eitaa logo
دست خط (اشعار علی گلی حسین آبادی)
235 دنبال‌کننده
194 عکس
50 ویدیو
3 فایل
ارتباط با مدیر کانال علی گلی حسین آبادی @aligoli1365
مشاهده در ایتا
دانلود
با تو جهان سرشار شد از مهربانی وقت تماشایت شده ای لن ترانی تو نفخه صوری که با اخمت فرو ریخت بنیان سست کاخ کسری ناگهانی هَٰذَا صِرَاطِي مُسْتَقِيمًا کیست جز تو؟ دارد مگر راه خدا جز تو نشانی؟ گرد و غبار جهل را از چهره‌ی شهر با دست های مهربانت می تکانی دست شک و تردید کوتاه است از تو آری تو تنها واقعیت در جهانی آیین تو آیین باران است و یک روز تا خاک مرده زندگی را می رسانی
زهری که او را کشت، تنها ماندنش بود حتی هوای خانه‌اش هم دشمنش بود مردی که دنیا با تمام وسعت خود در سایۀ مهر عبای ایمنش بود رزق جهان در دستهایش بود اما پیراهنی از وصله دائم بر تنش بود طشت پر از خون هم چنین فهمید دیگر حتی نفس هایش وبال گردنش بود خورشید آتش می‌گرفت و باد می‌خواند دریا به لحن موج‌ها سینه زنش بود حتی کمان هفتاد بار از خویش پرسید آیا گناهش راه و رسم روشنش بود؟ هرچند دنیا در حقیقت مرقد اوست ای کاش سنگ ساده‌ای بر مدفنش، بود
گاه قلبم جرعه ای لبخند میخواهد فقط استکان تلخ چایی قند میخواهد فقط در تمام گوش ماهی ها که مروارید نیست عشق تو قلبی سعادتمند میخواهد فقط رود در رویای پیوستن به دریا می‌دود من همان رودم دلم پیوند میخواهد فقط صبح مشهد بهترین حال و هوای عالم است قلبم از، آن حال بی مانند می‌خواهد فقط نا منظم میزند قلبی که دور از مشهد است آه، بیچاره کمی لبخند میخواهد فقط
قال الامام الحسن العسکری(علیه‌السلام): «نَحنُ كَهفٌ لِمَنِ التَجَأَ إلَينا؛ ما پناهگاه هستیم برای کسی که به ما پناه بیاورد» ما روشنی چشم و دل خورشیدیم بر جسم جهان جامۀ جان پوشیدیم هر کس که به ما خواست پناهنده شود آغوش پر از رحمت و از امیدیم
با نغمۀ شیرین اذان می‌آید انگار تنی به سوی جان می‌آید هر بار که از زمین بگیرد دل من از راه حرم به آسمان می‌آید
جاری است دعای فرجت بر لب رود یا بر لب فواره به هنگام سجود دیدم که به شوق تو لب خشک کویر مشغول طلب کردن باران شده بود
برگرد و اجابت به دعا یاد بده برگرد و به این شهر خدا یاد بده دور از تو شدن گریه نشان داده به ما لبخند زدن را تو به ما یاد بده https://eitaa.com/ashare_ali_goli
ای بغض رسوب کرده در حنجره‌ها پیراهن سبز بر تن منظره‌ها ما مات و مکدریم هر چند ای نور تصمیم عبور داری از پنجره ها
ای چشمه جاری شهامت، زینب آواز بلند استقامت، زینب یک کوه بزرگ سر برآورد از خاک هر جا که رسید ذکر نامت زینب
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
با رفتن تو یخ زده گرمای خانه ام تنها دلیل هق هق و اشک شبانه ام دارد برای بی کسی ام گریه می کند بغضی که سر گذاشته بر روی شانه‌ام شأن نزول غصه و غم سینۀ من است من بغض مانده در دل تنگ زمانه‌ام یک عمر تکیه گاه جهان بود دست من این روزها بدون تو بی پشتوانه‌ام تابوت خنده‌های من و شانه‌های شب ای داغ مانده بر جگر آشیانه‌ام بعد از تو نبض خانۀ حیدر نمی‌زند ای کاش، باز می‌زدی ای نبض خانه‌ام
کسی که خواست تو را عاشقانه، من بودم چقدر منتظر بوی پیرهن بودم غریب بودم و با سایۀ خودم حتی همیشه زخمی پیکار تن به تن بودم دلم شبیه نمازم شکسته بود ای عشق که بی تو دورترین نقطه از وطن بودم دلی پر از گله اما لبی فرو بسته شبیه زخم عمیقی که بر بدن بودم برای اینکه کمی صورتش شبیه تو بود کنار پنجره با ماه هم سخن بودم به شوق اینکه همیشه تو را نفس بکشم مدام زیر درختان نارون بودم