از قرآن کریم استفاده می شود که یکی از موجبات غفلت و فراموشی از یاد خدا، استهزاء و تحقیر مؤمنان است، زیرا بندگان مؤمن، مظاهر دین و مفاخر شریعت سید مرسلین اند و بی اعتنایی به مقام و منزلت آنان موجب سلب توفیق و باعث تاریکی دل می شود و سر انجام انسان را با دوزخیان گمراه، همراه و همنشین می سازد. خداوند متعال در کتابش آن گاه که وخامت حال دوزخیان و کیفیت بازپرسی از آنان را ترسیم و تشریح می کند و به جزع و فزع آنان برای بیرون آمدن و نجات از عذاب دردناک و سوزان دوزخ اشاره و با جمله «... اخْسَئُوا فِیهَا وَلا تُکلِّمُونِ »؛ (23: 108) به آنها پاسخ می دهد. و سپس می فرماید: “إِنَّهُ کانَ فَرِیقٌ مِنْ عِبَادِی یقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَیرُ الرَّاحِمِینَ فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیا حَتَّی أَنْسَوْکمْ ذِکرِی وَکنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَکونَ إِنِّی جَزَیتُهُمُ الْیوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ؛ (23: 109 – 111) این شما بودید که وقتی گروهی از بندگان من می گفتند:

پروردگارا ما ایمان آورده ایم، ما را بیامرز و بر ما ترحّم فرما که تو بهترین رحم کنندگانی» آنها را به باد مسخره گرفتید تا آنجا که مرا بکلی فراموش کرده بودید و تنها کارتان این بود که بر آن خدا پرستان خنده می کردید. اما امروز من به آنان به خاطر صبر و استقامتشان پاداش (نیک ) می دهم، که تنها آنان پیروز و رستگارند.” حال که معلوم شد یکی از موجبات غفلت و فراموشی از ذکر خدا استهزای مؤمنان و بی احترامی به آنان است، باید دانست که اگر کسی با همین حال از دنیا برود و توبه نکند زندگی سخت و طاقت فرسایی در انتظار اوست و در روز قیامت کور و نا بینا وارد محشر شده و مشمول رحمت الهی واقع نخواهد شد، چنان که می فرماید:

وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکا وَنَحْشُرُهُ یوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمَی قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَی وَقَدْ کنْتُ بَصِیرًا قَالَ کذَلِک أَتَتْک آیاتُنَا فَنَسِیتَهَا وَکذَلِک الْیوْمَ تُنْسَی ؛ (20: 124 – 126)  هر کس از یاد من روی گرداند برای او زندگی سخت و تنگی خواهد بود و روز قیامت او را نابینا محشور می کنیم. او می پرسد: پروردگارا چرا مرا نابینا محشور کردی با این که من در دنیا بینا بودم؟ خدا در پاسخ می گوید: این به خاطر آن است که آیات ما به تو رسید ولی تو آنها را بکلی فراموش کردی و به کیفر آن امروز تو فراموش خواهی شد (ما تو را فراموش می کنیم ).” فردا نوبت مؤمنان است قرآن کریم در جای دیگر می فرماید: “کسانی که در دنیا افراد با ایمان را مسخره می کنند و با خنده های تمسخر آمیز و تحقیر کننده از کنارشان می گذرند و با اشاره های چشم و ابرو آنان را به مسخره می گیرند و از این کار (زشت ) خود اظهار سرور و خوشحالی نموده و به آن مباهات می کنند و... باید بدانند که فردا نوبت مؤمنان است که بر آنها بخندند.” اینک متن آیات: “ انَّ الَّذینَ اجْرَمُوا کانُوا مِنَ الَّذینَ امَنُوا ادامه👇👇

یضْحَکونَ؛(83: 29)  مجرمان و بد کاران همیشه در دنیا به مؤمنان می خندیدند.” “ وَ اذا مَرُّوا بِهِمْ یتَغامَزُونَ؛(83: 30)  و هنگامی که از کنار مؤمنان می گذرند با اشاره های چشم و ابرو آنها را مسخره می کنند. “ “ وَ اذَا انْقَلَبُوا الی اهْلِهِمُ انْقَلبُوا فَکهینَ؛(83: 31)  و هنگامی که به سوی خانواده خود باز می گردند مسرور و خندانند.” “ وَ اذا رَاوْهُمْ قالُوا انَّ هؤُلاءِ لَضالُّون؛(83: 32)  و هنگامی که آنها را (: مؤمنان را) می دیدند می گفتند این ها گمراهانند.” “ وَ ما ارْسِلُوا عَلَیهِمْ حافِظینَ؛(83: 33) در حالی که آنها هرگز مأمور مراقبت و متکفّل آنان (: مؤمنان ) نبودند.” “ فَالْیوْمَ الَّذینَ امَنُوا مِنَ الْکفّارِ یضْحَکونَ؛(83: 34) ولی امروز مؤمنان به کافران می خندند. “ “ عَلی الارائِک ینْظُرُونَ؛(83: 35) در حالی که بر تخت های مزین بهشتی نشسته اند و نگاه می کنند. “ سپس به عنوان طعن و تمسخر گفته می شود: “ هَلْ ثُوِّبَ الْکفّارُ ما کانُوا یفْعَلُون؛(83: 36) آیا کافران پاداش اعمالشان را گرفتند؟”  خلاصه این که سخریه و استهزاء نوعی عیب جویی است و سزاوار نیست انسان برای این که عده ای را بخنداند مرتکب این گناه شود و دیگران را تحقیر کند و کسانی که مردم را مسخره می کنند به خود مغرورند و همین غرور و خودبینی آنان سبب می شود که افراد مؤمن و متدین را به چشم حقارت بنگرند و در نتیجه برای خود عذابی سخت و دردناک آماده کنند که نمونه ای از آن در آیات فوق از نظرتان گذشت.

یاوه سرایی و خسران ابدی: معصوم ـ علیه السلام ـمی فرماید: “کسانی که از راه غیبت، تهمت، اهانت و تحقیر مردم، دیگران را می خندانند باید بدانند که در روز قیامت از خاسران و زیانکارانند. “ امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: “کان بالمدینه رجل بطّال یضحک النّاس منه فقال قد أعیانی هذا الرّجل أن أضحکه (یعنی علی بن الحسین) قال: فمرّ علی ـ علیه السلام ـ و خلفه مولیان له قال: فجاء الرّجل حتّی انتزع ردائه من رقبته، ثمّ مضی، فلم یلتفت إلیه علی ـ علیه السلام ـ فاتّبعوه و أخذوا الرّداء منه فجاؤا به فطرحوه علیه، فقال لهم، من هذا؟ فقالوا: هذا رجل بطّال یضحک أهل المدینه فقال: قولوا له إنّ للّه یوما یخسر فیه المبطلون؛ در شهر مدینه مردی پست و فرومایه بود که کار او فقط هرزه گویی و خنداندن مردم بود. یک روز گفت که این مرد (یعنی علی بن الحسین) مرا عاجز کرده است زیرا تا کنون نتوانسته ام او را بخندانم. (منتظر فرصتی بود) تا این که روزی امام سجاد ـ علیه السلام ـ به همراه دو تن از خدمت گزاران خود می گذشت. او نیز (فرصتی به دست آورد) و عبای آن حضرت را از دوش مبارکش کشید و رفت. امام هیچ گونه اعتنایی به او نکرد. کسانی که آنجا بودند رفتند و ردای امام سجاد ـ علیه السلام ـ را از او گرفته و بر دوش مبارک آن بزرگوارانداختند

امام ـ علیه السلام ـ پرسید: این شخص که بود؟ گفتند: او مرد هرزه گو و خوشمزه ای است که مردم مدینه را می خنداند. فرمود: به او بگویید خدا را روزی است که در آن روز یاوه سرایان زیان کار خواهند شد.” به هر حال، تردیدی نیست که این گونه افراد در روز قیامت گرفتار انواع عذاب و شکنجه خواهند شد و همان گونه که در دنیا مؤمنان را مسخره می کردند و می خندیدند اهل ایمان نیز در روز قیامت بر آنها می خندند. پیامبر اکرم ـ صلّی اللّه علیه و آله و سلم ـ فرمود: “إنّ المستهزئین بالنّاس یفتح لأحدهم باب من الجنّة فیقال هلمّ هلمّ فیجی ء بکربه و غمّه فاذا أتاه اغلق دونه ثمّ یفتح له باب اخر فیقال هلمّ هلمّ فیجی ء بکربه و غمّه فاذا أتاه اغلق دونه فما یزال کذلک حتّی إنّ الرّجل لیفتح له الباب فیقال له هلمّ هلمّ فلا یأتیه؛ در روز قیامت کسانی را که در دنیا مردم را مسخره می کردند می آورند و دری از بهشت به روی آنان می گشایند و به آنها می گویند بیایید بیایید. آنها با آن همه سختی و ناراحتی به پیش می آیند و همین که نزدیک در می رسند در به روی آنها بسته می شود. سپس در دیگری به روی آنها باز می شود و گفته می شود شتاب کنید

شتاب کنید. این بار نیز آنها با ناراحتی حرکت می کنند و همین که نزدیک این در می روند آن نیز بسته می شود و همین طور این کار تکرار می شود تا جایی که نا امید می شوند و سر انجام دیگر به سوی هیچ دری نمی روند. در اینجا مؤمنان که ساکنان بهشت اند به آنها نظاره می کنند به آنان می خندند.” نتیجه بحث با توجه به مطالبی که گفته شد افراد متعهّد و مؤمن باید از این رفتار زشت و ناپسند از دو جهت دوری جویند: 1- آن که هرزگی و مسخرگی بالطبع زشت است. 2- آن که موجب گناه کبیره دیگر (یعنی غیبت) نیز می شود. پروردگارا ما را از لغزش ها محفوظ دار.در قرآن کریم پنج معیار برای فضیلت و برتری میان افراد بشر ذکر شده است که عبارت است از: الف. تقوا که فرمود: «انَّ اکرَمَکمْ عِنْدَ اللّهِ اتْقیکمْ...» (حجرات - 13): بهترین شما با تقواترین شما است...

ب. عقل و تعقّل (بکارگیری عقل) که خمیر مایه سایر ارزش ها است و آیات فراوانی از قرآن کریم بر آن گواهی می دهد. ج. جهاد در راه خدا، چنانکه می فرماید: « لا یسْتَوِی الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ غَیرُ أُولِی الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِینَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ عَلَی الْقَاعِدِینَ دَرَجَةً وَکلا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَی وَفَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَی الْقَاعِدِینَ أَجْرًا عَظِیمًا »(نساء - 95). افراد با ایمانی که بدون بیماری و ناراحتی از جهاد باز نشستند با مجاهدانی که در راه خدا با مال و جان خود جهاد کردند یکسان نیستند. خداوند مجاهدانی را که با مال و جان خود جهاد کردند بر قاعدان برتری بخشیده و به هر یک از این دو دسته (به نسبت اعمال نیکشان ) خداوند وعده پاداش نیک داده و مجاهدان را بر قاعدان برتری و پاداش عظیمی بخشیده است. د. ایمان. ه. علم و دانش. علم و ایمان دو معیار اساسی و دو رکن شجره طیبه فضیلت و انسانیت است.  قرآن کریم در این باره می فرماید: «... یرْفَعِ اللّهُ الَّذینَ امَنُوا مِنْکمْ وَ الَّذینَ اوتُوا الْعِلْمَ دَرَجاتٍ... » (مجادله - 11). ... خداوند به آنها که ایمان آورده و بهره ای از علم دارند درجات بزرگی ارزانی می دارد....

ولی باید دانست که در میان تمام ارزش ها تقوا از همه بالاتر است بلکه تقوا اساس و پایه تمام ارزش ها است زیرا بدون داشتن تقوا نه علم کارساز است و نه جهاد راهگشا و نه عقل راهنما و نه ایمان می تواند انسان را به سر منزل مقصود برساند. در زمینه تقوا است که عقل حقایق را درک می کند و علم حلال مشکلات می شود. این همه تعریف و تشویق و ستایش از علم مشروط به آن است که هدف از تعلیم و تعلّم شناخت حقیقت و آگاهی به مسئولیت و خدمت به بندگان خدا و تحصیل خشنودی پروردگار متعال باشد، وگر نه نتیجه علم همان خواهد شد که مولوی می گوید: بد گهر را علم و فن آموختن دادن تیغ است دست راهزن تیغ دادن در کف زنگی مست به که آید علم ناکس را به دست علم و مال و منصب و جاه و قران فتنه آمد در کف بد گوهران (مثنوی، دفتر چهارم، ص 693.)

رخدادهای روز هشتم محرم‌الحرام 🏴به گلِ دشت نینوا صلوات 🏴به نکو شبه مصطفی صلوات 🏴به علی اکبر، عزیز حسین(ع) 🏴آنکه شد کشته از جفا صلوات   🏴الّلهُمَّ       🏴صلّ             🏴علْی                🏴محَمَّدٍ                   🏴وآلَ               🏴محَمَّدٍ         🏴وعَجِّل 🏴فرَجَهُم 🏴الّلهُمَّ       🏴صلّ             🏴علْی                🏴محَمَّدٍ                   🏴وآلَ               🏴محَمَّدٍ         🏴وعَجِّل   🏴فرَجَهُم   🏴الّلهُمَّ       🏴صلّ             🏴علْی                🏴محَمَّدٍ                   🏴وآلَ               🏴محَمَّدٍ           🏴وعَجِّل       🏴فرَجَهُم