هرچی فکر میکنم تو شهرای بزرگ زندگی کردن اصلا به صلاح نیست، نه برای جیب آدم نه برای حال آدم .

چه زود ۴ عصر شد لنتی، الان دیگه حداکثر باید ۱۰ صب میبود.

فرندز هم میتونست یه سریال کمدی باشه، اگه اون خنده های احمقانه وسطشو خفه میکردن.

کوچیک ترین شاگردم یه پسر ریزه میزه و بامزه و البته پرانرژیِ کلاس دومیه با پوست سبزه، که کل مدت کلاس با ولوم بلند صداش آلودگی صوتی ایجاد میکنه ، یه کلاه کپ برعکس‌ جزو لایف استایلشه، شیطنت از سر و روش میباره و خب این خیلی کراشه.

واکنش بابام هر وقت میبینه سرم تو گوشیه: کور میشی بدبخت

وقتی پیامای کانالتون کپیه تو لینک ناشناس من حمایتی نزارین*

این یارو اصلا بهش نمیخوره اسمش نجم الدین باشه، این دیگه فوقش بتونه محمدپرهام باشه.

من به روایت تصویر:

بهتون گفتم دو شب اینجا گم شده بودم؟

ولی خوابگاه انقد حس معنوی بالایی داشت و همه لختکی پختگی بودیم که حس میکردم اومدم آنتالیا*-*

یادمه روز اولی که رفتیم سلف ناهار بخوریم من جین آبی یخی با و پیرهن بالای ناف سرمه ای پوشیده بودم تازه عینک آفتابی زده بودم بقیه بچه های شهرمونم با لباسای مامان دوزشون راه افتادن ، پامونو گذاشتیم سلف ۳۰۰ تا انسان با چادر چاقور چرخیدن مارو نگاه کردن و پشماشون ریخت، تازه یه دختره عربستانی هم اونجا زندگی میکرد کلا، اونم پشماش ریخته بود