❇ تفســــــیر ❇ قرآن در آیه بعد در این باره چنین مى فرماید: برادرانشان ـ یعنى شیاطین ـ پیوسته آنها را در گمراهى پیش مى برند و از گمراه ساختن آنها باز نمى ایستند، بلکه بیرحمانه حملات خود را به طور مداوم بر آنها ادامه مى دهند (وَ إِخْوانُهُمْ یَمُدُّونَهُمْ فی الغَیِّ ثُمَّ لا یُقْصِرُونَ). اِخْوان کنایه از شیاطین است و ضمیر هُمْ به مشرکان و گنهکاران باز مى گردد، چنان که در آیه ۲۷ سوره اسراء مى خوانیم: إِنَّ الْمُبَذِّرینَ کانُوا إِخْوانَ الشَّیاطینَ: تبذیر کنندگان برادران شیطانند! 🌼🌼🌼 یَمُدُّونَهُمْ از ماده اِمداد به معنى کمک دادن و ادامه دادن و افزودن است، یعنى پیوسته آنها را به این راه مى کشانند و پیش مى روند. جمله لا یُقْصِرُونَ به معنى این است که شیاطین در گمراه ساختن آنها از هیچ چیز کوتاهى نمى کنند. (تفسیر نمونه، ذیل آیه ۲۰۲، سوره مبارکه اعراف) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِم بِآيَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا ۚ قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ مِن رَّبِّي ۚ هَٰذَا بَصَائِرُ مِن رَّبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ» هنگامى که (در نزول وحى تأخیر افتد، و) آیه اى براى آنان نیاورى، مى گویند: «چرا از پیش خود، آیه اى انتخاب نکردى؟!» بگو: «من تنها از چیزى پیروى مى کنم که از سوى پروردگارم بر من وحى مى شود. این (آیات) وسیله هاى بصیرت از جانب پروردگارتان و مایه هدایت و رحمت است براى گروهى که ایمان مى آورند.» (سوره مبارکه اعراف/ آیه ۲۰۳) @ayehsobh

آیه ۲۰۳ سوره مبارکه اعراف استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ سپس حال جمعى از مشرکان و گنهکاران دور از منطق را شرح مى دهد و مى گوید: هنگامى که آیات قرآن را براى آنها بخوانى آن را تکذیب مى کنند و هنگامى که آیه اى براى آنها نیاورى و در نزول وحى تأخیر افتد مى گویند: پس این آیات چه شد؟ چرا از پیش خود آنها را تنظیم نمى کنى؟ مگر همه اینها وحى آسمانى است؟ (وَ إِذا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآیَة قالُوا لَوْ لا اجْتَبَیْتَها). به آنها بگو: من تنها از آنچه به سویم وحى مى شود پیروى مى کنم، و جز آنچه خدا نازل مى کند، چیزى نمى گویم (قُلْ إِنَّما أَتَّبِعُ ما یُوحى إِلَیَّ مِنْ رَبِّی). و مى افزاید: این قرآن و آیات نورانیش وسیله بیدارى و بینائى از طرف پروردگار است، که به هر انسان آماده اى دید و روشنائى و نور مى دهد (هذا بَصائِرُ مِنْ رَبِّکُمْ). و مایه هدایت و رحمت براى افراد با ایمان و آنها که در برابر حق تسلیمند مى باشد (وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِقَوْم یُؤْمِنُونَ). 🌼🌼🌼 ضمناً از این آیه روشن مى شود همه سخنان و کردار پیامبر(صلى الله علیه وآله) از وحى آسمانى سرچشمه مى گیرد و آنها که غیر از این مى گویند، از قرآن بیگانه اند. (تفسیر نمونه، ذیل آیه ۲۰۳، سوره مبارکه اعراف) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «وَ إِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ» هنگامى که قرآن خوانده شود، گوش فرا دهید و خاموش باشید؛ شاید مشمول رحمت (خدا) شوید. (سوره مبارکه اعراف/ آیه ۲۰۴) @ayehsobh

آیه ۲۰۴ سوره مبارکه اعراف استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ به هنگام شنیدن تلاوت قرآن خاموش باشید این سوره (سوره اعراف) با بیان عظمت قرآن آغاز شده، و با آیات مورد بحث که آن هم از قرآن سخن مى گوید، پایان مى پذیرد، هر چند بعضى از مفسران براى نزول آیه مورد بحث، شأن نزول هائى ذکر کرده اند از جمله این که ابن عباس و جمع دیگرى گفته اند: مسلمانان در آغاز کار، گاهى در نماز صحبت مى کردند و گاهى شخص تازه وارد، به هنگامى که نماز را شروع مى کرد، از دیگران سؤال مى کرد، چند رکعت نماز خوانده اید؟ آنها هم جواب مى دادند فلان مقدار، آیه بالا نازل شد و آنها را از این کار نهى کرد. و نیز از زُهرى نقل شده: هنگامى که پیامبر(صلى الله علیه وآله) قرآن تلاوت مى کرد، جوانى از انصار همراه او بلند قرآن مى خواند، آیه نازل شد و از این کار نهى کرد. به هر صورت، قرآن در آیه فوق دستور مى دهد: هنگامى که قرآن تلاوت مى شود، با توجه به آن گوش دهید و ساکت باشید، شاید مشمول رحمت خدا گردید (وَ إِذا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَ أَنْصِتُوا لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ). 🌼🌼🌼 أَنْصِتُوا از ماده اِنْصات به معنى سکوت توأم با گوش فرا دادن است. در این که آیا این سکوت و استماع، به هنگام قرائت قرآن در تمام موارد است؟ یا منحصر به وقت نماز و هنگام قرائت امام جماعت؟ و یا به هنگامى که امام در خطبه نماز جمعه تلاوت قرآن مى کند؟ در میان مفسران گفتگو بسیار است و احادیث مختلفى در کتب حدیث و تفسیر در این زمینه نقل شده است. آنچه از ظاهر آیه استفاده مى شود این است که این حکم، عمومى و همگانى است و مخصوص به حال معینى نیست. ولى روایات متعددى که از پیشوایان اسلام نقل شده به اضافه اجماع و اتفاق علماء بر عدم وجوب استماع در همه حال، دلیل بر این است که این حکم به صورت کلى یک حکم استحبابى است، یعنى شایسته و مستحب است که در هر کجا و در هر حال کسى قرآن را تلاوت کند، دیگران به احترام قرآن سکوت کنند و گوش جان فرا دهند، پیام خدا را بشنوند و در زندگى خود از آن الهام گیرند؛ زیرا قرآن تنها کتاب قرائت نیست، بلکه کتاب فهم و درک و سپس عمل است. این حکمِ مستحب به قدرى تأکید دارد که در بعضى از روایات از آن تعبیر به واجب شده است. حتى از بعضى از روایات استفاده مى شود: اگر امام جماعت مشغول قرائت باشد و فرد دیگرى، آیه اى از قرآن تلاوت کند، مستحب است سکوت کند تا او آیه را پایان دهد، سپس امام قرائت را تکمیل کند، چنان که از امام صادق(علیه السلام) نقل شده: على(علیه السلام) در نماز صبح بود و ابن کَوّا (همان مرد منافق تیره دل) در پشت سر امام(علیه السلام) مشغول نماز بود، ناگاه در نماز این آیه را تلاوت کرد: وَ لَقَدْ أُوحِىَ اِلَیْکَ وَ اِلَى الَّذِیْنَ مِنْ قَبْلِکَ لَئِنْ أَشْرَکْتَ لَیَحْبَطَنَّ عَمَلُکَ وَ لَتَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِیْنَ: به تو و همه پیامبران پیشین وحى شده که اگر مشرک شوى، تمام اعمالت تباه مى شود و از زیانکاران خواهى بود! و هدفش از خواندن آیه این بود که به طور کنایه به على(علیه السلام) احتمالاً در مورد قبول حکمیت در میدان صفین اعتراض کند. اما با این حال امام(علیه السلام) براى احترام قرآن سکوت کرد، تا وى آیه را به پایان رسانید، سپس امام(علیه السلام) به ادامه قرائت نماز بازگشت. ابن کَوّا کار خود را دو مرتبه تکرار کرد، باز امام(علیه السلام) سکوت کرد. ابن کَوّا براى سومین بار آیه را تکرار نمود و على(علیه السلام) مجدداً به احترام قرآن سکوت کرد. سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود: فَاْصِبْر اِنَّ وَعْدَ اللّهِ حَقٌّ وَ لایَسْتَخِفَنَّکَ الَّذِیْنَ لایُؤْمِنُونَ: اکنون که چنین است صبر پیشه کن که وعده خدا حق است; و هرگز کسانى که ایمان ندارند تو را خشمگین نسازند (و از راه منحرف نکنند)! اشاره به این که مجازات دردناک الهى در انتظار منافقان و افراد بى ایمان است و در برابر آنها باید تحمل و حوصله به خرج داد، سرانجام امام(علیه السلام)سوره را تمام کرده و به رکوع رفت. 🌼🌼🌼 از مجموع این بحث روشن مى شود استماع و سکوت به هنگام شنیدن آیات قرآن کار بسیار شایسته اى است ولى به طور کلى واجب نیست و شاید علاوه بر اجماع و روایات جمله: لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ: شاید مشمول رحمت خدا بشوید نیز اشاره به مستحب بودن این حکم باشد. تنها موردى که این حکم الهى شکل وجوب به خود مى گیرد موقع نماز جماعت است که مأموم به هنگام شنیدن قرائت امام، باید سکوت کند و گوش فرا دهد، حتى جمعى از فقهاء این آیه را دلیل بر سقوط قرائت حمد و سوره از مأموم دانسته اند. و اما در مورد کلمه لَعَلَّ: شاید که در این گونه موارد به کار مى رود، سابقاً هم اشاره کرده ایم که منظور این است: براى این که مشمول رحمت خدا شوید، تنها سکوت و گوش فرا دادن کافى نیست، شرائط دیگرى از جمله عمل به آن دارد. ذکر این نکته نیز به مورد است که فقیه معروف فاضل مقداد در کتاب کنز العرفان تفسیر دیگرى براى

آیه ذکر کرده است و آن این که مراد از آن، شنیدن آیات قرآن، درک مفاهیم آن و پى بردن به معجزه بودنش مى باشد. ذکر این تفسیر شاید به خاطر آن است که در آیه قبل، گفتگو از مشرکان بود که آنها درباره نزول قرآن بهانه جوئى مى کردند، قرآن به آنها مى گوید: خاموش شوید و گوش فرا دهید تا حقیقت را دریابید. هیچ مانعى ندارد مفهوم آیه فوق را آن چنان وسیع بدانیم که مسلمان و کافر همه را در بر گیرد، غیر مسلمانان باید بشنوند و سکوت کنند و در آن بیندیشند تا ایمان بیاورند و مشمول رحمت خدا شوند، مسلمانان هم باید گوش فرا دهند و مفاهیم آن را دریابند و به آن عمل کنند، تا رحمت خدا آنها را نیز فرا گیرد; زیرا قرآن کتاب ایمان و علم و عمل است براى همگان نه براى یک گروه معین! (تفسیر نمونه، ذیل آیه ۲۰۴، سوره مبارکه اعراف) @ayehsobh

#امام_خامنه_ای در دیدار مردم نجف‌آباد: 🔴 بنده از چندی پیش گفتم مراقب #نفوذی_ها باشید؛ بعضی‌ها بی‌خود برآشفته شدند؛ برآشفتگی ندارد! وقتی‌که دشمن برای داخل کشور برنامه دارد، چه‌کار می‌کند؟ از نفوذی استفاده می‌کند. معنای #نفوذی این نیست که حتماً رفته باشد پول گرفته باشد برای اینکه بیاید در فلان دستگاه #نفوذ کند و خودش هم بداند چه‌کار دارد می‌کند؛ نه! گاهی نفوذی، نفوذی است، خودش هم نمی‌داند! امام (رضوان‌الله‌علیه) فرمودند گاهی حرف دشمن با چند واسطه از دهان #مردمان_موجّه شنیده می‌شود. مگر ندیدیم اینها را؟ مگر تجربه نکردیم اینها را؟ [مگر] نفوذ شاخ و دم دارد که بعضی تا گفته می‌شود #نفوذ برآشفته می‌شوند که آقا! گفتید نفوذ، گفتید نفوذ؟ خب، پس دشمن در فکر نفوذ است؛ چه کسی باید مراقبت بکند؟ هم مردم باید #آگاهانه مراقبت بکنند، هم مسئولان، سیاسیّون، شخصیّت‌های سیاسی؛ آن‌ها بیشتر لازم است مراقب باشند. باید مواظب بود، باید مراقب بود، باید با چشم باز حرکت کرد، باید با عزم راسخ در مقابل دشمن حرکت کرد. (۱۳۹۴/۱۲/۰۵) پی‌نوشت: ⭕️ در تاریخ ۲۵ خرداد ۱۳۹۹، متنی از صحبت‌های امام خامنه‌ای درمورد نفوذ نوشتم که در کانال @jebheh منتشر شد و بازتاب‌ها و همچنین سوءبرداشت‌هایی به همراه داشت. عده‌ای گفتند چرا از #نفوذ گفتید و منظور شما فلان آقا و بهمان آقاست! اما باید دانست نفوذ مسئله‌ای مهم است و رهبر انقلاب، سال‌هاست از خطرات آن می‌گویند و ما که خود را #انقلابی می‌دانیم؛ نباید نسبت به این دغدغۀ امام جامعه بی‌تفاوت باشیم… ✍🏻 «زهراسادات امیری»، عضو جبههٔ #انقلاب اسلامی در فضای مجازی ████████████✊🏻 @jebheh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «وَ اذْكُر رَّبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُن مِّنَ الْغَافِلِينَ» پروردگارت را در درون خود، از روى تضرّع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، یاد کن و از غافلان مباش. (سوره مبارکه اعراف/ آیه ۲۰۵) @ayehsobh

آیه ۲۰۵ سوره مبارکه اعراف استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ در آیه بعد، براى تکمیل دستور فوق، به پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمان مى دهد: (توجه داشته باشید این یک حکم عمومى است اگر چه روى سخن در آن به پیامبر(صلى الله علیه وآله)شده همانند بسیارى دیگر از تعبیرات قرآن) پروردگارت را در دل خود از روى تضرع و خوف یاد کن (وَ اذْکُرْ رَبَّکَ فی نَفْسِکَ تَضَرُّعاً وَ خیفَةً). آنگاه اضافه مى کند: و آهسته و آرام نام او را بر زبان بیاور (وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ). و این کار را همواره صبحگاهان و شامگاهان تکرار کن (بِالْغُدُوِّ وَ الآصالِ). آصال جمع اصیل به معنى نزدیک غروب و شامگاه است. و هرگز از غافلان و بى خبران از یاد خدا مباش (وَ لا تَکُنْ مِنَ الْغافِلینَ). 🌼🌼🌼 یاد خدا در همه حال و در هر روز، در صبحگاهان و شامگاهان مایه بیدارى دل ها و کنار رفتن ابرهاى تاریک غفلت از دل آدمى است. یاد خدا همچون باران بهارى است که چون بر دل ببارد گل هاى بیدارى، توجه، احساس مسئولیت، روشن بینى و هر گونه عمل مثبت و سازنده اى را مى رویاند. (تفسیر نمونه، ذیل آیه ۲۰۵، سوره مبارکه اعراف) @ayehsobh

وقتی بزرگان جامعه ای در غفلت باشند و عوام مردم به اتکای اعتماد به آنها به گمراهی کشیده شوند! «وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا» و مى گویند: «پروردگارا! ما از سران و بزرگان خود اطاعت کردیم و ما را گمراه ساختند. (سوره مبارکه احزاب، آیه ۶۷) #قرآن_و_فضای_مجازی @qoranmajaz

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «إِنَّ الَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ» آنها که (در مقام قرب) نزد پروردگار تو هستند، (هیچ گاه) از عبادتش تکبّر نمى ورزند و او را تسبیح مى گویند و تنها براى او سجده مى کنند. (سوره مبارکه اعراف/ آیه ۲۰۶) @ayehsobh

آیه ۲۰۶ سوره مبارکه اعراف استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ سپس با این سخن سوره را پایان مى دهد که نه تنها شما باید در همه حال به یاد خدا باشید، فرشتگان مقرب پروردگار و آنها که در مقام قرب، نزد پروردگار تواند هیچ گاه از عبادت او تکبر نمى ورزند و همواره تسبیح او مى گویند و ذات پاکش را از آنچه شایسته مقام او نیست منزه مى شمارند و در پیشگاه او سجده مى نمایند (إِنَّ الَّذینَ عِنْدَ رَبِّکَ لا یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَ یُسَبِّحُونَهُ وَ لَهُ یَسْجُدُونَ). 🌼🌼🌼 کلمه: عِنْدَ رَبِّکِ: آنها که نزد پروردگار تواند به معنى قرب مکانى نیست; زیرا خداوند مکانى ندارد، بلکه اشاره به قرب مقامى است، یعنى آنها با آن همه موقعیت و مقام، باز در بندگى و یاد خدا و سجده و تسبیح کوتاهى ندارند، شما هم باید کوتاهى نکنید. (به هنگام تلاوت آیه فوق، سجده کردن مستحب است، ولى بعضى از اهل تسنن مانند پیروان ابوحنیفه آن را واجب مى شمرند.) (تفسیر نمونه، ذیل آیه ۲۰۶، سوره مبارکه اعراف) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنفَالِ ۖ قُلِ الْأَنفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ ۖ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ ۖ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ» *بنام خداوند بخشنده مهربان* از تو درباره انفال [= غنایم، و اموال بدون مالک ]سؤال مى کنند. بگو: «انفال مخصوص خدا و پیامبر است. پس، از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید و خصومتهایى را که در میان شماست، اصلاح کنید و اگر ایمان دارید، از خدا و پیامبرش اطاعت کنید.» (سوره مبارکه انفال/ آیه ۱) @ayehsobh

آیه ۱ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ شأن نزول: از ابن عباس چنین نقل شده: پیامبر(صلى الله علیه وآله) در روز جنگ بدر براى تشویق جنگجویان اسلام، جوائزى تعیین کرد; مثلاً فرمود: کسى که فلان فرد دشمن را اسیر کند و نزد من آورد چنین پاداشى را به او خواهم داد. این تشویق (علاوه بر روح ایمان و جهاد که در وجود آنها شعله ور بود) سبب شد سربازان جوان پیامبر(صلى الله علیه وآله) در یک مسابقه افتخارآمیز با سرعت به سوى هدف بشتابند. ولى پیرمردان و افراد سالخورده در زیر پرچم ها توقف کردند، هنگامى که جنگ بدر پایان پذیرفت، جوانان براى گرفتن پاداش هاى افتخارآمیز خود، به خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله)شتافتند، اما پیرمردان به آنها گفتند: ما نیز سهمى داریم; زیرا ما تکیه گاه و مایه دلگرمى شما بودیم و اگر کار بر شما سخت مى شد و عقب نشینى مى کردید، حتماً به سوى ما مى آمدید، در این موقع میان دو نفر از انصار مشاجره لفظى پیدا شد و راجع به غنائم جنگ با یکدیگر گفتگو کردند، آیه فوق نازل شد و صریحاً غنائم را متعلق به پیغمبر(صلى الله علیه وآله) معرفى کرد که هر گونه بخواهد با آن رفتار کند. پیامبر(صلى الله علیه وآله) هم آن را به طور مساوى در میان همه جنگجویان تقسیم کرد، و دستور داد: میان برادران دینى صلح و اصلاح شود. 🌼🌼🌼 تفسیر: اصلاح ذات البین همان گونه که در شأن نزول خواندیم آیه فوق پس از جنگ بدر نازل شده و پیرامون غنائم جنگى صحبت مى کند و به صورت قانون کلى، یک حکم وسیع اسلامى را بیان مى دارد، خطاب به پیامبر(صلى الله علیه وآله) کرده مى فرماید: از تو درباره انفال سؤال مى کنند (یَسْئَلُونَکَ عَنِ الأَنْفالِ). بگو: انفال مخصوص خدا و پیامبر(صلى الله علیه وآله) است (قُلِ الأَنْفالُ لِلّهِ وَ الرَّسُولِ). بنابراین، تقوا را پیشه کنید و در میان خود اصلاح کنید و برادرانى را که با هم ستیزه کرده اند آشتى دهید! (فَاتَّقُوا اللّهَ وَ أَصْلِحُوا ذاتَ بَیْنِکُمْ). و مى افزاید: و اطاعت خدا و پیامبرش کنید، اگر ایمان دارید (وَ أَطیعُوا اللّهَ وَ رَسُولَهُ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ). یعنى: ایمان، تنها با سخن نیست، بلکه جلوه گاه ایمان، اطاعت بى قید و شرط در همه مسائل زندگى از فرمان خدا و پیامبر(صلى الله علیه وآله) است، نه تنها در غنائم جنگى در همه چیز باید گوش به فرمان و تسلیم اوامر آنها باشید. (تفسیر نمونه، ذیل آیه ۱، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَانًا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ» مؤمنان، تنها کسانى هستند که هرگاه نام خدا برده شود؛ دلهاشان ترسان مى گردد و هنگامى که آیات او بر آنها خوانده مى شود، ایمانشان فزونتر مى گردد. و تنها بر پروردگارشان توکّل دارند. (سوره مبارکه انفال/ آیه ۲) @ayehsobh

آیه ۲ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh

❇ تفســــــیر ❇ تفسیر: پنج صفت ویژه مؤمنان در آیه گذشته به تناسب گفتگوئى که در امر غنائم میان بعضى از مسلمانان روى داده بود سخن از تقوا، پرهیزکارى و ایمان به میان آمد، براى تکمیل این موضوع در آیات مورد بحث صفاتِ مؤمنانِ راستین و حقیقى در عباراتى کوتاه و پر معنى بیان شده است. در این آیات خداوند به پنج قسمت از صفات برجسته مؤمنان اشاره کرده که سه قسمت آن، جنبه روحانى، معنوى و باطنى دارد و دو قسمت آن جنبه عملى و خارجى. سه قسمت اول عبارتند از: احساس مسئولیت، تکامل ایمان و توکّل . و دو قسمت دیگر عبارتند از: ارتباط با خدا و ارتباط و پیوند با خلق خدا. 🌼🌼🌼 نخست، مى فرماید: مؤمنان تنها کسانى هستند که هر وقت نام خدا برده شود، دل هاى آنها به خاطر احساس مسئولیت در پیشگاهش ترسان مى گردد (إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ إِذا ذُکِرَ اللّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ). وَجَل همان حالت خوف و ترسى است که به انسان دست مى دهد و سرچشمه آن یکى از این دو چیز است: گاهى به خاطر درک مسئولیت ها و احتمال عدم قیام به وظائف لازم در برابر خدا مى باشد. و گاهى به خاطر درک عظمت مقام و توجه به وجود بى انتها و پر مهابت او است. توضیح این که گاه مى شود انسان به دیدن شخص بزرگى که راستى از هر نظر شایسته عنوان عظمت است مى رود. شخص دیدارکننده گاهى آن چنان تحت تأثیر مقام پر عظمت او قرار مى گیرد، که احساس یک نوع وحشت در درون قلب خویش مى نماید، تا آنجا که به هنگام سخن گفتن لکنت زبان پیدا مى کند و حتى گاهى حرف خود را فراموش مى نماید، هر چند آن شخص بزرگ نهایت محبت و علاقه را به او و همه دارد، و کار خلافى نیز از این شخص سرنزده است، این نوع ترس، بازتاب و عکس العمل درک عظمت است. قرآن مجید مى گوید: لَوْ أَنْزَلْنا هذَا الْقُرْآنَ عَلى جَبَل لَرَأَیْتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِنْ خَشْیَةِ اللّهِ: اگر این قرآن را بر کوه نازل مى کردیم، خاشع و ترسان و از خوف خدا شکافته مى شد. بنابراین اشتباه است که ما سرچشمه خوف و خشیت را تنها عدم انجام وظایف و مسئولیت ها بدانیم. آنگاه، دومین صفت آنها را چنین بیان مى کند: آنها همواره در مسیر تکامل پیش مى روند و لحظه اى آرام ندارند و هنگامى که آیات خدا بر آنها خوانده شود بر ایمانشان افزوده مى شود (وَ إِذا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْآیاتُهُ زادَتْهُمْ إیماناً). نمو و تکامل، خاصیت همه موجودات زنده است، موجود فاقد نمو و تکامل یا مرده است و یا در سراشیبى مرگ قرار گرفته، مؤمنان راستین، ایمانى زنده دارند، که نهالش با آبیارى از آیات خدا روز به روز نمو بیشتر و گل ها و شکوفه ها و میوه هاى تازه ترى پیدا مى کند. آنها همچنان مردگان زنده نما در جا نمى زنند، و در یک حال رکود و یکنواختى مرگبار نیستند، هر روز که نو مى شود فکر و ایمان و صفات آنها هم نو مى شود. 🌼🌼🌼 سومین صفت بارز آنها این است که تنها بر پروردگار خویش تکیه و توکّل مى کنند (وَ عَلى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ). افق فکرشان آن چنان بلند است که از تکیه کردن بر مخلوقات ضعیف و ناتوان هر قدر هم به ظاهر عظمت داشته باشند، ابا دارند، آنها آب را از سرچشمه مى گیرند و هر چه مى خواهند و مى طلبند، از اقیانوس بى کران عالم هستى، از ذات پاک پروردگار مى خواهند، روحشان بزرگ و سطح فکرشان بلند، و تکیه گاهشان تنها خدا است. اشتباه نشود! مفهوم توکّل آن چنان که بعضى از تحریف کنندگان پنداشته اند، چشم پوشى از عالم اسباب و دست و روى دست گذاشتن و به گوشه اى نشستن نیست، بلکه مفهومش خودسازى و بلندنظرى و عدم وابستگى به این و آن و ژرف نگرى است، استفاده از عالم اسباب جهان طبیعت و حیات، عین توکّل بر خدا است; زیرا هر تأثیرى در این اسباب است به خواست خدا و طبق اراده او است. (تفسیر نمونه، ذیل آیه ۲، سوره مبارکه انفال) @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌺بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم🌺 «الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ» همان کسانى که نماز را برپا مى دارند و از آنچه به آنها روزى داده ایم، (انفاق می کنند) (سوره مبارکه انفال/ آیه ۳) @ayehsobh

آیه ۳ سوره مبارکه انفال استاد پرهیزگار @ayehsobh