«اَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ اَیُّهَا الشُّهَدآءُ الْمُؤْمِنُونَ» سلام بر جان‌های به لب رسیده در راه خدمت و قلب‌های ایستاده به احترام غم وطن. سلام بر همه‌ی کسانی که در خاک مقدس سرزمین‌م مبعوث می‌شوند.

‌ وَ بِكَ أَستَجيرُ مِنَ تَواتُرِ الأَحزان و پناه بر تو از حزن های پی در پی.. ‌

‌ باور ناپذیر است اما، ما دیگر در این مملکت هیچ شادی و هیچ حزن دسته‌جمعی را تجربه نخواهیم کرد. گمانم تراژدی این است که در هر سوگ عده‌ای بر سر بکوبند و عده‌ای پای‌کوبان باشند...

- ضامنِ خادم حسن روح الامین

منم ایرانی از کنار حرم شاه خراسانی … @attre_yaas

حضرت محمد صلی الله علیه و اله: إعْمَلْ لِدُنْیاکَ کَأنَکَ تعِیشُ أَبَدَاً وإِعْمَلْ لآِ خِرَتِکَ کَأَنَّک تَمُوتُ غَدَاً؛ براى دنیا آنچنان کار کن که گویا تا ابد زنده اى و براى آخرت آنچنان کار کن که گویا فردا خواهى مرد .. -

‌ خدایا... سینه‌ام را به تقدیرت گشاده کن و به من حالت اعتماد و اطمینان بخش، تا به وسیلهٔ آن اقرار کنم که مقررات تو جز به آنچه خیر است؛ روا نشده... - صحیفه سجادیه، دعای سی و پنجم ‌

خداوندا مرا از شر کینه و کینه توزی در امان بدار…

‌‌ امیرالمؤمنین از پى جنازه‌اى مى‌رفت، مردى را ديد كه مى‌خنديد. فرمود: گويى كه مرگ بر ديگران مقرر شده، نه بر ما؛ و گويى حق بر غير ما واجب شده؛ و گويى اين مردگان كه مى بينيم، مسافرانى هستند كه بزودى به نزد ما باز مى گردند؛ آنها را در گورهايشان مى گذاريم و اموال و ميراثشان را مى خوريم، تو گویی كه پس از آنها جاودانه خواهيم زيست! سپس، هر اندرز دهنده‌اى را چه مرد و چه زن فراموش مى كنيم و خود را به دست هر بلا و آفت مى سپاريم... ‌‌ - ابوتراب ‌

‌ ‌ و مولای ما علی علیه السلام به میثم تمار فرمود: در دلم رازهایی دارم! هرگاه سینه‌ام از آن‌ها به تنگ می‌آید؛ با دست به زمین میکوبم و راز دلم را برای زمین بازگو میکنم. پس هر گاه زمین گیاهی برویاند؛ آن گیاه راز دل من است...! - منتهی‌الآمال، ج۱، ص۴۰۲ ‌ ‌

‌ ‌ خون شهدا گیرا است. کسی که در تشییع شهدا شرکت می‌کند، گرفتار این خون می شود؛ این خون او را جذب می‌کند، او را منقلب می‌کند؛ او را از دنیا می‌کَند، دنیا را در نظر او کوچک می‌کند؛ خدا در نظر او بزرگ می‌شود. این مراسمی است که امام زمان(علیه السلام) به آن نظر دارد... - آیت‌الله حائری شیرازی - ‌ ‌

قیامت پیش رویِ شما و مرگ در پشتِ سر، شما را می‌راند؛ سبکبار شوید تا برسید... - نهج‌البلاغه، خطبهٔ ۲۱