نمی‌خوام بیهوده دلداری‌ات بدم و بگم روزهای خوب‌تری می‌رسد، حتی می‌خوام بگم روزهای بدتری هم می‌رسه، تو باید جسور و امیدوار روی پای خودت بایستی، زمین بخوری و دوباره بلند شی.

درونِ هرکس میدان نبردی برپاست و هرکس به شیوه‌ی خودش، با حجم مشکلات خودش، داره می‌جنگه در نبردی بدون فینال و مدام. با شادی‌هایی به کوتاهیِ چکیدن آب روی سرب داغ و غم‌های نامیرا و عمیق. که شادی‌ها هرگز حریف غم‌های آدمیزاد نخواهند شد،

نمی‌دونم بر تو چه‌ها گذشته ولی می‌دونم سخت گذشته، اما از دور در آغوشت می‌گیرم و آرام در گوشت زمزمه می‌کنم: