💧 آرامش آبی 💦 طوفان اگر مقدمه‌ای داشته باشد، همان آرامش است. همان آرامشی قبل از طوفان. همان آرامشی که آبستن طوفان است. طوفانی ناگهانی که زمین را همچون حبابی دستخوش امواج سرکش خود می‌سازد. 💦 طوفانی خدایی که هیچ "ناخدایی" را یارای پنجه در افکندن با آن نیست. در این طوفان فراگیر، تنها جزیره‌ای که آرام می‌ماند، جزیره دلهای دریایی است. دل‌هایی که به سفینه نوح ایمان و اطمینان دارند. 💦 طوفان اعتراض دریاست. طوفان جمله معترضه‌ای است که نه‌تنها از اصل موضوع خارج نیست؛ بلکه خود، اصل موضوع است. طوفان فریادی است که به روال معمولی سکوت معترض است. طوفان قصیده پرشوری است در بحر رجز که نظم یکنواخت سکون را پریشان می‌کند. طوفان، آهنگ طغیانی است که بر نظام دستگاه ساحل خروج می‌کند. (کتاب طوفان در پرانتز، قیصر امین‌پور) _بنده آزاد____ @bande_azad

~ ~یاعلی❤️‍🔥~ ~

🏷 یه چایی بعد از مدتی جنگ میچسبه... ☕️ پ.ن: پیروزی برادران فلسطینی رو تبریک میگم. _بنده آزاد____ @bande_azad

بر ظریف لعنت #داووس _بنده آزاد____ @bande_azad

🏷 میدونستید اسم برج میلاد چرا میلاده؟ به مناسبت صدمین تولد امام خمینی(ره) :) تا دانستنی دیگر بدرود😁 _بنده آزاد____ @bande_azad

نمی‌دونم چرا ظریف داخل ایران که هست غریبی می‌کنه اما وقتی می‌ره اونور احساس راحتی می‌کنه و سفره دلشو باز می‌کنه؟ 🤔 @EblagheBayyen

🪑 آزادیِ سرخ؛ تأملی در باب بازگشت مردم غزه به مناطق شمالی 🏷 پرده اول در خط ساحلی غزه، جوانکی آفتاب سوخته ویلچر زرد رنگی را هل می‌دهد که پیرزنی چروکیده با چادر نوک‌مدادی گل‌گلی روی آن نشسته است. گونی سفید رنگی روی پای پیرزن است که لباس‌هایش را در آن چپانده؛ یا شاید هم همه زندگی‌اش را! همین که دوربین فیلم‌بردار را می‌بیند، آغوش می‌گشاید و با صدایی گرفته فریاد می‌زند: خدایا شکرت که برگشتیم؛ شکرت که ما را به شهرمان برگرداندی. بعد هم با همان صدای گرفته کِل می‌کشد و می‌خواند و کف می‌زند: یا حلالی یا مالی ... بدی ارجع ع بلادی. (یا حلالی یا مالی(۱)  ... می خواهم به شهرم برگردم) 🏷 پرده دوم کمی آن‌طرف‌تر، مردی جا افتاده روی زمین زانو زده و به خاک‌هایی که در دست گرفته است، با حیرت نگاه می‌کند و چند باری آن را می‌بوید. در همین حالت هم لبانش از ذکر بازنمی‌ایستد؛ به سرزمین‌مان بازگشتیم، الله اکبر و لله الحمد، الله اکبر و لله الحمد. او هم به مانند پیرزن، دستانش را به نشانه پیروزی بالا می‌آورد. تازه جزئیات صورت و بدنش هویدا می‌شود؛ نصف سپید و نصفی دیگر آتش‌سوخته. از مچ دستانش می‌توان فهمید که بدنش نیز مثل صورتش است. مرد جاافتاده فریاد می‌زند: «در تمام این مدت، همه ما در محاصره گلوله‌ها، مرگ و عذاب بودیم اما ...» صدایش را بلند می‌کند: «اما مقاوم ماندیم، مقاوم ماندیم تا اینکه امروز به غزه بازگشتیم و خدا را شکر.» 🏷 پرده سوم لبخند و گریه در هم آمیخته است؛ مادری کشان‌کشان به سوی جوان شاخ شمشادش می‌دود. جنگ میان او پسرش جدایی انداخته و مدت‌ها از یکدیگر بی‌خبر بوده‌اند. دریا به ساحل می‌رسد؛ مادر پسرش را در آغوش می‌کشد و پسر با شادمانی آمیخته به غمی مبهم در آغوش مادر مویه می‌کند: «هییی مادر! جای حامد خالی! او می‌خواست اولین کسی باشد که موقع بازگشت از من استقبال می‌کند. عیبی ندارد؛ فدای وطن!»