🍃روزی ازحضرت علامه حسن زاده پرسیدند : آقا شما چشم برزخی دارید؟ فرمودند: مگر شما ندارید؟! در دیدن چشم تعجب نیست ؛ زیرا خداوند چشم را براى دیدن آفریده ، اگر شما نمیبیند جای تعجب است...

💠قال مولانا امير المؤمنين علي عليه السلام: ((سيئةٍ تسؤكَ خيرٌ عندَ اللّهِ من حسنةٍ تعجبُك)). 📚نهج البلاغه،حکمت46. __________________________________ 🔰اقول： گناهي که شخص را نزد خودش شرمنده کند نزد خدا بهتر از حسنه اي است که بر عجب و نفس پرستي بيافزايد؛ فرمود：((مَن اثبَتَ لِنفسه التواضع فهو مُتکبّرٌ)) و تا انائيت زائل نشود شخص پي به ذل عبوديت و عزّ ربوبيت نبرده، لذا پرستش معنا ندارد و تواضع عينا تکبر و خودپرستي است: گر علم لدني هم از برداري سودت نکند چو نفس کافر داري و از همين باب روش "اهل اللّه" در معالجه دل اينگونه است که فرمود:((پس طريقت مشايخ بر آن است که در اين کار اول در تصفيه دل کوشند، نه در تبديل اخلاق که چون تصفيه دل دست داد، و توجه به شرط حاصل آمد، امداد فيض حق را قابل گردد، و از اثر فيض حق در يک زمان، چندان تبديل اخلاق و صفات نفس حاصل آيد که به عمرها به مجاهدتها و رياضات حاصل نيامدي، و شرط تصفيه دل آن است که اول داد تجريد صورت بدهد به ترک دنيا و عزلت و انقطاع از خلق و مألوفات طبع و باختن جاه و مال تا به مقام تفريد رسد...)). لذا بايد اولا دست از بازيگري و خدعه با خدا کشيد و قدم صادقانه برداشت و طلب کرد و الا براي ناپاک قرآن و هر آنچه قرآنيست بنفس ذاته لا يزيد الا خسارا خواهد بود و تا طهارت حاصل نشود آن ديگري حاصل نخواهد شد بلکه شخص سائر سير استدراج هم میشود.

📚عنوان : بانک جامع تعبیر خواب ✍️نویسنده : مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان 📖موضوع : تعبیر خواب

📚عنوان : سرالصلوه ( اسرار نماز ) ✍️نویسنده : امام خمینی (ره) 📖موضوع : عرفان

دهان را از غذای شبهه ناک و حرف آلوده پاک کنید! 🔸انسان اگر شامّه خوبي پيدا كرد اين واقعاً بوي بد گناه را استشمام مي‌كند و اگر فرمودند «طَهّروا أفواهكم فإنّها طُرُق القرآن» براي همين است. 🔸نفرمودند دندان‌ها را مسواك كنيد؛ استحباب إستياك در مسأله مقدّمات إحرام هست، در مقدّمات صلاة هست. 🔸دستور دادند مسواك بكن، يكي از سُنَن وضو گرفتن، سُنَن نماز خواندن، مسواك كردن است؛ آن دليل خاصّ خودش را دارد. 🔸اما اينكه فرمود: «طهّروا أفواهكم»، أفواه غير از أسنان است؛ دهن غير از دندان است. 🔸فرمود دهن را پاك كنيد؛ خُب اگر غذاي شبهه‌ناك وارد بشود اين دهن ناپاك است؛ حرف آلوده از اين دهن بيرون بيايد اين دهن ديگر ناپاك است. 🔸فرمود «طَهّروا أفواهكم فإنّها طُرُق القرآن» ... خُب اگر قرآن مي‌خواهد عبور كند اگر ـ خداي ناكرده ـ دهن آلوده باشد شما شفاف‌ترين و پاك‌ترين آب را از يك لوله ناپاك عبور بدهيد بالأخره آلوده مي‌شود. 🔹برگرفته از درس تفسیر قرآن حضرت آیت الله العظمی #جوادی_آملی /سوره لقمان، آیات 27 الی31

#شیخ_رجبعلی_خیاط : 🌺انسان هر گاه توجهش از خدا قطع شود ، نفس و شیطان که دو کمین او هستند ، قلب او را تصرّف می کنند و کار خود را شروع می کنند . 📚کیمیای محبت ، ص ۱۸۴

🔹 در پیشگاه الهی، مودب به اداب روحانیان و متخلق به اخلاق صدیقان شوید، تا علم در قلوبتان ظاهر شود در حدی که شما را فرا بگیرد

🔹 زنگار غفلت

🍃آیت الله بهجت ره: ‌دائم سوره قل هو الله احد را بخوانید؛ و ثوابش را هدیه کنید به امام زمان عج... این کار عمرِ شما را با برکت میکند؛ و "مورد توجه خاص حضـرت" قرار می گیرید...

درد شما گناهان و درمانتان #استغفار است»، کلمه «أستغفراللّه» را تا می‌توانید از روی اعتقاد کامل، صمیمانه، با التزام به لوازم حقیقیه معلومه‌اش، تکرار نمایید.

میرزا علی قاضی(ره): از وسوسه های شیطان این است که توبه را در نزد انسان بزرگ جلوه می دهد تا از نزدیک شدن به آن بترسد و در عوض، گناهان را کوچک جلوه می دهد تا انسان به انجام آن رغبت کند.

✅کلام مولاامام علی(ع) : ✍️ای مردم! هر که در عیب خود بنگرد از عیوب دیگران باز ماند، هر که به روزی خدا رضا دهد افسوس مال مردم نخورد، هر که تیغ ستم کشد به همان شمشیر کشته شود، هر که برای برادرش چاهی کند در آن افتد، هر که پرده دگران درد عیوب خانه اش نمایان گردد، هر که لغزش خود را فراموش کند لغزش دیگران را بزرگ بیند، هر که رأی خود پسندد گمراه شود، هر که به عقل خود نازد بلغزد، هر که به مردم بزرگی فروشد خوار گردد، هر که با مردم بیخردی کند دشنام شنود، هر که با علما بیامیزد محترم شود، و هر که با اوباش درآمیزد تحقیر شود و هر که بیش از طاقت بار بردارد درماند). (ای مردم! مالی نافعتر از عقل نیست، فقری سخت تر از جهل نیست، واعظی بلیغتر از خلوص نیست، عقلی چون دوراندیشی نیست، عبادتی چون اندیشه نیست، یاوری مطمئنتر از مشورت نیست، هیچ تنهائی چون خودپسندی نیست، هیچ پرهیزگاری چون خودداری (از گناه) نیست، هیچ بردباری بسان صبر و سکوت نیست 📚کلینی، 1407؛ ج 8؛ ص18-30