سعیدبن حنظله از علقمة بن قیس روایت کرد؛ امیرالمومنین علی(علیه السلام) روزی در مسجد کوفه در خطبه ای فرمود: ای اهل کوفه! از مسائل علمی و شرعی و حکمت های الهی از من بپرسید، قبل از آن که نتوانید از من سوال کنید و من در میان شما نباشم. به خدایی که جان علی(ع) در قبضه قدرت اوست (قبضه ی جانِ علی در دستِ علیست😉) هیچ آیه ای نازل نشد مگر این که می دانم در کجا و برای چه کسی و برای چه چیزی نازل شده است. آیا در دشت نازل شده یا در کوه؟ در مسیر راه یا در منزلگاه؟ و میدانم در توبیخ یا تمجید چه کسی نازل شده است. پس از من درباره قرآن بپرسید تا دانا شوید. 📗شواهد التنزیل نویسنده حاکم حسکانی از علمای اهل سنت. @baba_heydar_110

عقل از تو مات و نُطق در وصفت اَلکَن است گر خوانمت خدای کفر مُبَرهَن است ور دانمت جدای آن کفر در من است از بهر هرکسی حدی معین است ای بی حدود و حد هو یا علی مدد🫀 • #صغیر_اصفهانی @baba_heydar_110

من صدات میکنم مادرام البنین❤️ @baba_heydar_110

بی قرین زینبﷻ❤️‍🔥 #امیرحسین_حضرتی @baba_heydar_110

هویاعلی اکبر³³³❤️‍🔥 @baba_heydar_110

وطنم نجفِ..🫀 #احسان_لطفی @baba_heydar_110

بردشمن مرتضی علی لعنت🔥 @baba_heydar_110

هو ضمیر مفرد غایب است. به معنای (او). این ضمیر در ابتدا برای اشاره به ذات پروردگار استعمال میگردید. اما در مرور زمان با استعمالات قرآنی و حدیثی علاوه بر ضمیر اشاره، کم کم تبدیل به اسمی از اسمای خداوند شد. آن هم نه یک اسم معمولی بلکه اسمی دارای عظمت و بار بسیار بالای معنوی.  شکی نیست در آیات و اذکار بلند اسلامی از کلمه ی هو استفاده های فراوانی شده است. به عنوان نمونه خداوند در سوره ی توحید در ابتدا با کلمه ی هو خود را معرفی فرموده : (قل هو...) . یا در ذکر بلند توحید اینگونه خدا را به وحدانیت معرفی کرده که: (الله لا اله الا هو) . یا اهل بیت خدا را اینگونه معرفی کرده اند که:( یا من لا یعلم ما هو الا هو).  در اذکار خاص مولا علی و امام حسین در اوج نبرد هم آمده که این ذکر را میفرمودند: (یا هو یا من هو یا من هو لیس الا هو). پس آنچه بر هر اهل تحقیقی روشن است این است که گفتن ذکر هو فی نفسه نه تنها مانعی ندارد بلکه دارای ثواب است زیرا تکرار هو تکرار اسمی از اسمای خداوند است. و آثار معنوی فراوان برای گوینده دارد. @baba_heydar_110

مرحوم علامه ی طباطبایی مفسر و حکیم بزرگ در تفسیر المیزان جلد 2  صفحه ی 501 در ذیل آیه ی 255 سوره ی بقره میفرمایند: ( در معنای جمله ی الله لا اله الا هو، ضمیر هو به الله برميگردد که گفتیم ذات شامل همه ی کمالات است لکن چون در اثر کثرت استعمال ، نام خدای تعالی شده تنها بر ذات دلالت میکند). @baba_heydar_110

کلمه ی هو در اصطلاح عرفا عبارت است از :( مقام ذات خداوند که شامل همه ی کمالات وجودی است ، عرفا ذات را غیب الغیوب می نامند ).  اما سوال اینجاست که گاهی دربعضی از جلسات دینی افراد با شنیدن فضایل مولا علی این ذکر را میگویند . این کار چه حکمی دارد؟! @baba_heydar_110

هو کشیدن در چنین مواقعی از دو صورت خارج نیست: اول اینکه مولا علی را از آن جهت که مظهر اعلای نظام آفرینش و تجلی خداست میبیند و با هو کشیدن در واقع از تجلی قدرت خداوند ستایش میکند که در این صورت مانعی ندارد. و بلکه از افضل قربات است. که معمول افراد هم از هو کشیدن این نیت را دارند. @baba_heydar_110