله علیه السلام می فرماید: من بیعتم را برداشتم. گفت: من چون نابالغم نکند عمویم به من اجازه جنگ ندهد. بعد از صحبت های آقا عرض کرد: آقا جان آیا من هم از شهدای کربلا هستم؟ آقا ابا عبدالله علیه السلام فرمودند: مرگ در کامت چگونه است. عرض کرد: مرگ از عسل برای من شیرین تر است که در راه شما کشته بشوم. فرمودند: بله تو هم جزو شهدای کربلا هستی. اما بعد از این که امتحان سختی خواهی دید. و لذا روز عاشورا حضرت قاسم دید که عمویش تنها شده است. اصحاب رفتند، یاران رفتند، بنی هاشم رفتند. دیگر عمو تنها مانده است. آمد محضر عموی بزرگوارش آقا جان اجازه بده من هم جانم را فدا کنم. آقا اباعبدالله علیه السلام به قدری گریه کردند، یادگار برادرش را در آغوش گرفتند، تو مقتل هست که بیهوش شدند. ولی وقتی به هوش آمد، این قدر دست عموش را بوسید، که آقا اجازه میدان داد. حضرت قاسم علیه السلام به میدان رفت. عده ای را به درک فرستاد. اما یک نانجیبی گفت: الان می روم داغش را به دل عمویش می گذارم. چنان شمشیر به پیشانی حضرت قاسم، یک وقت صدا زد عمو جان من را دریاب. آقا وقتی به طرف حضرت قاسم حرکت کردند، جنگ مقلوبه شد، بدن حضرت قاسم زیره سم اسب ها... «لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ». [1] . بحارالأنوار/مجلسی/27/128/باب 4- ثواب حبهم و نصرهم و ولايتهم وانها امان من النار...ص:73 (كِتَابُ الْمُحْتَضَرِ، لِلْحَسَنِ بْنِ سُلَيْمَانَ مِمَّا رَوَاهُ مِنَ الْأَرْبَعِينَ رِوَايَةُ سَعْدٍ الْإِرْبِلِيِّ يَرْفَعُهُ إِلَى سَلْمَانَ الْفَارِسِيِّ رَضِيَ اللَّهِ عَنْهُ قَالَ كُنَّا عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص إِذْ جَاءَ أَعْرَابِيٌّ مِنْ بَنِي عَامِرٍ فَوَقَفَ وَ سَلَّمَ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ جَاءَ مِنْكَ رَسُولٌ يَدْعُونَّا إِلَى الْإِسْلَامِ فَأَسْلَمْنَا ثُمَّ إِلَى الصَّلَاةِ ....) [2] . الكافي/شیخ کلینی/2/46/باب نسبة الإسلام ..... متن سخنرانی آقای فرحزاد☝️☝️☝️☝️☝️

كان اميرالمؤمنين صلوات الله و سلامه عليه : «ينَادِي فِي كُلِّ لَيلَةٍ حِينَ يأْخُذُ النَّاسُ مَضَاجِعَهُمْ بِصَوْتٍ يسْمَعُهُ كَافَّةُ مَنْ فِي الْمَسْجِدِ وَ مَنْ جَاوَرَهُ مِنَ النَّاسِ تَزَوَّدُوا رَحِمَكُمُ اللَّهُ فَقَدْ نُودِي فِيكُمْ بِالرَّحِيلِ وَ أَقِلُّوا الْعَرْجَةَ عَلَى الدُّنْيا وَ انْقَلِبُوا بِصَالِحِ مَا يحْضُرُكُمْ مِنَ الزَّاد»[1] گر منزل افـــلاك بود منـزل تـو وز كوثر اگر سرشته باشند گل تـو چون مهر علي نباشد اندر دل تو افسوس تو و سعـي بـي حـاصل تو شبي در محفـلي ذكــر علـي بـود شنـيـدم عـارفــي ايـن نكــته فرمود هزاران آتش انـدر پـوست داري نسـوزي گر علـي را دوسـت داري وگـر مـهـر علـي در دل نبــاشـد بسـوزي ور ز آهــن پـوســت داري برکات صلوات اميرالمؤمنين سلام الله عليه درباره سه واژه «سلام و صلوات و محبت» براي پيامبر مي‌فرمايد: درود و صلوات بر محمد مصطفي سلام الله عليه و آله براي از بين بردن گناهان، موثرتر و قوي‌تر است از اثر آب بر آتش. همه ذرات عالم ظهور يك اسم يا يك صفت خدا هستند. آتش مظهر غضب است و لذا جهنم از آتش شعله‌ ور است. آباداني دنيا و آخرت با آب رحمت است. «وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ كُلَّ شَي ءٍ حَي»(الانبياء/30) هر چيزي را به وسيله آب زنده كرديم. آب مظهر رحمت است. يك آقايي هميشه از بهشت صحبت مي‌كرد. گفتند: گاهي از جهنم هم بگو. گفت: جهنم را شما مي‌رويد مي‌بينيد، بهشت را چون نمي‌بينيد من مي‌گويم که بدانيد چگونه جايي است. «جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ» (ال عمران /133) حيف است که ما خودمان را اهل جهنم بکنيم. روايت داريم: بهشت و جهنم الآن موجود هستند. عده‌اي در بهشت و عده‌اي در جهنم هستند. روايت داريم: خداي متعال تا به حال هيجده هزار آدم و هيجده هزار عالَم خلق كرده است. ما خيلي ناچيز هستيم. اصلاً ابتداي خلقت را ما نمي‌توانيم اندازه بگيريم. «للَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ مِنْ مَنِّكَ بِأَقْدَمِهِ وَ كُلُّ مَنِّكَ قَدِيمٌ اللَّهُمَّ وَ أَسْأَلُكَ بِمَنِّكَ كُلِّه»[2] خلقت روح جلوتر از جسم روح ما خيلي جلوتر از بدنمان خلق شده است. بدن ما شناسنامه‌اش معلوم است يك روزي متولد شديم يك روزي هم شناسنامه ما را خط قرمز مي‌كشند، باطل مي‌كنند. اما شناسنامه روح ما چند سالش است؟ مي‌تواني معين كني؟ نه نمي‌توانيم انا لله و انا اليه راجعون. فعلا آمديم يك چند وقتي در اين زندان و قفس دنيا كه جاي كوچك و به تعبير قرآن «أَسْفَلَ سافِلينَ»(التين /5) تا يك امتحاني از ما بگيرند، بعد دوباره به وطن اصلي مان بر مي‌گرديم. خلقت در آسمان ها در يك روايتي امام صادق سلام الله عليه فرمود: خداي متعال در آسمان‌ها مخلوقاتي خلق كرده كه آنها كاملاً ما را مي‌شناسند. از شما انسان ها هم بيشتر حرف ما را گوش مي‌دهند. و ما امام بر آن ها هم هستيم. امام سجاد سلام الله عليه مي‌‌فرمايد: اگر من كار و اشتغال نداشتم، شب تا صبح به آسمان ها نگاه مي‌كردم. در اين آسمان ها خداوند خيلي عجائب دارد. پيامبر ما مي‌فرمايد: «خَلَقَ اللَّهُ مِنْ نُورِ وَجْهِ عَلِي بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع سَبْعِينَ أَلْفَ مَلَكٍ يسْتَغْفِرُونَ لَهُ وَ لِمُحِبِّيهِ إِلَى يوْمِ الْقِيامَةِ»[3] پيامبر خدا مي‌فرمايد: خداي متعال از نور جمال و صورت اميرالمؤمنين علي بن ابي طالب علیهما السلام هفتاد هزار فرشته خلق كرده اين‌ها در آسمان براي حضرت و براي دوستان و شيعيانش دائم استغفار مي‌كنند. «وَيسْتَغْفِرُونَ لِمَنْ فِي الْأَرْض»(الشوري/5) آيه قرآن داريم يك گروه ملائكه‌اند كه كارشان از طرف مؤمنين گناه کار، استغفار است. چقدر خدا مهربان است و ما را دوست دارد. گاهي آمار هيئت و نجوم را آدم مي‌بيند جدّاً مغز انسان سوت مي‌كشد. تمام اين كره زمين و كره‌هاي اطراف كه دور خورشيد مي‌گردند، كه ما «منظومه شمسي» مي‌گوييم، در مقابل اين كهكشان‌ها اصلاً به چشم نمي‌آيد. اين كهكشاني كه ما مي‌گوييم راه شيري سابق اين عوام مي‌گفتند: راه مكه است. فقط در اين كهكشان راه شيري ميلياردها ستاره است. كه بعد از چند هزار سال گاهي نورش به ما مي‌رسد. که بعضي از اين ستاره‌ها ميليون‌ها برابر زمين است. اين كه امام‌هاي ما در مقابل عظمت خداوند تسبيح و تقديس مي‌كردند و بيهوش مي‌شدند. يك خوف داريم، خوف يعني اينكه مي‌ترسم من را جهنم ببرد. اين مال آدم‌هاي خيلي مبتدي است. «إِنَّما يخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماء»(فاطر/28) خشيت يعني: عظمت و ابهت طرف، انسان را بگيرد. انسان خودش را كوچك و ناچيز و هيچ و پوچ ببيند. هر چه فهم و درك و معرفت و شعور انسان بيشتر بشود، بزرگي خدا و كوچكي خودش را بيشتر درك مي‌كند. «إِنَّما يخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماء»(فاطر/28) علامت رشد يك عالم اين است كه روز به روز خشيتش بيشتر بشود. يعني عظمت خدا در دلش بيشت

ر بشود و ناچيز و كوچكي خودش را بيشتر درك كند. عظمت خلق نشان از عظمت خالق ميلياردها كهكشان تا حالا كشف شده است. خيلي از ستاره‌هايي که ما از روي زمين مي‌بينيم، ما فکر مي‌کنيم ستاره است بلکه براي خودش يک کهکشان است. يعني مجموعه چند ميلياردي ستاره است که از دور يک ستاره ديده مي‌شود. ما اصلاً موجودات كره زمين را هم درك نمي‌كنيم. نمي‌توانيم بشماريم. چند رقم حشره داريم؟ چند رقم ماهي داريم؟ چند رقم پرنده داريم؟ يك مؤسسه‌اي درباره مورچه‌ها تحقيق كرده تا حالا يازده هزار نوع مورچه كشف كرده‌اند. واقعاً كره زمين يك ارزن و خشخاش در مقابل دستگاه بالا نيست. در بين اين همه عظمت ما که عددي حساب نمي‌شويم. خداي متعال كه از خلقت خسته نمي‌شود. برايش زحمت ندارد. «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَيئاً أَنْ يقُولَ لَهُ كُنْ فَيكُون»(يس/89) خدا بزرگتر از اين است كه ما وصفش كنيم. انتظار فرج چيز مهمي كه ما در آينده انتظارش را داريم، ظهور امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است. قابل تغيير هم نيست. ظهور حضرت جزء مسلمات است. متأسفانه ما اين قدر از مسائل ديني دوريم که اگر از اكثر مردم بپرسي بعد از ظهور امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف چي هست؟ مي‌گويند: قيامت است. اگر كسي اعتقاد به رجعت نداشته باشد اين شيعه نيست. يعني از اعتقادات شيعه جزء اعتقادات اصلي شيعه اعتقاد به رجعت است. بعد از ظهور امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف رجعت مي‌شود. در همين كره‌ زمين يعني امام‌ها و انبياء و مؤمنين خالص برمي‌گردند. اول شخصيتي كه بعد از ظهور امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف رجعت مي‌كند آقا سيدالشهداء اباعبدالله الحسين سلام الله عليه است. در همين روي زمين حكومت مي‌كنند و بعد حكومت اينها که تمام شد و از دنيا رفتند، قيامت به پا مي‌شود يعني صور اسرافيل دميده مي‌شود. حضرت عزرائيل مأمور قبض روح است. حضرت جبرائيل مأمور علوم و معارف و قرآن و كتاب آسماني است. يعني حامل وحي و حامل رزقهاي معنوي است. حضرت ميكائيل واسطه و حامل ارزاق است. اسرافيل هم مأمور دميدن در صورش است که همه بميرند. و دوباره در صورش بدمد و قيامت به پا شود. پيامبر خدا بعد از نماز صبح ديدند يك جواني حالش منقلب است، لاغر شده ضعيف شده وضعش عوض شده پيداست يك جور ديگر است. ما آدم شناس نيستيم. ما اگر بوديم مي‌گفتيم: مريض است. خداي نا‌كرده معتاد است. پيامبر خدا فرمودند: «كيف اصبحت» حالت چطور است گفت: «اصبحت علي يقين يا رسول الله» من به مقام يقين رسيدم. (بالاتر از تقوا مرتبه يقين است اميرالمؤمنين سلام الله عليه فرمود: «لو كشف الغطاء»[4] اگر تمام حقايق براي من آشکار بشود و همه پرده‌ها کنار بروند هيچ بر يقين من اثر ندارد. در روايت هم داريم كمتر چيزي كه تقسيم شده در بين مردم يقين است.) حضرت به آن جوان فرمود: علامت يقينت چي هست؟ عرض كرد علامت يقين من اين است كه شب‌ها به عبادت مي‌ايستم با خدا راز و نياز مي‌كنم روزها روزه مي‌گيرم در گرما حالت روزه دارم و مشغول انس با خدا هستم. علامت ديگر يقين من اين است كه دلم از دنيا بريده شده است. وقتي آدم يقين كرد خانه اصلي آنجاست و اين جا جيفه و مردار و پوچ و بي خود است، هر چه هست آن طرف است، ديگر دل به اين دنيا نمي‌بندد. اگر يك لحظه بهشت را به او نشان بدهند يقين كند واقعاً پشت پا به دنيا مي‌زند. يا رسول الله سلام الله عليه و آله من قيامت را مي‌بينم، مردم پاي حساب آمده‌اند. اهل جهنم و صداي ناله‌هاي آنها را مي‌بينم و به گوش خود مي‌شنوم. جايگاه منافق مي‌فرمايد: يك روزي جبرئيل محضر پيامبر خدا بود، يك وقت ديد حال جبرئيل برگشت و منقلب شد. پيامبر خدا پرسيدند؟ چرا حالت دگرگون شد؟ (البته اين ها تجاهل عارف است. معمولاً پيامبر خبر دارد اما مي پرسد براي اينكه ديگران چيزي بفهمند) عرض كرد: يا رسول الله يك سنگي هفتاد سال پيش از لب جهنم پرت شده بود، الآن به ته جهنم رسيد. بعد از لحظاتي ديدند صداي گريه و ناله از اطراف خانه پيامبر بلند شد، ناله ضجه آه و فغان چه شده؟ گفتند: يك منافقي در سن هفتاد سالگي مرده است. «وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ»(البقره/24) دركات جهنم مثل خندق و گودال عميقي است. «أكرم الضيف و لو كان كافرا»[5] مي‌فرمايد: مهمان اگر كافر هم بود احترامش كن. ما در دعاي جوشن كبير هزار بار مي‌گوييم: «اكرم الاكرمين اجود الاجودين ارحم الراحمين ارئف من كل رئوف ملجأ العاصين ملجأ كل مطرود»[6] هر كسي را كه از همه جا طردش كردند راندنش خدا مي‌گويد بيا من يكي بغلت مي‌كنم. سلمان مي‌گويد: من داشتم در بازار آهنگران عبور مي‌كردم. ديدم جمعيت دور يك جواني که روي زمين افتاد جمع شده‌اند. آمدم نزديك گفتم: چه خبر است؟ گفتند: اين جوان غش كرده است. آب آوردند به سر و صورتش پاشيدند، به هوش آمد. سلمان پرسيدند: جوان چه شده است؟ عرض كرد: جناب سلمان من از اين بازار آهنگرها كه عبور مي‌كردم چشم