وَإِذَا بُشِّرَ أَحَدُهُم بِالْأُنثَىٰ ،
ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَهُوَ كَظِيمٌ(نحل/٥٨)
همیشه وقتی به آنجای قرآن می رسم که می فرماید:
"شما بی عقل ها که تا خبر دختردار شدن تان به گوشتان
می رسید صورت تان از خشم و غضب، سیاه می شد"
فکر می کنم اینجا خدا خیلی عصبانی شده.
انقدر عصبانی که برداشت عین این قضیه را توی کتابش آورد،
عین قضیه را به طعنه و کنایه به روی همه وجود جاهلیّت آورد.
که انگار بگوید:
« من که یادم نرفته شما چه جور موجوداتی بودید».
که انگار فرموده باشد:
بیخود کردی فکر کردی دختر دار شدن شرم دارد.
غلط کردی که خجالت کشیدی و عصبانی شدی.
تازه گاهی کارهایی کرده عجیب و غریب.
محمد بن عبدالله، عزیزکرده اش را دختری داده
و به دخترش گفته «کوثر».
دخترش را گذاشته شیرینی دل محمّدش
که بشود «جگرگوشه»ی بابا.
اصلاً خدا هرکار کرده که دختر بشود عزیز.
بشود بالانشین. بشود رحمت. که
«از سفر که بر می گردید، اوّل دختر را ببوسید»
که «اوّل هدیه دختر را بدهید بعد پسر را.»
یا که «به دختر بیشتر از پسر هدیه بدهید».
میبینی؟ نگاه و توجه خدا را حس می کنی؟
خب آخر حسّاس است روی دخترها
تعارف که نداریم، فرموده:
«بر دختران مهربانتر است تا پسران.»
حالا اگر کسی چادر نماز سفید گل دارت را نفهمد.
سبز و فیروزه ای و سفید و سرخ را کسی نفهمد.
چه ارزشی دارد؟
بخاطر تو بود که خدا، روبروی جاهل جماعت
غیرت کرد و تا قیام قیامت پیش روی همه عالم،
طعنه اش را با غیض توی صورتشان پاشید؟
حالا نمیخواهی شکر کنی و لبخند بزنی که خدا ذوق کند؟! :)
@chadoriya❤️
