ببین تغافل با گذشت فرق داره‌ها... تو «گذشت»، انسان خطا را فراموش نمیکنه و فقط میاد اون خطا می‌بخشه اما تو تغافل اصن اون خطا رو نمی‌بینی که حالا بخوای ببخشی...!

آنقدری این تغافل تو زندگی مهمه که معصوم علیه السلام میفرمایند:«خیر و صلاح زندگی و لذت بیشتر در زندگی به این است که انسان در بسیاری از امور تغافل کند و مسائل را نادیده بگیرد.»

ببین معصوم می‌فرماید لذت زندگی به تغافله. به ندیدنه ، به نشنیدنه

بعد اگه به یه موضوعی دقت کنین اینه که تو روایت نمیگن تغافل چه تاثیری در زندگی فردی که خطا کرده داره، بلکه تاثیر تغافل رو در آرامش فردی که قراره خودش رو به ندیدن و نشنیدن بزنه ، بیان می‌کنه...

یعنی چی رفیق ؟؟؟

یعنی اسلام میخواد فقط تو با آرامش و آسایش زندگی کنی تا بهتر بتونی بندگی خدا رو انجام بدی و ذهنت رو الکی درگیر مسائل بی اهمیت نکنی...

یعنی خدا میگه بنده‌ی من ؟؟؟ آنقدری دوست دارم که اصن نمی‌خوام آرامشت بهم بخوره به خاطر همین یه اصلی میزارم به نام تغافل تا تو یه وقت روحت آزرده خاطر نشه

ببین چه خدایی داریم؟؟؟

چقدر مارو دوست داره

بعد اونوقت ما خودمون میایم یه ذره بین برمی‌داریم و یه جوری رو رفتارای دیگران زوم میکنیم تا از توش یه چیزی دربیاریم که حالمون خراب بشه!

یعنی تمام روز و شبمون رو درگیر این هستیم که چرا با ما فلان رفتار شده...

نمیگم اینکه خودمون رو بزنیم به ندیدن و نشنیدن آسونه هاااا ، نه اصلاااااا خیلی سخته خیلیییییی ولی باید از یه جا شروع کنیم دیگه باید طبق کلام معصوم لذت زندگی رو با ندیدن و نشنیدن خطای دیگران بچشیم دیگه ...