❓در #انتخابات۱۴۰۰ به چه کسی رأی بدهیم؟ 📺 پاسخ استاد #مهدی_طائب به تحلیلTv را بشنوید... ➕ به کانال #تحلیل‌Tv بپیوندید

🔴📽 مردم مکلفند #شرعاً به اینکه حفظ بکنند جمهوری اسلامی را 💥وحفظ به اینست که: ⬅️ در صحنه باشند ⬅️ اختلافات نداشته باشند (انتخابات از دیدگاه امام خمینی ره) #رای_دادن_تکلیف_شرعی_است #انتخاب‌آگاهانه #دولت‌انقلابی 🗳 برای #انتخاب_درست با ما همراه شوید

#تلنگر ❌...بزرگترین بی تقوایی و معصیت انسان، تنها گذاشتن امام زمانش است! •┈••✾🍃🌺🍃✾••┈•

#نقاشی_مذهبی #کلیپ 🌺داستان کوتاه از امام علی علیه السلام ❤️ در زمان خلافت امیر مؤمنان امام علی (علیه السلام) مردی ایرانی که خیلی امام علی (ع) را دوست داشت ، از شهر همدان، مقداری عسل و انجیر برای امیر المومنین علیه السلام به شهر کوفه آورد. امام علی همان موقع ، کودکان یتیم شهر را صدا کردند و ظرف های عسل و انجیرها را به بچه ها دادند تا بچه ها هر چه قدر دلشان میخواهد بخورند وسیر شوند. و سپس بین بقیه مردم عسل و انجیرها را کاسه کاسه تقسیم کردند. بعضی از مردم اعتراض کردند که چرا به بچه ها اجازه دادید خودشان از سر ظرف ها بخورند؟ امام مهربان ما فرمودند: 🌷امام ، پدر یتیمان است و باید به عنوان پدر به بچه هایش این اجازه را بدهد تا بچه ها هیچ وقت احساس یتیمی نکنند. 📚 بحارالانوار، ج 41، ص123 🦋بچه ها ! میدونستین فرزند امام علی علیه السلام، که آخرین امام هستن ، الان زنده ولی غائب هستن؟ امام مهدی عج هم مثل جدشون امام علی ع خیییییییلی مهربونن❤️❤️❤️ 🌈وقتی ظهور کنن همه جا پر از آرامش و امنیت و مهربونی و دوستی میشه🌈 ✨بیایید هرروز برای ظهورش دعا کنیم🌷

کاربرگ مذهبی 🌺مهربانی های امام علی علیه السلام با کودکان یتیم

#نقاشی_مذهبی 🌺زکات امام علی علیه السلام در هنگام رکوع

#استغفار ۴ 📿 إنّ اللّه تعالى، يَغفِرُ لِلمُذنِبِينَ إلاّ مَن لا يُريدُ أن يُغفَرَ لَهُ ! قالوا : يا رسولَ اللّه، مَنِ الذي يُريدُ أن لا يُغفَرَ لَهُ ؟ قالَ : مَن لا يَستَغفِرُ خدا همه رو می‌بخشه! مگر اونایی که خودشون نمی‌خوان! یعنی کیــــا ؟ اونایی که اهل استغفار نیستند💥 #استاد_شجاعی #رجب @✧═════•❁❀❁•═════

#شعر 🌷خوشحال و شاد و خندانم 🌷قدر مولا رو میدانم 🌷خنده کنم من دست بزنم من 🌷یا علی گویم شادانم 🌷تا جان در بدنم دارم 🌷مهرت را به دلم دارم 🌷ای #علی جانم تا تو رو دارم 🌷غصه ندارم خندانم 🌷دیشب خواب تو را دیدم 🌷با لبخند تو خندیدم 🌷شادی کنم من وقتی تو شادی 🌷با غم تو من گریانم 🌷سلطان دل ما هستی 🌷حق با تو و تو با حق هستی 🌷ای #علی جانم از تو امامم 🌷هر چه که دانم کم دانم

حضرت دلبر❤️😍 پدرمهربانم روزت مبارک ❤️

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_صد_و_ششم پدر پیراهن مشکی‌اش را از کمد بیرون کشید و ابراهیم هم به بیمارستان رفت تا باور کنم که مادر رفته و دیگر به خانه باز نمی‌گردد. چقدر به سلامتی مادرم دل بسته بودم و حالا چه راحت باید لباس عزایش را به تن می‌کردم. باز روی تخت افتادم و سرم را در بالشتی فرو می‌کردم که از باران اشک‌های خونینم خیس شده و از لحظه‌ای که خبر مرگ مادر را شنیده بودم، پناه گریه‌هایم شده بود. از بیرون اتاق صدای افرادی را که برای عرض تسلیت به خانه پدر آمده بودند، می‌شنیدم و قدرت تکان خوردن نداشتم. همه برای پذیرایی از اتاق بیرون رفته و من روی تخت‌خواب اتاق زمان دختری‌ام خزیده و از اینهمه بی‌کسی‌ام ناله می‌زدم. پدر که هیچ‌گاه همدم تنهایی هایم نبود، ابراهیم و محمد هم کمتر با من رابطه داشتند و عبدالله هم که گوش شنوای حرف‌های دلم بود، بیش از تدارک مراسم نمی‌رسید. لعیا و عطیه هم با همه مهربانی نمی‌توانستند مرهم زخم‌های دلم باشند، هرچند آنها هم تمام مدت مشغول پذیرایی از میهمانان بودند و کمتر به سراغم می‌آمدند و تنها محبوب دل و مونس مویه‌های غریبانه قلبم، حالا به شعله تنفری تبدیل شده بود که هر لحظه از آتش خشمش می‌سوختم که چقدر مرا به شفای مادر امید داد و چقدر دلم را به بازگشت مادر به خانه خوش کرد و من چه راحت خبر مرگ مادر را در میان این همه امیدواری شنیدم و او فقط گریه کرد! نمی‌دانم چقدر در آن حال تلخ و دردناک بودم که صدای اذان مغرب به گوشم رسید. با شنیدن نام خدا، گریه امانم نداد و بار دیگر شیشه شِکوه‌هایم شکست. ملحفه تشک را با ناخن‌هایم چنگ می‌زدم و در فراق مادر جیغ می‌کشیدم که صدای ضجه‌هایم بار دیگر همه را به اتاق کشاند. هر کس می‌خواست به چاره‌ای آرامم کند و من دیگر معنی آرامش را نمی‌فهمیدم. هیچ کس نمی‌توانست احساس مرا درک کند که من اگر اینهمه به شفای مادر دل نبسته و اینهمه دلم را به دعا و توسل‌های کتاب مفاتیح‌الجنان خوش نکرده بودم، حالا اینهمه عذاب نمی‌کشیدم که من در میان آنهمه نذر و ذکر و ختم صلواتی که از شیعیان آموخته بودم، چقدر خودم را به اجابت نزدیک می‌دیدم که هر روز به امید بازگشت مادر، حیاط را آب و جارو می‌کردم، تخت خواب مادر را مرتب می‌چیدم، آشپزخانه را می‌شستم و حالا چطور می‌توانستم باور کنم که دیگر مادری در میان نیست! همه دور اتاق نشسته بودند، لعیا مدام پشتم را نوازش می‌داد تا نفسم بالا بیاید و عبدالله مقابلم نشسته و با هر زبانی و کلامی دلم را تسلا می‌داد تا سرانجام قدری قلبم آرام شد و برای گرفتن وضو از اتاق بیرون رفتم. حالا این نماز پس از مادر، مجال خوبی بود تا بی‌هیچ پرده‌ای به درگاه پروردگارم گلایه کنم که چرا حاجتم را روا نکرد و چرا اجازه داد تا مجید دلم را بازی داده و اینهمه زجرم دهد #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_صد_و_هفتم نمازم که تمام شد، بی‌آنکه توانی داشته باشم تا چادرم را از سرم بردارم، همانجا روی زمین دراز کشیدم که صدای عبدالله در گوشم نشست: «الهه جان!» و پیش از آنکه سرم را به سمت صدایش بگردانم، کنارم روی زمین نشست و با مهربانی پرسید: «چیزی می‌خوری برات بیارم؟» سرم را به نشانه منفی تکان دادم و او با دلسوزی ادامه داد: «از صبح هیچی نخوردی!» با چشمانی که از زخم اشک‌هایم به جراحت افتاده و به شدت می‌سوخت، نگاهی به صورت پژمرده‌اش کردم و در عوض جوابش، با صدایی خَش دار گله گردم: «عبدالله! من دیگه نمی‌خوام مجید رو ببینم! ازش بدم میاد... عبدالله! من خیلی به دعاهایی که می‌گفت بخونم، دل بستم! می‌گفت مامان شفا می گیره... عبدالله! خیلی عذاب کشیدم...» که فشار بغض گلویم را بست و باز اشکم را سرازیر کرد. عبدالله با هر دو دستش، چشمان خیسش را پاک کرد و مثل اینکه نداند در پاسخ اینهمه خونِ دلم چه بگوید، ساکت سر به زیر انداخت که خودم ادامه دادم: «عبدالله! مجید به من دروغ گفت... عبدالله! من باور کرده بودم مامان خوب میشه، ولی نشد... عبدالله! مجید خیلی زجرم داد، خیلی امیدوارم کرد، ولی مامان از دستم رفت...» دست سردم را میان دستان برادرانه‌اش فشار داد و زیر لب زمزمه کرد: «مجید الان اومده بود دمِ در، می‌خواست تو رو ببینه، ولی ابراهیم نذاشت.» از شنیدن نام مجید، خون در رگ‌هایم به جوش آمد و خروشیدم: «من نمی‌خوام ببینمش... من دیگه نمی‌خوام ببینمش!» عبدالله با گفتن «باشه الهه جان!» خواست آرام باشم و با لحنی آرامتر ادامه داد: «هر چی تو بخوای الهه جان! تو آروم باش!» از جا بلند شدم، مقابلش نشستم و با خشمی که در گلویم فوران می‌کرد، اعتراض کردم: «عبدالله! من نمی‌خوام اون تو این خونه باشه! بگید از این خونه بره!» عبدالله لبخندی زد و با متانتی غمگین جواب داد: «الهه جان! مجید که طبقه بالاس! به تو کاری نداره!» که بغضم شکست و با هق هق گریه ناله زدم: «عبدالله! من ازش بدم میاد... عبدالله! اون با دروغ به من امید داد! یه جوری منو امیدوار کرد که من مطمئن بودم مامان خوب میشه، ولی مامان مُرد! می‌گفت امام حسن (علیه‌السلام) مامانو شفا میده، می‌گفت تو فقط صداش بزن...» دیگر صدایم میان گریه گم شده و چشم‌هایم زیر طوفان اشک جایی را نمی‌دید و همچنان می‌گفتم: «عبدالله! من خیلی صداش زدم! من از تهِ دل امام حسین (علیه‌السلام) رو صدا زدم، ولی مامان مُرد... عبدالله! مجید به من دروغ گفت...» گریه‌های پُر سوز و گدازم، اشک عبدالله را هم سرازیر کرده و دیگر هر چه می‌کرد نمی‌توانست آرامم کند که لعیا از شنیدن ضجه‌هایم، سراسیمه به اتاق آمد و با دیدن حال زارم، به سمتم دوید و سرم را در آغوش کشید، با نوازش‌های خواهرانه‌اش دلداری‌ام می‌داد و می‌شنیدم که مخفیانه به عبدالله می‌گفت: «آقا مجید باز اومده دمِ در. می‌خواد الهه رو ببینه. چی کار کنم؟ اگه بابا یا ابراهیم بفهمن دوباره آشوب به پا میشه!» #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد