300 ثواب صدقه النهار   ثواب صدقه روز   حديث : 1 حدثنى محمد بن الحسن رضى الله عنه قال حدثنا محمد بن الحسن الصفار عن احمد بن محمد عن الحسن بن على بن فضال عن ابى جميله عن عمرو بن خالد قال سمعت ابا عبدالله عليه السلام يقول ان صدقه النهار تميث الخطيئه كما يميث الماء الملح و ان صدقه الليل تطفى غضب الرب . ترجمه : 1. راوى مى گويد از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: صدقه دادن در روز گناه را حل مى كند، همانگونه كه آب نمك را حل مى كند. و صدقه دادن در شب خشم پروردگار را از بين مى برد. حديث : 2 ابى رحمه الله قال حدثنا على بن الحسين السعد آبادى عن احمد بن ابى عبدالله عن ابيه عن سعدان بن مسلم عن معلى بن خنيس قال خرج ابو عبدالله عليه السلام فى ليله قدر رشت السماء و هو يريد ظله بنى ساعده فاتبعته فاذا هو قد سقط منه شى فقال بسم الله اللهم رد علينا قال فاتيته فسلمت عليه فقال انت معلى قلت نعم جعلت فداك فقال لى التمس ‍ بيدك فما وجدت من شى فادفعه الى قال فاذا انا بخبز منتثر فجعلت ادفع اليه ما وجدت فاذا انا بجراب من خبز فقلت جعلت فداك احمله عنك فقال لا انا اولى به منك و لكن امض معى قال فاتينا ظله بنى ساعده فاذا نحن بقوم نيام فجعل يدس الرغيف و الرغيفين تحت ثوب كل واحده منهم حتى اتى على آخرهم ثم انصرفنا فقلت جعلت فداك يعرف هولاء الحق فقال لو عرفوا الصدقه فان الرب تبارك و تعالى يليها بنفسه و كان ابى اذا تصدق بشى وضعه فى يد السائل ثم ارتده منه فقبله و شمه ثم رده فى يد السائل و ذلك انها تقع فى يد الله قبل ان تقع فى يد السائل فاحببت ان اناول م وليها الله تعالى ان اذا ناولها الله وليها ان صدقه الليل تطفى غضب الرب و تمحو الذنب العظيم و تهون الحساب و صدقه النهار تثمر المال و تزيد فى العمر ان عيسى بن مريم عليهماالسلام لما ان مر على شاطى البحر القى بقرص من قوته فى الماء فقال له بعض الحورالعين يا روح الله و كلمته لم فعلت هذا فانما هو من قوتك قال فعلت هذا لتا كله دابه من دوب الماء و ثوابه عندالله عزوجل لعظيم . ترجمه : 2. معلى بن خنيس مى گويد: از امام صادق عليه السلام در يك شب بارانى از منزل خارج شد و من بدنبال او رفتم . در بين راه چيزى از دست آن حضرت عليه السلام افتاد. در پى آن گفت ، بسم الله . خدايا آن را به من بازگردان . من نزد او رفته و سلام كردم . فرمودند: معلى هستى ؟ عرض كردم : بله . فدايت گردم فرمودند: جستجو كن هر چه ديدى به من بده . من نيز آنچه را مى يافتم به او مى دادم . ديدم كيسه اى نان به همراه دارد. عرض كردم . فدايت گردم بگذاريد بجاى شما من آن را بياورم . فرمودند: نه من سزاوارتر از تو هستم ، ولى با من بيا. با هم به سايبان (بنى ساعده ) رفتيم . در آن جا عده اى خوابيده بودند. آن حضرت عليه السلام يك يا دو نان زير لباس هر كدام از آنان گذاشت . در بازگشت به آن حضرت عليه السلام عرض كردم : فدايت گردم آيا مذهب آنها حق بود (شيعه بودند)؟ فرمودند: اگر مذهب آنها حق بود، نمك غذايشان را هم برايشان مى آوردم . خداوند هر چيزى كه آفريد ذخيره كننده اى دارد، مگر صدقه كه خود سرپرست آن است . و پدرم هنگامى كه صدقه اى مى داد، ابتدا آن را در دست سائل قرار مى داد، سپس ‍ آن را مى گرفت ، مى بوسيد و مى بوييد، آنگاه دو بار ه آن را به سائل مى داد. و اين كار بدين جهت بود كه صدقه قبل از اين كه به دست سائل برسد به دست خداوند مى رسد. و دوست دارم آنچه به دست خدا رسيده است به دست من برسد زيرا صدقه پس از اينه كه به دست خدا رسيد، به دست سائل مى رسد. و همانا صدقه دادن در شب خشم خداوند را از بين مى برد. و عمر را طولانى مى نمايد. همانا حضرت عيسى عليه السلام زمانى كه از ساحل دريا مى گذاشت ، نانى را كه غذايش بود، به دريا انداخت . يكى از يارانش عرضه داشت : اى روح الله و كلمه الله چرا چنين كرديد؟ اين مقدارى از غذايت بود. فرمودند: اين كار را كردم تا جنبده اى از جنبندگان آب ان را بخورد و ثواب آن نزد خداوند بزرگ است .

299 ثواب صدقه الليل .   ثواب صدقه شب .   حديث : 1 حدثنى حمزه بن محمد رضى الله عنه قال حدثنا على بن ابراهيم عن ابيه عن ابن فضال عن عبدالله بن سنان عن ابى عبدالله عليه السلام قال الصدقه بالليل تدفع ميته السوء و تدفع سبعين نوعا من البلاء ترجمه : 1. امام صادق عليه السلام فرمودند: صدقه دادن در شب مرگ بد و هفتاد نوع بلا را دور مى كند. حديث : 2 ابى رحمه الله عن سعد بن عبدالله عن احمد بن ابى عبدالله عن ابيه عن الحسين بن مخلد عن ابان الاحمر عن ابى اسامه عن ابى عبدالله عليه السلام قال كان على بن الحسين عليهماالسلام يقول صدقه الليل تطفى غضب الرب . ترجمه : 2. امام صادق عليه السلام نقل مى نمايند كه امام زين العابدين عليه السلام فرمودند: صدقه دادن در شب خشم پروردگار را از بين مى برد.

روز آدینه مان پربرکت با ذکر صلوات 🌸اللّهُمَّ ✨🌸صَلِّ ✨✨🌸عَلَی ✨✨✨🌸مُحَمَّدٍ ✨✨✨✨🌸وَ آلِ ✨✨✨✨✨🌸 مُحَمَّدٍ ‌ ‎‌‌‌

عمریست که ما دست به دامان حسینیم در مجلس روضه همه مهمان حسینیم چون عشق حسین بن علی راه نجات است پس تا به ابد مست و پریشان حسینیم بیمار فقط در طلب لطف طبیب است ما منتظر نسخه ی درمان حسینیم ما را نبود واهمه از آتش دوزخ وقتی همگی گوش به فرمان حسینیم فردوس برین خانه ی عشاق حسین است صدشکر که ما جزو محبان حسینیم دیوانه شدیم از نمک سفره ی ارباب آباد از آنیم که ویران حسینیم... السلام علیڪ یااباعبدالله الحسین❤️ سلام صبحتون بخیر

برکت دعای امام سجاد(علیه السلام) در نماز شب: بارالها؛ به تو توسل می جوییم و از تو درخواست مى کنیم به خاطر حقی که مخصوص او قراردادی و مخصوص جدش رسول خودت و مخصوص پدرش علی و مادرش فاطمه، آن اهلبیت رحمت قرار دادی؛ رزق و روزی ما را که پابرجایی زندگی مان و اصلاح امور خانواده مان به آن بستگی دارد، افزون گردان. البلدالامین/ص46 #دریافت_روزانه_حدیث #افزایش_برکت_و_روزی

خودسازی(هوس زودگذر) امام عسکری علیه السلام: دلها هوس هایى زودگذر دارند و خردها بازدارندگی و در تجربه ها دانشی نوست و عبرت گیرى، تو را ره می نماید. کافی/ج8/ص22/ح4 برای کنترل دل باید از عقل و خرد، تجربه و عبرت بهره برد تا در چاه غفلت و گناه نیفتیم. #احادیث_روزانه

🌺 آداب معاشرت 🌺 💠 امام باقر علیه السلام : چهار صفت در هر که باشد خداوند او را در بالاترین اتاقهای اعلا علیین ساکن کند: ـ کسی که به یتیمی پناه دهد و برای او به منزله پدر مهربان باشد ـ کسی که بر ضعیفان رحم و به ایشان کمک نماید ـ کسی که مال خود را صرف پدر و مادر کند و با ایشان مدارا نماید و ایشان را آزرده نکند ـ کسی که با بنده (زیر دست)خود تندی نکند و کاری که بر او دشوار باشد به او نفرماید. 📚 حلیه المتقین/فصل اول/ح19 #آداب_معاشرت #کلام_بزرگان

💠 در سفر اجباری امام باقر(ع) به شام پيش از آنكه پيشواى پنجم شهر دمشق را ترك گويد، فرصت بسيار مناصبى پيش آمد كه امام براى بيدار ساختن افكار مردم و معرفى عظمت و مقام علمى خود بخوبى از آن استفاده نمود و افكار عمومى شام را منقلب ساخت. ماجرا از اين قرار بود: هشام دستاويز مهمى براى جسارت بيشتر به پيشگاه امام پنجم در دست نداشت، ناگزير با مراجعت آن حضرت به مدينه موافقت كرد. هنگامى كه امام(ع) همراه فرزند گرامى خود از قصر خلافت خارج شدند، در انتهاى ميدان مقابل قصر با جمعيت انبوهى روبرو گرديد كه همه نشسته بودند. امام از وضع آنان و علت اجتماعشان جويا شد. گفتند: اينها كشيشان و راهبان مسيحى هستند كه در مجمع بزرگ ساليانه خود گردآمده اند و طبق برنامه همه ساله منتظر اسقف بزرگ مى باشند تا مشكلات علمى خود را از او بپرسند. امام(ع) به ميان جمعيت تشريف برده و به طور ناشناس در ان مجمع بزرگ شركت فرمود. اين خبر فوراً به هشام گزارش داده شد. هشام افرادى را مامور كرد تا در انجمن مزبور شركت نموده از نزديك ناظر جريان باشند. طولى نكشيد اسقف بزرگ كه فوق العاده پير و سال خورده بود، وارد شد و با شكوه و احترام فراوان، در صدر مجلس قرار گرفت. آن گاه نگاهى به جمعيت انداخت، و چون سيماى امام باقر(ع) توجه وى را به خود جلب نمود، رو به امام كرد و پرسيد: - از ما مسيحيان هستيد يا از مسلمانان؟ - از مسلمانان. - از دانشمندان آنان هستيد يا افراد نادان؟ - از افراد نادان نيستم! - اول من سوال كنم يا شما مى پرسيد؟ - اگر مايليد شما سوال كنيد. - به چه دليل شما مسلمانان ادعا مى كنيد كه اهل بهشت غذا مى خورند و مى آشامند ولى مدفوعى ندارند؟ آيا براى اين موضوع، نمونه و نظير روشنى در اين جهان وجود دارد؟ - بلى، نمونه روشن آن در اين جهان جنين است كه در رحم مادر تغذيه مى كند ولى مدفوعى ندارد! - عجب! پس شما گفتيد از دانشمندان نيستيد؟! - من چنين نگفتم، بلكه گفتم از نادانان نيستم! - سوال ديگرى دارم. - بفرماييد. - به چه دليل عقيده داريد كه ميوه ها و نعمت هاى بهشتى كم نمى شود و هر چه از آنها مصرف شود، باز به حال خود باقى بوده كاهش پيدا نمى كنند؟ آيا نمونه روشنى از پديده هاى اين جهان را مى توان براى اين موضوع ذكر كرد؟ - آرى، نمونه روشن آن در عالم محسوسات آتش است. شما اگر از شعله چراغى صدها چراغ روشن كنيد، شعله چراغ اول به جاى خود باقى است و از آن به هيچ وجه كاسته نمى شود!... ...اسقف هر سوال و مشكلى به نظرش مى رسيد، همه را پرسيد و جواب قانع كننده شنيد و چون خود را عاجز يافت، بشدت ناراحت و عصبانى شد و گفت: «مردم! دانشمند والا مقامى را كه مراتب اطلاعات و معلومات مذهبى او از من بيشتر است، به اينجا آورده ايد تا مرا رسوا سازد و مسلمانان بدانند پيشوايان آنان از ما برتر و بهترند؟! به خدا سوگند ديگر با شما سخن نخواهم گفت و اگر تا سال ديگر زنده ماندم، مرا در ميان خود نخواهيد ديد!» اين را گفت و از جا برخاست و بيرون رفت!(۸) 📚 پی نوشتها: ۱.حرعاملی، وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۵۱۱. ۲.شُعَب الإيمان،ج۳،ص۳۷۵. ۳.مصباح المتهجّد،ص ۷۹۷. ۴.من لا يحضره الفقيه، ج ۲، ص۹۲ ۵.وسائل الشیعة، ج ۷، ص۳۵۵. ۶.روضه الواعظین ج۲ص۴۰۲ ۷.إرشاد القلوب،ج۱ ،ص۳۱ ۸.سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی، ص۳۴۱

💠✍اهمیت دعای دیگران 🔖 امیر المؤمنین علیه السلام فرمودند: ﴿ لا تَستَحقِرُوا دعوةَ أحدٍ، فإِنَّه يُستَجابُ لليهوديِّ فيكُم، ولا يُستجابُ لَهُ في نفسِه﴾؛ دعای هیچ کس را نا چیز مشمار که [حتی] دعای یهودی در حقّ خودش مستجاب نمی شود، اما دربارۀ شما به اجابت می‌رسد. 👈 بحار الأنوار، ج ۹۳، ص۲۹۴.

📙فضیلت ملایمت در روایات ✍پیامبر خدا صلی اللّه علیه و آله و سلم فرمودند:ملایمت و مهربانی با هیچ چیز همراه نشد، جز این که آن را آراست، و از هیچ چیز برداشته نشد، مگر این که آن را زشت کرد. 🔺الكافي، ج ۲، ص ۱۱۹، ح ۶. ✍هیچ دو نفری با هم رفاقت نکنند، جز این که اجر آن کس بیش تر و نزد خداوند عز و جل محبوب تر است که با رفیقش ملایم تر باشد. 🔺الكافي، ج ۲، ص ۱۲۰، ح ۱۵. ✍حضرت علی علیه السلام فرمودند: ﴿ الرِّفقُ مِفتاحُ النَّجاحِ﴾؛ ملایمت و مهربانی کلید کامیابی است. 🔺غرر الحكم، ح ۲۹۴ ✍امام باقر علیه السلام فرمودند: ﴿ إِنَّ لِكُلِّ شَيْ ءٍ قُفْلًا وَ قُفْلُ الْإِيمَانِ الرِّفْقُ﴾؛ همانا برای هر چیزی قفلی است و قفل ایمان ملایمت است. 🔺الکافی، ج ۲، ص۱۱۸، ح ۱ ✍امام کاظم علیه السلام فرمودند: ﴿ الرِّفقُ نِصفُ العَیشِ﴾؛ ملايمت و مهربانی نیمی از زندگی است. 🔺الكافي، ج ۲، ص ۱۲۰، ح ۱۱.

آیت الله دستغیـب بـه سـه گنـاهـی اشـاره می کننـد کـه برای انســان عــاقبـت بـه شـری میـــاره.

💠🔖مقایسه نکنیم ✍زندگى در اين دنيا براى هيچ كس كامل نيست. بدون شك، زندگى «داشته ها» و «نداشته ها»ى فراوانى دارد. اگر انسان به داشته هاى خود توجّه كند و از آنها لذّت ببرد، راحت تر مى تواند نداشته‌ها را تحمّل كند. اما اگر كسى داشته هاى خود را نبيند، زندگى را يكسره محروميت مى داند و در آن، هيچ نقطه اميدى نمى يابد و همه زندگى، يكپارچه براى او سختى و تلخى است و واقعا چنين زندگى اى را نمى توان تحمّل كرد. لذا بردبارى نيز از ميان مى رود و فرد، توان تحمّل سختى‌ها را نخواهد داشت و اين گونه است كه مقايسه صعودى، زندگى را به پرتگاه نارضايتى سوق مى دهد. ✍امام باقر عليه السلاممى فرمايد: مَن أتبَعَ بَصَرَهُ ما في أيدِى النّاسِ، طالَ هَمُّهُ ولَم يُشفَ غَيظُهُ. هركس به آنچه در دست ديگران است، چشم بدوزد، اندوه او طولانى گردد و خشم او آرام نگيرد. 💠تفسير القمى، ج۲، ص۶۶ ؛ الزهد، ابن مبارك، ص۴۷. 👈پیامدهای مقایسه اندوه،افسردگی حسرت ، حسادت . ✨پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: «اقل الناس راحة الحسود ؛ كم آسايش ترين مردم، شخص حسود است» 🔹روضة الواعظين، ج۲، ص۴۲۴ ✨امام على عليه السلام: «ما أقل راحة الحسود ؛ چه اندك است آسايش حسود» 🔹 (غرر الحكم، ح۶۸۲۹) ✨امام صادق عليه السلام: «لا يطمعن... الحسود في راحة القلب ؛ شخص حسود نبايد اميد به آسايش روحى داشته باشد» 🔹(الخصال، ج۲، ص۴۳۴). در حقيقت، حسادت، مركب رنج و عذاب است و به همين جهت، شخص حسود، راحتى و آسايش ندارد و از زندگى خود لذّت نمى برد. حسادت، زندگى را تلخ مى كند؛. امام على عليه السلام: «الحسد مطية التعب ؛ حسادت، مركب رنج است» مطالب السؤول، ص۵۷ ؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۳. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: «اقل الناس راحة الحسود ؛ كم آسايش ترين مردم، شخص حسود است» روضة الواعظين، ج۲، ص۴۲۴؛ امام على عليه السلام: «ما أقل راحة الحسود ؛ چه اندك است آسايش حسود» (غرر الحكم، ح۶۸۲۹) ؛ «لا راحة لحسود ؛ براى حسود، هيچ آسايشى وجود ندارد» (غررالحكم، ح۶۸۳۰) ؛ امام صادق عليه السلام: «لا يطمعن... الحسود في راحة القلب ؛ شخص حسود نبايد اميد به آسايش روحى داشته باشد» (الخصال، ج۲، ص۴۳۴). ✨ پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: «أقل الناس لذة الحسود ؛ كم لذّت ترين مردم، شخص حسود است» (معانى الأخبار، ص۱۹۵ ✨امام على عليه السلام: سه چيز است كه دارنده آنها زندگى لذّت بخشى ندارد: كينه، حسادت و بدخلقى» 🔹(غرر الحكم، ح۶۷۷۹). شخص حسود، بدترين زندگى‌ها را دارد. امام على عليه السلام: «أسوء الناس عيشا الحسود ؛ حسود، بدترين زندگى‌ها را دارد» غرر الحكم، ح۶۸۲۷. ✨امام على عليه السلام مى فرمايد: الحاسِدُ يَرى زَوالَ نِعمَتِكَ، نِعمَةً عَلَيهِ. حسود چنين مى پندارد كه زوال نعمت تو، نعمتى براى اوست. 🔖انسان بايد براى بهره مند شدن، رو به خدا آورد و از او درخواست كند. كدام يك بهتر است: آرزوى نابودى نعمت ديگران را داشتن (كه اين همه، آثار زيان بخش دارد و تأثيرى هم بر طرف مقابل نمى گذارد)؟ يا رو به خدا آوردن و دست به دعا برداشتن و از خداوند (كه مالك آفرينش و خزانه هاى آن است)، درخواست كردن؟ ✍امام سجاد عليه السلام راه دوم را برمى گزيند. در دعاى بيست و دوم صحيفه سجاديه مى خوانيم: خداوندا... سينه اى سالم از حسادت، روزى من گردان تا نسبت به هيچ يك از مخلوقات تو، به خاطر هيچ برترى اى كه تو به آنان داده اى، حسادت نورزم و تا اين كه هيچ نعمت دينى يا دنيايى يا سلامتى يا تقوا يا گشودگى يا راحتى... را كه به هر يك از بندگانت داده اى نبينم، مگر آن كه بهتر از آن را براى خودم به وسيله تو از تو آرزو كنم. كسى كه به تقدير الهى راضى باشد، به خاطر آنچه ديگران دارند، نه محزون مى شود و نه افسوس مى خورد.