و قسم به آن لحظه‌ای که علی امانتی پدر را در خاک می‌گذاشت‌‌.. یا فاطمه (س)

«يا فاطِمَةَ الزَّهْراَّءُ يا بِنْتَ مُحَمَّدٍ يا قُرَّةَ عَيْنِ الرَّسُولِ يا سَيِّدَتَنا وَمَوْلاتَنا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكِ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناكِ بَيْنَ يَدَىْ حاجاتِنا يا وَجيهَةً عِنْدَ اللَهِ اِشْفَعى لَنا عِنْدَ اللَهِ»

‌ می‌توانیم صدای حزن‌آلود علی 'علیه السلام' را از مدینه‌ی رسول بشنویم که با چشم اشک و نوای غربت می‌گوید : «اما حزنی فسرمد و اما لیلی فمسهد» اندوه من همیشگی شد و شب من به بیداری می‌گذرد .. - عین‌صاد

‌ این چه انس عمیقی است که این گونه حزن سرمد می‌آورد؟ این چه خورشید در خاک نشسته ای است که این‌گونه شام دیجور به دنبال می‌کشد؟ - عین‌صاد

عمر بن مقدام روایت میکند : هیزمی که ابوبکر و عمر برای به آتش کشیدن خانه مولا علی صلوات‌الله‌علیه و حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها پشت درب قرار داده بودند ، همسایگان تا سی روز از آن استفاده میکردند. مثالب‌النواصب ، ص٤۲۰

‌ آخرین وصایای حضرت فاطمه علیها السلام: «یااباالحسن لم یبق لی الاّ رمق من الحیاة و حان زمان الرحیل و الوداع، فاستمع کلامی فانّك لاتسمع بعد ذلك صوت فاطمة ابداً. اوصیك، یا ابالحسن! ان لاتنسانی و تزورنی بعد مماتی.» ای اباالحسن! بیشتر از لحظه ای از زندگانی‌ام نمانده است... و زمان خداحافظی فرا رسیده است. سخنان مرا بشنو، زیرا پس از این هرگز صدای فاطمه را نخواهی شنید... تورا ای ابالحسن وصیت میکنم که مرا فراموش نکنی و پس از وفاتم، همواره مرا زیارت نمایی... - بانوی نمونه عالم ‌

به نیت تعجیل در فرج حضرت حجت أرواحنا فداه، ثبات قدم و عاقبت به خیری خود و خانواده و شفای همه بیماران صلوات حضرت زهرا سلام الله علیها را بخوانیم. اللهُمَّ صَلِّ عَلَى الصِّدِّیقَةِ فَاطِمَةَ الزَّکِیَّةِ حَبِیبَةِ حَبِیبِکَ وَ نَبِیِّکَ وَ أُمِّ أَحِبَّائِکَ وَ أَصْفِیَائِکَ الَّتِی انْتَجَبْتَهَا وَ فَضَّلْتَهَا وَ اخْتَرْتَهَا عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِینَ اللهُمَّ کُنِ الطَّالِبَ لَهَا مِمَّنْ ظَلَمَهَا وَ اسْتَخَفَّ بِحَقِّهَا وَ کُنِ الثَّائِرَ اللهُمَّ بِدَمِ أَوْلادِهَا اللهُمَّ وَ کَمَا جَعَلْتَهَا أُمَّ أَئِمَّةِ الْهُدَى وَ حَلِیلَةَ صَاحِبِ اللِّوَاءِ وَ الْکَرِیمَةَ عِنْدَ الْمَلَإِ الْأَعْلَى فَصَلِّ عَلَیْهَا وَ عَلَى أُمِّهَا صَلاةً تُکْرِمُ بِهَا وَجْهَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ تُقِرُّ بِهَا أَعْیُنَ ذُرِّیَّتِهَا وَ أَبْلِغْهُمْ عَنِّی فِی هَذِهِ السَّاعَةِ أَفْضَلَ التَّحِیَّةِ وَ السَّلامِ

‌ اِذا اَنَا مِتُّ فَتَوَلَّ اَنْتَ غُسْلِی وَ جَهِّزْنِی وَ صَلِّ عَلَیَّ وَ اَنْزِلْنِی قَبْرِی وَ ألْحِدْنِی وَ سَوِّ التُّرابَ عَلَیَّ وَ اجْلِسْ عِنْدَ رَأسِی قَبالَةَ وَجْهِی فَاَکْثِرْ مِنْ تِلاوَةِ وَالدُّعَاءِ فَاِنَّها ساعَةٌ یَحْتاجُ الْمیِّتُ فیِها اِلی اُنْسِ الاَحْیاءِ وَ اَنَا اَسْتَوْدِعُکَ اللهَ تَعَالی وَ اُوصیِکَ فِی وَلَدیِ خَیْراً؛ وقتی وفات کردم تو غسل و کفن مرا به عهده گیر، و بر من نماز بگزار، و مرا درون قبر گذاشته، دفنم کن و خاک را بر روی قبر من ریخته، سپس هموار ساز و بر بالینم رو به روی صورت من بنشین و زیاد قرآن بخوان و دعا کن؛ زیرا در چنین لحظه‌هایی مردگان به انس گرفتن با زندگان نیاز دارند. من تو را به خدا می‌سپارم و درباره فرزندانم سفارش به نیکوکاری میکنم...

‌ اِنِّی اُوصیِکَ اَنْ لایَلِیَ غُسْلِی وَ کَفَنِی سِواکَ وَ اِذا اَنَا مِتُّ فَادْفِنِّی لَیْلاً وَ لا تُؤذِّنَّنَ بِی اَحَداً... همانا من تو را وصیت می‌کنم که غسل و کفن ‌کردن مرا کسی غیر از تو انجام ندهد و وقتی ‌وفات کردم، مرا شب دفن کن و هیچ کس را خبر نکن...