الان داشتم فک میکردم دیدم من تموم این سالهایی که تو یه شهر برفی زندگی کردم هیچ وقت نتونستم آدم برفی درست کنم.

حتی اخرین باری که برف بازی کردم رو ‌از لا به لای خاطرات غبارگرفته‌ام پیدا نمیکنم

نکنه اون پیرزن چشم قشنگِ جلوی سقاخونه که برام دعا کرد واقعا فرشته بود

کاش اون موقع یکی میزد تو سرم به جای توریستای کره‌ای به آرزوهام فک میکردم

نباید با کسی که میخواد پولشو ازتون پس بگیره مثل گدا رفتار کنید.

از آهنگ گوش دادن خوشم نمیاد، نمیزاره فکر کنم.

یکی باید دست و پای منو ببنده تا وقتی کتابای نصفه رو تموم نکردم کتاب جدید شروع نکنم

کاش پایان همه روابط با جنگ و دعوا باشه تا چیزی که ته دلت میمونه کینه و نفرت باشه نه اینکه آفت تدریج مثل کرم از درون کم‌‌کم رابطه رو محدود و محدود تر کنه تا ببینی دیگه اساسا ارتباطی نمونده فقط یه غم باقی بمونه کنج دلت.

با انسان‌های چاپلوس و یا حتی اونایی که احساساتشون رو اغراق‌آمیز بیان میکنن نمیتونم کنار بیام ، اینا باعث میشن من حس کمبود احساس داشته باشم از ابراز احساسات معمولیم هم ناتوان بشم .

قیافه غذاهایی که من میپزم اینطوری‌ان که انگاری یکی اون غذا رو خورده و بالا آورده🌹

اعتراف میکنم اون موقع‌هایی که کتاب درسی گرفتم دستم و درحالی که نگاهم به کتابه تو سالن مدرسه یا خونه قدم میزنم و زیر لب زمزمه میکنم درس نمیخونم بلکه دارم با خودم حرف میزنم

کاش یکی بود داستان زندگیم رو برام اسپویل می‌کرد.