گاهی شغل‌ها، گاهی مکان‌ها، گاهی تلفن‌ها، گاهی و گاهی و گاهی... قرآن می‌گوید: اگر می‌خواهید به مالتان برکت بدهیم، «لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ» یعنی برکات را باز کنیم. «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَ اتَّقَوْا» (اعراف/96) ایمان و تقوا در آن باشد. 5- توفیق الهی، در گرو تقوای الهی آدم با تقوا هیچ وقت گیر نمی‌کند. «یَجْعَلْ لَهُ مِنْ أَمْرِهِ یُسْراً» (طلاق/4) عربی‌هایی که می‌خوانم قرآن است. یعنی آدم با تقوا وقتی نمی‌داند چه کند «یُسر» راه پیدا می‌کند. در دنیا، موفق می‌شود. یعنی شما نگاه کن بی‌تقواها که بودند. قرآن می‌گوید: تمام رفاقت‌های افراد بی تقوا، تبدیل به کینه می‌شود. زمانی که می‌خواستند هویدا را اعدام کنند. هویدا را گرفتند و خواستند او را بکشند، قبل از مرگش به شاه فحش داد. که چرا خودش و سگ‌های خانه‌اش و خانواده‌اش را فراری داد، من را فراری نداد. قرآن هم همین را می‌گوید. قرآن هم همین را می‌گوید. می‌گوید: تمام رفیق‌های جون جونی تبدیل به دشمنی می‌شود. « الْأَخِلاَّءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُو» (زخرف/67) «الْأَخِلاَّءُ» خلیل، خلیل یعنی دوست. دوست‌های داغ داغ به هم فحش می‌دهند، «إِلاَّ الْمُتَّقین‏» (زخرف/67) رفاقت‌هایی که براساس تقواست، ماندگار هستند. تا قیامت ماندنی هستند. اما رفاقت‌هایی که براساس انتخابات و شورای شهر و وکیل و وزیر و رئیس جمهور و کابینه‌ی فلان و این رفاقت‌هایی که به خاطر پول و پلو و پست است، اینها به کینه تبدیل می‌شود. بشکند این دست، بشکند، ما این همه پوسترش را چسباندیم، آخرش هم رفتیم، برای ما یک پستی قرار نداد. بله! این دست بشکند. چون تو به خاطر این پست رفتی پوسترش را چسباندی. نه به خاطر اینکه لایق بود. به خاطر اینکه همشهری‌ات بود، هم محله بود. شیر را در پستان تقسیم کردید. گفتید: من چنین می‌کنم، تو چنین کن. قرارهایی که گذاشتی برای خدا نبود. برای دنیا بود. قرآن می‌گوید: «الْأَخِلاَّءُ» یعنی دوستان، همه‌ی دوست‌ها به دشمن تبدیل می‌شود. گاهی وقت‌ها یک کاری که خیلی خوشت می‌آید، قرآن می‌گوید: روز قیامت «یا لَیْتَ بَیْنی‏ وَ بَیْنَکَ بُعْدَ الْمَشْرِقَیْن‏» (زخرف/38) کاش من یک سمت دنیا بودم، او یک سمت دیگر دنیا بود. کاش او را نمی‌دیدم. کاش او را نمی‌شناختم. «بُعْدَ الْمَشْرِقَیْن‏» یعنی من آن طرف دنیا بودم، او نقطه‌ی مقابل بود. خیلی چیزهایی که دوست داریم به دشمنی تبدیل خواهد شد. در دنیا هم آثار تبدیل را می‌بینید. اینکه عزیزش است، قربونش می‌رود. از دنیا که می‌رود می‌گوید:نه من می‌ترسم. ببرید او را بیرون. ببرید او را در سردخانه بیاندازید. حالا بابا، خانم این باشد تا صبح. من می‌ترسم، من سکته می‌کنم. دیشب کنارش خوابیده بود، امشب می‌گوید: سردخانه! یک نفس قطع شود، در همین دنیا هم وحشت می‌کند. قرآن می‌گوید: تا قیامت را می‌بینند می‌گویند: «وَ اللَّهِ رَبِّنا ما کُنَّا مُشْرِکینَ» (انعام/23) به خدا ما مشرک نبودیم. ما موحد بودیم. می‌گوید: نه، مشرک بودی. اینجا قاطی کردی. 6- خداوند، بهترین دوست و رفیق (یکوقت صدام تصمیم گرفت نماز بخواند. نماز بی رکوع و سجود خواند. یعنی چون او نماز نمی‌خواند، یکبار هم رفت بخواند، قاطی کرد.) باید مواظب باشیم، در ماه رمضان یک دعای جوشن داریم می‌گوید: «یا نعم الرفیق». رفیق اصلی خداست. با خدا رفیق شوید. قانونش را، رفیقش را، راهش را، راه‌های دیگر ما را دوست ندارند. دیگران ما را برای خودشان می‌خواهند، خدا ما را برای خودمان می‌خواهد. دیگران رفاقتشان لحظه‌ای است. تا عروس خوشگل است، دوستش دارید. یک خرده عروس زشت شد، دوستش ندارید. تا این آقا پولدار است، دوستش دارید. پول‌هایش کم شود دوستش ندارید. رفاقت‌های دیگران مثل رنگ کردن تخم مرغ است. با یک خرده آب دهان پاک می‌شود. رفاقت با خدا مثل رنگ دم طاووس است. شیلنگ هم بگیری، پاک نمی‌شود. حتی رفاقت‌های پدر و مادر. کسی بیاید نزد شما بگوید: آقاجان، جد نهم شما 732 سال پیش مرحوم شده است. چه چه؟ جد نهم من 732 سال پیش مرحوم شده. خوب! غرض شما؟ یک پولی بده می‌خواهیم سالگرد بگیریم. برو خدا یک جو عقلت بدهد! شما برای پدر بزرگت دیگر سالگرد نمی‌گیری. (بله اگر پدرت باشد، سال اول طوری نیست. هفته و چهل و سال. 732 سال پیش جد نهم!) اما برای امام حسین که می‌گویند: 1400 سال پیش شهید شده پول می‌دهیم. چون امام حسین را برای خدا دوست داریم، پدر و مادر دوستی برای خدا نیست، عاطفه است. عاطفه هم بد نیست. ولی آن قداستی که دوستی خدا دارد، دوستی پدر و مادر ندارد. (پدر و مادر هم، من گاهی فکر می‌کنم از الطاف خدا این است که پدر و مادرها گاهی می میرند. وگرنه اگر همین مرگ نباشد، انسان بیدار می‌شود، بلند می‌شود، خوب پدرش هشتاد سال است که زنده است. پدر بزرگش هم 110 ساله است. یک چایی هم به او بده. پدر بزرگش هم 170 ساله است، یک چای هم به او بده.

پدر بزرگ پدر بزرگش هم 190 ساله است، یعنی اگر 64 پدر بزرگ، من یک بار چای به اینها بدهم شب می‌شود. زندگی چه می‌شود؟! لطف خداست که مرگ و میرها هم لطف خداست.) 7- سعادت دنیا و آخرت، در گرو تقوا خوب، در همین دنیا، قرآن می‌گوید: «فَأَوْحَى إِلَیهِْمْ رَبهُُّمْ لَنهُْلِکَنَّ الظَّلِمِینَ، وَ لَنُسْکِنَنَّکُمُ الْأَرْضَ مِن بَعْدِهِمْ ذَالِکَ لِمَنْ خَافَ مَقَامِى»(ابراهیم/13 و 14) اگر کسی تقوا داشته باشد، از خدا بترسد، از مقام خدا بترسد، «لَنُسْکِنَنَّکُمُ الْأَرْضَ» در همین زمین به حکومت می رسد. «وَ أَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الهَْوَى‏، فَإِنَّ الجَْنَّةَ هِىَ الْمَأْوَى‏» (نازعات/40 و41) در دنیا، «لَنُسْکِنَنَّکُمُ» در آخرت«فَإِنَّ الجَْنَّةَ هِىَ الْمَأْوَى‏» برای چه کسی؟ برای کسی که «خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ» این بالاترین مقامی است که خدا به تقوا داده است. تقوا چیست؟ به گناه رسیدیم خودمان را نگه داریم. این حرف را می‌خواهی بزنی، نزن. اگر یک کلمه می‌خواهی بگویی، بگو: بعضی... مثلاً می‌خواهی بگویی: رشتی‌ها، مازندرانی‌ها، کاشانی‌ها، شیرازی‌ها، تبریزی‌ها، هرچه می‌خواهی بگویی، مثلاً بگو بعضی. بگویی: بعضی غیبت نیست. اما کلمه‌ی بعضی را نگویی، غیبت است. یکوقت می‌گویی: کاشی‌ها ترسو هستند. غیبت همه شد. اما گفتی: بعضی کاشی‌ها ترسو هستند، خوب بله بعضی از کاشی‌ها ترسو هستند. (عرب‌ها کثیف هستند، غیبت همه را کردی. اما اگر گفتی بعضی از عرب‌ها،) یک کلمه‌ی بعضی را بگو، می شود تقوا. کلمه‌ی شاید را بگو، تقوا می‌شود. شاید، شاید را که گفتی... یک کلمه‌ی به نظرم بگوید، دیگر تقوا می‌شود. همینطور اگر صاف گفتی بی‌تقوایی است. گفتی: به نظر من همانطور است. این هندوانه شیرین است. پاره می‌کنیم می‌بینیم شیرین نیست، دروغ است. به نظر من شیرین است. به نظرم بگویی، دیگر دروغ نیست. یک کسی می‌گفت: هندوانه به شرط چاقو! به شرط چاقو هندوانه! گفت: یکی را بده. یک هندوانه خرید و گقت: چاقو را بزنم؟ چاقو را در شکم هندوانه زد، پاره کرد دید نرسیده است. گفت: اینکه نرسیده سفید است. گفت: بابا این قرمز بود، چاقو در شکمش رفت رنگش پرید. (خنده حضار) (آدمی که تقوا دارد، نگاه به خانمی کردی، دیدی شکلش خوب است. نگاه به آقایی کردی، دیدی شکلش خوب است. نگاه دومی را دیگر نگاه نکن. نگاه اولی، چون نگاه می‌افتد طوری نیست. اما اگر افتاد، دیدی آب و رنگش خوب است، دیگر ادامه نده.) 8- فهم درست دستورات دین یک کسی به یک نفر نگاه کرد، دید خیلی خوشگل است. دیگر نگاهش را برنداشت و همینطور نگاه کرد. گفتند: چیه؟ گفت: اسلام گفته یک نظر حلال است. منتها من یک نظر را طول می‌دهم. بابا آنکه گفته یک نظر حلال است، یعنی یک نظر افتادن، نه اینکه یک نظر داشتن. فهمیدن هم مهم است. یک کسی مفاتیح را آورد، مسخره کرد. گفت: ببین شما آخوندها چه دینی را آوردید؟ آخر اول مفاتیح را لابد دیدید. نوشته دعای ساعات اول روز، دعای ساعت دوم، دعای ساعت سوم، دعای ساعت چهارم. گفت: ببین مردم هواپیمای اف 16 ساختند فضا را تسخیر کردند، انرژی هسته‌ای چنین شد. نمی‌دانم زیر دریا پل زدند، بالای دریا چه کردند. شما آخوندها هی نشستید گفتید: دعا کن. این دین است شما دارید؟ دنیا پیش رفت و شما عقب ماندید. حرف‌هایش که تمام شد گفتم:آقاجان! اگر گفتند: تهران- قم ساعت هشت، تهران- قم ساعت نه، تهران- قم ساعت ده، تهران- قم ساعت یازده، این معنایش این نیست که هی قم برو و برگرد تهران. یعنی هر ساعتی خواستی بروی، ماشین هست. اگر گفتند: داروخانه‌ی شبانه‌روزی یعنی چه؟ یعنی شبانه روز دارو بخرند. می‌خواهند چه کنند؟ یعنی هر ساعتی خواستی دارو بخری، داروخانه باز است. اینکه می‌گویند: دعای ساعت چهارم روز، یعنی چه؟ یعنی یک کسی از سحر تا ساعت چهارم وقت دعا ندارد. مثل خمیرگیرها، خمیرگیرها سحر باید بلند شوند بروند خمیر کنند، یا کله پاچه فروش‌ها! اینها از سحر که بلند می‌شوند دیگر وقت دعا ندارند، جز مثلاً ساعت نه. می‌گوید: ساعت نه بیکار شدی، ساعت نه دعا داریم، دعای ساعت نه را بخوان. یعنی هر ساعتی بخواهی دعا بخوانی، دعایش هست. نه اینکه صبح تا شب دعا بخوان. مگر امامان ما کار نمی‌کردند؟ مگر مراجع ما صبح تا شب دعا می‌خوانند؟ این فهم دین مسأله‌ی مهمی است. از چیزهایی که ما را به تقوا یاد می‌کند، رفیق خوب است. بخشی از گناهان ما به خاطر رفیق است. این رفیق است که ما را سیگاری می‌کند. (سکس می‌دهد، سی‌دی می‌دهد، نوار می‌دهد.) این رفیق‌های بد هستند از طریق ماهواره، از طریق سی‌دی، از طریق مجله، از طریق آشنایی، از طریق... تمام تریاکی‌های ما، معتادهای ما از طریق رفیق هستند. آخرین سوره‌ قرآن سوره ناس است. آخرین کلمه‌ی این سوره هم ناس است. «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ» (ناس/1)

آخرش هم می‌گوید:«مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ» (ناس/6) این ناسی که آخرین کلمه‌ی قرآن است چیست؟ آخرین کلمه‌ی قرآن آدم بد است. «مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الخَْنَّاسِ، الَّذِى یُوَسْوِسُ فىِ صُدُورِ النَّاسِ، مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ» ناس یعنی مردم. آخرین کلمه‌ی قرآن این است که از شر مردم، این هم به چه؟ «قُلْ أَعُوذُ بِرَبّ‏ِ النَّاسِ، مَلِکِ النَّاسِ، إِلَهِ النَّاسِ» به همه‌ی اینها گره بخور، که چه؟ از دست آدم بد. اما تمام شرور عالم، تمام شرها، یعنی تمام شرها به یک «بِرَبّ‏ِ الْفَلَقِ» (فلق/1) با نخ «بِرَبّ‏ِ الْفَلَقِ»، نخ «بِرَبّ‏ِ الْفَلَقِ» را بگیر، از همه شرها نجات پیدا می‌کنی. اما اگر خواستی از آدم بدجنس فرار کنی، سه تا نخ را باید بگیری. «بِرَبّ‏ِ النَّاسِ، مَلِکِ النَّاسِ، إِلَهِ النَّاسِ» یعنی به سه صفت خدا باید بچسبی، تا از شر مردم نجات پیدا کنی. از شر مردم سه تا طناب می‌خواهد تا نجاتت بدهد. اما از تمام شرهای هستی یک طناب بس است. گرفتید چه می‌گویم؟ تکرار می‌کنم. نصفش را من می‌گویم، نصفش را شما بگویید. با یک طناب از شر همه‌ی شرها می‌شود نجات پیدا کرد. اما از شر آدم بد و رفیق بد، یک طناب کافی نیست. «قُلْ أَعُوذُ بِرَبّ‏ِ النَّاسِ، مَلِکِ النَّاسِ، إِلَهِ النَّاسِ». سه تا طناب باید بگیری، تا از رفیق بد نجات یابی. عامل بی‌تقوایی رفیق بد است. آن دختر بی‌حجاب است، این هم بی‌حجاب می‌شود. او سیگاری است، این هم سیگاری می‌شود. او نمی‌دانم چنین است، او چنان است... یکی از عوامل مهم رفاقت‌ها است. خدایا، خودت ما را از همه‌ی خطرها حفظ بفرما. ایمانی به ما بده که در سایه‌ی آن ایمان ما همه اهل تقوا باشیم. همه‌ی ما را از همه‌ی برکات تقوا برخوردار بفرما. «والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته» حجت الاسلام والمسلمین قرائتی

🌸🍃🌸🍃 #مراقب_شیطان_باش يكي ازاولياءخدا قضيه اي نقل ميكرد: شبي مشغول خواندن قرآن بودم تارسيدم به آيه ي "إنّه يراكم هو وقبيله من حيث لا ترونهم" "هماناشيطان وبستگانش شما راميبينند ازجايي كه شما آنهارا نميبينيد" باخودگفتم معناي ظاهري آيه معلوم است كه بالاخره شيطان از جنّ است وجن درلغت به معناي پوشيده است؛ اما گويا معناي باطني آيه رامتوجه نميشوم ! درهمين افكار بودم كه عالَمي برايم پيش آمد وشيطان ظاهرشد وگفت: آمده ام باتوبحث كنم،پاشو بيا! ديدم همين قدم اول بايدبااومخالفت كنم،گفتم نمي آيم، توبيا! شيطان باهمه تكبرش آمد! يك ساعت بحث عالي فلسفه وكلام كرديم ودر آخر مغلوبش كردم وپيروز بحث شدم! به شيطان گفتم: با اين همه اسم ورسمت، مغلوب شدي! شيطان خنده اي كردوگفت: آقا سيد! فقط خواستم يك ساعت ازعمرت را تلف كنم! آن صحنه تمام شد! معناي آيه را فهميدم؛ يعني شيطان به هركس از يك جا ضربه ميزند مراقب شيطان باش #استاد_فاطمی_نیا ‎

‌ #بیکار‌ی_ممنوع 😴🚫 علامه جعفری میگفتن ؛ من به هیچ وجه اجازه نمیدم نفسم چیزی به اسم بیکاری رو تجربه کنه 👊🏻 اونوقت میبینی یک پسری به بلوغ رسیده شونزده هفده سالش هست همینجوری از صبح تا شب بیکار تو خونه اس درو دیوارو نگاه میکنه و بیکاره ، چنین فردی اگه گناه نکنه عجیبه😒 حدیث داریم:👇🏻 نفس رو اگه مشغول نکنی مشغولت میکنه👿 یعنی اگه خودت نفست رو بکار خوبی مشغول نکنی اون تورو به کار گناهی مشغول میکنه☹️

✨﷽✨ 🌼آثاروبرکات توبه در زندگی ✍یکی از زیبایی های اسلام، توبه است. توبه به معنای امکان بازگشت از گناه و پاک شدن دوباره است به گونه ای که دوباره متولد و زاده شده است. توبه بذرهای امید را در دل های گنهکاران می کارد و افسردگی و نومیدی را از انسان می گیرد و او را برای بازسازی مسیر و حرکت رو به جلو و رشدی آماده می سازد. توبه در اسلام واجب است و از هر انسانی خواسته شده که از مسیر گمراهی و گناه به سوی خدا بازگردند و از فرصت کوتاه عمر برای خوشبختی و سعادت ابدی بهره گیرند. خداوند توبه پذیر است و هر گناهی را در هر درجه ای باشد تا پیش از مرگ می پذیرد. البته درهای توبه با کشف الغطاء و برطرف شدن پرده ها در هنگامه احتضار و پس از آن بسته می شود. پس تا پیش از احتضار و مرگ، به این دستاویز استوار الهی بیاویزیم و توبه کرده و راه راستی را بپیماییم. توبه در زندگی انسان تاثیر بسیار زیادی دارد؛ چرا که لحظه لحظه های زندگی او را تحت تاثیر مستقیم خود دارد. خداوند به هر انسانی تا دم مرگ و هنگامه احتضار، این امکان را داده است تا از گناهان خویش توبه کند و بدی ها و زشتی های گناه را جبران کند و از آثار و تاثیرات دنیوی و اخروی آن رهایی یابد. توبه

خداوند بسیار توبه پذیر ومهربان است در صورت توبه ی واقعی خداوند گناهان گذشته را تبدیل به حسنه می کند تا قبل از دیدن ملک الموت توبه قبول است کسی خبر از یک ثانیه بعد خودش ندارد باید هر لحظه بفکر مرگ وتوبه باشیم . کسی که آلوده وبدون توبه این دنیا را ترک کند انجاست که خداوند بسیار شدید العقاب است ...... 📝 از امام جواد (علیه السلام) که فرمود: 🌸ثَلاثٌ يَبْلُغْنَ بِالْعَبْدِ رِضْوانَ اللّهِ: كَثْرَةُ الاْسْتِغْفارِ، وَ خَفْضِ الْجْانِبِ، وَ كَثْرَةِ الصَّدَقَةَ. 🌸 👈سه چيز، سبب رسيدن به رضوان خداى متعال است: 1️⃣ نسبت به گناهان و خطاها، زياد استغفار و اظهار ندامت كردن؛ 2️⃣ اهل تواضع كردن و فروتن بودن؛ 3️⃣ صدقه و كارهاى خير بسيار انجام دادن. 📚 بحارالانوار ‌

⭕️✍حکایتی بسیار زیبا و خواندنی 🌺🍃🍁🍃🍂🍃🍁🍃🍂🍃🍁🍃 ابوریحان بیرونی در خانه یکی از دوستانش که از بزرگان نیشابور بود، میهمان بود. از هشتی ورودی خانه، صدای او را می‌شنید که در حال نصیحت و اندرز شخصی بود. آن شخص به دوست ابوریحان می‌گفت: «هر روز نقشی بر دکان خود افزون کنم و گلدانی خوشبوتر از پیش در پیشگاهش بگذارم بلکه عشقم از آن گذرد و به زندگیم باز آید.» دوست ابوریحان او را نصیحت می‌کرد که: «عمر کوتاهست و عقل تعلل را درست نمی‌داند. آن زن اگر تو را می‌خواست حتما پس از سال‌ها باز می‌گشت. پس یقین دان دل در گروی مردی دیگر دارد و تو باید به فکر خویش باشی.» سه روز بعد ابوریحان در حال خداحافظی با دوست خود بود که خبر آوردند: «کسی را که نصیحتش نمودید بر بستر مرگ افتاده و در این چند روز هیچ نخورده است.» میزبان ابوریحان قصد دیدار آن مرد کرد. ابوریحان دستش را گرفت و گفت: «نفسی را که سردی بر گرمای امید دمیده و مرگ را به بالینش فرستاده دوباره روان مکن.» میزبان سر خم نمود. این بار ابوریحان به دیدار آن مرد رفت و چنان گرمای امیدی به او بخشید که او از جای برخواست و آب نوشید. گویند چند روز دیگر هم ابوریحان در نیشابور بماند و روزی که آن شهر را ترک می‌کرد آن مرد با همسر بازگشته‌اش اشک‌ریزان وی را بدرقه می‌کردن

💠 بررسی حوادث تاریخی به شکل های مختلفی صورت می گیرد. یکی از این روش ها نگاه تطبیقی به تاریخ است که می تواند سبب عبرت و پند آموزی انسان باشد، زیرا سنن الهی در تاریخ سنت های واحدی است و همان سنت ها در تاریخ تکرار می شوند. انسان باید دلایل موفقیت و عدم موفقیت افراد را در طول تاریخ بیابد و در شرایط مختلف از این تجربیات بهره ببرد. انسان بدون آمادگی؛ سربار معصومین یکی از دلایل گمراهی انسان دلدادگی های اوست. انسانی که به جای در نظر گرفتن اهداف معصومین به اهداف دنیایی خویش بپردازد نمی تواند سرباز معصومین باشد و آنها را یاری دهد، بلکه خود باری بر دوش معصومین می گردد. امیرالمومنین علیه السلام فرمودند: أُرِيدُ أَنْ أُدَاوِيَ بِكُمْ وَ أَنْتُمْ دَائِي كَنَاقِشِ الشَّوْكَةِ بِالشَّوْكَه من می خواهم با شما دردم را دواکنم، در حالی که خود شما درد من هستید. مَثل من و شما مثل کسی است که می خواهد تیر را با تیغ دیگری از پای خود بیرون آورد، باید آن تیر را با تیغی بیرون آورد که استقامت دارد و تیغ را سالم از پا بیرون بیاورد. اگر تیغ دوم نیز در پا فرو رود و بشکند مشکل جدیدی ایجاد می کند. انسانی که آماده نیست (خصوصا اگر از طرفداران و پیروان معصومین باشد) تنها برای معصومین ایجاد مشکل می کند. انسان در همه ی حالات بین بهشت و جهنم مخیر است حر به امام حسین علیه السلام فرمود: ای پسر فاطمه، من گمان نمی کردم کار این جمعیت با شما به این جا بکشد و هم اکنون من خود را بین بهشت و جهنم مخیر می بینم و بهشت را انتخاب می کنم. آیا تردید بین بهشت و جهنم تنها در محدوده ی قتل و شهادت امام حسین و فرزندان ایشان وجود دارد یا این تردید در کوچک ترین رفتارهای انسان نیز وجود دارد؟ امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند: شُغِلَ مَنِ الْجَنَّةُ وَ النَّار کسی که بهشت و جهنم را پیش رو می بیند در هر نگاه و حرکتش خود را بین بهشت و جهنم مخیر می بیند. از اولین قدم، مسئله ی بهشت و جهنم مطرح است و ایمان و کفر یکباره در انسان حاصل نمی گردد، بلکه به صورت تدریجی ایجاد می شود. از بین رفتن ایمان نشانه ی کفران نعمت است. لذت های کوچک؛ عامل ایجاد لذت های بزرگ انسان در آخرت بین رضایت خداوند و لذت نفس مخیر می شود. اگر انسان در دنیا از لذت ها نگذرد در راه خداوند نیز نمی تواند گذشت نماید. انسانی که حاضر نیست حق واجبی (خمس و زکات) را که خداوند در مال او قرار داده ادا کند نمی تواند در راه خدا از جانش بگذرد و به مقام رفیع شهادت دست یابد. کسانی که امام حسین را به شهادت رساندند نمی توانستند از لذت نوشیدن جرعه ای آب بگذرند و این لذت ها به تدریج آنان را تا طمع مُلک ری پیش برد. در صدر اسلام کسانی که تقاضای جهاد داشتند خود را مهیا نکرده بودند و زمانی که جهاد بر آنان واجب شد به جای توکل و اعتماد به خداوند از دشمن می ترسیدند یخشون الناس ... یدالله هو فوق خشیتهم و حاضر نشدند به میدان جنگ بروند. گناهان کوچک؛ عامل گمراهی های بزرگ انسان باید گناهان کوچک خود را به حساب آورد و نگذارد کار به مرحله ی نهایی برسد و آن گاه بگوید بین بهشت و جهنم مخیر هستم. امیدی به بازگشت انسان نیست. انسانی که از لذت های کوچک نمی گذرد چگونه می تواند از لذت های بزرگتر بگذرد؟ روایت شده که هیچ گناهی را کوچک نشمارید و نگویید این گناه مهم نیست و من این گناه را انجام می دهم و گناهان کوچکتر را ترک می نمایم. در بین لشگریان عمر سعد عده ی معدودی توانستند لشگر را ترک کنند. همه در تردید ماندند و یا کارشان به جایی رسید که تدریجا در شهادت امام حسین علیه السلام شریک شدند. انسان می تواند به سنجشی برسد که بهشت وجهنم را ببیند و بهشت را انتخاب نماید و به آزادی دست یابد. حر توانست با یک سنجش قوی به سوی امام حسین علیه السلام بیاید و بهشت را به دست آورد. امید به رحمت الهی در هیچ زمانی انسان نباید از رحمت الهی ناامید شود، مانند حر که راه را بر امام حسین علیه السلام بسته بود، اما امام او را پذیرفت. آخرین جمله ی اذن دخول این است: فأذن لي يا مولاي في الدخول أفضل ما أذنت لأحد من أوليائک اجازه دهید ورود من به آستان شما به گونه ای باشد که بهترین اولیای خدا در آن حالات بر شما وارد می شوند؛ حالت معرفت، خشوع، خضوع و ادب. وان لم یکن اهلا لذالک اگرچه در خود این همیت را نمی بینم که در صف اولیای شما باشم، اما از کرم شما دور نیست که مرا نیز مثل آنان تکریم نمایید. اقربهم منزلتا منک ... خداوندا مرا از بهترین و نزدیک ترین اولیای خود قرار ده. در مناجات هفتم از مناجات پانزده گانه ی امام سجاد علیه السلام آمده است: خداوندا مرا از برگزیدگان و اخیار خودت قرار ده والحقنی بالصالحین من اخیار مرا به جمع صالحین و اخیار ملحق کن.

در مورد حضرت ابراهیم آمده که فرمود خداوندا مرا به صالحین و نیکان خود ملحق نما. امید سبب رهایی از اسارت ها می گردد و بندگی پس از این آزادگی شکل می گیرد. کفر به طاغوت؛ مقدمه ی ایمان ومن یکفر بطاغوت ویومن بالله کفر به طاغوت مقدمه ی ایمان و توجه و عبودیت است. انسانی که اسیر و بنده ی هزاران دلبستگی است نمی تواند بنده ی خداوند متعال باشد. ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ في جَوْفِه حضرت می فرمایند کسی که دشمن ما را دوست بدارد نمی تواند ما را دوست داشته باشد. خداوند به انسان دو قلب نداده که با یک قلب ما را دوست داشته باشد و با دیگری دشمن را دوست بدارد. قلبی که در مقابل کسی غیر از خداوند متعال خضوع دارد نمی تواند در مقابل خداوند متعال خاضع باشد. رهایی و آزادی این نیست که انسان از همه چیز آزاد باشد، بلکه انسان باید بنده باشد و بنده وار در این عالم زندگی نماید. خطرات راه در کنار امید، خطری انسان را تهدید می کند و آن این است که انسان فرصت محاسبه را به دست نیاورد. در بین لشگریانی که به کربلا آمده بودند عده ی کمی به این سنجش رسیدند و بهشت را انتخاب کردند. گاهی اوقات لذت ها انسان را وادار می نماید که به سمت خود برود، یعنی در عین درک، به آزادی نمی رسد و بر روی یقین خویش پا می گذارد. انسان نباید از کار خود نا امید باشد، بلکه باید به الطاف خداوند و معصومین علیه السلام امیدوار باشد. در کتاب کافی آمده است: شما برای رسیدن به بهشت و مقامات و نعمت ها و قرب خدا به عمل خود امید نداشته باشید. بهترین حالت انسان بهترینِ حالات ما شکستگی و خضوع در برابر خداوند متعال است. ریاضت ها، زحمت ها و علم ما دستمان را نمی گیرند. ریاضت ما به اندازه ی خودمان است و محصول ما بزرگتر از خود ماست و آن قرب به خداوند متعال است. عمل انسان به اندازه ی خود اوست و نمی تواند انسان را به خداوند برساند. انسان باید به حالت خضوع و شکستگی خویش امیدوار باشد. یک غرور و صفت نابه جا ممکن است اثر تمامی اعمال انسان را از بین ببرد و او را به زمین بزند. در روایات آمده گناهی که شیطان را زمین گیر کرد کبر در برابر خداوند متعال و ولی معصوم خداوند بود. نقل شده ابلیس معلم ملائکه بوده است، اما با این خطا از درگاه الهی رانده شد. بنابر این نمی توان به عمل، امید داشت. مهمترین کالای ما نزد خداوند متعال گریه و زاری و شکستگی است. شکستگی می تواند انسان را به وصال برساند. شکستگی نباید با غرور همراه شود و انسان نباید شکستگی خود را به نمایش بگذارد و برای آن طلب مزد نماید. شکسته حال کسی است که خود را مجرم می بیند و نمی گوید من کاری کرده ام، بلکه می گوید من کاری نکرده ام و بد کرده ام. اجر حالت شکستگی از عبادت بیشتر است. معصیتی که انسان را بشکند بهتر از عبادتی است که انسان را مغرور کند، زیرا اگر گناه، انسان را بشکند دست او را می گیرند، اما انسان مغرور را زجر می دهند. کوتاهی در ماه رمضان چیست؟ در دعای وداع با ماه رمضان حضرت به خدا عرض می کند واجرنا ... خدایا مرا برای کوتاهی هایم مزد بده. کوتاهی و تفریط در ماه رمضان یعنی انسان از فرصتی که خداوند برای پاک شدن در اختیار او قرار داده استفاده نکند. ماه خالص شدن و پاک شدن از عناوین ماه رمضان است. توبه و اثرات آن توبه حالت شکستگی در برابر خداوند متعال است. اولین اثر توبه این است که خداوند متعال گناه انسان را از خاطره ی دیگران و خود او پاک می کند و دیگر کسی به یاد نمی آورد که او اهل معصیت بوده است؛ سپس در اثر این شکسته حالی خداوند متعال گناه را به عبادت تبدیل می کند (یبدل السیئات بالحسنات). بازگشت و شکستگی حر شکستگی حر او را به مقام سایر شهدا رسانده است. حر کمی دور از جوار حضرت آرمیده، اما باب الورود امام حسین است و در هنگام ورود و خروج به حرم امام حسین علیه السلام از کنار قبر او می گذرند. حر پس از شکستگی اولین کسی بود که به شهادت رسید و این نشان از عظمت اقدام او دارد، زیرا امام حسین علیه السلام به سادگی کسی را نمی پذیرفتند. وقتی امام به یارانش فرمود دشمن باشما کاری ندارد، دست زنان و فرزندانتان را بگیرید و بروید و به آنها برسید یاران امام مضطرب و نگران بودند که مبادا امام ما را نخواهد. در نظر گرفتن ولی خدا در کارها مردم ژاپن برای خود سه خانه دارند؛ خانه ای که در آن زندگی می کنند، کارخانه ای که در آن کار می کنند و کشورشان؛ یعنی در همه ی کارها علاوه بر منفعت شخصی منفعت کشورشان را نیز در نظر می گیرند. حال باید دید ما چقدر در کارهایمان منافع ولی خدا را در نظر می گیریم؟ انسان نباید با کارهایش سبب تضعیف ولی خدا گردد. حضرت می فرمودند: مایه ی ننگ ما نباشید، مایه ی زینت ما باشید. اگر انسان عده ای را از ولی خدا دور کرده باشد شکسته حالی او را نجات می دهد.

ذکر مصبت : سفیر امام ای یاد گار احمد مختار یا حسین ای جان شیرین حیدر کرار یا حسین من مسلمم سفیر تو بر کوفیان دون این سان شدم حقیر و گرفتار یا حسین مولا نیا به کوفه که از این کوفیان کسی بر عهدخویش وفادار نیست یا حسین مسلم می گوید: حسین جان من از هیچ چیز نگران نیستم، تنها از این نگرانم که در ماموریت خود موفق نبودم، ای کاش نامه نمی نوشتم و تورا به کوفه دعوت نمی کردم. نیا به کوفه که از این کوفیان کسی بر عهد خویش وفادار نیست یا حسین آن دست ها که جانب مسلم دراز شد از بهر بیعت با مسلم یا حسین روزی نرفته بود که بر کف گرفته سنگ بر من زنند از در و دیوار یا حسین ز آن وعده ها و دعوت ایشان نیافتم دیگر به غیر حیله و آزار یا حسین در روز روشنم همه گشتند یار لیک یک یاورم نماند شب تار یا حسین مسلم از خانه ی هانی خارج شد. مردم را به مبارزه دعوت کرد و چهار هزار نفر از آن هفده هزار نفر آمدند. اما تهدیدها و تطمیع ها و لذت ها آنان را از مسلم جدا نمود. پس از نماز مغرب از مسجد بیرون آمد و در کوفه تنهای تنها مانده بود. او در طول این مدت برای خود خانه و منزلی تهیه نکرده بود و حتی برای مخارج شخصی خود قرض کرده بود. با این که اموال فراوانی به طرف او آمده بود، اما همه را صرف تامین و تهیه سلاح و جنگ ودفاع از امام حسین کرد. حال مسلم به کجا برود؟ در کوفه بماند تا دستگیرش کنند یا به خانه ی هانی برود؟ خانه ی هانی در محاصره است. مسلم در کوچه ها سرگردان بود تا اینکه بانویی او را مهمان نمود، شب را در خانه ی او به سر برد، اما هنوز صبح نشده بود که دید در محاصره ی دشمن است. از سنگر بیرون آمد و شروع به مبارزه کرد تا مبادا تهدید دشمن میزبانش را نیز تهدید کند. به گونه ای جنگید که برای دستگیری او چاره ای نداشتند جز اینکه سر راهش کمین بگذارند و به این وسیله دستگیرش کنند. او را به دار الاماره آوردند. مسلم تشنه بود و طلب آب کرد، آب را به دهان نزدیک نمود، اما آب خون آلود شد و برای بار دوم و سوم همین امر تکرار شد. مسلم فهمید باید تشنه از این جهان برود و با خود فرمود اگر آب روزی تو می بود چنین نمی شد. آری، سفیر حسین باید مانند امام خویش باشد. تشنه لب وارد شد و با کمال شهامت به ابن زیاد سلام نکرد. گفتند چرا به امیر سلام نمی کنی؟ فرمود: او امیر شماست و امیر من نیست. امیر من امام حسین علیه السلام است. وقتی بالای بام رفت بر امام حسین سلام کرد و مانند امام حسین سر از بدنش جدا کردند و بدنش را از بالای بام در کوچه ها انداختند. ای وای کامم ز آب خشک و به خون لبم تر است جسمم ز تیغ و نیزه به دو صد پاره یا حسین سخنران استاد میرباقری

ازدواج با کنیز 💠 حضرت امام زین العابدین علیه السلام کنیزی داشت. او را در راه خدا آزاد کرد و سپس وی را به همسری قانونی خود درآورد و با او ازدواج کرد. جاسوس مخصوص خلیفه، این جریان را برای عبدالملک مروان گزارش داد. عبدالملک به حضور حضرت زین العابدین علیه السلام نامه تندی به این مضمون نوشت: به اطلاع من رسیده است که با کنیز آزادکرده خود، ازدواج نموده اید؛ با آن که می دانستید در خاندان قریش، زنان وزین و با شخصیتی وجود داشت که ازدواج با آنها باعث مجد و عظمت شما می شد و فرزندان نجیب و شایسته ای می آوردند. شما با این ازدواج، نه بزرگی خود را در نظر گرفتی و نه حیثیت فرزندان خویش را مراعات کردی! حضرت سجاد علیه السلام در جواب نوشت: نامه شما که حاوی نکوهش من در ازدواج کنیز آزادشده ام بود، رسید. نوشته بودید که در زنان قریش کسانی هستند که ازدواج با آنها سبب افتخار من و مایه پدید آمدن فرزندان نجیب است. بدانید فوق مقام رفیع رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم مقامی نیست و کسی در شرف و فضیلت بر آن حضرت فزونی ندارد. یعنی ازدواج با خانواده قریش برای فرزندان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم باعث مجد و عظمت نخواهد شد. ما هرگز به دگران افتخار نمی کنیم. کنیزی داشتم برای رضای خدا آزاد کردم تا از اجر الهی برخوردار شوم. سپس وی را بر طبق قانون اسلام به همسری خود درآوردم. او زنی شریف و با ایمان، متقی و پرهیزگار است. کسی که در دین خدا به پاکی و نیکی قدم برداشته، فقر گمنامی یا سابقه کنیزی، به شخصیت او ضرر نمی زند. اسلام، اختلافات طبقاتی را محو کرد. اسلام، پستی های موهوم را از میان برد و نقایص را با تعالیم عالیه خویش جبران کرد. اسلام ریشه های ملامت و سرزنش های دوران جاهلیت را از بیخ و بن برانداخت. فلا لؤم علی امری ء مسلم انما اللؤم لؤم الجاهلیة و السلام؛ بر یک مرد مسلمان که وظایف خود را به درستی انجام می دهد، ملامت نیست. ملامت شایسته کسانی است که اندیشه های نادرست در مغز می پرورند و همچنان مانند دروان جاهلیت فکر می کنند. عبدالملک نامه حضرت سجاد علیه السلام را خواند. مضامین محکم نامه، روحش را فشرد. آنگاه نامه را به طرف فرزند جوانش، سلیمان بن عبدالملک که در مجلس نشسته بود، افکند که بخواند. پسر جوان وقتی نامه را خواند، برافروخته و خشمگین شد. نتوانست خود را نگاه دارد. با ناراحتی به پدر گفت که حضرت سجاد علیه السلام با پیوندی که به رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم دارد، سخت بر شما افتخار کرده و صریحا برتری و مزیت خویش را خاطرنشان نموده است. عبدالملک گفت: فرزند! این مطلب را فراموش کن، و از آن سخنی به میان نیاور! زبان گویای بنی هاشم سنگ سخت را می شکند و امواج دریا را می شکافد. فرزند عزیز! چیزی که سایر مردم را پست و کوچک می سازد، برای علی بن الحسین علیه السلام مایه رفعت و عظمت می شود. حضرت سجاد علیه السلام در پاسخ نامه عبدالملک به مقام شامخ نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و افتخار فرزندان عزیز آن حضرت اشاره کرد و ضمنا به طور کنایه و غیر مستقیم عبدالملک مروان را در سخن جاهلانه اش ملامت نمود و اندیشه نادرستش را از بقایای افکار مطرود و محکوم دوران جاهلیت معرفی کرد. بدیهی است دریافت چنین نامه ای برای عبدالملک و پسرش بسیار سنگین و ناراحت کننده بود. عبدالملک نمی بایست از اول به علی بن الحسین علیه السلام نامه انتقادآمیز بنویسد و بی جهت عمل صحیح و قانونی آن حضرت را مورد اعتراض و خرده گیری قرار دهد. اکنون که نامه نوشته و به این عمل نادرست مبادرت کرده است، باید خود را برای دریافت پاسخ محکم و متقن آن جناب آماده نماید و به عوارض نوشته نابجای خویش تن در دهد. عبدالملک که دوران جوانی را پشت سر گذارده است، عبدالملک که با گذشت زمان، عقلش به رشد طبیعی خود رسیده و از حوادث روزگار به مقدار قابل ملاحظه ای تجربه آموخته است، تا اندازه ای بر احساسات خویش مسلط است و می تواند خود را از هیجان های بی مورد و خطرناک نگاه دارد. ولی فرزند جوانش که اکنون دوران شباب را طی می کند و هنوز به رشد عقلی نرسیده و سرد و گرم جهان را ندیده است، بعید به نظر می رسد که بتواند خویشتن دار باشد و در مواقع تحریک احساسات، از تندروی و تصمیم های ناروا برکنار ماند. پاسخ قاطع حضرت سجاد علیه السلام به پدر و پسر، ضربه روحی زد و هر دو از مضمون نامه آن حضرت ناراحت و رنجیده خاطر شدند. با این تفاوت که پدر کارآزموده و تجربه دیده، هیجان های خود را پنهان نگاه داشت و چیزی نگفت، ولی پسر جوان و کم تجربه نتوانست خود را نگاه دارد و مراتب ناراحتی و هیجان خویش را به زبان آورد. اگر اختیار در دست پسر نادان و کوتاه فکر می بود، برای ارضای احساسات برانگیخته خود انتقام می گرفت.