❇ تفســــــیر❇ سرانجام در آیه بعد مى فرماید: و با این همه باز امر، امر تو و خواست، خواست تو است. اگر آنها را در برابر این انحراف بزرگ مجازات کنى بندگان تواند و قادر به فرار از زیر بار این مجازات نخواهند بود، و این حق براى تو در برابر بندگان نافرمانت ثابت است. و اگر آنها را ببخشى و از گناهانشان صرف نظر کنى توانا و حکیم هستى، نه بخشش تو نشانه ضعف است، و نه مجازاتت خالى از حکمت و حساب (إِنْ تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبادُکَ وَ إِنْ تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّکَ أَنْتَ الْعَزیزُ الْحَکیمُ). 🌼🌼🌼 نکته: چگونه حضرت مسیح(علیه السلام) با عبارتى که بوى شفاعت مى دهد درباره مشرکان امت خود سخن مى گوید؟ و عرض مى کند: اگر آنها را ببخشى تو عزیز و حکیمى؟ مگر مشرک قابل شفاعت و قابل بخشش است؟! در پاسخ باید به این نکته توجه داشت: اگر هدف عیسى(علیه السلام) شفاعت بود، مى باید گفته باشد اِنَّکَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیْم ; زیرا غفور و رحیم بودن خداوند متناسب با مقام شفاعت است. در حالى که مى بینیم او خدا را به عزیز و حکیم بودن توصیف مى کند، از این نحوه توصیف استفاده مى شود: منظور شفاعت و تقاضاى بخشش براى آنها نیست. بلکه هدف، سلب هر گونه اختیار از خود و واگذار کردن امر به اختیار پروردگار است، یعنى کار به دست تو است. اگر بخواهى مى بخشى. و اگر بخواهى مجازات مى کنى. هر چند نه مجازات تو بدون دلیل و نه بخشش تو بدون علت است، و در هر حال از قدرت و توانائى من بیرون است. به علاوه ممکن است: در میان آنها جمعى به اشتباه خود توجه کرده و راه توبه را پیش گرفته باشند، و این جمله درباره آن جمعیت بوده باشد. «تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۱۱۸ سوره مائده » @ayehsobh

راهکارهای زندگی موفق در جزء بیست و ششم قرآن کریم @rahrovanraheqoran

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 «قَالَ اللَّهُ هَٰذَا يَوْمُ يَنفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ ۚ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ۚ رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ ۚ ذَٰلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ» خداوند می فرماید: «این (همان) روزى است که راستى راستگویان، به آنها سود مى بخشد. براى آنها باغهاى بهشتى است که نهرها از پاى درختان آن مى گذرد، و تا ابد، جاودانه در آن مى مانند. خداوند از آنها خشنود است، و آنها نیز، از او خشنودند. این، (همان) رستگارى بزرگ است.» (مائده/۱۱۹) @ayehsobh

❇ تفســــــیر❇ رستگارى بزرگ در تعقیب سخن از گفتگوى خداوند با حضرت مسیح(علیه السلام) در روز رستاخیز که شرح آن در آیات قبل گذشت، در این آیه مى خوانیم: خداوند پس از این گفتگو چنین مى فرماید: امروز روزى است که راستى راستگویان به آنها سود مى بخشد (قالَ اللّهُ هذا یَوْمُ یَنْفَعُ الصّادِقینَ صِدْقُهُمْ). البته منظور از این جمله، صدق و راستى در گفتار و کردار در دنیا است، که در آخرت مفید واقع مى شود، و گر نه صدق و راستى در آخرت که محل تکلیف نیست فایده اى نخواهد داشت. به علاوه اوضاع آن روز چنان است که: هیچ کس نمى تواند جز راست بگوید، و حتى گناهکاران و خطاکاران، همگى به اعمال بد خویش اعتراف مى کنند و به این ترتیب، در آن روز دروغگوئى وجود ندارد. بنابراین، آنها که مسئولیت و رسالت خود را انجام دادند و جز راه صدق و درستى نپیمودند، مانند: مسیح(علیه السلام) و پیروان راستین او، یا پیروان راستین سایر پیامبران که در این دنیا از در صدق وارد شدند، از کار خود بهره کافى خواهند برد. ضمناً از این جمله، اجمالاً استفاده مى شود که: تمام نیکى ها را مى توان در عنوان صدق و راستى خلاصه کرد. صدق و راستى در گفتار. صدق و راستى در عمل، و در روز رستاخیز تنها سرمایه صدق و راستى است که به کار مى آید، نه غیر آن. 🌼🌼🌼 پس از آن پاداش صادقان را چنین بیان مى کند: براى آنها باغ هائى از بهشت است که از زیر درختان آن، نهرها جارى است، و جاودانه در آن خواهند ماند (لَهُمْ جَنّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الأَنْهارُ خالِدینَ فیها أَبَداً). و از این نعمت مادى مهم تر این است که هم خداوند از آنها راضى است و هم آنها از خداوند راضى و خشنودند (رَضِیَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ). و شک نیست که این موهبت بزرگ که جامع میان موهبت مادى و معنوى است رستگارى بزرگ محسوب مى شود (ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ). قابل توجه این که در این آیه، پس از ذکر باغ هاى بهشت، با آن همه نعمت هایش، نعمت خشنودى خداوند از بندگان و بندگان از خداوند را ذکر مى کند، و به دنبال آن، ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ مى گوید، و این نشان مى دهد: تا چه اندازه این رضایت دو جانبه، واجد اهمیت است (رضایت پروردگار از بندگان و رضایت بندگان از پروردگار); زیرا ممکن است: انسان غرق عالى ترین نعمت ها باشد، ولى هنگامى که احساس کند مولا، معبود و محبوب او از او ناراضى است، تمام آن نعمت ها و مواهب در کام جانش تلخ مى گردد. و نیز ممکن است: انسان واجد همه چیز باشد، ولى به آنچه دارد راضى و قانع نباشد. بدیهى است: آن همه نعمت با این روحیه او را خوشبخت نخواهد کرد، ناراحتى مرموزى دائماً او را آزار و شکنجه مى دهد، و آرامش روح و روان را که بزرگ ترین موهبت الهى است از او مى گیرد. علاوه بر این، هنگامى که خدا از کسى خشنود باشد، هر چه بخواهد به او مى دهد و هنگامى که هر چه خواست به او داد، او نیز خشنود مى شود، نتیجه این که بالاترین نعمت این است که: خدا از انسان خشنود و او نیز از خدایش راضى باشد. «تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۱۱۹ سوره مائده » @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 «لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا فِيهِنَّ ۚ وَهُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ» حکومت و مالکیت آسمانها و زمین و آنچه در آنهاست، تنها از آن خداست. و او بر هر چیزى تواناست. (مائده/۱۲۰) @ayehsobh

❇ تفســــــیر❇ در آخرین آیه به مالکیت و حکومت خدا بر آسمان ها و زمین و آنچه در آنها است اشاره شده و عمومیت قدرت او بر همه چیز را چنین بیان مى کند: حکومت آسمان ها و زمین و آنچه در آنها است از آنِ خدا است و او بر هر چیزى توانا است (لِلّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الأَرْضِ وَ ما فیهِنَّ وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَیْء قَدیرٌ). 🌼🌼🌼 ذکر این جمله در واقع به عنوان دلیل و علت براى رضایت بندگان از خدا است; زیرا کسى که بر همه چیز توانا است و بر سراسر عالم هستى حکومت مى کند، توانائى دارد که هر چه بندگان از او بخواهند به آنها ببخشد، و آنها را خشنود و راضى گرداند. ضمناً مى تواند اشاره اى به نادرستى عمل نصارى در پرستش مریم (علیها السلام)بوده باشد; زیرا عبادت، تنها شایسته کسى است که بر سراسر عالم آفرینش حکومت مى کند، نه مریم (علیها السلام) که مخلوقى بیش نبوده است. «تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۱۲۰ سوره مائده » @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَ ۖ ثُمَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ» *بنام خداوند بخشنده مهربان* حمد و سپاس، مخصوص خداوندى است که آسمانهاو زمین را آفرید، و ظلمتها و نور را پدید آورد. امّا کافران براى پروردگار خود، همتاو شبیه قرار مى دهند (با این که دلایل توحید و یگانگى او، در آفرینش جهان آشکار است). (انعام/۱) @ayehsobh ارتباط با مدیر کانال: @shahed

❇ تفســــــیر❇ ستایشِ خالقِ آسمان ها و زمین این سوره با حمد و ستایش پروردگار آغاز شده است. نخست از طریق آفرینش عالَم کبیر (آسمان و زمین) و نظام هاى آنها، آنگاه از طریق آفرینش عالم صغیر یعنى انسان ، مردم را متوجه اصل توحید مى سازد، ابتدا مى فرماید: حمد و ستایش مخصوص خدائى است که آسمان ها و زمین را آفرید (الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الأَرْضَ). و مى افزاید: خداوندى که مبدأ نور و ظلمت را ایجاد کرد (وَ جَعَلَ الظُّلُماتِ وَ النُّورَ) و بر خلاف عقیده دوگانه پرستان، آفریننده همه چیز است. اما مشرکان و کافران به جاى این که از این نظام واحد درس توحید بیاموزند براى پروردگار خود شریک و شبیه مى سازند (ثُمَّ الَّذینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ یَعْدِلُونَ). قابل توجه این که: عقیده مشرکان را با کلمه ثم که در لغت عرب براى ترتیب با فاصله است ذکر کرده، و این نشان مى دهد که: در آغاز، توحید به عنوان یک اصل فطرى و عقیده عمومى و همگانى بشر بوده است و شرک بعداً به صورت یک انحراف از این اصل فطرى، به وجود آمده. اما در این که: چرا درباره آفرینش زمین و آسمان ، کلمه خلق به کار رفته، و در مورد نور و ظلمت کلمه جعل ؟ مفسران سخنان گوناگونى دارند، ولى آنچه نزدیک تر به ذهن مى رسد این است که: خلقت درباره اصل وجودِ چیزى است و جعل درباره خواص، آثار و کیفیاتى است که به دنبال آنها وجود پیدا مى کند. و از آنجا که نور و ظلمت جنبه تَبَعى دارد، از آن تعبیر به جعل شده است. 🌼🌼🌼🌼 جالب توجه این که در حدیثى از امیر مؤمنان على(علیه السلام) در تفسیر این آیه چنین نقل شده است: این آیه در حقیقت به سه طایفه از منحرفان پاسخ مى گوید: اول، به مادى ها که جهان را ازلى مى پنداشتند و منکر خلق و آفرینش بودند. دوم، به دوگانه پرستان که نور و ظلمت را دو مبدأ مستقل مى دانستند. سوم، به مشرکان عرب که براى خدا شریک و شبیه قائل بودند. «تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۱ سوره انعام » @ayehsobh

راهکارهای زندگی موفق در جزء بیست و نهم قرآن کریم @rahrovanraheqoran

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 «هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِّن طِينٍ ثُمَّ قَضَىٰ أَجَلًا ۖ وَأَجَلٌ مُّسَمًّى عِندَهُ ۖ ثُمَّ أَنتُمْ تَمْتَرُونَ» او کسى است که شما را از گِل آفرید. سپس مدتى مقرّر داشت (تا انسان تکامل یابد) و اجل (و مرگ) حتمى نزد اوست (و فقط او از آن آگاه است). سپس شما (در یگانگى و قدرت او) تردید مى کنید. (انعام/۲) @ayehsobh

❇ تفســــــیر❇ گفتیم این سوره براى تحکیم پایه هاى خداپرستى و توحید در درون دل ها، نخست انسان را متوجه عالم کبیر مى سازد، و در آیه بعد انسان را به عالم صغیر (انسان) توجه مى دهد و در این مورد، به شگفت انگیزترین مسأله، یعنى آفرینش او از خاک و گل اشاره کرده، مى فرماید: او است خدائى که شما را از گل آفرید (هُوَ الَّذی خَلَقَکُمْ مِنْ طین). درست است که آفرینش ما از پدران و مادرانمان بوده است، نه از خاک، ولى چون آفرینش انسان نخستین، از خاک و گل بوده است، چنین خطابى به ما نیز درست و بى ایراد است. آنگاه به مراحل تکاملى عمر انسان اشاره کرده، مى فرماید: پس از آن مدتى را مقرر ساخت (ثُمَّ قَضى أَجَلاً) که در این مدت انسان در روى زمین پرورش و تکامل پیدا کند. 🌼🌼🌼 اجل در اصل، به معنى مدت معین است، و قضاء اجل به معنى تعیین مدت و یا به آخر رساندن مدت است، اما بسیار مى شود، که به آخرین فرصت نیز اجل گفته مى شود. مثلاً مى گویند: اجلِ دَیْن فرا رسیده است، یعنى آخرین موقع پرداخت بدهى رسیده است، و این که به فرا رسیدن مرگ نیز، اجل مى گویند، به خاطر آن است که آخرین لحظه عمر انسان در آن موقع است. سپس براى تکمیل این بحث مى فرماید: اجل مسمى در نزد خدا است (وَ أَجَلٌ مُسَمّىً عِنْدَهُ). و بعد مى گوید: شما مشرکان درباره آفریننده اى که انسان را از این اصل بى ارزش یعنى گل آفریده و از این مراحل حیرت انگیز و حیرت زا گذرانده است شک و تردید به خود راه مى دهید. موجودات بى ارزشى همچون بت ها را در ردیف او قرار داده، یا در قدرت پروردگار بر رستاخیز و زنده کردن مردگان شک و تردید دارید، لذا مى فرماید: با این همه تردید مى کنید (ثُمَّ أَنْتُمْ تَمْتَرُونَ). «تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۲ سوره انعام » @ayehsobh

هر صبح یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 «وَ هُوَ اللَّهُ فِي السَّمَاوَاتِ وَفِي الْأَرْضِ ۖ يَعْلَمُ سِرَّكُمْ وَجَهْرَكُمْ وَيَعْلَمُ مَا تَكْسِبُونَ» در آسمانها و زمین خداوندیگانه اوست، پنهان و آشکار شما را مى داند. و از آنچه (انجام مى دهید و) به دست مى آورید، باخبر است. (انعام/۳) @ayehsobh ارتباط با مدیر کانال: @shahed