⭕️ اتمام حجت... 🔸دلیل پنجم ضرورت شناخت امام عصر: « مردم هیچ عُذری برای تَرک آن ندارند » 🔹فضِیل می گوید: از امام باقر شنیدم که فرمودند: هرکس بمیرد و امامی نداشته باشد، مرگش مرگ جاهلیت است؛ و مردم هیچ عذر و بهانه ای ندارند تا این که امامشان را بشناسند. 📚 بحارالانوار، ج۲۳ ص۷۷ #شناخت_امام_زمان ۵ ⚘کانال👈 عطرِظهورِمولا

♦️توسل به امام عصر 👈 آیت الله #مصباح_یزدی: ✅باور کنیم بهترین راه برای #موفقیت و هدایت، #توسل به اهل بیت (صلوات الله علیهم اجمعین) است . توسل هم(فقط) این نیست که روضه بخوانیم و بنشینیم گریه کنیم! هرکاری که می‌خواهیم شروع کنیم اول یک صلوات برای #امام_زمان (عج) بفرستیم و ته دلمان بگوییم: «آقا دستمان را بگیر!». این برایمان ملکه بشود. ✅تجربه‌های زیادی هست که [اهل بیت] در مقام عمل کسانی را که اینگونه رفتار می‌کردند، رها نکردند. (1398/03/31) ⚘کانال👈 عطرِظهورِمولا

🔺او می آید #او_می_آید #داستان_زندگی_امام_مهدی_عج_ 👈ادامه قسمت اول / جشن‌عروسی...(۲) ⚜⚜⚜⚜⚜⚜ میهمانان به نسبت احترام و درجه ای که نزد قیصر روم دارند، بر کرسی ها می نشینند. قیصر بر صندلی مخصوص خویش که در مرکز تالار قرار دارد، جلوس خواهد داشت. تخت ویژه ای که برای نشستن عروس و داماد آماده کرده اند، در سمت راست او قرار دارد و میهمانان به نسبت مقام خود از سمت چپ قیصر جاهای نشستن را پر خواهند ساخت. 🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹 همه چیز قصر، پرشکوه است، پرشکوه! قیصر روم برای چنین میهمانی هایی که گاه گاه ممکن است پیش بیاید از هیچ نوع خرجی، چشم پوشی نکرده است؛ میهمانان جشن انتخاب و گلچین شده اند: ⚡️سرداران لشکر و صاحب منصبان سپاه روم، بزرگان حکومتی کارگزاران دور و نزدیک شهرها و سرزمین هایی که در تسلط حکومت روم می باشد، اشراف روم و ثروتمندانی که هدایا و پیشکش های استثنایی به دربار فرستاده اند، بیشترین تعداد را که چهارهزار میهمان می باشد تشکیل می دهند... 🌸🌸🏵🌻🌻 روز موعود فرا می رسد و سرانجام تالار به ازدحام و هیاهوی مردان و زنان رومی تسخیر شده و جشن شروع می شود. ⏪⏪⏪ ادامه دارد... برگرفته از کتاب او می آید/ رضا شیرازی/انتشارات پیام ⚘کانال👈 عطرِظهورِمولا

📌 آنگاه که جبرئیل از او بگوید (۱) 🌸 امام صادق علیه السلام فرمود: پيش از قيام قائم، پنج علامت و نشانه مهمّ در پيش خواهد بود: «يمانى، سفيانى، صیحه آسمانى، قتل نفس زكيّه و فرورفتن [لشکر سفیانی در] زمین»*۱ 🔻 صیحه (صدای بلند) آسمانی منظور ندایی است که شب بیست و سوم ماه رمضان (شب قدر) از آسمان شنیده می‌شود. ابوبصیر از امام باقر روایت می کند: «منادى از آسمان به نام قائم ندا سر می‌دهد و از مشرق تا مغرب صدایش را می‌شنوند. از ترس آن صدا هیچ خوابیده‌‏اى نمی‌ماند؛ مگر اینکه بیدار می‌شود و ایستادگان همگى می‌نشینند و نشستگان هم بر دو پاى خویش برمی‌خیزند. خداوند بیامرزد هر که از این صدا عبرت بگیرد. صدا، صداى جبرئیل روح ‏الامین است که در شب جمعه بیست و سوم ماه رمضان بر خواهد خاست. پس از آن شکایتى نداشته باشید و گوش فرا دهید و اطاعت کنید. 🔹 در انتهاى روز صداى ابلیس ملعون (شنیده می‌شود) که ندا می‌دهد آگاه باشید که فلانى مظلومانه کشته شد تا مردم را به شک بیندازد و آنها را مبتلا به فتنه کند. چقدر شک‏ کنندگان متحیر در آن روز زیادند که در آتش افکنده شده‌اند. وقتى صدا را در ماه رمضان شنیدید از آن شکایت نکنید که آن صداى جبرئیل است و نشانه آن این است که به نام قائم و پدرش ندا می‌دهد. به طورى که حتى دوشیزگان در خلوتگاه‏ هایشان در خانه آن را می‌شنوند و پدر و برادر خویش را براى خروج (و قیام) تشویق می‌‏کنند.*۲ 📚 ۱. غیبت نعمانی، ص۲۵۲ ۲. غيبت نعمانى، ترجمه فهرى، ص ۲۹۷ #علائم_ظهور ⚘کانال👈 عطرِظهورِمولا

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_و_یکم چه باید کرد؟ «جایگاه امام زمان در زندگی ما» از وقتی که مسجدالنبی ساخته شد، پیامبر اکرم در موقع ایراد خطبه و سخن رانی (مخصوصا روزهای جمعه) برای مسلمانان، بر تنه ی درخت خرمایی که در صحن مسجد باقی مانده بود تکیه می دادند؛ منتها وقتی جمعیت زیاد شد، اصحاب پیشنهاد کردند که منبری برای رسول خدا ساخته شود تا همگان، به آسانی بتوانند پیشوای مهربان خود را ببینند. پیامبر نیز اجازه فرمودند؛ منبری از چوب با دو پله و یک عرشه ساخته شد. اولین جمعه ای که پیش آمد، رسول اکرم جمعیت را شکافتند و با پشت سر گذاشتن آن ستون نخل، به طرف منبر رهسپار شدند. همین که بر عرشه ی منبر قرار گرفتند، یکباره صدای ناله ی ستون خشکیده همانند زنی فرزند مرده بلند شد. با ناله ی ستون، صدای جمعیت نیز به گریه و ناله برخاست. رسول خدا از منبر به زیر آمدند؛ ستون را در بغل گرفتند و دست مبارک را بر آن کشیدند و فرمودند: «آرام باش!». سپس به طرف منبر برگشته خطاب به مردم فرمودند: «ای مردم! این چوب خشک نسبت به رسول خدا اظهار علاقه و اشتیاق می کند و از دوری وی محزون میگردد؛ ولی برخی از مردمان باکشان نیست که به من نزدیک شوند یا از من دور گردند! اگر من او را در بغل نگرفته و بر آن دست نکشیده بودم، تا روز قیامت از ناله خاموش نمی شد.» آری، درختی خشک لحظه ای از پیامبر دور شد و صدا به ناله بلند کرد؛ با این که آن حضرت را میدید. ما را چه شده است که امام زمان خویش را نمی بینیم و از او دوریم؛ اما به زندگی عادی خویش سرگرمیم؟ به یاد همه کس و همه چیز هستیم؛ جز امام زمانمان! سید کریم پینه دوز از بخت یارانی بود که توفیق و سعادت دیدار ولی غایب خدا، امام زمان علیه السلام را در حجره ی محقر خود داشت. نوشته اند که روزی امام أرواحنافداه از آن مرد سعادتمند پرسیدند: سید کریم؛ اگر هفته ای بگذرد و ما را نبینی، چه خواهی کرد؟ سید کریم پاسخ داده بود: "آقا جان، می میرم!" حضرت ولی عصر أرواحنافداه نیز فرموده بودند: "اگر این گونه نبود، به سراغت نمی آمدیم" تعارف را کنار بگذاریم؛ اگر به راستی چنین حالتی به برخی شیعیان (نه همه ی آنها!) دست بدهد و فراق و هجران آن حضرت دست کم گروهی از دوستان را اندوهگین و بیقرار سازد، به سعادت وصال و حضور ایشان نخواهیم رسید؟ داستان ما داستان صغیری است که پدر خویش را از دست می دهد. او به دلیل عدم بلوغ فکری، نمیداند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است؛ اما بزرگ ترها- که عمق مصیبت را می فهمند- برای وی اظهار دل سوزی می کنند. به بیان امام عسکری علیه السلام : "سخت تر از یتیمی که پدرش را از دست داده، آن یتیمی است که از امامش بریده شده است و نمی تواند به او برسد (و بدو دسترسی ندارد)." در برخی روزنامه ها ستونی به نام «جویندگان عاطفه» وجود دارد. بارها دیده شده است که فردی مثلا سی سال پیش طی حادثه ای، پدر و مادر یا نزدیکان خویش را گم کرده است. او آگهی میدهد؛ سرگذشت خود را می نویسد؛ عکس و پیام خود را به چاپ می رساند؛ مژدگانی هم تعیین و تلفن تماس اعلام میکند و عاجزانه از خوانندگان روزنامه تقاضا میکند که اگر رد و نشانه ای از بستگان او دارند، وی را مطلع سازند. کدامین ما تا به این حد عاشق دیدن امام زمان خویش هستیم؟ به چه میزان برای دیدن او و درک محضر مقدسش تلاش کرده ایم؟ پیامبر خدا فرمودند: "هیچ بنده ای ایمان به خداوند ندارد مگر این که من در نزد او از خودش محبوب تر باشم و عترت مرا بیش از عترت خود و خانواده ام را بیش از خانواده ی خود و جان مرا بیش از جان خود دوست داشته باشد." اگر فرزند ما در بازگشت از مدرسه اندکی تأخیر کند، چه می کنیم؟ خونسرد و آرام در جای خویش می نشینیم یا از ترس اینکه مبادا برای وی اتفاقی افتاده باشد. سراسیمه به کوچه و خیابان می رویم؟ کدام یک از ما تأخیر در ظهور امام را جدی گرفته ایم؟ دوری از امام چه تعداد از شیعیان را دردمند و دل نگران ساخته است؟ اصلا چند درصد جامعه ی شیعه غیبت امام را مصیبت و درد میدانند که بخواهند به دنبال درمان و دوای آن باشند؟ چند نفر را دیده اید که در این مصیبت، آسایش خویش را، اگر چه موقت و محدود، از دست داده باشند؟ سراغ دارید کسی را که هر چند وقت یک بار، خواب و خوراکش مختل شده باشد؟! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 جهت مطالعه‌ی بخش‌های دیگر به کانال عطرظهورمولا بپیوندید👇 ⚘کانال👈 عطرِظهورِمولا